Ποιητές, Ποίηση, Νεοελληνική λογοτεχνία, Ανθολόγιο

1. ΜΜιικκρρόό ΑΑννθθοολλόόγγιιοο
ΕΕλλλληηννιικκήήςς ΠΠοοίίηησσηηςς
ΕΕππιιμμέέλλεειιαα::
ΠΠααππααδδηημμηηττρραακκοοπποούύλλοουυ ΕΕυυγγεεννίίαα

2. ΑΑΝΝΔΔΡΡΕΕΑΑΣΣ ΚΚΑΑΛΛΒΒΟΟΣΣ
(1792–1869)
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
“Εις Σάμον”

3. ΔΔΙΙΟΟΝΝΥΥΣΣΙΙΟΟΣΣ ΣΣΟΟΛΛΩΩΜΜΟΟΣΣ
(1798-1857)
Η δύναμη σου πέλαγο,
κ’ η θέλησή μου βράχος.
“Oι Eλεύθεροι Πολιορκημένοι”

4. ΑΑΡΡΙΙΣΣΤΤΟΟΤΤΕΕΛΛΗΗΣΣ ΒΒΑΑΛΛΑΑΩΩΡΡΙΙΤΤΗΗΣΣ
(1824-1879)
Με μιας ανοίγει ο ουρανός,
τα σύγνεφα μεριάζουν,
οι κόσμοι εμείνανε βουβοί,
παράλυτοι κοιτάζουν...
“Ευαγγελισμός Ελληνισμός”

5. ΚΚΩΩΣΣΤΤΗΗΣΣ ΠΠΑΑΛΛΑΑΜΜΑΑΣΣ
(1859–1943)
Εμείς δε γονατίσαμε
σκυφτοί τα πόδια να
φιλήσουμε του δυνατού.
“Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου”

6. ΓΓΕΕΩΩΡΡΓΓΙΙΟΟΣΣ ΔΔΡΡΟΟΣΣΙΙΝΝΗΗΣΣ
(1859–1951)
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της κι εγέμισ’ από
άνθη η πλάτη η αγκαλιά και τα
μαλλάκια της....
“Μυγδαλιά”

7. ΖΖΑΑΧΧΑΑΡΡΙΙΑΑΣΣ ΠΠΑΑΠΠΑΑΝΝΤΤΩΩΝΝΙΙΟΟΥΥ
(1877-1940)
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να
κρατήσω. Δεν περιμένω ανταμοιβή.
Πολύ ‘ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να
ξαναζήσω... Σ' ευχαριστώ για τα
βουνά και για τους κάμπους που είδα.
“Προσευχή του ταπεινού”

8. ΚΚΩΩΝΝΣΣΤΤΑΑΝΝΤΤΙΙΝΝΟΟΣΣ ΚΚΑΑΒΒΑΑΦΦΗΗΣΣ
(1863–1933)
Εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος
επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.
“Η τράπεζα του μέλλοντος”

9. ΑΑΓΓΓΓΕΕΛΛΟΟΣΣ ΣΣΙΙΚΚΕΕΛΛΙΙΑΑΝΝΟΟΣΣ
(1884-1951)
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε
τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον
ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί
μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,
σπρώχτε με γόνα και με στήθος,
να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα,
να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.
“Πνευματικό εμβατήριο”

10. ΚΚΩΩΣΣΤΤΑΑΣΣ ΒΒΑΑΡΡΝΝΑΑΛΛΗΗΣΣ
(1884-1974)
Θεριά οι ανθρώποι, δεν
μπορούν το φως να το
σηκώσουν. Χίλιες φορές να
γεννηθείς, τόσες θα σε
σταυρώσουν.
“Οι πόνοι της Παναγιάς”

11. ΚΚΩΩΣΣΤΤΑΑΣΣ ΚΚΑΑΡΡΥΥΩΩΤΤΑΑΚΚΗΗΣΣ
(1896-1928)
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν.)
“Δημόσιοι Υπάλληλοι”

12. ΜΜΑΑΡΡΙΙΑΑ ΠΠΟΟΛΛΥΥΔΔΟΟΥΥΡΡΗΗ
(1902–1930)
Δεν τραγουδώ παρά γιατί
μ’ αγάπησες σε περασμένα
χρόνια.
“Γιατί μ’ αγάπησες”

