Laudatio de Francisco Castro sobre a figura e a obra de Agustín Fernández PazFrancisco Castro
Laudatio pronunciada polo escritor Francisco Castro en Trasalba, na Casa Grande de don Ramón, o 29 de xuño de 2014, co gallo da entrega do Premio Trasalba ao escritor Agustín Fernández Paz.
Some simple statistical methods application in computer capacity and performance evaluation. As these are simple methods, accuracies are not guaranteed. But at least better than just common sense.
Laudatio de Francisco Castro sobre a figura e a obra de Agustín Fernández PazFrancisco Castro
Laudatio pronunciada polo escritor Francisco Castro en Trasalba, na Casa Grande de don Ramón, o 29 de xuño de 2014, co gallo da entrega do Premio Trasalba ao escritor Agustín Fernández Paz.
Some simple statistical methods application in computer capacity and performance evaluation. As these are simple methods, accuracies are not guaranteed. But at least better than just common sense.
1. PIPO AÍNDA SEGUE AÍ.
Desta vez non é breve periodo de ausencia de sábado e domingo, de vacacións
de Entroido ou de Nadal. Seica agora se trata de que ao profesor Ángel Torrado
Vázquez lle concederon, sen que a solicitase, a excedencia definitiva, situación
administrativa en que concluirá a carreira vital de todos e todas, sexa cal sexa a cota
atinxida por cada quen no escalafón, que a vida é un río - xa se sabe- e tanto dá
Lagares como Danubio, Amazonas, Lérez ou Tambre, pois, finalmente, un océano
uniforme e democrático, a máis democrática das institucións humanas, nos agarda. O
que nos agrede e nos entristece tanto non é, sen embargo, que a Pipo lle alcanzase
tamén a solución alegórica e oceánica que anunciaba Manrique, senón que el chegase
tan cedo, tan inxustamente apresurado, a ese mar de silencio e de ausencia, desde onde
xa non chega a declaración da fórmula invariábel con que se despedía no remate das
clases dos venres: “Feliz fin de semana”.
Marchou Pipo facendo uso dos seus coñecidos aparellos de elegante estilo
persoal, a paciencia, a discreción e a serenidade, conducindo o seu coche até as portas
do hospital e sen mandar aviso a ninguén das alarmas que se lle acenderan no corpo. El
enfrontaba a morte como un suceso natural do que algún día sería calado protagonista.
“Que máis dá, se ocorre ocorreu, qué lle imos facer”, era a frecuente conclusión dos
seus parlamentos arredor do estado da súa saúde ameazada, especialmente violentada
nos derradeiros meses. Moi consciente dos desequilibrados rumbos e ritmos do seu
corazón, podía albiscar a deriva fatal do seu itinerario. Anunciábanos, con moi cativo
convencemento e só cando se lle preguntaba, o próximo abandono do hábito de
fumador, pero agarrábase á corda do fume coma quen fica prendido no mel da vida,
porque, a fin de contas, qué lle imos facer e que máis dá.
Pero Pipo, silandeiro total, excedente definitivo, é tamén no calendario escolar
da memoria que non quere nin precisa vacacións o compañeiro perpetuo, a máis longa
presenza docente do Instituto da Guía desde a súa creación. Pipo é o máis antigo de
todos nós. Aquel mozo de trinta e dous anos que formaba parte do Departamento de
Xeografía e Historia cando eu cheguei, no curso 1979-80, xa impartía clases no
instituto desde dous anos antes. Desde aquela percorrimos xuntos día a día a mesma
historia -idéntica sucesión de cursos de setembro a xuño- e a mesma xeografía -aulas,
biblioteca, departamentos e oficinas do Instituto da Guía- durante trinta e un anos.
Trinta e un anos son máis de trescentos meses e milleiros de horas, un denso e decisivo
capítulo das nosas vidas, no que compartimos equipos directivos, gardas de corredor,
conversas e cigarros na sala de profesores en tempos de fumegante permisividade,
inaturábeis xuntanzas de claustro, complicidades estratéxicas e ideolóxicas, soños de
felices vacacións de verán, ledicias e contratempos pedagóxicos ou calmosos minutos
de espera diante da multicopista, digo ... da fotocopiadora. Con Marisa, a súa
compañeira, aquel prodixio de memoria, intelixencia e sentido de humor, cuxa morte
tan temperá marcou a Pipo para sempre no lugar do corazón, temos pasado horas
1
2. extenuantes e divertidas de setembro na entrega á confección dos horarios, en tempos
en que gobernaba o voluntarismo artesanal e pretecnolóxico. Viña Marisa, que non
formaba parte do claustro da Guía, a botarnos unha man, a resolvernos a papeleta, a
situar con precisión infalíbel da súa arte combinatoria e memorística a tarxeta de
cartulina de asignatura e curso no oco dos luns que ninguén quería, na última hora dun
xoves de tantos desdobres que non encaixaban. Pipo e máis eu, xefes de estudos diurno
e nocturno, a velas vir e a obedecer as orientacións de Marisa. E logo, a mediodía,
rápido xantar compartido no Regueira, cervexas no Joaquin contra a tardiña e,
finalmente, resolto con fortuna o cubo de Rubik dos horarios despois de cinco días, fin
de festa de todo o equipo con cea e copas de mocidade resistente, algunhas veces con
remate no piso de Pipo e Marisa da rúa Areal.
