2. SEGUE AS PISTAS E DESCUBRE O NOME DO PINTOR E DO CADRO
Pintor francés, máximo representante do fauvismo, primeira das vangardas artísticas do século XX: o seu cadro Harmonía
en vermello, que debe o título á cor imperante na escena, é unha das obras máis difundidas e representativas do fauvismo.
Fillo dun almaceneiro especializado en sementes, naceu en Francia (1869-1954) e viviu a partir dos oito anos nunha pequena
aldeíña do norte dese país, Bohain. O pintor recordaba con tristeza o seu pobo: "No sitio de onde eu procedo, se hai unha árbore
no camiño arráncana, porque arroxa sombra a catro plantas de remolacha".
Cando calquera pai en Bohain, atopaba ao seu fillo pintando nun anaco de papel, enseguida lle dicía que tirase esa porcallada e
era reprendido con dureza. "¡Vas morrer de fame! ¡É unha carreira para vagabundos!", gritáballe enfurecido o almaceneiro
Hyppolite Henri ao seu fillo, quen decidira deixar o seu traballo de escribano para estudar arte. Posteriormente, a nai intercedeu
ata que o pai consentiu darlle unha oportunidade ao fillo, permitíndolle ir a París durante un ano a probar sorte. Finalmente, o
mozo chegou á cidade, e entrou na clase do talentoso e atípico Gustave Moreau.
As regras extremadamente ríxidas da escola de Belas Artes, que establecían como tiña que ser unha obra ben realizada, non
conxeniaban ben co pintor: "Eu cría que nunca sería capaz de pintar, porque non pintaba como os outros. Entón vin as pinturas de
Goya en Lille, e foi cando comprendín que a pintura pode ser unha linguaxe: pensei que podía chegar a ser pintor", detallou.
Co tempo, e xa deixando atrás os estudos nas escolas e academias, comezou a ter uns poucos defensores da súa pintura por varios
países de Europa, aínda cando na Berlín de 1910, por exemplo, a xente dicía que os seus cadros eran "monstruosidades infantís
sen sentido nin vergoña" ou "mensaxes perigosas saídos dun manicomio". Os artistas apiñábanse só ao redor
dos cubistas, en especial ao redor de Pablo Picasso, quen, xunto á súa cuadrilla, negouse por un longo tempo a falar co
pintor.
"A Danza" e "A Música", dúas das súas obras principais, foron completamente orixinais pois romperon coas
linguaxes formais da época.