Parkowanie równoległe

PARKOWANIE RÓWNOLEGŁE
(pot.KOPERTA)
Adam Sołtysiak

naukajazdy.blog.onet.pl

Niestety o parkowaniu równoległym jest bardzo dużo mitów. Co szkoła,
a nawet instruktorzy w tej samej szkole, mają swoje ,,magiczne” sposoby,
które zawsze wychodzą:) Ale czy te metody sprawdzą się gdy zmienimy
samochód np. na maluszka lub na długie kombi? Czy oby na pewno kursant
będzie wstanie wykorzystywać je podczas codziennej jazdy? Oprócz mitów
jest co gorsza przesąd, że skoro egzaminatorzy bardzo rzadko dają to zadanie
na egzaminie, to nie ma sensu go uczyć. Pragnę wam przypomnieć, że nasze
zadanie to nauczyć bezpiecznej jazdy, a jej nieoderwalnym elementem jest
parkowanie. Będąc na początku swej ,,drogi” testowałem różne propozycje,
okazuje się jednak, że one sprawdzają się wyłącznie w ściśle określonych
sytuacjach. Gdy pojawiają się pewne odstępstwa, stają się już one
nie przydatne.

A przecież parkowanie równoległe jest najprostszym manewrem.
Wszystko jest dokładnie, matematycznie wyliczone. Wielu kursantów,
woli kopertę, niż parkowanie skośne czy prostopadłe. Chciałbym teraz
przedstawić wam moją propozycję nauki tego manewru. Podkreślam
to nie jest żaden magiczny sposób, to najzwyklejsza matematyka.
Ponieważ tego ,,wzoru” moi instruktorzy nie znali, musiałem poświęcić
dużo czasu i wysiłku, by do niego samemu dojść, a przecież
powinienem go poznać już na swoim kursie podstawowym.


Etap 1. Wybór miejsca

Miejsce do parkowania powinno znajdować się pomiędzy dwoma pojazdami
oraz wynosić około dwóch długości naszego auta. Jeżeli egzaminator wybrał
i wskazał nam konkretne pole parkingowe, które nie spełnia wyżej
wymienionych kryteriów TO JEGO BŁĄD i nie może w stosunku do osoby
egzaminowanej wyciągnąć żadnych konsekwencji. Chyba, że wybór pola
pozostawił osobie zdającej.

Etap 2. Pozycja początkowa

Parkowanie równoległe (koperta) to wjazd tyłem więc należy ustawić się blisko pojazdu
stojącego dalej. Im bliżej tego pojazdu tym lepiej, byle by nie zahaczyć:)


Etap 3. Tylna oś za końcem auta

Cofając po linii prostej ustawiamy tylną oś tuż za końcem zaparkowanego auta.
Jeżeli miejsce nie ma dwóch długości naszego pojazdu proponuję ustawić tylną oś
równo z końcem zaparkowanego pojazdu (pozwoli to wjechać, niestety nie będzie
możliwości wykonania ewentualnej korekty – poprawki). Podczas jazdy tyłem to tylne
koła ,,prowadzą” pojazd, więc musimy dokładnie wiedzieć w którym miejscu znajduje
się tylna oś. Starałem się na przykładach zaparkowanych pojazdów ( w szczególności
hatchbak oraz combi) pokazać przesunięcie tylnej osi względem końca auta.
Najczęściej kursant sam dostrzegał, że w ,,krótkich” autach tylna oś jest ,,pod” tylnym
słupkiem. Z czasem, by przyśpieszyć parkowanie można etap 2 i 3 połączyć.

Etap 4. Ustawić kąt 45 stopni.

Ustawić odpowiedni kąt wjazdu (około 45 stopni), nie musi być to super dokładne.
Należy skręcić koło do oporu w stronę krawężnika. Cofając obserwować lusterko (od
strony osi jezdni). Zatrzymać się gdy zobaczymy cały przód zaparkowanego pojazdu.
Uważam, że lusterko w tym momencie jest najlepszym punktem obserwacyjnym.
Pozwala ustawić właściwy kąt oraz możemy skutecznie kontrolować co się dzieje za
pojazdem np. czy ktoś nas nie omija. Proszę zwrócić uwagę na fakt, że przód pojazdu
zbliża się do osi jezdni. Czasem nawet ją przekracza zmieniając zarazem pas ruchu.
Dlatego patrząc w lusterko (obserwując co się dzieje za pojazdem) musimy także
zerkać przez przednią szybę upewniając się czy nie zbliża się pojazd z naprzeciwka.

Etap 5. Przybliżyć się do pola

Cofając po linii prostej, tylnym kołem (słupkiem) musimy zbliżyć się jak najbliżej do linii
wytyczającej parking (ale uwaga nie wolno jej przekroczyć).
To jest najważniejszy etap, dlatego należy poświęcić najwięcej uwagi. Jadąc tyłem
należy patrzeć przez lewe ramie przez boczną lewą szyby pojazdu (w sytuacji
pokazanej na rysunku). Z doświadczenia wiem że pierwsze dwie, trzy próby instruktor
musi podpowiedzieć, kiedy pojazd znajduje się tuż przy linii. Widząc wątpliwości osób
szkolonych często opuszczaliśmy pojazd, by kursant mógł ocenić sytuację z zewnątrz.