13. ΑΑΝΝΔΔΡΡΕΕΑΑΣΣ ΕΕΜΜΠΠΕΕΙΙΡΡΙΙΚΚΟΟΣΣ
(1901-1975)
Eίμεθα στην όχθη σαν προβλήτες
Tα χέρια μας απλώνονται στον
ουρανό
Kαι κατεβάζουν τα πουλιά
Kαι τα κελεύσματα των οδοιπόρων.
”Όχθη “

14. ΝΝΙΙΚΚΟΟΣΣ ΕΕΓΓΓΓΟΟΝΝΟΟΠΠΟΟΥΥΛΛΟΟΣΣ
(1907–1985)
Να ελπίζεις –να ελπίζεις πάντα–
πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
–που τους ρημάζει η τρομερή
“ευκολία”-
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με
τρόπους…
“Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο”

15. ΓΓΙΙΩΩΡΡΓΓΟΟΣΣ ΣΣΕΕΦΦΕΕΡΡΗΗΣΣ
(1900–1971)
Ψυχές μαραγκιασμένες από
δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν
το πουλί μες στο κλουβί του.
“Τελευταίος Σταθμός”

16. ΟΟΔΔΥΥΣΣΣΣΕΕΑΑΣΣ ΕΕΛΛΥΥΤΤΗΗΣΣ
(1911–1996)
Οξειδώθηκα μες
στη νοτιά των
ανθρώπων
“Το Άξιον Εστί”

17. ΓΓΙΙΑΑΝΝΝΝΗΗΣΣ ΡΡΙΙΤΤΣΣΟΟΣΣ
(1909–1990)
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο
ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου
απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε
βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο
στο δίκιο.
“Ρωμιοσύνη”

18. ΝΝΙΙΚΚΗΗΦΦΟΟΡΡΟΟΣΣ ΒΒΡΡΕΕΤΤΤΤΑΑΚΚΟΟΣΣ
(1912–1991)
…Να τους το πούμε να το
καταλάβουνε: Δε χαμηλώνει ο
Όλυμπος! Να τους το πούμε να
το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει
ο ήλιος!...
“Ακόμα τούτ’ η Άνοιξη”

19. ΝΝΙΙΚΚΟΟΣΣ ΓΓΚΚΑΑΤΤΣΣΟΟΣΣ
(1911-1992)
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι
έχει στερέψει Έχει παγώσει το
μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει…
Kι αν θα διψάσεις για νερό θα
στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα
σφάξουμε ένα αηδόνι …
“Αμοργός”

20. ΤΤΑΑΣΣΟΟΣΣ ΛΛΕΕΙΙΒΒΑΑΔΔΙΙΤΤΗΗΣΣ
(1922-1988)
Μια δειλή πράξη σου σε κάνει
να πεθαίνεις μέσα στους άλλους
με μια συγγνώμη αργοπορημένη
πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου.
“Δολοφονία οργανωμένη”

21. ΜΜΑΑΝΝΟΟΛΛΗΗΣΣ ΑΑΝΝΑΑΓΓΝΝΩΩΣΣΤΤΑΑΚΚΗΗΣΣ
(1925–2005)
Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν
οι υπεύθυνες υπηρεσίες
Που δεν περιέχουν τη λέξη: Ελευθερία, τη
λέξη: Δημοκρατία
Δεν φωνασκούν: Κάτω οι τύραννοι ή: Θάνατος
στους προδότες
Γράφω ποιήματα που δεν στρέφονται κατά της
καθεστηκυίας τάξεως.
“Απολογία νομοταγούς”

22. ΤΤΙΙΤΤΟΟΣΣ ΠΠΑΑΤΤΡΡΙΙΚΚΙΙΟΟΣΣ
(1928)
Παλιέ μου φίλε σύντροφε
περασμένων καιρών
συγχώρα με που χτες, όταν
καμάρωνες για τα καινούρια σου
έπιπλα, εγώ σκεφτόμουνα πως
το καθένα έκρυβε κάποιαν
υποχώρηση…
«Άνοδος»

23. ΚΚΙΙΚΚΗΗ ΔΔΗΗΜΜΟΟΥΥΛΛΑΑ
(1931)
Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των
δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να
σωπαίνει
-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
“ Κονιάκ μηδέν αστέρων”