huwelijk en gezin

Huwelijk en gezin
een reeks artikelen genomen van de website van www.opusdei.nl
Inhoud
Verloving en christelijk leven
Het mysterie van het huwelijk
De vorming van een positief gevoelsleven
De liefde versterken: de waarde van moeilijkheden
De kracht van zuurdesem
De opvoedingstaak van het gezin (1)
De opvoedingstaak van het gezin (2)

HUWLIJK N GZIN 29 januari 2016
OPUS DEI
Verloving en chritelijk leven
Zoal het huwelijk een oproep i tot onvoorwaardelijke overgave, zo i de verloving
de tijd daaraan voorafgaand om elkaar eter te leren kennen eer de ultieme tap
genomen wordt zich voor altijd aan elkaar te geven.
Zoal de Kerk leert[1], trekt de univerele roeping tot heiligheid zich uit tot alle
facetten van het menelijke leven. Deze oproep eperkt zich niet tot het eenvoudig
vervullen van enkele voorchriften, het gaat erom Chritu te volgen en teed meer
op Hem te lijken. Alleen op eigen krachten i dit niet te doen, maar wie zich door
God genade laat leiden lukt het wel.
Univerele roeping tot heiligheid tijden de verlovingtijd
Ook de verloving i een goede tijd om te groeien in het chritelijk leven. Het
chritelijk eleven van de verlovingtijd houdt in dat de verloofden toelaten dat God
ezit van hen neemt, niet al een drukkende lat, maar juit om etekeni te geven
aan deze tijd en aan het leven van elk van hen. “Maak du van deze tijd van
voorereiding op jullie huwelijk een weg van geloof: herontdek voor jullie leven al
paar, Jezu Chritu in jullie midden en op jullie voortgaan in de Kerk.”[2]
Hoe weet je zeker dat je de verlovingtijd chritelijk eleeft? Wanneer deze liefde elk
van jullie dichter ij God rengt, meer van Hem doet houden. “Twijfel er niet aan:
het hart i gechapen om lief te heen. Daarom moeten we alle eminnen met de
liefde van onze Heer Jezu Chritu. Ander neemt on lege hart wraak en vult het
zich met de meet verwerpelijke laagheden.”[3]
Hoeveel te meer en eter de verloofden van elkaar houden, zoveel te meer en eter
zullen ze van God houden, en omgekeerd. Zo vervullen zij de eerte twee geoden
van de decaloog: “Gij zult de Heer uw God eminnen met heel uw hart, heel uw ziel
en heel uw vertand. Dit i het voornaamte en eerte geod. Het tweede, daarmee
gelijkwaardig: Gij zult uw naate eminnen al uzelf.”[4]
De verloving i een goede tijd om te groeien in het chritelijk leven. De verloving
“moet, zoal iedere chool van liefde, niet door hezucht, maar door een geet van
toewijding, egrip, wederzijde waardering en fijngevoeligheid gekenmerkt
worden.”
eBook huwelijk en gezin, aug. 2016 genomen van www.OpusDei.nl pagina 1

Leren elkaar lief te heen
Het i raadzaam dat de verloofden hun liefde voeden met goede leer; dat zij over
cruciale apecten van hun relatie lezen: over menelijke liefde, de rol van de
gevoelen, het huwelijk, etc. De Heilige chrift, de documenten van het Leergezag
van de Kerk en andere oeken kunnen hen egeleiden. Vraag hierover raad aan
vertrouwenperonen: welke lectuur kan jullie geweten vormen en geprekthema’
aanreiken die jullie helpt elkaar te leren kennen.
Naat intellectuele vorming i het ontwikkelen van een gevoel voor choonheid
elangrijk voor de verloofden. Zonder dat, i het heel moeilijk fijngevoelig in de
omgang te zijn.
Het i goed om jullie maak voor goede literatuur, muziek en childerkunt te delen,
kunt die de men verheft, ook om niet in een conumptiementaliteit te vervallen.
Menelijke deugden tijden de verloving
Liefheen verondertelt zich geven aan de ander en in kleine dingen te trijden. De
verloving “moet, zoal iedere chool van liefde, niet door hezucht, maar door een
geet van toewijding, egrip, wederzijde waardering en fijngevoeligheid
gekenmerkt worden”.[5]
Het ontwikkelen van menelijke deugden maakt on etere menen. Ze zijn het
fundament van de ovennatuurlijke deugden die on helpen goede kinderen van
God te zijn en on dichter ij de heiligheid rengen, ij de volheid van de men. In
een tijd waarin zoveel over ’motivatie‘ geproken wordt, i het nuttig te overwegen
dat er geen etere motivatie i om al peroon te groeien, dan de liefde tot God en de
verloofde.
Door af te zien van kleinigheden, die voor on elangrijk zijn, maar de ander lij
maken, tonen we edelmoedigheid. Dit i een lijk van liefde, zelf al geeurt het
onewut. De verloofden moeten open zijn naar anderen toe, vriendchappen
opouwen. “Ik zou jullie vooral willen zeggen dat je moet vermijden je op te luiten
in een naar innen gekeerde relatie die rutgevend lijkt; zorg er integendeel voor dat

jullie relatie i al zuurdeem: actief en verantwoordelijk in de gemeenchap
aanwezig.”[6]
De toewijding aan vrienden en noodlijdenden, de deelname aan het openare leven,
kortom de trijd voor idealen, maken dat deze relatie zich opent en rijper wordt. De
verloofden zijn ertoe geroepen apotolaat te doen en getuigeni af te leggen van hun
liefde.
De matigheid en de fijngevoeligheid in de omgang gaan amen met een Liefde (met
hoofdletter) die het menelijke overtijgt en haar ai heeft in het ovennatuurlijke,
waarij de liefde van Chritu voor zijn ruid, die de Kerk i, model taat.[7] Om
deze liefde te verwezenlijken moeten zij hun zintuigen ewaken en affectieve
uitingen, die niet ij de verlovingtijd horen, achterwege laten door ituatie te
vermijden die de ander compromitteren. Al men werkelijk van iemand houdt,
repecteert men die ander. De verlovingtijd i een verinteni die ook met zich
meerengt de ander te helpen een eter men te worden. Ook de excluiviteit van
deze relatie vraagt van eiden zorg en repect.
Vergeet ook niet het goede humeur en het vertrouwen in de ander en in zijn of haar
mogelijkheid een eter men te worden! Het i goed om zich in de verlovingtijd
amen te ontwikkelen, maar zeker i het ook elangrijk dat ieder groeit al peroon;
dat zal de relatie eter maken, verrijken.
oerheid maakt dat men geniet van de kleine dingen, van detail. Het kennen van
de geringte wenen van de ander i een cadeautje dat meer liefde etoont dan een
grote uitgave voor wat overduidelijk i. en wandeling verenigt elkaar meer dan een
iocoopezoek uit gewoonte, het ezoek van een grati expoitie meer dan
winkelen.
ij oerheid pat een goed geruik van de vrije tijd. Het niet doen en een overvloed
aan vrije tijd i een lechte ai om te groeien in deugden; het leidt tot verveling en
tot zich laten gaan. Daarom i het goed de tijd die men amen doorrengt te plannen:
waar, met wie en wat men gaat doen.
De deugden en gewoonten die men eleeft en ontplooit tijden de verlovingtijd
vormen de ai om het toekomtige huwelijk te conolideren én te laten groeien.

De trijdmiddelen van de verloofden
In deze trijd om de heiligheid, echikken verloofden over uittekende
hulpmiddelen.
Allereert de acramenten, de middelen waardoor God zijn genade geeft. Zij zijn
onmiaar om op chritelijke wijze de verlovingtijd te eleven. amen de H. Mi
ijwonen of een ezoek rengen aan het Allerheiligt acrament etekent het
grootte moment van het leven van een chriten te delen. Het i de ervaring van
talloze verloofden dat dit ten diepte verenigt. Al één van de twee minder
praktieert, i de verloving een gelegenheid om amen de choonheid van het geloof
te ontdekken; ongetwijfeld een punt waar men elkaar vindt. Deze taak, waarij
vanaf het eerte moment de hulp van God genade wordt ingeroepen, vereit over
het algemeen veel geduld en een goed vooreeld.
Door middel van de iecht ontvangt men de vergeving van de zonden, de genade om
voort te gaan in de trijd om de heiligheid te ereiken. Wanneer mogelijk, i het
raadzaam naar een vate iechtvader te gaan, iemand die jullie kent en die je in
jullie concrete omtandigheden helpt.
Al we zeggen dat God Vader i en dat op Jezu willen lijken het treven van de
chriten i, i het logich om een peroonlijke omgang te heen met degene die van
on houdt. Door middel van het geed voeden de verloofden hun ziel, groeit hun
verlangen om vooruit te gaan in het chritelijk leven, zeggen zij dank, idden zij voor
elkaar en voor anderen. Het i mooi om amen de namen van God, van Jezu of
Maria uit te preken, ijvooreeld door het idden van de rozenkran of het doen
van een edevaart.
“Zuivering en rijping zijn nodig, ook de weg van het afzien moet gegaan worden. De
loutering i geen afwijzing van de ero, niet zijn vergiftiging, maar zijn genezing met
het oog op zijn ware grootheid.”[8] Laten we niet vergeten dat verterving
verondertelt dat we van iet afzien uit edelmoedigheid en dat acee heel elangrijk
i in de trijd om heilig te worden. om etekent het: je eigen mening opgeven, een
plan veranderen omwille van de ander, ergen alleen heengaan of niet naar
epaalde erie of film kijken die een truikellok kunnen vormen op de weg naar
heiligheid. In de liefde vindt men de etekeni van het lijden.
en geweldige ai voor een chritelijk huwelijk i een oere verlovingtijd en een
echeiden huwelijkfeet. “Het i goed al het huwelijkfeet eenvoudig i zodat
naar voren komt wat werkelijk elangrijk i. ommigen zijn ezorgd om
uiterlijkheden: het diner, de kleding, de locatie… Deze dingen zijn voor een feet
elangrijk, maar alleen al ze een uiting zijn van het echte motief van jullie vreugde:
God zegen over jullie liefde.”[9]

