1. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΖΩΑ ΤΟΥ
ΑΛΜΗΡΟΥ ΝΕΡΟΥ

2. Percula
Clownfish
Το ψάρι αυτό αντέχει στους 22 -28 βαθμούς κελσίου .Ζει στον Ινδο -
Ειρινικό ωκεανό .Δεν είναι καθόλου επιθετικό.Η οικογένειά του
λέγεται Pomacentridae .

3. Yellowtail
Damselfish
Η οικογένειά του ονομάζετε Pomacentridae. Αντέχει στους 22 -28 βαθμούς
κελσίου. Έίναι Ημί-επιθετικό. Ζει στα νερά του Ινδό-Ειρινικού ωκαιαόύ.

4. Catalina
Goby
Η οικογένειά του ονομάζετε Gobiidae.Ζει στην Αμερική.
Αντέχει μέχρι και στους 22-26°C.Δεν είναι Καθόλου
Επιθετικό.

5. Οι λευκοί καρχαρίες ζουν σχεδόν σε όλα τα παράκτια και θαλάσσια ύδατα
με θερμοκρασία μεταξύ 12 και 24 ° C, με μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στις
Ηνωμένες Πολιτείες (Atlantic Northeast και Καλιφόρνια), τη Νότια
Αφρική, την Ιαπωνία, την Ωκεανία, τη Χιλή, και τη Μεσόγειο[4]. Στην
Ελλάδα, η μεγαλύτερη συγκέντρωση πληθυσμού παρατηρείται στις
περιοχές: Κέρκυρα[5], Κόρινθο, παράλια Ιονίου, Αιγαίο (Θερμαϊκός
Κόλπος, Θάσος, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη), μέχρι τα τουρκικά παράλια
στον Βόσπορο, αλλά και στην Κύπρο.
ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ

6. Στο κέντρο των πλοκαμιών υπάρχει το στόμα το οποίο φέρει σιαγόνες
από κερατίνη για τον τεμαχισμό της τροφής, όπως επίσης και μασητική κατασκευή
(Radula). Το χταπόδι διαθέτει πολύ ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα και πολύ
ανεπτυγμένα μεγάλα μάτια με σύνθετη δομή, ενώ η όρασή του είναι οξεία. Το
κυκλοφορικό σύστημα αποτελείται από 3 καρδιές από τις οποίες οι δύο ωθούν
το αίμα στα βράγχια και η τρίτη στο υπόλοιπο σώμα. Η μεταφορά οξυγόνου
εξυπηρετείται από την πρωτεΐνη αιμοκυανίνη, η οποία περιέχει χαλκό και έχει γαλάζιο
χρώμα. Κατά μήκος των πλοκαμιών το χταπόδι φέρει μικρές βεντούζες που το βοηθούν
να παγιδεύει την τροφή του, να κινείται με ευκολία σε όλων των ειδών τις υποβρύχιες
επιφάνειες, αλλά και να προσελκύει μικρά όστρακα και πετραδάκια, προκειμένου να
καλύψει τη φωλιά (θαλάμι) του. Τα χταπόδια απαντώνται τόσο σε ρηχά όσο και σε
πολύ βαθιά νερά.
ΧΤΑΠΟΔΙ

7. O ξιφίας, κοινώς ξιφιός, (επιστημονικό όνομα Xiphias gladius - Ξιφίας το ξίφος) είναι
μεγάλο μεταναστευτικό αρπακτικό ψάρι, του οποίου το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι
η μακριά και επίπεδη επέκταση της άνω σιαγόνας, η οποία μοιάζει με ξίφος, εξ ου και
η ονομασία του. Ο ξιφίας έχει μεγάλο επίμηκες και στρογγυλό σώμα και χάνει όλα τα
δόντια και τα λέπια του μέχρι την ενηλικίωση. Μπορεί να ζήσει κοντά στην ακτή. Το
μήκος του φτάνει τα 4 - 4,5 μέτρα, ενώ έχουν καταγραφεί και ξιφίες που το βάρος τους
ήταν λίγο μεγαλύτερο από μισό τόνο. Ένας ξιφίας που πιάστηκε στη Χιλή το 1953 είχε
βάρος 536,15 κιλά.
ΞΥΦΙΑΣ

8. Οι μέδουσες είναι θαλάσσια ασπόνδυλα (κνιδόζωα) της τάξης σκυφόζωα. Πρόκειται
για πλαγκτονικούς οργανισμούς, οι οποίοι απαντώνται σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.
Αντιπροσωπεύουν το κυρίαρχο στάδιο του βιολογικού κύκλου των κοιλεντερωτών, υδρόζωων
(υδρομέδουσες, που έχουν ένα κράσπεδο , που περιβάλλει την κοιλότητα που σχηματίζεται
κάτω από την «ομπρέλα» τους) και σκυφόζωων (που δεν έχουν κράσπεδο)[1] (σκυφομέδουσες).
Ζουν σε ομάδες και το τσίμπημά τους προκαλεί κνησμό και παράλυση της λείας τους.
Τρέφονται με μικρά ψάρια και ζωοπλαγκτόν, τα οποία συλλαμβάνουν με τα πλοκάμια τους.
Είναι γνωστότερες με την κοινή ονομασία τσούχτρες.
ΤΣΟΥΧΤΡΑ

9. ΦΑΛΑΙΝΑ
Η γαλάζια φάλαινα (επιστημονική ονομασία: Balaenoptera musculus) είναι έναθαλάσσιο θηλαστικό που ανήκει στα κητώδη και πιο συγκεκριμένα
σταμυστακοκητώδη (μπαλενοφόρες φάλαινες). Με μήκος που φτάνει τα 30 μέτρα[2] και βάρος 190 τόνους (αν και συνήθως ζυγίζουν περίπου 100
τόνους)[3] ή και περισσότερο είναι τα μεγαλύτερα γνωστά ζώα που έχουν υπάρξει ποτέ.[4] Το μωρό της γαλάζιας φάλαινας ζυγίζει 2,5 τόνους και είναι το
μεγαλύτερο από όλα τα ζώα.
Μακρύ και λεπτό, το σώμα της μπλε φάλαινας μπορεί να έχει διάφορες αποχρώσεις του μπλε-γκρι ραχιαία και κάπως φωτεινότερες από κάτω.[5] Υπάρχουν
τουλάχιστον τρία διαφορετικά υποείδη: το Β. m. musculus του Βόρειου Ατλαντικού και του Βόρειου Ειρηνικού, Β. m. intermedia του Νότιου Ωκεανού
και Β. m. brevicauda (επίσης γνωστός ως πυγμαία γαλάζια φάλαινα), που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό και το Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το Β. m. Indica,
που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, μπορεί να είναι άλλο υποείδος. Όπως και με άλλες μπαλενοφόρες φάλαινες, η διατροφή της αποτελείται σχεδόν
αποκλειστικά από μικρά καρκινοειδή γνωστά ως κριλ.[6]
Οι γαλάζιες φάλαινες αφθονούσαν σχεδόν σε όλους τους ωκεανούς της Γης μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα.