1. 0000
SPORTVERSLAGGEVER
GIO LIPPENS
“Radio is
pure
verbeelding
en komt uit
je ziel”Een gesprek met Gio Lippens voelt als een van zijn
radioverslagen. Of het nu gaat over ijzingwekkende afdalingen
achterop de motor in de Tour de France of de recente
topprestaties van Limburger Tom Dumoulin, door de
anekdotes, details en verhalen lijkt het alsof je zelf met je
snufferd in de wind fietst. We leggen ons oor te luister bij de
stem die sportprestaties inkleurt.
Tekst: Jesper Kuijpers I Fotografie: Wouter Roosenboom en NOS/Stefan Heijdendael
oeval bestaat niet. Uiteraard
komt Gio Lippens op de
fiets naar onze afspraak bij
Brasserie NAP in Amster-
dam. Al snel klinkt daar de
stem van de man die de grootste
Nederlandse wielerprestaties van de
afgelopen jaren van klank voorzag.
De wielerspecialist van NOS Studio
Sport begeleidde ‘onze mannen’ in
zijn radioverslag terwijl ze succes-
vol richting de meet trapten. Niki
Terpstra (Parijs-Roubaix ’14), Lars
Boom (Touretappe ’14) en recent
Tom Dumoulin (etappes Vuelta
’15) wonnen koersen terwijl een in
Hoensbroek gevormde stem ze in
de ether becommentarieerde. “Op
het moment dat er een Nederlander
wint, besef ik dat het bijzonder is en
kan ik in mijn verslag er wel een ex-
tra laagje opleggen. Maar als er geen
landgenoot wint, is mijn dag niet
verpest. Sommige collega’s zijn daar
echt ziek van, ik ga dan gewoon in
mijn professionele modus.”

2. 00 00
DEBUUT
Om maar even in koerstermen te blijven: Gio
is één van de kopmannen van Studio Sport,
zeker als het op wielerverslaggeving aankomt.
Hij debuteerde in 1988 als atletiekverslaggever
van het Algemeen Dagblad op de Olympische
Spelen in Seoul en maakte daarna de over-
stap richting radio en de NOS. Hij vertelt een
anekdote over zijn eerste klus als radioreporter
tijdens een atletiekgala in Kerkrade. Op de
avond dat de SLM-vliegtuigramp in Suriname
plaatsvond, werd Gio in het diepe gegooid.
“Koos Postema presenteerde en ik kreeg de
opdracht op gepaste wijze verslag te doen,
gezien de gebeurtenissen in Paramaribo. Ik
stond eigenlijk op de perstribune, maar wilde
niet voor de eerste keer ‘live gaan’ tussen col-
lega’s van de Volkskrant en de Telegraaf. Toen
ben ik maar op de middenstip van het oude
Kaalheide-stadion gaan staan en heb verslag
gedaan van volgens mij de 800 meter. Dat
ging blijkbaar goed, want sindsdien heb ik het
nooit meer anders gedaan.”
STEM
Gio geniet voor de volle 100 procent van de
charme, dynamiek en spanning die het vak
met zich meebrengt. Een radioverslaggever
moet uitblinken in parate kennis en me-
teen aan de luisteraar vertellen wat hij ziet.
Een stem, die moet verwoorden wat talloze
televisiecamera’s met moeite in beeld kunnen
vangen. In zijn verslag geen hulp van heli-
koptershots, statistieken of hoogtekaartjes.
Slechts de klank van de in Limburg gevormde
stem die ervoor zorgt dat half Nederland
praktisch in zijn radiotoestel klimt van
spanning. Zeker als de meet nadert en Gio in
zijn rug wordt ondersteund door ‘Tarantu-
la-finishtune’ van Rein van den Broek. Waar
journalisten voor kranten rustig kunnen
discussiëren met collega’s of extra informatie
opzoeken, moet Gio direct becommentarië-
ren, duiden en analyseren. “Bij voetbalwed-
strijden, wielrennen en schaatsen blijft radio
luisteren het spannendst. Daar kan geen com-
mentator op televisie iets aan doen. Radio is
pure verbeelding en komt uit je ziel.”
