2. • . Η φραγκολίνα ή Αυτοτσιηνάρα με το επιστημονικό όνομα Francolinus
francolinus είναι ένα πουλί με όμορφους χρωματισμούς που εντυπωσιάζει.
Ανήκει στην οικογένεια των φασιανίδων όπου ανήκει και η πέρδικα και
είναι ιθαγενές είδος. Πιθανολογείται ότι στην Κύπρο έχει εισαχθεί από
τους Ρωμαίους .Συνήθως συχνάζει σε καλλιεργημένες εκτάσεις με
ύπαρξη νερών. Τη φραγκολίνα, εκτός από την Κύπρο, τη συναντούμε σε
αρκετές ασιατικές χώρες αλλα δεν είναι αποδημητικό πουλί. Τρέφεται με
μια ποικιλία τροφών, όπως σπόροι, φρέσκα βλαστάρια, χόρτα και έντομα.
Το καλοκαίρι ψάχνει την τροφή της συνήθως νωρίς το πρωί και αργά το
απόγευμα, ενώ κατά τις ζεστές ώρες της ημέρας παραμένει κρυμμένη
μέσα σε πυκνή βλάστηση. Από τον Φεβρουάριο συναντούμε τα πουλιά
ανά δύο ζευγαρωμένα καθώς πλησιάζει η περίοδος ωοτοκίας. Γεννούν
νωρίς την άνοιξη, από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, από έξι μέχρι δώδεκα
πρασινωπά αβγά, στο έδαφος σε φωλιές που φτιάχνουν με λίγα ξερά
χόρτα και φτερά, μέσα σε πυκνά χόρτα και κάτω από θάμνους. Κατά την
περίοδο ωοτοκίας τα πουλιά έχουν τον δικό τους χώρο και το αρσενικό
προστατεύει την περιοχή του δίνοντας σκληρές μάχες με τα άλλα
αρσενικά που θα την παραβιάσουν
3. • Η φραγκολίνα έχει πολλούς εχθρούς
Η φραγκολίνα έχει πολλούς εχθρούς, με κυριότερους τον άνθρωπο
(λαθροκυνηγοί) και την αλεπού που αποτελεί μάστιγα τα τελευταία χρόνια
με την υπερβολική αύξηση του πληθυσμού της και κατασπαράζει αβγά και
νεοσσούς καθώς βρίσκονται στο έδαφος. Επίσης κινδυνεύουν κυρίως τα
νεαρά πουλιά από αρπαχτικά, φίδια και νυφίτσες. Φυσικά όλα αυτά είναι
μέρος της τροφικής αλυσιδας. Οι κακές καιρικές συνθήκες, κάποτε με
ισχυρές βροχοπτώσεις και χαλαζοπτώσεις, οδηγούν σε μεγάλες
καταστροφές αβγών και νεοσσών της φραγκολίνας αλλά και όλων των
πουλιών. ίδας που βοηθά να διατηρούνται οι ισορροπίες της φύσης.
4. • Λόγω ανεπάρκειας επιστημονικών δεδομένων δεν γνωρίζουμε με
βεβαιότητα την ακριβή κατανομή του φραγκολίνου στην Ελλάδα. Το είδος
ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα (Pollard 1977), αλλά έκτοτε ελάχιστοι
ταξιδιώτες-φυσιοδίφες το κατέγραψαν στην χώρα μας, μεταξύ του 16ου
και του 19.Αξιόλογες θεωρούνται οι καταγραφές του είδους σε κείμενα
στη Σάμο (Tournefort 1717) και στην Κρήτη (Belon 1555), ενώ ο Bree
(1859) αναφέρει ότι το είδος ήταν "κοινό" στη Σάμο, στη Λέσβο και στη
Ρόδο. Στο βιβλίο του Tournefort, μάλιστα (Τόμος Ι, σ. 311), υπάρχει και
χαλκογραφία ενός ενήλικου αρσενικού ατόμου, με λεζάντα ότι πρόκειται
για "είδος πουλιού που συχνάζει στα έλη", ενώ σε υποσημείωση (Τόμος ΙΙ,
σ. 111) μας λέει ότι το πουλί αυτό ονομάζεται "ταγηνάρι", ονομασία που
προφανώς προέρχεται από τη λέξη "άτταγας", την αρχαιοελληνική δηλ.
ονομασία του συγκεκριμένου είδους (Handrinos & Akriotis 1997).ου αι.
5. • Το ζευγάρωμα αρχίζει τον Ιανουάριος. Γεννά 6 με 12 αυγά στα μέσα του
Μαρτίου, τα οποία τα επωάζει το θηλυκό για 18-20 μέρες. Στη ανατροφή
των νεοσσών συμβάλουν όμως και οι δύο γονείς. Αν η φωλιά καταστραφεί
ή η χρονιά είναι εξαιρετικά βοηθητική, από θέμα εξεύρεσης τροφής και
νερού, τότε το θηλυκό γεννά για δεύτερη φορά ακόμα και μέχρι τες
αρχές του Σεπτεμβρίου. Αυτό εξηγεί τις συναντήσεις νεοσσών μέχρι και
τον Οκτώβρη. Κατά την περίοδο του ζευγαρώματος το αρσενικό επιλέγει
ένα ψηλό σημείο όπου ανεβαίνει για να κελαηδήσει ή καλύτερα για να
οριοθετήσει την περιοχή του, την οποία υπερασπίζεται για να μπορέσει
πρώτα να ζευγαρώσει με ένα θηλυκό και έπειτα για να αναθρέψει τους
νεοσσούς του.
