2. SANTIAGO, 24 DE
FEBRERO DE 1837
-
PADRÓN, 15 DE JULIO DE
1885

3. O día 24 de Febreiro de 2013
cúmprense 150 anos da
publicación de Cantares
Galegos: foi Manuel Murguía o
que entregou o manuscrito a
un editor vigués....Tamén
cúmprense 50 anos da
primeira edición do Día dAs
letras galegas, que na
primeira edición se
homenaxeou a Rosalía por
cumprirse 100 anos desta
obra.

4. Adiós, ríos; adios, fontes; campaniñas trimbadoras,
adios, regatos pequenos; da igrexiña do lugar,
adios, vista dos meus ollos: amoriñas das silveiras
non sei cando nos veremos. que eu lle daba ó meu amor,
Miña terra, miña terra, camiñiños antre o millo,
terra donde me eu criei, ¡adios, para sempre adios!
hortiña que quero tanto, ¡Adios groria! ¡Adios contento!
figueiriñas que prantei, ¡Deixo a casa onde nacín,
prados, ríos, arboredas, deixo a aldea que conozo
pinares que move o vento, por un mundo que non vin!
paxariños piadores, Deixo amigos por estraños,
casiña do meu contento, deixo a veiga polo mar,
muíño dos castañares, deixo, en fin, canto ben
noites craras de luar, quero...
¡Quen pudera non deixar!...

5. Campanas de Bastabales, Só media me deixaron
cando vos oio tocar, os que de aló me trouxeron,
mórrome de soidades. os que de aló me roubaron.
Cando vos oio tocar, Non me roubaron, traidores,
campaniñas, campaniñas, ¡ai!, uns amores toliños,
sin querer torno a chorar. ¡ai!, uns toliños amores.
Cando de lonxe vos oio, Que os amores xa fuxiron,
penso que por min chamades as soidades viñeron...
e das entrañas me doio. De pena me consumiron.
Dóiome de dór ferida, Campanas de Bastabales,
que antes tiña vida enteira cando vos oio tocar,
e hoxe teño media vida. mórrome de soidades.

6. Campanas de Bastabales, Só media me deixaron
cando vos oio tocar, os que de aló me trouxeron,
mórrome de soidades. os que de aló me roubaron.
Cando vos oio tocar, Non me roubaron, traidores,
campaniñas, campaniñas, ¡ai!, uns amores toliños,
sin querer torno a chorar. ¡ai!, uns toliños amores.
Cando de lonxe vos oio, Que os amores xa fuxiron,
penso que por min chamades as soidades viñeron...
e das entrañas me doio. De pena me consumiron.
Dóiome de dór ferida, Campanas de Bastabales,
que antes tiña vida enteira cando vos oio tocar,
e hoxe teño media vida. mórrome de soidades.