De verlovingtijd i geen onderreking van het chritelijk leven, maar een tijd van
groei en van het delen van de eigen verlangen naar heiligheid met de
huwelijkpartner die zijn of haar naam zal geven aan de weg naar de hemel.
Aníal Cueva
[1] Vgl. Tweede Vaticaan Concilie, Lumen gentium (LG), 11, c. Vanaf 1928 predikte de
H. Jozefmaria de univerele roeping tot heiligheid in de Kerk voor alle gelovigen; zie
ijvooreeld Chritu komt lang, nr. 21.
[2] enedictu XVI, Toepraak, Ancona, 11-9-2011.
[3] H. Jozefmaria, De Voor, nr. 800
[4] Mt. 22: 37-39.
[5] H. Jozefmaria, Geprekken, nr. 105.
[6] enedictu XVI, Toepraak, Ancona, 11-9-2011.
[7] Vgl. f. 5: 21-33.
[8] enedictu XVI, Deu carita et, nr. 5.
[9] Pau Francicu, Audiëntie, De vreugde van het ja voor altijd, 14-2-2014.

HUWLIJK N GZIN 11 decemer 2015
OPUS DEI
Het mterie van het huwelijk
Menelijke liefde
Wat het huwelijk van twee menen inhoudt
Het huwelijk i een natuurlijk gegeven dat helemaal pat ij de mannelijke en
vrouwelijke aard van de men.
In die zin leert de Kerk dat “God zelf de tichter van het huwelijk i (Gaudium et pe
48,1). De roeping tot het huwelijk i gegrift in de natuur van man en vrouw zoal zij
voortgekomen zijn uit de hand van de chepper.”[1] Het gaat wezenlijk niet om een
culturele intelling. Alleen het huwelijk geeft ten volle de waardigheid weer van de
vereniging tuen man en vrouw. De pecifieke kenmerken ervan zijn niet epaald
door enige goddient, maatchappij of menelijke autoriteit; evenmin zijn ze
uitgezocht om verchillende huwelijk- en gezinmodellen te maken volgen de
laatte mode.
Volgen de edoelingen van God komt het huwelijk uit de menelijke natuur voort.
Het pecifieke van de huwelijkrelatie
Het huwelijk komt niet voort uit een oort overeentemming tuen twee peronen
die een min of meer taiele relatie wenen; er ligt een verond aan ten grondlag:
de vrije daad waardoor vrouw en man zich aan elkaar geven en ontvangen om een
huwelijk - fundament en oorprong van een gezin - te vormen.
De totaliteit van deze wederzijde zelfgave i de eentie van het huwelijk. Uit deze
zelfgave vloeien de wezenlijke eigenchappen en de pecifieke doeleinden van het
huwelijk voort.
Daarom i het een onherroepelijke overgave. De gehuwden zijn in het huwelijk niet
meer excluief aa van zichzelf. Zij ehoren net zoveel tot elkaar al tot zichzelf. De
één verplicht zich aan de ander. Zij zijn niet zomaar getrouwd, maar echtgenoten.
De Kerk leert dat “God zelf de tichter van het huwelijk i. De roeping tot het
huwelijk i gegrift in de natuur van man en vrouw zoal zij voortgekomen zijn uit de
hand van de chepper.”

Hun peroonlijke identiteit i door de relatie met de ander veranderd. Deze verindt
ze met elkaar ‘tot de dood hen cheidt’ .
Deze eenheid van twee i de intiemte relatie die er etaat. Ze zijn nu voor eeuwig de
man van of de vrouw van; zij zijn geworden tot één vlee.[2]
enmaal één vlee geworden, i hun and niet meer afhankelijk van hun wil, maar
van de natuur – en du van de chepper – , die hen heeft verenigd. Hun vrijheid
etekent niet dat zij wel of niet uit elkaar kunnen gaan, het etekent dat zij de
vrijheid heen om al dan niet te leven overeenkomtig de waarheid over henzelf.
De natuurlijke totaliteit van de echte huwelijkovergave
In feite eantwoordt alleen een totale zelfgave en aanvaarding van de ander aan de
eien die aan de waardigheid van de men worden geteld.
Deze totaliteit kan niet ander dan excluief zijn. Het etekent dat elk van eiden zich
voor het leven aan de ander geeft. Ieder groeit in de loop der tijd, hij lijft niet
onveranderd. en totale overgave i alleen maar mogelijk al die voor altijd i. Dit i
een evetiging van de vrijheid van eide echtgenoten.
Totaliteit impliceert dat de overgave niet electief i, op een aantal punten, maar in
alle etekenien van het woord echtelijk.
Het huwelijk i nu juit de vereniging van man en vrouw, die ekueel (iologich en
pchologich) verchillend zijn én elkaar aanvullend, wat – niet toevallig– de
natuurlijke weg i om het leven door te geven (een noodzakelijk gegeven voor de
vereite totaliteit). Het huwelijk heeft het in zich om vruchtaar te zijn. Dit i het
natuurlijke fundament van het gezin.
Wederzijde overgave, excluief, tot de dood en vruchtaar: dat zijn de kenmerken
die eigen zijn aan de liefde tuen man en vrouw in de volle menelijke etekeni.
De chritelijke filoofie heeft ze van oudher eentiële eigenchappen (eenheid en
onontindaarheid) en doelen (het welzijn van ouder en kinderen) genoemd. Niet
om willekeurig een model van het huwelijk op te leggen, maar om te trachten goed en
grondig de diepte waarheid van “in het egin”[3] vorm te geven.
De heiligheid van het huwelijk
De intieme gemeenchap van leven en liefde die toelt op het huwelijkverond
tuen man en vrouw, geeft de waardigheid weer van de menelijke peroon en zijn
radicale roeping tot liefheen en al gevolg daarvan gelukkig te zijn. Het huwelijk
heeft op zich al iet heilig. Daarom preekt de kerk van het mterie van het
huwelijk.[4] God zelf edient zich in de Heilige chrift van het eeld van het
huwelijk om zijn liefde voor de men uit te drukken.[5] De eenheid van twee

peronen, gechapen naar het eeld van God, houdt in een epaalde zin een
gelijkeni met de Drie-eenheid in, en helpt on om enig idee te krijgen van het
mterie van de liefde van God. en mterie dat on in eerte intantie ontgaat.[6]
Maar het menelijk wezen i lijvend, diep getroffen door de wonden van de zonde.
Ook de etekeni van het huwelijk i daardoor verduiterd en erntig vertoord.[7]
Dat verklaart de theoretiche en praktiche mivertanden die er etaan ten
opzichte van de waarheid over het huwelijk.
Deondank lijft de waarheid over de chepping voortetaan, geworteld al zij i in
de menelijke natuur,[8] zodat menen van goede wil geneigd zijn niet in te temmen
met een kwalitatief mindere verie van de vereniging van man en vrouw. Deze ware
opvatting van de liefde – zelf met de moeilijkheden die deze met zich meerengt–
geeft God de mogelijkheid, onder andere, om de men Zijn goddelijk wezen te doen
kennen en Zijn heilplan, dat zijn voltooiing ereikt in Chritu, teed meer te
verwezenlijken.
Het huwelijk, verlot door Jezu Chritu
Jezu verkondigt op nieuwe en definitieve wijze de oorpronkelijke waarheid over
het huwelijk.[9] De “hardheid van zijn gemoed”, het gevolg van de zondeval, maakte
dat de men niet in taat wa om ten volle de eien van de huwelijkovergave te
evatten en in te zien dat die ook realieeraar zijn.
Maar met de volheid van de tijd openaart de Zoon van God “het oorpronkelijke
wezen van het huwelijk, de waarheid van ‘het egin’, en door de men te evrijden
van de hardheid van zijn gemoed, telt Hij de men in taat deze waarheid volledig te
realieren.[10] Want “door Chritu te volgen, zichzelf te verloochenen, het krui op
te nemen, zullen de gehuwden de oorpronkelijke etekeni van het huwelijk
kunnen ‘egrijpen’ en er met de hulp van Chritu naar kunnen leven.”[11]
Het huwelijk, acrament van de Nieuwe Wet
Door het huwelijk tuen gedoopten tot acrament te maken,[12] geeft Jezu een
nieuwe, ovennatuurlijke volheid aan de etekeni ervan in de chepping en onder
de Oude Wet, een volheid waarop het van innenuit altijd al wa gericht.[13]
Het acramentele huwelijk wordt een ron waaruit de gehuwden de heiligende
werking van Chritu ontvangen, niet alleen individueel al gedoopten, maar door
deel te heen aan de twee-eenheid in het Nieuwe Verond waarmee Chritu zich
aan de Kerk heeft veronden.[14] Zo noemt het Tweede Vaticaan Concilie het “het
eeld en deelname aan het liefdeverond van Chritu en Zijn Kerk”.[15] Dit
etekent, onder andere, dat die vereniging van de gehuwden met Chritu niet
uitwendig i (dat wil zeggen, alof het huwelijk een van vele levenomtandigheden
i), maar van innenuit: ze onttaat door de heiligende doeltreffendheid van het

