Prezentacja pokazująca rolę Unii Europejskiej we wzmacnianiu bezpieczeństwa.

1. Unia Europejska jako uwarunkowanie
strategiczne w dziedzinie
bezpieczeństwa
1

2. Unia Europejska jako uwarunkowanie
strategiczne w dziedzinie
bezpieczeństwa
- Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa,
Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony
- Rola Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego,
Wysokiego Przedstawiciela, Europejskiej Służby Działań
Zewnętrznych
- Operacje wojskowe / misje cywilne / Przykład EUFOR
Althea oraz Eulex Kosovo
- Europejska Polityka Sąsiedztwa
- Współpraca policyjna, rola Europolu, SOCTA, TESAT,
Europejskie Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością
- Europejskie Kolegium Policyjne – CEPOL, szkolenie
- Europejski nakaz aresztowania
- System Informacyjny Schengen – SIS oraz SIS II
- Rola Frontexu, współpraca z Polską Strażą Graniczną
- Rola Eurojustu, walka z przestępczością transgraniczną
2

3. Wspólna Polityka Zagraniczna i
Bezpieczeństwa, Wspólna Polityka
Bezpieczeństwa i Obrony
W Traktacie lizbońskim z 2009 r. wzmocniono wagę polityki
zagranicznej i bezpieczeństwa poprzez utworzenie:
Stanowiska Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i
Polityki Bezpieczeństwa
Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) – unijnego korpusu
dyplomatycznego.
Celem unijnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa jest:
- Chronienie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego
- Wspieranie współpracy międzynarodowej
- Krzewienie i umacnianie:
- Demokracji
- Praworządności
- Poszanowania praw człowieka i podstawowych swobód
1. https://europa.eu/european-union/topics/foreign-security-policy.pl
1
3

4. Podstawa prawna Wspólnej Polityki
Zagranicznej i Bezpieczeństwa
 Traktat o Unii Europejskiej (TUE)
 POSTANOWIENIA SZCZEGÓLNE ROZDZIAŁ 2
DOTYCZĄCE WSPÓLNEJ POLITYKI ZAGRANICZNEJ I
BEZPIECZEŃSTWA
 1. Kompetencje Unii w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i
bezpieczeństwa obejmują wszelkie dziedziny polityki zagranicznej i ogół
kwestii dotyczących bezpieczeństwa Unii, w tym stopniowe określanie
wspólnej polityki obronnej, która może prowadzić do wspólnej obrony.
 II. W ramach zasad i celów swoich działań zewnętrznych Unia Europejska
prowadzi, określa i realizuje wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa,
opartą na rozwoju wzajemnej solidarności politycznej między Państwami
Członkowskimi, określaniu kwestii stanowiących przedmiot ogólnego
zainteresowania i osiąganiu coraz większego stopnia zbieżności działań
Państw Członkowskich.
 Państwa Członkowskie popierają, aktywnie i bez zastrzeżeń, politykę
zewnętrzną i bezpieczeństwa Unii w duchu lojalności i wzajemnej
solidarności i szanują działania Unii w tej dziedzinie. Państwa Członkowskie
działają zgodnie na rzecz umacniania i rozwijania wzajemnej solidarności
politycznej.
2. Art. 24. 1 TUE - http://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:2bf140bf-a3f8-4ab2-
b506-fd71826e6da6.0009.02/DOC_1&format=PDF
3. Art. 24. II TUE
4. Art. 24. III TUE 4
2
3
4

5. Wspólna Polityka Zagraniczna i
Bezpieczeństwa, Wspólna Polityka
Bezpieczeństwa i Obrony
Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony (WPBiO) wyznacza
ramy politycznych i wojskowych struktur UE, a także operacji
wojskowych i misji cywilnych za granicą.
W globalnej strategii UE z 2016 r. określono strategię
w zakresie WPBiO, a w traktacie lizbońskim doprecyzowano
aspekty instytucjonalne i zadbano o wzmocnienie roli
Parlamentu Europejskiego.
WPBiO została ostatnio gruntownie zmieniona z perspektywy
strategicznej i operacyjnej. Wciąż ewoluuje ona w obliczu
wyzwań w zakresie bezpieczeństwa i społecznego
zapotrzebowania na wzmożoną reaktywność ze strony UE.
5. http://www.europarl.europa.eu/atyourservice/pl/displayFtu.html?ftuId=FTU_5.1.2.html 5
5