Viven na memoria que non quere ceder territorio milleiros de imaxes de Pipo
ubicadas na xeografía e na historia do instituto e outras no espazo extramuros da Guía,
bares e cafeterías, restaurantes, pubs e discotecas, maiormente motivadas por
celebración de fin de trimestre ou de curso. E sempre, no remate da cea, a voz cantante
de Pipo: “Samba de mi esperanza, amanecida como un querer”, “Gracias a la vida que
me ha dado tanto”, e varias e reincidentes melodías de guateque dos sesenta: “Il
Mondo”, por Jimmy Fontana, Françoise Hardy con “Tous les garçons”, Gilbert Becaud
e “Et maintenant”, e outras pezas de Marie Laforet, Domenico Modugno, Adamo,
Charles Aznavour... Pipo non precisaba ambientación festeira para botarse a cantar sen
previo aviso. A sala de profesores e as nove da mañá dun mércores de novembro
conformaban coordenadas espazo-temporais tan axeitadas para a posta en marcha da
súa desinhibida discografia como o mesón de Bouzas onde acabábamos de rillar no
pertinente oso de churrasco dunha cea de fin de curso cos alumnos e alumnas de COU
A, de 3º B de BUP, de 4º de ESO.
Pipo canta polos corredores do vello edificio agónico e canta, acompañado á
guitarra por un alumno que hoxe está a punto de alcanzarnos na idade, na noite daquel
peche reivindicativo destinado a publicitar o estado inhabitábel do centro e conseguir
que nos construísen un novo. E non canta, pero recibe o alumnado conflitivo desde
unha mesa improvisada nas oficinas do Rosais 2, instituto que nos acollera
provisoriamente mentres se remataban as obras deste, e resulta tan demoledora a
sintaxe da súa filípica que os mozos e mozas convocados acaban renunciando a
matricularse na Guía.
Sobe ou baixa as escaleiras Pipo e leva nos brazos mapas e globos do mundo.
Maniféstolle eu a miña envexa de profesor sen aparellos, sen brinquedos cos que poder
xogar na aula. El sorrí en procura de consolación para min: “ Eu tamén che envexo os
libros que levas á clase”. Pero o seu sorriso, ese brillo dos ollos de bondade
comprensiva e simpática, significa sobre todo o recoñecemento da longa convivencia
no intercambio de idénticas observacións e comentarios ao longo de 31 anos. Ao longo
de 31 anos, Pipo estrea sempre no mes de maio zapato de verán sen calcetíns e xersei
2
3. sobre os hombros, ao xeito da moda deportiva e o hábito de paseo das nosas mocidades
coetáneas, aos que el non quere renunciar. Tanto ten que os termómetros manteñan
aínda na primavera valores invernais. Pipo teima en convocar o bon tempo e a
proximidade da fin de curso cos seus zapatos de verán sen calcetíns.
Mentres recupero imaxes, ecos, detalles do tempo de Pipo – a metade da miña
vida, a mesma metade da súa-, acoden nomes e sucesos de tres décadas que
construíron a intrahistoria do instituto da Guía. Esquécenseme rostros, non consigo
situar algúns colegas na época precisa. Inmerso no relato da memoria, alleo ao drama
do presente, penso: “Voulle preguntar a Pipo.” Daquela decátome de que a nosa vida
de hoxe, a da comunidade escolar do instituto da Guía, inclúe unha ausencia definitiva,
unha tristura nova e irremediábel.
Desde o curso pasado e diante da inminencia da miña xubilación, conteille a
Pipo e, máis adiante, ás compañeiras e compañeiros reunidos en festa de despedida, a
miña versión dun relato que se adoita considerar o conto máis breve do mundo. É obra
mínima e xenial do narrador guatemalteco Augusto Monterroso. É unha liña: “Cuando
se despertó, el dinosaurio aún seguía ahí”. A miña versión dicía: “Cando se xubilou,
Pipo aínda seguía aí”. Quero crer na vixencia deste soño.
Xosé María Álvarez Cáccamo. 23 xaneiro 2011
3