acrament, van het huwelijk zelf.[16] God komt de gehuwden tegemoet, lijft ij hen
en garandeert daarmee hun huwelijkliefde en de doeltreffendheid van hun
vereniging zodat zij Zijn Liefde onder de menen kunnen uitdragen.
Het acrament i du niet voornamelijk de ruiloft, maar het huwelijk, dat wil zeggen,
“de eenheid van de twee” die een “lijvend teken” i (vanwege de onlomakelijke
eenheid) van de vereniging van Chritu met zijn Kerk. Vandaar dat de genade van
het acrament de gehuwden heel hun leven lang vergezelt.[17]
Op deze manier, i “de inhoud van de deelname aan het leven van Chritu” ook
pecifiek: de echtelijke liefde vereit een totaliteit waarin alle componenten van de
peroon ijdragen. In één woord: het gaat om de normale kenmerken van iedere
natuurlijke huwelijkliefde, echter met een nieuwe zin, die ze niet alleen zuivert en
evetigt, maar ze zodanig verheft dat ze uitdrukking worden van eigenlijk
chritelijke waarden.”[18] Al heel nel toen de volle etekeni van het huwelijk tot
hem doordrong, eefte de heilige Jozefmaria, in het licht van het geloof en met de
genaden die de Heer hem chonk om de waarde van het gewone leven in de plannen
van God te egrijpen, dat het huwelijk een waarachtige en ijzondere chritelijke
roeping i: “de getrouwden zijn geroepen om hun huwelijk te heiligen en in deze
verinteni geheiligd te worden; zij zouden daarom een grote fout egaan al zij hun
pirituele gedrag alleen op hun huielijk haard zouden ouwen.”[19]
[1]. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1603.
[2]. Mt. 19, 6.
[3]. Vgl. Mt. 19, 4. 8.
[4]. Vgl. f. 5, 22-23.
[5]. Vgl. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1602.
[6]. Vgl. enedictu XVI, Deu carita et, nr. 11.
[8]. Vgl. iid.
[9]. Vgl. Mt. 19, 3-4.
[10]. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 13.
[11]. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1615.

[13]. Vgl. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 13.
[14]. Vgl. f. 5, 25-27.
[15]. Gaudium et pe, nr. 48.
[16]. Vgl. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1638 e.v.
[17]. Vgl. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 56.
[18]. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 13.
[19]. Heilige Jozefmaria crivá Chritu komt lang, nr. 23.

HUWLIJK N GZIN 12 decemer 2015
OPUS DEI
De vorming van een poitief gevoelleven
ind menenheugeni wordt gedacht dat er negatieve gevoelen etaan die onze
vrijheid inperken en zelf opheffen. Dit wa de grote zorg in de tijd van de Grieken,
de ootere gedachtewereld en van vele oude religie. Alle grote wijgerige traditie
waarchuwen voor mateloze verlangen en gevoelen die de vrijheid arricaderen.
lijkaar wit men lang geleden al dat het hart van de men tegentrijdige krachten
kent.
Al deze tromingen treven naar een vredig ehoedzaam gedrag, geleid door de rede
die de verlangen eteugelt. Zij treven naar een innerlijke vrijheid, niet al
vertrekpunt, maar al overwinning die ieder men moet realieren. Iedereen moet
zich kunnen eheeren. Dat i de weg van de deugd, met vreugde en geluk al
reultaat.
De ekering van het hart
Volgen de chritelijke moraal wortelt de wanorde van onze emotionele wereld in de
erfzonde. Het menelijk hart i in taat tot ongekende edelmoedigheid, tot
heldendaden en heiligheid, maar ook tot de meet gemene handelingen en
eetachtig gedrag.
Het Nieuwe Tetament toont on Jezu Chritu die met kracht meekt om on hart
en onze verlangen te veranderen: “Gij het gehoord, dat er gezegd i: Gij zult geen
echtreuk plegen. Maar Ik zeg u: Al wie naar een vrouw kijkt om haar te egeren,
heeft in zijn hart al echtreuk met haar gepleegd.”[1]
Jezu enadrukte dat het niet voldoende i om af te zien van kwade handelingen, of
alleen maar uiterlijke regel te onderhouden, maar dat het nodig i het hart te
veranderen. “Want uit het innente, uit het hart van de menen komen oze
gedachten, ontucht, dieftal, moord, echtreuk, hezucht, kwaadaardigheid, edrog,
loandigheid, afgunt, godlatering, trot, lichtzinnigheid. Al die lechte dingen
komen uit het innente en ezoedelen de men.” [2]
motie zijn eentieel voor een gelukkig leven. Mit ze gevoed worden, zodat zij
daadwerkelijk aan on geluk ijdragen.

Zijn leer doet voortdurend een eroep op de ekering van het hart, dat i het enige
dat een men tot een goed men kan maken: “en goed men rengt uit de chat van
goedheid in zijn hart het goede tevoorchijn, maar een lecht men uit zijn chat van
lechtheid het lechte; want zijn mond preekt waar zijn hart van overloopt.”[3]Deze
woorden enadrukken op een radicale manier de noodzaak van innerlijke zuivering:
“ij de menen doet gij uzelf al rechtvaardigen voor, maar God kent uw hart.”[4]
Ondeugdelijke handelingen komen voort uit verkeerde gedachten die hun oorprong
vinden in het hart. Daarom i de opvoeding van de gevoelen zo elangrijk. Juit
daarom zegt de apotel Petru aan Anania, veraad over zijn edrog: “Waarom
heeft de atan ezit genomen van je hart, hoe i zoiet ij je opgekomen?”[5]
De chritelijke moraal taat niet argwanend tegenover gevoelen. Integendeel: zij
hecht er alleen aan ze zorgvuldig te vormen. Zij heen immer een enorme
weerlag op een gelukkig leven. Willen we onze gevoelwereld richting geven en
vormen, dan moeten we onze gevoelen zuiveren, want de zonde heeft het hart van
de menen in verwarring geracht. Zo chreef Jozefmaria crivá: “Heer, ik vraag U
niet dat U de gevoelen van mij wegneemt, want daarmee kan ik U dienen; ik vraag dat
U ze loutert.”[6]
Het i du een kwetie van repectvol en genuanceerd op de waardigheid van de
men ouwen, afgetemd op zijn authenticiteit. De ete manier om dat te ereiken
i er voor te zorgen dat onze omgeving die ijzondere menelijke waardigheid
repecteert. Hoe eter wij daarin lagen, de te toegankelijker worden geluk en
heiligheid voor on.
Gevoelen en deugden
Gevoelen zetten on aan tot daden – poitief of negatief – of weerhouden on er juit
van. Men neigt er wel een toe ze niet op waarde te chatten. Dan kan de turing van
onze gevoelen verwaarlood worden, omdat men verondertelt dat gevoelen iet
duiter en mterieu zijn en ver van de rede aftaan. Men kan denken dat
gevoelen niet te controleren zijn; of men verwart gevoel met (over)gevoeligheid. Of
men vreet dat de vorming van het gevoelleven een zware klu i die
ondercheidingvermogen en voortdurende aandacht vergt. Mogelijk omzeilen wij
daarom onewut deze vorming.
Gevoelen maken on leven rijker, nuanceren on oordeel, vormen onze wil, maken
onze rede fijngevoeliger; kortom, gevoelen zijn eliend voor een vol en rijk
leven. Zij zijn de tem van het hart. “Wat nodig i om gelukkig te worden, i niet een
gemakkelijk leven te leiden, maar een verliefd hart te heen.”[7]
Daarom moeten onze gevoelen geleid en gevormd worden. Iedereen kan dat. Wij
moeten niet zo fatalitich zijn te denken dat wij ze nauwelijk kunnen vereteren –
of vormen– en dat menen op de een of andere manier altijd hetzelfde zijn:

edelmoedig of jaloer, droevig of vrolijk, liefheend of kil, optimitich of
peimitich, alof de ai van die gevoelen al een onontkoomaar lot
onveranderlijk i.
Het i een feit dat de mate van gevoeligheid afhangt van iemand temperament – het
i zo goed al aangeoren – en de reikwijdte ervan i moeilijk in te chatten.
Anderzijd moet de invloed van het gezin, de chool, onze cultuur en het geloof niet
onderchat worden. n tenlotte, het allerelangrijkte, i er de peroonlijke moeite
die iemand doet om, met de hulp van God, zijn karakter te vereteren.
Vooreeld, eien en goede communicatie
ij emotioneel leren peelt het vooreeld een elangrijke rol. Denk maar aan hoe
ouder hun kinderen leren het verdriet van een ander te herkennen, anderen te
egrijpen, hulp te ieden. Wij leren het pontaan aan en laan het onewut in on
geheugen op, alleen al door naar anderen te kijken.
Toch i alleen een goed vooreeld geven niet altijd genoeg; zo kunnen ruimhartige
ouder et egoïtiche, ongevoelige kinderen heen. en goed vooreeld i du wel
elangrijk, maar kinderen moeten ook getraind worden in gevoeligheid en leren
opentaan voor het goede. Ze moet leren opentaan voor de noden van anderen en
het aantrekkelijke van een ruimhartige manier van leven leren inzien. ovendien
mag men aan kinderen eien tellen. Want al men geen eien leert tellen, zullen
luiheid en egoïme gemakkelijk de overhand krijgen in elk emotioneel
rijpingproce. Dicipline en gezag zijn eentieel voor de opvoeding.
elangrijk i ook dat er een ontpannen feer i die een goede communicatie
evordert. Waar intimiteit heert, kan iedereen op vertrouwelijke wijze zijn
gevoelen uiten, open en in goede anen geleid. Wat iemand heeft gekwett of lij
gemaakt, kan dan oprecht en vriendelijk geuit worden.
Al er geen aftemming i tuen gevoel en gedrag, al het moeilijk i om medelijden
te voelen of te tonen al iemand lijdt, of lijdchap ij het ucce van een ander, dan
terft het gevoelleven af. Langzaam maar zeker voelt zo iemand teed minder en
vervlakken de gevoelen tot ze helemaal aftompen. Terwijl een rijk gevoelleven
gelukkig maakt en een niet te onderchatten teun i in het dagelijk leven.
De kracht van opvoeding
Tuen gevoel en gedrag evindt zich een vrije ruimte. Men kan ijvooreeld angt
voelen, maar moedig handelen, of haten en toch vergeven. In de overgang van de
acceptatie van het gevoel en de daaruit volgende handeling, ligt het eluit van de
peroon. Toma van Aquino zei dan ook dat iedere peroon op het morele vlak caua
ui i: oorzaak en oorprong van zijn eigen eliingen. Wie het goede kiet en ook
doet, wordt een goed men, want hij verrijkt zich al doende al peroon en dit

timuleert hem om in de toekomt door te groeien. Het omgekeerde i echter ook
mogelijk; dat hij het lechte kiet, om prolemen of teleurtellingen uit de weg te
gaan…
Helaa i het verlangen naar een onmiddellijke evrediging – een compenatie – ,
vaak de ron van ongeluk: men heeft niet de kracht om het geduld op te rengen om
te wachten op het waarlijk goede. en van de grootte zonden van de wetere
cultuur i alle te willen heen, zonder er moeite voor te hoeven doen.
en peroon die eraan gewend i geraakt toe te geven aan de angt die epaalde
timuli ij hem oproepen, zal voor die ituatie vluchten. Het gedrag wordt gewoonte
en lijkt een karaktereigenchap. Zodra hij echter leert niet aan zijn angt toe te geven
– al lijft ze etaan – zal hij zich dapper en deugdzaam gedragen.
Gevoelen en morele educatie
Opvoeding moet zich niet eperken tot intellectuele ontwikkeling, wilkracht of
emotionele tailiteit. Ze moet in het ijzonder aandacht chenken aan moreel
handelen. en goede ontwikkeling van het gevoelleven evordert dat men er
genoegen in chept het goede te doen, maar zich onehagelijk voelt al men het
verkeerde doet. Het gaat er om te leren eminnen wat werkelijk de moeite waard i
om emind te worden.
Het i elangrijk dat onze gevoelen zodanig gevormd zijn, dat zij on zo goed
mogelijk helpen om on goed te voelen met alle wat er toe ijdraagt een peroonlijk,
harmonieu, vol en gelaagd leven te leiden, en dat wij on niet prettig voelen al dat
niet het geval i.
Voor de eerte chritenen wa de poitieve viie op het menelijke gevoelleven iet
natuurlijk en heel dichtij. Toet hiervoor i de raad van Paulu: “Die gezindheid
moet onder u heeren welke ook Chritu Jezu ezielde.”[8] De Catechimu van de
Katholieke kerk preekt over het elang om het gevoelleven in de heiligheid op te
nemen: “De morele perfectie etaat eruit dat de men niet alleen door zijn wil, maar
ook door zijn gevoelige verlangen naar het goede wordt gedreven: “Mijn hart en heel
mijn wezen gaan juichend uit naar U, de God die leeft (P 84,3).”[9]
Maar de waarheid i, dat goed doen niet altijd aantrekkelijk i. Juit daarom zijn
gevoelen niet per e een onfeilare of zekere morele gid. Toch moet men hun
kracht en invloed niet onderchatten. De conequentie i duidelijk: de gevoelen
moeten dudanig gevormd worden, dat zij meehelpen het goede te ewerktelligen
en het geluk te vinden. ijvooreeld, al iemand zich ongemakkelijk voelt al hij liegt
en tevreden al hij oprecht i, dan heeft hij daar veel voordeel van. Al hij zich
ongemakkelijk voelt wanneer hij niet loaal i, egoïtich, lui, of onrechtvaardig, dan
zullen die gevoelen hem eter weerhouden van een mitap dan welk argument
ook.

Met een goede vorming van de gevoelen, kot het minder moeite een deugdzaam
leven te leiden en de heiligheid te ereiken. Het gaat er om dat wij de gelukzaligheid
van de Hemel verdienen door dit leven hier op aarde harttochtelijk te eminnen. Zo
chreef de heilige Jozefmaria: “Ik en er teed meer van overtuigd dat het geluk van
de hemel i weggelegd voor de menen die op aarde gelukkig weten te zijn.”[10]
Innerlijke vrijheid
om neigen wij er toe om plichteef te zien al een morele dwang en zien wij
plicht al verlie van vrijheid, iet wat de emotionele ontwikkeling in de weg zou
taan.
Wij zoeken allemaal in de eerte plaat het goede en wij kiezen om het verkeerde
omdat het goede dat wij willen uiteindelijk maar etrekkelijk en gering lijkt te zijn.
Wij zoeken iet dat on ogenchijnlijk vervult, minder moeite kot en onmiddellijk
genot verchaft; het chenkt on echter geen volledig genoegen, in tegendeel: het
ezorgt on een ezwaard geweten en een leeg gevoel. Vervolgen i het on
plichteef dat on een handje helpt om te kiezen voor wat zwaar en moeilijk lijkt,
maar wat uiteindelijk rijk en vol lijkt. Zo wijt de plicht on de weg naar het goede
en helpt on te volharden, totdat wij het heen ereikt. Zeggen dat we ‘iet doen
omdat het moet’, etekent eigenlijk dat het voor onze etwil i, en daarmee de weg
naar het geluk.
Daarom etekent een plicht nakomen zoveel al onzelf vereteren. Al wij de plicht
zien al een vriendelijke tem, zullen wij er graag en ruimhartig naar luiteren. Dan
zullen wij langzaam maar zeker ontdekken dat de grote wint van een gevormd
gevoelleven erin etaat, wil en plicht zoveel mogelijk met elkaar te verenigen. Zo
ereikt men ovendien een veel hogere graad van vrijheid, want geluk etaat niet
uit ‘doen waar je zin in het’, maar uit de ehoefte ‘te willen wat je moet doen’.
Het vormgeven aan gevoelen hangt amen met integer handelen; onze plicht
vervullen, echter: niet verplicht, noch gedwongen, zonder preie, want wij zullen
het ervaren al een ideaal dat on tot het uiterte rengt, en dat één van de grootte
ucceen van de ware vrijheid i.
[1]Mt 5, 27-28
[2]Mc. 7, 21-23
[3]Lc 6,45
[4]Lc 16,15
[5]Hand. 5,3-4

[6] Heilige Jozefmaria crivá, De mide n. 750
[7] Heilige Jozefmaria crivá, De Voor n.795
[8] Fil. 2, 5.
[9]Catechimu van de Katholieke Kerk n. 1770.
[10]Heilige Jozefmaria, De mide, n. 1005.