6. Podstawa prawna Wspólnej Polityki
Bezpieczeństwa i Obrony
 Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony stanowi integralną część wspólnej
polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Zapewnia Unii zdolność operacyjną
opartą na środkach cywilnych i wojskowych. Unia może z nich korzystać w
przeprowadzanych poza Unią misjach utrzymania pokoju, zapobiegania
konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa, zgodnie z
zasadami Karty Narodów Zjednoczonych. Zadania te są wykonywane w
oparciu o zdolności, jakie zapewniają Państwa Członkowskie.
 WPBiO obejmuje stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej Unii.
Doprowadzi ona do stworzenia wspólnej obrony, jeżeli Rada Europejska,
stanowiąc jednomyślnie, tak zadecyduje. W takim przypadku Rada
Europejska zaleca Państwom Członkowskim przyjęcie stosownej decyzji
zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.
 Państwa Członkowskie, w celu realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i
obrony, oddajądo dyspozycji Unii swoje zdolności cywilne i wojskowe, aby
przyczynić się do osiągnięcia celów określonych przez Radę. Państwa
Członkowskie wspólnie powołujące siły wielonarodowe mogą również
przekazać je do dyspozycji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony.
6. Art. 42.1 TUE - http://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:2bf140bf-a3f8-4ab2-b506-
fd71826e6da6.0009.02/DOC_1&format=PDF
7. Art. 42. 2 TUE
8. Art. 42 3 TUE 6
6
7
8

7. Rola Rady Europejskiej, Parlamentu
Europejskiego, Wysokiego Przedstawiciela,
Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych
Proces decyzyjny w unijnej polityce zagranicznej:
Najważniejszym organem decyzyjnym w Unii Europejskiej jest Rada
Europejska złożona z szefów państw i rządów 28 krajów
członkowskich. Rada zbiera się cztery razy do roku, aby określić
zasady i ogólne wytyczne polityki.
Rolą Wysokiego Przedstawiciela jest dbanie o to, aby unijna polityka
zagraniczna i bezpieczeństwa była bardziej spójna. Co miesiąc
przewodniczy on spotkaniu Rady do Spraw Zagranicznych, w którym
uczestniczą ministrowie spraw zagranicznych 28 państw UE. Wysoki
Przedstawiciel uczestniczy także w posiedzeniach Rady Europejskiej i
składa sprawozdania dotyczące spraw zagranicznych.
Większość decyzji dotyczących polityki zagranicznej i bezpieczeństwa
podejmowana jest jednomyślnie – decyzję muszą popierać wszystkie
kraje UE.
Zadaniem Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) jest
wspieranie działań Wysokiego Przedstawiciela. ESDZ pełni rolę
unijnego korpusu dyplomatycznego. Sieć ponad 139 delegatur i
przedstawicielstw na całym świecie promuje i chroni europejskie
wartości i interesy.
9
7

8. Operacje wojskowe / misje cywilne /
Przykład EUFOR Althea oraz Eulex
Kosovo
UE wysłała misje pokojowe w wiele regionów świata dotkniętych konfliktem. W sierpniu 2008 r.
przyczyniła się do zawieszenia broni między Gruzją a Rosją, wysłała obserwatorów mających
monitorować sytuację misja obserwacyjna UE w Gruzji i udzieliła pomocy humanitarnej osobom
przesiedlonym w wyniku walk.
Operacja EUFOR Althea jest największą unijną wojskową operacją lądową (UE
przejęła odpowiedzialność za wojskową misję w Bośni i Hercegowinie od sił NATO -
SFOR). Rozpoczęła się w grudniu 2004 w oparciu o Rezolucję 1575 RB ONZ (2004)
i jest corocznie przedłużana w tym samym trybie. Obecnie operacja liczy ok. 800
żołnierzy z 20 państw, w tym 15 z UE oraz 5 innych (Albania, Chile, FYROM,
Szwajcaria i Turcja). EUFOR współpracuje z dowództwem NATO w Sarajewie w
oparciu o mechanizm „Berlin Plus”. Mandat operacji obejmuje: 1) wspieranie
wysiłków Bośni i Hercegowiny na rzecz utrzymania bezpieczeństwa (tzw. mandat
wykonawczy) oraz 2) wsparcie ministerstwa obrony (w zakresie doradztwa) oraz
rozwój zdolności i szkolenie (Capacity Building and Training – CB&T) Sił Zbrojnych
BiH (tzw. mandat nie-wykonawczy).
Misja EULEX Kosovo jest obecnie największą misją cywilną UE. Decyzja o jej
uruchomieniu została podjęta w 2008 r. Mandat wstępnie przewidziano na 28
miesięcy, jednak był on wielokrotnie przedłużany - obecny obowiązuje do 14 czerwca
2016 r. Misja obecnie liczy ok. 720 osób personelu międzynarodowego i ok. 780
osób personelu lokalnego. W misji udział biorą prawie wszystkie państwa UE (bez
Cypru) oraz 5 innych (Kanada, Norwegia, Szwajcaria, Turcja i USA). Misja
koncentruje się obecnie na budowaniu instytucji administracji publicznej oraz struktur
policji i wymiaru sprawiedliwości na północy Kosowa.
10
8
11