Bardzo dobrym ćwiczeniem okazało się kilkukrotne powtarzanie tylko tego etapu.
Polegało ono na odjeżdżaniu od miejsca parkingowego po linii prostej, by następnie
kursant mógł ponowić próbę ustawienia się do linii. Zazwyczaj po czwartej, piątej
próbie osoba szkolona potrafiła samodzielnie wykonać tą część zadania.

Etap 6. Wprowadzić pojazd w pole.

Pozostaje nam jedynie skręcić koła w przeciwną stronę (niż krawężnik) i wprowadzić
pojazd. Przypominam, że cofając mamy obowiązek obserwować drogę przez tylną
szybę, lusterka mogą nas jedynie wspomagać. Zwłaszcza że lusterka oszukują, co za
tym idzie nie pozwalają prawidłowo odczytać odległości (zewnętrzne oddalają, a
wewnętrzne przybliża).

A.

B.

Zatrzymujemy się, gdy w naszej tylnej szybie zobaczymy cały zaparkowany za nami
pojazd, właściwe to jego całą szybę (A). Warto wspomagać się lusterkiem, znajdującym
się od strony krawężnika. Gdy zobaczymy całą długość krawężnika (zaznaczony na
czerwono) pojazd także będzie równolegle (B).


Warto zwrócić uwagę osobie uczącej się na odległość pomiędzy pojazdami.
Kursantowi zazwyczaj wydaje się że jest tam około 30-40 centymetrów (warto by
odległość tą ocenił z zewnątrz). Wiedząc, że zazwyczaj jest tam około metra. Każde
kolejne parkowanie wykonuje z większym spokojem.

Etap 6 a. Korekta – jeżeli zachodzi potrzeba.

Ostatni etap należy wykonywać szczególnie ostrożnie, ponieważ zawsze mogliśmy się
pomylić lub coś istotnego przeoczyć. Zdarza się że pojazd tylnym kołem oprze się o
krawężnik (poczujemy wtedy wyraźny opór).
Możemy skorzystać z jednej przysługującej nam poprawki. Należy skręcić koła
maksymalnie w stronę krawężnika i podjechać do przodu.

Możemy skorzystać z jednej przysługującej nam poprawki. Należy skręcić koła
maksymalnie w stronę krawężnika i wyrównać pojazd jadąc do przodu. Trzeba
pamiętać o tym, że do opuszczenia pola będzie konieczne cofnięcie pojazdu.

Etap 7. Parkowanie bez linii wytyczającej parking.

Gdy już miałem pewność, że kursant opanował ten ,,wzór”. Mogłem sobie pozwolić
na utrudnianie manewru i zarazem rozwijanie jego umiejętności. Wskazywałem
miejsca bez wyznaczonej linii. Podpowiadałem, że musi on sobie ją wyobrazić
(w którym miejscu ona powinna przebiegać), zazwyczaj to w zupełności wystarczało.
Oraz inne miejsca w których pojazdy zostały źle zaparkowane. Ważne by osobie
szkolonej podpowiedzieć, by zwrócił na to uwagę.Tutaj możliwości zazwyczaj
nie brakuje:)

WYMOGI
Dziennik ustaw nr 217 (dotyczący kursantów, instruktorów oraz egzaminatorów) stawia
tylko trzy wymogi, zaparkowany pojazd:
1.nie może wystawać poza linię pojazdów


2. powinien być ustawiony równolegle do krawężnika


3. podczas wykonywania manewru nie wolno najechać na krawężnik


SYGNALIZOWANIE

Ważne jest by zacząć sygnalizować zamiar wykonania parkowania, już gdy zbliżamy
się do miejsca. Po to by pojazdy jadące za nami zostawiły nam przestrzeń (za naszym
pojazdem) niezbędną do wykonania manewru.


Parkowanie równoległe jest bezpośrednio powiązane ze zmianą pasa ruchu. Z tą tylko
różnicą, że manewr ten wykonujemy tyłem. Dlatego, nie zależnie od tego w jaki sposób
ustawione są koła, sygnalizujemy zawsze zajmowanie danego ,,pasa ruchu”. Niestety
podczas wykonywania tego manewru kierunkowskaz kilka razy się wyłączy, musimy
go ponawiać.

Opuszczając miejsce pakingowe używamy kierunkowskazów od stony osi
jezdni.


PARKOWANIE PO LEWEJ STRONIE JEZDNI

Oczywiście wykonując anologicznie wszystkie w/w czynności jest możliwe
zaparkowanie po lewej stronie jezdni.
Proszę zwrócić uwagę na to, że zamiast określeń takich jak np. skręć koło
w prawo używałem skręć ,,koła w stronę krawężnika” dzięki temu osoba
szkolona może używać tej samej metody nie zależnie od strony jezdni
na której parkuje.


UWAGA !!!
KOPIOWANIE ORAZ ROZPOWSZECHNIANE
( W NIEZMIENIONEJ FORMIE)

JAK NAJBARDZIEJ WSKAZANE :-)
Chętnie służę pomocą i radą.
Adam Sołtysiak
Kontakt: adams4891@poczta.onet.pl
Tel. 511-169-877

Parkowanie równoległe

Recommended

Recommended

More Related Content

Featured

Featured (20)

Parkowanie równoległe