HUWLIJK N GZIN 20 feruari 2016
OPUS DEI
De liefde verterken: de waarde van
moeilijkheden
“De gehuwden zijn geroepen hun huwelijk te heiligen en door deze verinteni heilig
te worden. Ze zouden een grote fout egaan al zij hun geetelijk leven voor een
groot deel uiten hun gezinleven zouden opouwen.”[1]
Niemand trouwt om te cheiden. Niemand rengt een kind ter wereld om het
ongelukkig te maken. Toch toont de alledaage realiteit ongewilde moeilijke ituatie,
die evidente verondertellingen lijken tegen te preken.
en duizelingwekkende eliing
Natuurlijk, voor altijd trouw eloven i geen makkelijke eliing. Zoal elke
definitieve verinteni, geeft het een duizelingwekkend gevoel aan het etaan. Al
het eluit echter ij vol ewutzijn en in volle overtuiging genomen i, dan
verdwijnt het duizelige gevoel en verandert het in zekerheid en vreugde.
De vrijheid heeft geproken, en de alerte geet ontdekt een nieuwe horizon, een
nieuw vooruitzicht van vrijheid. Het heeft geen zin in het verleden te lijven teken
en te lijven denken aan wat achter gelaten i; de nieuwe toekomt iedt een
panorama van peroonlijke groei dat de verliefde geet wil onderzoeken. De teugel
van onze liefde zijn nu in onze eigen handen, ongeacht de omtandigheden.
Natuurlijk, geen pad gaat over rozen. r zullen altijd moeilijkheden zijn. Maar na dit
ja i er geen weg meer terug. Toch voel je ook de kracht om de moeilijkheden het
hoofd te ieden. Het leven heeft zin gekregen en je ontdekt een nieuwe miie die
een ongekend licht werpt op het gehele etaan.
Menen die moeilijkheden liever uit de weg gaan, zullen niet op zo’n diepe wijze
liefheen. De liefde i paradoxaal: enerzijd terkt ze on om twijfel, otakel en
conflicten die wij onderweg tegenkomen aan te kunnen; anderzijd maakt zij on
“Hij die liefheeft, i kwetaar, dat i zeker. Maar omdat zij wederkerig i, kan men
in het authentieke huwelijk de kwetaarheid, zonder vree accepteren.” Ook een
liefdegechiedeni heeft haar moeilijke momenten, zoal in dit artikel over de liefde
wordt aangetoond.

kwetaar, legt ze onze zwakke punten loot. Hij die liefheeft rikeert verdriet, want
degenen die wij liefheen kunnen on ook pijn doen.
epaalde (rationele) technieken en ootere wijheden lijken een uitweg te ieden:
Voel niet en je zult niet lijden. Maar de afwezigheid van verdriet i niet hetzelfde al
het ervaren van geluk. In het authentieke huwelijk kunnen eiden zich veilig
kwetaar optellen: Ik geef mij over aan mijn echtgenoot en hij geeft zich over aan
mij. In zijn handen wint mijn kwetaarheid aan kracht en zijn overgave wordt terk
in de mijne.
De eerte voorwaarde om moeilijkheden in het huwelijk te kunnen overwinnen i je
niet te verazen dat ze zich voordoen. Net al ij de eklimming van een erg horen
de moeilijkheden, wanneer men het doel duidelijk voor ogen heeft, ij de
eklimming, zijn ze er een onderdeel van. De uitdaging etaat erin ze met vernuft
en wilkracht te overwinnen. Zoal pau Francicu heeft gezegd: “Zij die zo tegen
het huwelijk aankijken zijn mannen en vrouwen die dapper genoeg zijn om deze
chat in ‘de aarden kruiken’ van on menzijn te dragen,” en zij zijn “een eentieel
hulpmiddel voor de Kerk, en voor de hele wereld.”[2]
Wij kunnen de moeilijkheden in het huwelijk- en gezinleven in drie categorieën
verdelen: externe prolemen, prolemen met de kinderen en huwelijkprolemen.
De weg die ik voortel om ze te overwinnen i in alle drie de gevallen dezelfde:
eenheid. Dat wil zeggen: eengezindheid en amenhorigheid in het gezin, eenheid
tuen man en vrouw, en peroonlijke authenticiteit.
xterne prolemen: eenheid in het gezin
Met externe prolemen wordt edoeld: prolemen in de omgeving van het gezin
zoal werk- of inkomen gerelateerde prolemen, ziekte van een familielid, ruzie
tuen familieleden of met vrienden.
De ete manier om dit oort prolemen te lijf te gaan i ze te integreren in de
dnamiek van het gezin. enheid in het gezin, tevige gezinanden, zijn daartoe
eentieel. Zij geven externe factoren geen kan om individuele gezinleden uit hun
evenwicht te rengen.

In het gezin wordt het plezier vermeerderd en de pijn gedeeld. Komt de dreiging van
uiten, dan moet het gezin zich al één teweer tellen, ieder lid op zijn eigen niveau
en vanuit zijn eigen perpectief, met zijn peroonlijke viie en teun. Die
eengezindheid werkt ovendien al een gren en norm ten aanzien van ieder
voortel, iedere oploing of aanpak, die aangedragen wordt.
Vaak vormen deze moeilijkheden een uitermate gechikte voedingodem voor de
peroonlijke ontwikkeling van eentiële deugden zoal vertrouwen, nederigheid,
oerheid, hulpvaardigheid, etc.
Moeilijkheden met de kinderen: eengezindheid in het huwelijk
Worden de prolemen veroorzaakt door de kinderen, dan i de eengezindheid van
het echtpaar dé oploing. Kinderen kunnen gedurende langere tijd een contante
ron van conflict zijn in het huwelijk.
Hoe het ook zij, de zorg voor onze echtgenoot komt altijd op de eerte plaat. Het
elangrijkte i dat onze liefde groeit. Wat er ook geeurt met het kind, de zekerte
weg om het te helpen met zijn peroonlijke proleem, het zekerheid en inzicht te
geven, i het te laten zien dat zijn ouder elkaar liefheen en ook van hem houden.
Pa daarna komen de adviezen, de technieken, de contante dialoog tuen vader en
moeder, de wederzijde verinteni, de heldere anale, de hulp van profeional
en al het andere.
Al onze kinderen op heldere en overtuigende wijze, ijna fiek, die prioriteit
waarnemen (het eert komt je vader; het eert komt je moeder) zullen wij de ai
heen gelegd voor een effectieve aanpak van welk proleem ook.
Moeilijkheden in het huwelijk: peroonlijke eenheid
“Het mooite gechenk dat het huwelijk mij heeft gegeven wa, dat het mij een
contante chok gaf met iet dat heel dichtij en intiem wa, maar tegelijkertijd
ontegenzeggelijk ander en krachtig wa, in één woord: werkelijk”[3] evetigt C..
Lewi. r kan een moment komen waarin de huwelijkand echadigd wordt of
evriet. Verchillende omtandigheden kunnen in meerdere of mindere mate
invloed heen. om i een druppel genoeg om de emmer te doen overlopen. ”en
echtpaar dat egint te twiten en te trijden… Man en vrouw heen nooit reden om
ruzie te maken. De vijand van de huwelijktrouw i de hoogmoed.”[4]
Peroonlijke eenheid i gelijk aan een authentiek leven: een integer, intellectueel,
wilkrachtig, emotioneel, écht leven. Ten aanzien van elk proleem in onze
huwelijkrelatie moet de verleiding worden weertaan te reken met wat we zijn,
met wat on voor ogen tond. Het leven herzien, ja, maar met onze eigen
hulpmiddelen en niet die van anderen. De huwelijkelofte heeft on radicaal
veranderd en on leven zonder de ander moet ondenkaar zijn.

Zo moet het altijd gaan. Met een langetermijnviie, ruimhartig en edelmoedig. en
eetje toneel pelen in het huwelijk, de eigen overgave forceren al het gevoel het
laat afweten, kan geen kwaad. Zoal de heilige Jozefmaria on herinnerde,
verwijzend naar God: Wij heen de allerete toechouwer: onze vrouw, onze man
en het gevoel, al men dat kan opwekken, komen altijd terug.
De liefde verterken i haar actualieren. On elke dag afvragen ten aanzien van
onze dieraren: he ik hem/haar vandaag liefgehad? Heeft hij/zij het gemerkt? n
vervolgen naar onzelf kijken: er i er maar één die kan helpen de relatie te
vereteren: dat en ik! Ik en degene die moet veranderen en dan met een nieuwe
lik, hem/haar helpen het ook te doen. Wie zet de eerte tap? Het antwoord i niet
nieuw, degene die het proleem ziet, dat wil zeggen: jijzelf.
Al we de liefde proeren te herwinnen, komt een deugd en pecifiek gedrag naar
voren, namelijk: de nederigheid en de vergeving. Nederigheid om de eigen fouten te
erkennen, om de nodige hulp te vragen, om vergeving te vragen, om vergeving te
chenken en om vergeving te accepteren. en nederige vergeving; niet hooghartig
maar gul, egripvol en paend. Zodat je woordloo kunt duidelijk maken: “Ik he je
nodig om mezelf te zijn,” [5] zoal Jutta urggraf het zo mooi formuleerde.
Javier Vidal-Quadra
Vertaling: feruari 2016
[1] Heilige Jozefmaria, Chritu komt lang, nr.23.
[2] Pau Francicu, toepraak ij de algemene audiëntie, 6-5-2015.
[3] C.. Lewi, en pijn in oervatie, Triete Madrid 1988, lz. 24.
[4] Heilige Jozefmaria, aantekeningen van een familieijeenkomt, 1-6-1974.
[5] urggraf, Leren vergeven, tijdchrift Reto del futuro en educación, uitgever
O.F.Otero, Madrid 2004.