9. Europejska Polityka Sąsiedztwa
Europejska Polityka Sąsiedztwa (EPS) reguluje stosunki UE
z 16 krajami sąsiadującymi z nią od południa i od wschodu.
Od południa: Algieria, Egipt, Izrael, Jordania, Liban, Libia,
Maroko, Palestyna (użycie tej nazwy nie może być traktowane
jako uznanie państwa Palestyna i pozostaje bez uszczerbku dla
indywidualnych stanowisk państw członkowskich w tej kwestii),
Syria i Tunezja.
Od wschodu: Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Gruzja,
Mołdawia i Ukraina.
Polityka sąsiedztwa, której celem jest wzmacnianie dobrych
relacji między UE a krajami sąsiadującymi z nią oferuje:
- Stowarzyszenie polityczne
- Integrację gospodarczą
- Zwiększoną mobilność osób
9

10. Podstawa prawna Europejskiej
Polityki Sąsiedztwa
 Unia rozwija szczególne stosunki z państwami z nią sąsiadującymi, dążąc do utworzenia
przestrzeni dobrobytu i dobrego sąsiedztwa, opartej na wartościach Unii i charakteryzującej
się bliskimi i pokojowymi stosunkami opartymi na współpracy.
 2. Do celów ustępu 1 Unia może zawierać specjalne umowy z zainteresowanymi państwami.
Umowy te mogą obejmować wzajemne prawa i obowiązki, jak również przewidywać
możliwość wspólnego prowadzenia działań. Ich wykonanie stanowi przedmiot okresowych
uzgodnień.
 Poprzez utworzenie unii celnej zgodnie z artykułami 28–32 Unia przyczynia się, we
wspólnym interesie, do harmonijnego rozwoju handlu światowego, stopniowego zniesienia
ograniczeń w handlu międzynarodowym i w bezpośrednich inwestycjach zagranicznych oraz
do zmniejszenia barier celnych i innych barier.
 1. Wspólna polityka handlowa jest oparta na jednolitych zasadach, w szczególności w
odniesieniu do zmian stawek celnych, zawierania umów celnych i handlowych dotyczących
handlu towarami i usługami oraz do handlowych aspektów własności intelektualnej,
bezpośrednich inwestycji zagra nicznych, ujednolicenia środków liberalizacyjnych, polityki
eksportowej, a także handlowych środków ochronnych, w tym środków podejmowanych w
przypadku dumpingu lub subsydiów. Wspólna polityka handlowa prowadzona jest zgodnie z
zasadami i celami działań zewnętrznych Unii.
 1. Unia może zawierać umowy z jednym lub z większą liczbą państw trzecich lub organizacji
międzynarodowych, jeżeli przewidują to Traktaty, lub gdy zawarcie umowy jest niezbędne do
osiąg nięcia, w ramach polityk Unii, jednego z celów, o których mowa w Traktatach, albo gdy
zawarcie umowy jest przewidziane w prawnie wiążącym akcie Unii, albo gdy może mieć
wpływ na wspólne zasady lub zmienić ich zakres.
12. Art. 8.1 TUE http://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:2bf140bf-a3f8-4ab2-b506-
fd71826e6da6.0009.02/DOC_1&format=PDF
13. Art. 8.2 TUE
14. Art. 206 TFUE http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:12012E/TXT&from=PL
15. Art. 207. 1 TFUE
13
10
12
14
15
16

