1. Como resultado o número de linfocitos CD4 vai diminuíndo progresivamente e, se non se interviñese co tratamento, tras unha media de 8-10 anos a cifra de linfocitos tería descendido de tal maneira que o paciente podería sufrir graves infeccións e tumores. Un dos indicadores para medir as defensas é precisamente o reconto de CD4 (CD4/mm3). Os anticorpos son específicos: sintetízanse ou fabrican anticorpos específicos para loitar contra cada axente -antíxeno- concreto. Estímase que os anticorpos fronte ao VIH empezan a aparecer entre a 2ª e a 8ª semana dende que o virus entra no organismo. Así, a presenza de anticorpos indica que houbo infección. Probas de detección como o test Elisa, buscan precisamente a presenza de anticorpos. Por iso, para que o resultado destas probas sexa concluínte, deben realizarse transcorridos 3 meses dende o último contacto de risco. O tratamento axuda a que o VIH non se multiplique, freando o desenvolvemento da enfermidade.Nunha primeira fase o VIH reprodúcese multiplicándose activamente nas células infectadas. VIH reprodúcese dentro das células e debilita o sistema inmunolóxico. O organismo cada vez ten máis dificultades para defenderse, polo que aparecen infeccións -producidas por xermes, parasitos ou virus- ou algunhas variedades de cancro que en condicións normais non se producirían.Nunha primeira fase o VIH reprodúcese multiplicándose activamente nas células infectadas. Para defenderse, o organismo crea anticorpos específicos pero non consegue eliminar o VIH: diminúe a presenza de virus no sangue, pero non impide que os virus sigan presentes e continúen a súa actividade noutros órganos. Durante varios anos o organismo permanece nunha situación de aparente equilibrio, pero o VIH séguese multiplicando de forma activa nas células e infectando outras novas. O VIH pode infectar distintos tipos de células pero ten especial atracción polos linfocitos CD4 (ou T4), que dirixen o funcionamento do sistema inmunolóxico. Sida (acrónimo de síndrome de inmunodeficiencia adquirida) é unha enfermidade que afecta aos humanos infectados polo VIH. Dise que unha persoa padece de SIDA cando o seu organismo non é capaz de ofrecer unha resposta inmune axeitada contra as infeccións. O virus de inmuno deficiencia humana (VIH) ataca directamente ás defensas do corpo, debilitando o sistema inmunitario ata convertelo en vulnerable a gran número de infeccións. En cambio, a SIDA é a manifestación da última etapa do VIH, que se converte en síndrome de inmuno deficiencia adquirida e este diagnóstico pode tardar máis de 10 anos en producirse.

2. Historia da SIDA.Foi en 1981 cando o Dr. Golding, en San Francisco (EUA), describiu os primeiros casos dunha rara enfermidade que foi definida un ano máis tarde como síndrome de inmunodeficiencia adquirida. O virus VIH xorde da mutación dun virus que afecta ao mono verde Africano. Esta enfermidade non é un fenómeno novo, pois parece que este virus existía dende hai moito tempo en grupos humanos illados de África Central, onde a pobreza e os cambios sociais, xunto coas baixas condicións sociosanitarias, provocaron a súa diseminación en África. Por estudos posteriores de soros almacenados en bancos de sangue, descubriuse que tiñan persoas infectadas en África na década dos cincuenta. A pandemia de SIDA comezou a propagarse e a estenderse na década dos 70 por EUA e Europa, pero non foi ata 1981 cando se describiu por primeira vez en varóns homosexuais de San Francisco. En setembro de 1983 o virus é tipificado polo Dr. Montaigner del Instituto Pasteur (París, Francia), e é en 1985 cando a O.M.S. dálle o nome definitivo de Virus da Inmunodeficiencia Humana (VIH-1). En marzo de 1986 o grupo do Dr Montaigner realizou a descrición do VIH-2, localizado preferentemente en África subsahariana. En 1986 apróbase a primeira medicación, a zidovudina ou AZT. En 1993, é o fin do tratamento cun só fármaco, e en 1996 a aprobación dos inhibidores da proteasa no tratamento antirretroviral, que trouxo á súa vez o tratamento con tres fármacos antirretrovirales en combinación. Como actúa ou VIH?O VIH (2) non pode sobrevivir fóra dunha célula. O virus ten unha predilección polas células que teñen na súa superficie un receptor chamado CD4, sendo os linfocitos T4 as células que máis CD4 teñen na súa superficie. En primeiro lugar prodúcese a unión do GP-120 do VIH ao CD4 do linfocito. Logo o ARN do VIH, unha vez dentro do linfocito (3), transfórmase en ADN mediante a enzima transcriptasa inversa, e este incorpórase ao material xenético do linfocito (4). O VIH comeza a súa multiplicación, utilizando para iso os elementos celulares do linfocito, que supón a saída ao sangue de centos de novos VIH (5) (que invadirán outros tantos linfocitos T4), e a destrución do linfocito invadido. Vías de Transmisión. O virus da SIDA pódese encontrar en todos os fluídos orgánicos dunha persoa portadora (sangue, seme, secrecións vaxinais, ouriños, saliva, bágoas, etc.), pero só hai tres fluídos que teñen capacidade para transmitilo a outros individuos, por ser os únicos que teñen suficiente concentración de virus: SANGUE, SEME e FLUÍDOS VAXINAIS. Transmisión Sexual. Nas relacións sexuais pódense producir microtraumatismos (pequenas esgazaduras das mucosas), a maioría das veces imperceptibles, a través dos cales pode penetrar o virus. Sempre que se poñan en contacto o seme ou fluídos vaxinais dunha persoa portadora do VIH co sangue dunha persoa sa, é posible a transmisión. Isto pode acontecer a través da penetración anal, vaxinal e oral. O risco de transmisión aumenta co número de relacións sexuais (aínda que unha soa pode ser suficiente) e co tipo de relación sexual (maior risco na penetración anal que na penetración vaxinal e oral). Prevención: RELACIÓNS ESTABLES E UTILIZAR CONDÓN