HUWLIJK N GZIN 25 mei 2016
OPUS DEI
De kracht van zuurdeem
De maatchappij i al een elag amengeteld uit menelijke ingrediënten. Werk,
gezin en andere dagelijke omtandigheden vormen een netwerk van menelijke
contacten waarij on leven wordt veronden met de leven van vele anderen. Du,
al we ernaar treven on pecifieke eroep, onze particuliere gezinituatie en onze
dagelijke taken te heiligen, heiligen we niet impelweg één afzonderlijk
etanddeel, maar het hele ociale mengel.
Deze heiligende doeltreffendheid maakt chritenen tot een krachtig zuurdeem om
de orde in de wereld te hertellen, zodat ze de liefde waarmee ze i gechapen, eter
weerpiegelt. Al elke menelijke daad gepaard gaat met goedheid, i er minder
ruimte voor egoïme; de elangrijkte oorzaak van wanorde in het menenhart, in
onze relatie met elkaar en met God chepping. Zo “worden de gelovige leken door
God geroepen opdat zij door het uitoefenen van hun functie en geleid door de geet
van het vangelie, mogen werken aan de heiliging van de wereld van innenuit, al
zuurdeem.” [1]
Deze heiligende doeltreffendheid maakt chritenen
tot een krachtig zuurdeem om de orde in de wereld te hertellen,
zodat ze de liefde waarmee ze i gechapen,
eter weerpiegelt.
De tranformerende kracht van de werking van dit chritelijke zuurdeem hangt, in
grote mate, af van ieder poging een doelmatige voorereiding te treffen. Deze
moeite moet niet eperkt worden tot de pecifieke techniche of intellectuele kenni
vereit door elke functie. Andere onvervangare apecten om een ware menelijke
en chritelijke ‘ekwaamheid’ te verwerven, heen een heel directe invloed op de
werkplek en de ociale relatie, waar ze van on werk echt een zaaien van
chritelijke liefdadigheid maken: hoe we luiteren, egrijpen, met elkaar opchieten,
vergeven en om vergeving vragen, en glimlachen.
In de wereld zijn zonder wereld te zijn
“Wanneer we ernaar treven on pecifieke eroep, onze particuliere gezinituatie
en onze dagelijke werkzaamheden te heiligen, heiligen we niet lecht één
afzonderlijk etanddeel, maar het hele ociale elag.”

Chritenen die geroepen zijn tot heiligheid in hun werk, moeten ín de wereld zijn,
zonder wereld te zijn. Al treven zij naar ucce in hun leven, zij echouwen dat
niet al het allerelangrijkte. Ze erkennen het etaan van het kwaad in de wereld,
maar raken niet ontmoedigd al ze het tegenkomen. Ze zullen eerder proeren het
recht te zetten en nog meer moeite doen om de wereld te zuiveren van zonde. “Je
kunt nooit enthouiat genoeg zijn, noch in je werk noch in je poging om de tijdelijke
tad te ouwen. Tegelijkertijd echter, al leerlingen van Chritu die het vlee met
zijn paie en egeerlijkheden eteugeld heen, treef je ernaar het eef van
zonde en edelmoedig hertel levend te houden, in het zicht van het vale optimime
van hen die, vijanden van het krui van Chritu, alle zien in termen van
vooruitgang en menelijk treven.[2]
In de wereld zijn, in poitieve zin, leidt ertoe dat wij “een contemplatieve geet
ezitten temidden van alle menelijke activiteiten… die dit doel realieren: hoe meer
we in de wereld zijn, de te meer moeten we God toeehoren.”[3] Deze amitie
maakt on niet lind voor prolemen in onze omgeving, maar poort on aan tot
meer durf, de vrucht van een intener en voortdurende aanwezigheid van God.
Omdat we in de wereld zijn en ook in God, kunnen we onzelf niet afluiten van de
wereld om on heen: “chritenen kunnen hun miie in de wereld niet legitiem
opgeven, zoal ook de ziel zichzelf niet vrijwillig kan lomaken van het lichaam.”[4]
De heilige Jozefmaria verheldert de taak van chritelijke urger al hij on zegt:
“Jullie taak al chriten i het om te leren zien hoe Chritu’ liefde en vrijheid alle
apecten van het moderne leven doordringen: cultuur en economie, werk en rut,
gezinleven en ociale relatie.”[5]
Volledige lijdchap
en elangrijke manifetatie van de chritelijke - en werkelijk menelijke geet -, i te
eeffen dat volledig menelijk geluk níet wordt gevonden in het ezit van aarde
goederen maar in vereniging met God. Terwijl de werelde men zijn hele hart in de
goederen van deze wereld legt, zonder te overwegen dat ze middelen zijn om on
naar de chepper te leiden. Het kan geeuren, ij het zien van zulke menen ver van
God verwijderd die geluk lijken te vinden in het ezit van egerenwaardige
materiële goederen, dat de gedachte opkomt dat eenheid met God niet de enige ron
voor volledige lijdchap i. Laten we on echter niet mileiden! Hun lijdchap i
oppervlakkig, intaiel en nooit vrij van angt. Deze menen zouden onvergelijkaar
veel gelukkiger zijn, zowel in deze wereld al naderhand in de hemel, al ze dicht ij
God waren en deze goederen in zijn glorie zouden geruiken. Hun geluk zou niet
langer reekaar zijn, lootgeteld aan alle omtandigheden, en zij zouden hun
angt om hun ezittingen verliezen. venmin zou de werkelijkheid van lijden en
dood hen verontruten.
Hoe we luiteren, egrijpen, met elkaar opchieten,
vergeven en om vergeving vragen, en glimlachen

maken van on werk echt een zaaien van chritelijke liefdadigheid.
De zaligprekingen in de ergrede leren on dat de volheid van geluk, van ware
zaligpreking, niet gevonden wordt in de goederen van deze wereld: gezegend zijn de
armen van geet, want van hun i het koninkrijk der hemelen. Gezegend zijn zij die
treuren, want zij zullen getroot worden. Gezegend zijn de zachtmoedigen… zij die
hongeren en dorten naar rechtvaardigheid… zij die vervolgd worden omwille van de
gerechtigheid… [6] Het deed de heilige Jozefmaria pijn te zien dat zielen vaak mileid
worden: “r wordt geproken van een evrijding die niet van Chritu komt. De
leen van Jezu, zijn ergrede, die zaligprekingen die een gedicht van goddelijke
liefde zijn, worden allemaal genegeerd. Al wat gezocht wordt i een aard geluk dat
in deze wereld niet ereikt kan worden.”[7]
Geen otakel
Dealniettemin, rechtvaardigen de woorden van onze Heer geen negatieve kijk op
werelde goederen, alof zij duivel zouden zijn, of een hinderni om de hemel te
ereiken. Ze zijn geen otakel, maar eerder het materiaal dat we moeten heiligen.
Jezu vroeg on niet ze te verwerpen. Hij zei dat lecht één ding nodig i [8] voor
heiligheid en geluk: God lief te heen. Wie het aan deze goederen ontreekt of wie
lijdt, moet zich realieren dat niet alleen de volheid van vreugde in de hemel wordt
gevonden, maar dat zij ook in dit leven ‘gezegend’ zijn. Hier kunnen zij een
voorproefje van de hemele vreugde genieten, want lijden, en in het algemeen, het
gerek aan materiële zaken, heeft verloende waarde al het wordt geaccepteerd uit
liefde voor de wil van God onze vader, die alle doet voor on welzijn.[9]
Lijden, en in het algemeen, het gerek aan materiële zaken,
heeft verloende waarde al het wordt geaccepteerd
uit liefde voor de wil van God onze vader,
die alle doet voor on welzijn.
treven naar welvaart voor de menen rondom on, i God welgevallig. Het i een
prachtige manier om tijdelijke omtandigheden te doordringen van liefdadigheid en
perfect verenigaar met de peroonlijke houding van onthechting die onze Heer on
heeft geleerd. en vooreeld hiervan vinden we thui, zoal h. Jozefmaria zei: “De
moeder van een gezin moet ervoor zorgen dat in haar hui prake i van een
minimaal welzijn, een welzijn in verhouding tot de middelen van het gezin, zonder
echter de ehoeftigen te vergeten. Zodat je, uiten de uitgaven voor je hui, een deel
apart zet, afhankelijk van je edelmoedigheid en dat van je echtgenoot, om hen te
helpen die niet heen. en je het daarmee een?”
Al je ezorgd ent over het materiële welzijn van je man, je kinderen of jezelf,
eledig je God niet. Want je het de plicht, eigen aan het huwelijk, ernaar te treven
dat je gezin zich thui prettig voelt. De moeder van een gezin die zich geen zorgen
maakt over materiële dingen thui en het welzijn van haar gezin, i Jezu
onaangenaam.[10]