IN HET PELOTON
Als er ergens op professioneel niveau over
kasseien, heuvels en bergen gefietst wordt, is
de kans levensgroot dat Gio er als verslag-
gever bij aanwezig is. Tegenwoordig doet hij
dat vanuit een ‘ankerfunctie’ in de studio aan
de streep, maar vroeger maakte hij achterop
de motor praktisch deel uit van het peloton.
Hij vertelt over beklimmingen waar hij zij
aan zij met grootheden als Lance Armstrong
en Jan Ullrich op de eerste rij genoot van de
actie. Vroeger zat hij zelfs als journalist in
een auto tussen de ploegleiderswagens en
zag hij hoe mannen als Greg Lemond, Steven
Rooks en Gert-Jan Theunisse hun rugnum-
mers afspelden. “Tegenwoordig wordt alles
veel strenger gereglementeerd. De mediadruk
tijdens evenementen is enorm toegenomen.
Er zijn veel meer fotografen, televisiecamera’s
en radiostations die verslag doen vanaf de
motor. Ik merk aan mijn collega Sebastian
Timmerman dat hij op de motor veel moeilij-
ker echt bij de actie kan komen.”
SENSATIEZUCHT
De vele televisiecamera’s zorgen er wel
voor dat de wielersport completer dan ooit
in beeld wordt gebracht. Dat levert fraaie
plaatjes op van over kasseien dokkerende dij-
benen, maar heeft er ook in geresulteerd dat
er een discussie over ethiek is ontsprongen.
Breng je zware valpartijen in beeld? Of wissel
je van shot op het moment dat er een, op het
oog, levenloos lichaam op het asfalt achter-
blijft? Gio is duidelijk: “Ik vind dat je het in
beeld moet brengen. Wie is er gewond en hoe
ernstig is het. Maar wat ze in Italië tijdens de
afgelopen Giro deden tijdens de bloederige
valpartij van renner Domenico Pozzovivo kan
echt niet. Dat is een soort sensatiezucht. Je
zou maar een familielid zijn van iemand die
daar op de weg ligt dood te bloeden..”
ETHIEK
Het woord ethiek is gevallen. Logisch. Het
imago van de wielersport kreeg de afgelopen
jaren flink wat uppercuts te verwerken door
alle dopinggevallen. Ook Nederland bleek
niet langer het braafste jongetje van de klas.
Gio vindt het zijn taak om ook verslag te
doen van dopingzaken, omdat het blijkbaar
nu eenmaal bij topsport hoort. Hij ziet het
niet als een reden om de sport links te laten
liggen. “Dat zou hetzelfde zijn als een cor-
respondent in het Midden-Oosten zegt: ‘Dat
Syrië is zo’n bak ellende, daar doen we niks
meer aan.’ Het is niet zo dat alle Nederland-
se sporters bij voorbaat niet verdacht zijn.
Het voordeel is dat ik ze al jaren ken en een
jarenlange, systematische groei waarneem.
Een buitenlander heeft die kennis niet, ziet
Daphne Schippers goud winnen en plaatst
daar zijn vraagtekens bij. Dat is ergens ook
wel logisch, hoe waardeloos het ook is.”
SUPPORTER?
Gio is een op en top sportliefhebber. Als hij
thuis voor de buis zit, supportert hij absoluut
voor onze landgenoten. Als hij verslag moet
doen voor de radio, kan hij die emotie achter-
wege laten. Enthousiast zijn mag best, vindt
hij. Zoals toen Marianne Vos op de Olympi-
sche Spelen in Londen de eindeloze
OVER GIO
Gio werd op 10 juli
1958 geboren in
Hoensbroek. Op zijn
negende verhuis-
de het gezin naar
Nieuweschans in
Oost-Groningen.
Een kleine vijf jaar
later keerde de
familie terug naar
het Limburgse Ell.
Gio studeerde een
half jaar rechten
in Nijmegen om
vervolgens een
periode in Spanje
op een zeilschool en
camping te werken.