11. Współpraca policyjna, rola Europolu, SOCTA,
TESAT
Głównym narzędziem służącym współpracy policyjnej jest Europejski
Urząd Policji (Europol), który jest jednym z centralnych elementów
europejskiej struktury bezpieczeństwa wewnętrznego. Współpraca
i polityki nadal znajdują się na etapie rozwoju, a uwaga skupia się
głównie na bardziej skutecznym przeciwdziałaniu ogólnoeuropejskim
zagrożeniom i w szczególności z punktu widzenia Parlamentu
Europejskiego, na przestrzeganiu przy tym praw podstawowych
i zasad ochrony danych.
- Zadaniem Europolu jest wspieranie policji krajowej i innych
podobnych organów w podejmowaniu skuteczniejszych działań dzięki
ułatwianiu ich współpracy. Współpraca ta skupia się na zapobieganiu
terroryzmowi, cyberprzestępczości, handlowi narkotykami i innym
formom poważnej przestępczości transgranicznej oraz na zwalczaniu
tych zjawisk.
- SOCTA to ocena zagrożenia poważną i zorganizowaną
przestępczością opracowywana przez Europol, TESAT – to raport nt.11

12. Europejskie Centrum ds. Walki
z Cyberprzestępczością
 Głównym zadaniem Europejskiego Centrum ds. Walki z
Cyberprzestępczością jest walka z działaniami sieci
przestępczości zorganizowanej, związanymi z poważną
i zorganizowaną cyberprzestępczością. Centrum służy
w szczególności wspieraniu i koordynacji operacji i
dochodzeń prowadzonych przez organy państw
członkowskich w kilku obszarach. Wśród najświeższych
przykładów można wymienić:
 Zaawansowane technologicznie przestępstwa
(cyberataki, złośliwe oprogramowanie)
 Wykorzystywanie seksualne dzieci w internecie
 Oszustwa płatnicze
12

13. Podstawa prawna
KONWENCJA
 Sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie
ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (Konwencja o Europolu), sporządzona
w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r.
Artykuł 1
Ustanowienie
 1. Państwa Członkowskie Unii Europejskiej, zwane dalej "Państwami
Członkowskimi", niniejszym ustanawiają Europejski Urząd Policji, zwany dalej
"Europolem".
 2. Europol współpracuje z jedną jednostką narodową każdego Państwa
Członkowskiego, powołaną lub wyznaczoną zgodnie z artykułem 4.
 Artykuł 2
 1. Celem Europolu jest, w ramach współpracy między Państwami Członkowskimi
zgodnie z artykułem K.1 ustęp 9 Traktatu o Unii Europejskiej, poprawa, za
pomocą środków określonych w niniejszej konwencji, skuteczności i współpracy
między właściwymi władzami Państw Członkowskich w zapobieganiu i zwalczaniu
terroryzmu, nielegalnego handlu narkotykami i innych poważnych form
przestępczości międzynarodowej wszędzie tam, gdzie istnieją faktyczne oznaki
działania zorganizowanej struktury przestępczej oraz dwa lub więcej Państw
Członkowskich zostało dotkniętych wspomnianymi formami przestępczości w
sposób wymagający wspólnego działania Państw Członkowskich ze względu na
skalę, znaczenie i konsekwencje tych przestępstw.
17. Art. I.I Konwencji o Europolu
http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20050290243/O/D20050243.pdf
17
13
18
19

14. Europejskie Kolegium Policyjne –
CEPOL, szkolenie
- Szkolenie policjantów stanowi istotny aspekt
współpracy policyjnej. W tym celu w 2000 r.
utworzono CEPOL – początkowo jako sieć
istniejących krajowych instytucji szkoleniowych,
przekształconą w 2005 r. w agencję UE (decyzja
Rady 2005/681/WSiSW z dnia 20 września 2005 r.).
- Początkowo siedziba CEPOL znajdowała się
w Bramshill w Zjednoczonym Królestwie, a od dnia
1 października 2014 r. mieści się w Budapeszcie.
14

15. Europejski nakaz aresztowania
Europejski nakaz aresztowania (ENA) – Jest to uproszczona
forma ekstradycji istniejąca pomiędzy państwami członkowskimi Unii
Europejskiej, umożliwiająca aresztowanie osoby podejrzanej lub
oskarżonej o popełnienie przestępstwa albo już skazanej za nie i wydanie
jej do kraju, w którym zostanie postawiona przed sądem lub przekazana do
wykonania wcześniej orzeczonej kary.
Europejski Nakaz Aresztowania (ENA) wprowadzony został do unijnego
porządku prawnego decyzją ramową Rady UE z 13.6.2002 r. w sprawie
europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między
Państwami Członkowskimi (Dz.Urz. WE L Nr 190 z 18.7.2002 r. s. 1).
Europejski nakaz aresztowania musi zawierać następujące informacje:
- Tożsamość osoby
- Jaki organ sądowy wydaje nakaz
- Prawomocne orzeczenie
- Informacje dotyczące charakteru przestępstwa, orzeczonej kary
20. https://e-justice.europa.eu/content_european_arrest_warrant-90-pl.do 15
20