Lekenmentaliteit, met een prieterlijke ziel
en kind van God moet een prieterlijke ziel heen, aangezien hij of zij tot
deelgenoot i gemaakt aan het prieterchap van Chritu om mét hem te verloen.
Voor de gelovigen van Opu Dei, die geroepen zijn om heiligheid te zoeken midden in
de wereld, wordt dit kenmerk gevonden, intriniek veronden met een
“lekenmentaliteit”, die ertoe leidt dat men zijn werk en dagelijke taken efficiënt
uitvoert, in overeentemming met hun immanente wetten, door God gewild.[11]
Vrijheid
innen de normen van profeionele moraliteit (die al een noodzakelijke
voorwaarde met grote zorgvuldigheid in acht moet worden genomen voor de
heiliging van zijn/haar werk), zijn er vele manieren om de menelijke taken in
overeentemming met God wil uit te voeren. innen de wetten, die aan elke
activiteit ten grondlag liggen, en in het rede perpectief dat de chritelijke moraal
openlegt, etaan er vele verchillende mogelijkheden, die allemaal geheiligd
kunnen worden. Iedereen i vanuit de eigen verantwoordelijkheid vrij hieruit te
kiezen, met repect voor anderman vrijheid. Deze onvervreemare vrijheid zorgt
ervoor dat elke deelname in het ociale leven, thui, op het werk, amenlevend met
anderen – uniek en onherhaalaar, exact zoal de reactie van iedere ziel op God
liefde onherhaalaar i. We moeten de menelijke familie niet de ware uitoefening
van onze vrijheid onthouden, ron van initiatieven ten diente van anderen ter ere
van God. De tichter leerde on dat dit kenmerkend i voor de geet van Opu Dei.
“Vrijheid, mijn kinderen, vrijheid, die de leutel i tot de lekenmentaliteit die we in
Opu Dei allemaal heen.”[12]
We moeten Liefde koeteren al de vitale impul in on leven,
aangezien het onmogelijk i werkelijk voor God te werken
zonder voortdurend on innerlijk leven te verdiepen.
Prieterlijke ziel en lekenmentaliteit zijn twee oncheidare apecten op de weg naar
heiligheid; t. Jozefmaria: “We moeten altijd en in alle – zowel prieter al leken –
een ware prieterlijke ziel en een volledige lekenmentaliteit heen, zodat we in on
peroonlijk leven de vrijheid kunnen egrijpen en uitoefenen die we genieten in de
feer van de Kerk en in tijdelijke realiteiten, terwijl we onzelf tegelijkertijd zien al
urger van de tad van God en de tad van menen.”[13]
Geprek met God
We heen deze vereniging in on eigen leven nodig om in de maatchappij
zuurdeem van de chritelijke geet te zijn, zodat al on profeionele werk,
uitgevoerd met een lekenmentaliteit, doordrongen i van een prieterlijke ziel.

en duidelijk teken van deze verinteni i on geprek met God; vroomheid, op de
eerte plaat, uitgevoerd in een dagelijk plan van piritueel leven. We moeten Liefde
koeteren al de vitale impul in on leven, aangezien het onmogelijk i werkelijk
voor God te werken zonder voortdurend on innerlijk leven te verdiepen. t.
Jozefmaria drong aan: “Al je geen innerlijk leven had toen je je toelegde op je werk,
in plaat van het te heiligen, kon met je geeuren wat met ijzer geeurt al het
roodgloeiend in koud water gedompeld wordt: het verliet zijn hitte. Je moet een
vuur heen dat van innen komt, dat niet dooft, dat alle ontvlamt wat het
aanraakt. Daarom he ik gezegd dat ik geen werk, geen onderneming, wen al mijn
kinderen er niet eter in worden. Ik meet de effectiviteit en waarde van werk af aan
de graad van heiligheid verkregen door de intrumenten die het uitvoeren.
Met dezelfde vathoudendheid waarmee ik jullie eerder uitnodigde om te werken,
goed te werken, zonder ang te zijn moe te worden, nodig ik jullie nu uit een
innerlijk leven te heen. Ik zal nooit moe worden het te herhalen: onze normen van
vroomheid, on geed, komen eert. Zonde acetiche trijd zal on leven
waardeloo, ineffectief zijn, chapen zonder herder, linden die de linden leiden
(cf. Mt 9:36; 15:4)."[14]
Opdat het zuurdeem zijn werking niet verliet, heeft het God kracht nodig. God i
degene die tranformeert. Alleen al we met hem verenigd lijven, zijn we waarlijk
een zuurdeem van heiligheid. Ander zullen we in de maa van de amenleving
opgaan zijn zonder effectief te zijn al zuurdeem. De moeite om voor een dagelijk
plan van piritueel leven te zorgen, zal reulteren in het wonder van God
omvormende daad: eert in onzelf, aangezien dit plan een weg naar vereniging met
hem i, en dan, al gevolg, in anderen, in de hele maatchappij.
Javier Lopez
[1]Vatican Council II, Dogm. Cont. Lumen gentium, nr. 31.
[2] t Jozefmaria, rief, januari 1, 1959, nr. 19.
[3] t Jozefmaria, De mide, nr. 740.
[4] pitola ad Diognetum, 6.
[5] t Jozefmaria, De voor, nr. 302.
[6] Mat 5:3ff.
[7] t Jozefmaria, notitie van een meditatie, decemer 25, 1972.
[8] Luc. 10:42

[9] Cf. Rom 8:28.
[10] t Jozefmaria, Note taken in a get-together, Caraca, feruari 9, 1975.
[11] Cf. Vatican Council II, Pat. Cont. Gaudium et pe, nr. 36.
[12] t Jozefmaria, rief, eptemer 29, 1957, nr. 55.
[13] t Jozefmaria, rief, feruari 2, 1945, nr. 1.
[14] t Jozefmaria, rief, oktoer 15, 1945, nr. 20-21.

HUWLIJK N GZIN 19 eptemer 2011
OPUS DEI
De opvoedingtaak van het gezin (1)
De men, die gechapen i naar het eeld en de gelijkeni met God en «het enige
chepel i dat door God wordt emind omwille van hemzelf» [1], i vanaf zijn
geoorte en gedurende lange tijd daarna heel afhankelijk van de zorg van zijn
ouder. Al geniet hij vanaf het moment van de conceptie heel de waardigheid van de
menelijke peroon, welke erkend en ehoed moet worden, het i ook een feit dat hij
tijd en hulp nodig heeft om helemaal tot ontwikkeling te komen. Deze ontwikkeling –
die niet automatich verloopt noch autonoom, maar in vrijheid en in relatie met
andere menen – i het doel van de opvoeding.
De etmologie van het woord ondertreept dat de men de opvoeding nodig heeft al
wezenlijk onderdeel voor zijn vervolmaking. Opvoeden i in het Latijn “ducere”, wat
“leiden” etekent. Het i een noodzaak voor de men, door anderen te worden geleid
om zijn vermogen te vervolmaken. Het woord komt ook van het Latijne “educere” ,
wat etekent: “afleiden uit”. Het pecifieke van de opvoeding i nu juit uit iedereen
“het etere ik te halen”, alle capaciteiten van de peroon te ontwikkelen. De twee
facetten – leiden en ontwikkelen – zijn het fundament van de opvoedingtaak.
Foto dinamik
De ouder, de eerte en elangrijkte opvoeder
Het valt niet moeilijk te egrijpen dat – zoal het Leergezag van de Kerk vaak heeft
gezegd – «de ouder de eerte en elangrijkte opvoeder van hun kinderen zijn». [2]
Het i een recht met de daaraan eantwoordende plicht die geworteld i in de
Door de liefde van de ouder onttaat in het gezin een feer die de opvoeding en de
dientaarheid jegen elkaar vergemakkelijkt. Dit i het thema van een artikel over
de opvoedingtaak van het gezin, waarvan we nu het eerte deel puliceren.

natuurwet en daarom egrijpt iedereen, al i het om alleen op een intuïtieve
manier, dat er continuïteit moet etaan tuen het doorgeven van het menelijk
leven en de verantwoordelijkheid voor de opvoeding.
De gedachte dat ouder zich niet meer van hun kinderen zouden hoeven aan te
trekken zodra zij ze op de wereld heen gezet, roept pontaan weertand op,
evenal het idee dat hun taak zich zou kunnen eperken tot de zorg voor wat hun
kinderen in materiële zin nodig heen, zonder aandacht te eteden aan hun
intellectuele, morele en andere ehoefte. n de oorzaak van deze natuurlijke
weertand i dat de menelijke rede egrijpt dat de elangrijkte omgeving voor het
ontvangen en ontwikkelen van het menelijk leven het huwelijk en het gezin i.
De Openaring en het Leergezag aanvaarden en verdiepen de rationele motieven,
waarom de ouder de voornaamte opvoeder zijn: «Omdat God de men al man en
vrouw gechapen heeft, wordt hun wederzijde liefde een afeelding van de aolute
en onvergankelijke liefde van God voor ieder men.» [3]
In het goddelijk plan i het gezin «een gemeenchap van peronen, een poor en een
eeld van de gemeenchap van de Vader en de Zoon in de Heilige Geet. Het
voortrengen en opvoeden van kinderen weerpiegelt de cheppende activiteit van
de Vader». [4] Het doorgeven van het leven i een mterie dat verondertelt dat de
ouder met de chepper meewerken om een nieuw menelijk wezen, eeld van God
en geroepen om al Zijn kind te leven, voort te rengen. n de opvoeding i een
volledig onderdeel van dit mterie. Dit i de diepte reden waarom de Kerk altijd
heeft eweerd dat «het huwelijk en de huwelijkliefde uit hun eigen aard gericht zijn
op de voortplanting en de opvoeding van de kinderen en zij vinden daarin al het
ware hun ekroning». [5]
Foto hlomater