Daarna werd hij
bij Brabantpers in
Tilburg aangenomen
en ging zijn journa-
listieke carrière van
start. Na een perio-
de bij het Algemeen
Dagblad kwam Gio
uiteindelijk bij de
NOS terecht.
Daar was hij atle-
tiekverslaggever,
eindredacteur en
hoofdredacteur
‘online’. Hij miste
de actie en keerde
vervolgens terug als
wielercommentator.
SLECHTS DE KLANK VAN DE IN
LIMBURG GEVORMDE STEM
DIE ERVOOR ZORGT DAT HALF
NEDERLAND PRAKTISCH IN ZIJN
RADIOTOESTEL KLIMT VAN
SPANNING

3. 00
reeks tweede plaatsen doorbrak en de gouden
medaille won. Maar toen ze al die tweede
plekken behaalde, was Gio evenwel kritisch:
tactische fout, niet snel genoeg of verkeerd
de sprint ingegaan. “Jos van Emden ken ik
al jaren. Heeft altijd een verhaal, ook zonder
microfoon, maar wint nooit wat. Eerst wordt
ie vijfde in de openingstijdrit van de Tour
en daarna wint hij de slotrit van de Eneco
Tour. Daar kan ik echt blij om zijn, maar dat
is maar eventjes. Als er iemand wint die ik
minder goed ken, ben ik net zo enthousiast in
mijn commentaar.”
IN DE REACTIE
De radioman beseft dat zijn woorden regel-
matig onder een vergrootglas liggen. Immers,
hij bepaalt hoe het luisterend publiek een
bepaalde gebeurtenis voor zich ziet. Tijdens
een radioverslag heeft hij de verantwoorde-
lijkheid om een splijtende demarrage onder
woorden te brengen, de zwanenzang van
een geloste kopman te typeren of de ‘chasse
patate’ van de dag te duiden. Ook sporters
reageren op zijn uitspraken. Hij vertelt over
de Tour van 1998, die Michael Boogerd uit-
eindelijk als vijfde besloot. Boogerd sleurde
kilometers op kop van een groepje met onder
meer favoriet Abraham Olano en dus zei Gio
op de radio: ‘Olano mag wel een zak met
geld voor de deur van Boogerd zetten. Mijn
hemel wat een werk.’ “Komt Boogerd de
volgende dag naar me toe: wat heb jij gezegd?
Dat ik geld heb gekregen van die Spanjaard?
Zo zie je maar dat uitspraken vaak uit hun
verband worden gerukt.” Gio mist het con-
tact dat hij op de motor met de sporters had.
Zoals die keer toen Leon van Bon zwaar ten
val kwam en zijn vingers er ‘los bij hingen’.
Overal stroomde bloed uit. ‘Zal wel gebro-
ken zijn’, riep Gio in zijn commentaar. ‘Nee
hoor’, schudde Van Bon terug. “Schitterende
interactie. Je voelt wat de renners voelen. Re-
gen, wind. Piepende remmen in de afdaling.
Dat mis ik op de finish, maar daar vertolk je
wel de ankerfunctie. Ik ben 57, ik mag het
best wat rustiger aan doen.”
Wat dat betreft is zijn leven een wielerwed-
strijd. De finish is in de verte in zicht, maar
Gio zit in ieder geval in de kopgroep.
ROMAN
‘HALVERWEGE
DE HEUVEL’
Gio Lippens heeft
ook de roman
‘Halverwege de
heuvel’ op zijn
naam staan.
‘Halverwege de
heuvel’ is een
boek over de
ontdekkingsreis
van een man die
tegen wil en dank
de kluwen van
zijn schimmige
familieverleden
ontwart.
ZOALS DIE KEER TOEN LEON
VAN BON ZWAAR TEN VAL KWAM
EN ZIJN VINGERS ER ‘LOS BIJ
HINGEN’. OVERAL STROOMDE
BLOED UIT. ‘ZAL WEL GEBROKEN
ZIJN’, RIEP GIO IN ZIJN
COMMENTAAR. ‘NEE HOOR’,
SCHUDDE VAN BON TERUG.