16. Europejski nakaz aresztowania
 Europejski nakaz aresztowania przekazywany jest organowi sądowemu
wykonującemu nakaz (np. w miejscu przebywania poszukiwanej osoby).
Współpracuje się również z Interpolem oraz Systemem Informacyjnym
Schengen. Wszystkie Państwa członkowskie są uprawnione do
stosowania adekwatnych i wymaganych środków przymusu w celu
znalezienia i przekazania poszukiwanej osoby.
 Po zatrzymaniu poszukiwanej osoby może ona zapoznać się z treścią
europejskiego nakazu sądowego. Ma również prawo do skorzystania
z usług adwokata oraz tłumacza. Po stronie Państwa, z którego
pochodzi organ wykonujący nakaz (czyli do decyzji kraju w którym
poszukiwany został zatrzymany) należy decyzja czy poszukiwany musi
zostać zatrzymany, czy też może zostać zwolniony przy zachowaniu
określonych warunków.
 Na przekazanie osoby (wykonanie europejskiego nakazu
aresztowania) organ wykonawczy ma 60 dni. Przez ten czas może
poddać osobę zatrzymaną przesłuchaniu i zadecydować o nie
wykonywaniu nakazu aresztowania – o decyzji co do wykonania nakazu
aresztowania musi powiadomić organ wydający nakaz. Osoba
zatrzymana może również samodzielnie podjąć decyzje i wyrazić zgodę
na przekazanie do kraju, który wydał nakaz. Raz wydana zgoda nie
może zostać cofnięta. Decyzja o wykonaniu nakazu w tym przypadku
musi nastąpić w ciągu 10 dni od momentu wydania przez osoby zgody
na przekazanie. 16

17. System Informacyjny Schengen –
SIS oraz SIS II
System Informacyjny Schengen (SIS) jest wspólną, elektroniczną bazą
danych o poszukiwanych osobach i przedmiotach, składającą się z
modułów krajowych (N.SIS) oraz jednostki centralnej – centralnego
serwera usytuowanego w Strasburgu (C.SIS). Dane wprowadzone do
systemu przez jedno państwo członkowskie są dostępne dla służb i
organów pozostałych państw w niezbędnym dla nich zakresie.
System zapewnia wymianę informacji pomiędzy służbami
odpowiedzialnymi za:
 ochronę granic
 wydawanie wiz
 bezpieczeństwo publiczne
Z kolei głównym atutem SIS II jest możliwość umieszczania informacji
o osobach, których tożsamość została przywłaszczona, dołączenie do
wpisów danych biometrycznych (fotografie, odbitki linii papilarnych)
osób poszukiwanych oraz elektronicznej wersji Europejskiego Nakazu
Aresztowania co sprzyja szybszej i bardziej skutecznej identyfikacji
osób. System przewiduje również wprowadzanie nowych kategorii
danych przedmiotów i dokumentów oraz tworzenie powiązań miedzy
wpisami np. pomiędzy poszukiwanym przedmiotem a przestępcą. 17

18. Rola Frontexu
Frontex pomaga państwom UE i państwom stowarzyszonym w ramach
strefy Schengen w zarządzaniu ich granicami zewnętrznymi. Przyczynia
się również do harmonizacji kontroli granicznych w UE. Agencja ułatwia
współpracę służbom granicznym z poszczególnych krajów UE, udzielając
wsparcia technicznego i zapewniając wiedzę specjalistyczną.
Zakres działalności:
Analiza ryzyka – wszystkie działania Frontexu poprzedza analiza ryzyka.
Frontex ocenia zagrożenia dla bezpieczeństwa granic UE.
Wspólne operacje – Frontex koordynuje wysyłanie na granice zewnętrzne
wymagające dodatkowego wsparcie specjalnie przeszkolonego personelu i
wyposażenia technicznego
Szybkie reagowanie – jeżeli któryś kraj UE stoi w obliczu ogromnej presji
na granicy zewnętrznej, zwłaszcza w przypadku masowego napływu
obywateli krajów spoza UE, Frontex koordynuje oddelegowanie na miejsce
europejskich zespołów straży granicznej.
Badania naukowe – ułatwia ekspertom w dziedzinie kontroli granicznej
współpracę z sektorem badań naukowych i przemysłu.
Szkolenie – opracowuje wspólne normy szkolenia organów kontroli
granicznej, aby umożliwić harmonizację kształcenia w UE i państwach
stowarzyszonych w ramach Schengen.
Wspólne operacje powrotowe – Frontex opracowuje najlepsze
rozwiązania służące odsyłaniu imigrantów i koordynuje wspólne działania
dotyczące powrotów
Wymiana informacji – opracowuje i prowadzi systemy informacyjne
21. https://europa.eu/european-union/about-eu/agencies/frontex_pl
18
21

19. Współpraca Frontexu z Polską
Strażą Graniczną
 Straż Graniczna współpracuje z Agencją
Frontex od początku jej istnienia, tj. od 2004
roku. Zadaniem Agencji jest koordynacja
współpracy operacyjnej służb granicznych
odpowiedzialnych za ochronę zewnętrznej
granicy UE.
 Wspólne działania operacyjne państw
członkowskich UE koordynowane są przez 4
sektory operacyjne Agencji: Sektor Granic
Lądowych, Sektor Granic Powietrznych,
Sektor Granic Morskich i Sektor Operacji
Powrotowych. 19

20. Rola Eurojustu, walka
z przestępczością transgraniczną
Europejska Jednostka Współpracy Sądowej (Eurojust) wspiera koordynację
działań sądowych i współpracę między właściwymi organami krajowymi w
zakresie zwalczania terroryzmu i poważnej przestępczości zorganizowanej
dotyczących więcej niż jednego kraju UE.
Czym zajmuje się Eurojust?
Pomaga krajom UE w zwalczaniu terroryzmu i poważnej przestępczości
zorganizowanej dotyczących więcej niż jednego kraju UE poprzez:
koordynację dochodzeń i śledztw, w których uczestniczą co najmniej dwa kraje
pomoc w rozwiązywaniu konfliktów jurysdykcji
pomoc w opracowywaniu i wdrażaniu unijnych instrumentów prawnych, takich
jak europejski nakaz aresztowania oraz nakazy konfiskaty i zamrożenia mienia.
W tym celu Eurojust:
organizuje spotkania koordynacyjne
finansuje i zapewnia wkład ekspertów w prace wspólnych zespołów
dochodzeniowo-śledczych
organizuje centra koordynacyjne.
Mieszczą się w nim również sekretariaty Europejskiej Sieci Sądowej, sieci
wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych i sieci ds. badania i ścigania
ludobójstwa, zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni wojennych (Genocide
Network).
20
22

21. Dziękuję za uwagę
Bibliografia:
Monografie i artykuły naukowe:
Aleksandrowicz T.R., Bezpieczeństwo w Unii Europejskiej, Zarządzanie Bezpieczeństwem, Difin, Warszawa 2011.
Chmiel B., Instytucjonalizacja wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, Europejskie
Centrum Edukacyjne, Toruń 2004.
Ciupiński A., Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony. Geneza, Rozwój, Funkcjonowanie, Difin, Warszawa 2013.
Demkowicz A., Integracja Europy Zachodniej w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, od EWO do WEPBIO, Wyd.
Adam Marszałek, Toruń 2007.
Kuś A., Kosińska A., Szachoń-Pszenny A., Agencja Frontex w Strefie Schengen, 10 lat doświadczeń Wyd. KUL,
2015.
Mendoza A. European defence in the long run: can Europe play a leading role in a multipolar world? European View,
Vol. 9, December 2010.
Słomczyńska I., Europejska polityka bezpieczeństwa i obrony: uwarunkowania, struktury, funkcjonowanie, Wyd.
Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2007.
Szydłowski A., Rozwój europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony 1998-2004, Ministerstwo Obrony Narodowej.
Departament Polityki Obronnej, Warszawa 2004.
Tereszkiewicz F., Proces Instytucjonalizacji Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, ECE,
Toruń 2013.
Zięba R., Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, Wyd. Akademickie i Profesjonalne,
Warszawa 2007.
Dokumenty prawne:
Konwencja o Europolu – Internetowy System Aktów Prawnych
Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej
Traktat o Unii Europejskiej
Raport:
Annual Activity Report 2016 – Frontex
Strony internetowe:
Portal e-justice
Portal UE – europa.eu
Portal Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych
Strona MSZ 21