Het opentaan voor het leven ehoort tot het wezen van het huwelijk, dat niet
eperkt wordt tot het louter voortrengen van kinderen, maar de verplichting
inhoudt hun te helpen een leven te leiden dat volledig menelijk i en in relatie met
God taat.
Het mterie van de Verloing werpt licht op de opvoedingtaak van de ouder in
het plan van God. Jezu Chritu die met zijn woorden en daden «de men voor
zichzelf duidelijk maakt en hem inzicht geeft in zijn zeer hoge roeping» [6], wilde
men worden en opgevoed worden in een gezin. ovendien heeft hij het huwelijk
willen verheffen tot acrament, het daarmee in het heilplan van de Voorzienigheid
tot zijn volheid rengend.
In navolging van de Heilige Familie werken de ouder mee met de liefdevolle
Voorzienigheid van God om de peroon die hun i toevertrouwd tot rijpheid te
rengen door hem vanaf zijn kinderjaren tot aan de volwaenheid te egeleiden en
te teunen in zijn groeien in wijheid, in jaren en in welgevalligheid ij God en de
menen. [7]
Johanne Paulu II heeft heel deze leer amengevat door uit te leggen dat het recht
met de daarij ehorende plicht van de ouder tot opvoeding drie kenmerken ezit:
[8]
- Het i wezenlijk , omdat het veronden i aan de overdracht van het menelijk leven
- Het i oorpronkelijk en primair , met etrekking tot de rol van andere opvoeder –
die afgeleid en ecundair i – omdat de liefderelatie die er tuen ouder en
kinderen etaat enig in zijn oort i en het opvoedingproce ezielt.
- n het i onvervangaar en onvervreemdaar : men kan het zich niet
wederrechtelijk toe-eigenen of het volledig aan anderen overdragen. De Kerk heeft
in het eef van dit feit altijd geleerd dat de rol van de ouder in de opvoeding «zo
elangrijk i, dat ze moeilijk kan worden vervangen, wanneer ze ontreekt». [9]
Deze waarheden zijn teed meer verduiterd en dat heeft er inderdaad toe geleid
dat veel ouder hun onvervangare taak heen veronachtzaamd en zelf helemaal
heen verwaarlood, zozeer dat enedictu XVI heeft geproken van een
«noodtoetand in de opvoeding» [10], die door iedereen aangepakt moet worden.
Het doel en de ziel van de opvoeding
«God die de men uit liefde in het etaan heeft geroepen, heeft hem ook geroepen
tot de liefde – een fundamentele roeping die iedere men i aangeoren». [11]
Aangezien de liefde de fundamentele en aangeoren roeping van de men i, kan het
doel van de opdracht tot opvoeding van de ouder geen ander zijn dan het leren
eminnen.

Foto Glendali
Dit doel wordt nog verterkt door het feit dat het gezin de enige plaat i waar de
peronen worden emind niet om wat ze heen, of om wat ze weten of produceren,
maar omdat ze lid van het gezin zijn: echtgenoten, ouder, kinderen, roer en
zuen.
De woorden van Johanne Paulu II zijn veeletekenend: «In een perpectief dat
doordringt tot de wortel van de werkelijkheid, moet men dan ook zeggen dat het
wezen en de taken van het gezin uiteindelijk epaald worden door de liefde. (…)
Iedere afzonderlijke taak van het gezin i de uitdrukking en de zekere en concrete
verwerkelijking van deze fundamentele zending». [12]
Maar hoe moet deze opdracht worden uitgevoerd? Het antwoord i altijd hetzelfde:
met liefde. De liefde i niet lecht het doel, maar ook de ziel van de opvoeding. Na de
drie wezenlijke kenmerken van het recht en de plicht van de ouder om op te voeden
heeft echreven, concludeert hij dat «men allermint mag vergeten dat, oven deze
kenmerken uit, het meet fundamentele element dat de opvoedkundige taak van de
ouder omchrijft, de vader- en moederliefde i welke in het werk van de opvoeding
haar vervulling vindt al volledige en volmaakte dient aan het leven.
De ouderliefde wordt daarom van ron tot ziel en daarom tot norm die heel de
concrete activiteit van de opvoeding inpireert en leidt en haar verrijkt met de
waarden van tederheid, tandvatigheid, goedheid, dientaarheid, elangelooheid
en ereidheid tot zelfverloochening en opoffering die de meet kotare vruchten
zijn van de liefde». [13]
ijgevolg i de eerte tap die gezet moet worden tegenover de «noodtoetand in de
opvoeding» waarover enedictu XVI preekt, het weer in herinnering rengen dat
het doel en de interne drijfveer van de opvoeding de liefde i. n dat tegenover de
vervormde eelden van het ware gezicht van de liefde, de ouder, deelgenoten van
en medewerker aan de Goddelijke liefde, de ekwaamheid heen en de
aangename opdracht om op een levendige manier de ware etekeni ervan over te
rengen.
De opvoeding van de kinderen i een projectie en voortzetting van de echtelijke
liefde zelf en daarom vormt het gezin dat onttaat al natuurlijke ontwikkeling van
de liefde tuen de echtgenoten de gechikte atmofeer voor de menelijke en
chritelijke opvoeding van de kinderen. De eerte leerchool i voor hen de liefde die

hun ouder voor elkaar heen. Door middel van hun vooreeld krijgen ze van
klein af een authentieke aanleg voor de ware liefde.
Om deze reden wa de eerte raad die Jozefmaria crivá de echtgenoten altijd gaf,
elke dag hun liefde te ewaken en te heroveren, omdat zij een krachtron i, die echt
het hele gezin amenhang geeft.
Al er liefde tuen de ouder i zal de atmofeer die de kinderen inademen er een
zijn van overgave en edelmoedigheid. Het klimaat van het huihouden epalen de
echtgenoten door de genegenheid waarmee ze met elkaar omgaan: woorden,
gearen en duizend kleine dingen van opofferende liefde.
Foto jonmarc
Zo zal de liefde alle doordringen, vreugde en mogelijke tegenlagen weten op
te vangen. Ze zal on kunnen laten glimlachen en de eigen zorgen vergeten om
de anderen te dienen. Ze zal ertoe leiden te luiteren naar echtgenoot en
kinderen en hun te laten merken dat ze echt emind en egrepen worden. Door
de liefde kan men over kleine klippen heenkomen, die door het egoïme in
ergen zouden worden veranderd. De liefde kan een grote genegenheid leggen
in de kleine attentie waaruit het dagelijk leven etaat. [14]
Het zijn, ijna altijd, kleine dingen, die een verliefd hart kan zien al groot, maar die
een enorme weerlag heen op de vorming van de kinderen, zelf al ze nog heel
klein zijn.
Aangezien de opvoeding de noodzakelijke voortzetting i van het vader- en
moederchap, horen alleei de echtgenoten aan de opvoeding deel te nemen. De
opvoeding i een taak van de ouder juit al gehuwden; elke echtgenoot neemt
olidair deel aan het vader- of moederchap van de ander. We mogen niet vergeten
dat de andere opvoeder – chool, parochie, clu, enz. – medewerker zijn van de
ouder: hun hulp i voortzetting – nooit vervanging – van het gezin. Kortom, voor de
opdracht een huigezin te vormen, zijn de twee echtgenoten nodig. God geeft zijn
genade om ij een onvermijdelijke afwezigheid van een van de twee dat gemi aan te
vullen, maar wat niet kan i zich vrijwillig weinig of helemaal niet met de opvoeding
te emoeien.

Foto hortongrou
Het i duidelijk dat de wereld op ociaal en areidgeied enorme veranderingen
heeft ondergaan, die ook op het gezin hun weerlag heen. Onder andere i het
aantal huihouden gegroeid, waarin zowel de man al de vrouw profeioneel werk
uitenhui heen, wat niet zelden alle energie oplorpt. lke generatie heeft zijn
prolemen en zijn oploingen en de ene i niet noodzakelijk lechter dan de andere,
noch mag men in cauïtiek vervallen.
Hoe dan ook, de liefde weet het gezin vóór het werk te laten gaan en zij i vindingrijk
in het vervangen van uren van toewijding door een grotere inteniteit in de omgang.
ovendien mag men niet vergeten dat alle twee de echtgenoten etrokken horen te
zijn ij de opouw van het gezin zonder auievelijk te vervallen in het idee, dat het
voornaamte werk van de man i om geld te verdienen waardoor hij het
huihoudelijk werk en de opvoeding van de kinderen aan de vrouw overlaat. Aan
Maria en Jozef, die Jezu zagen toenemen in wijheid, in jaren en in welgevalligheid
(ij God en de menen) [15], vertrouwen wij de taak van de ouder toe, al
medewerker van God in een werk van groot elang en van opperte choonheid.
ronnen
1. Tweede Vaticaan Concilie, patorale contitutie Gaudium et pe , nr. 24.
2. Catechimu van de Katholieke Kerk , nr. 1653.
3. Iid. , nr. 1604.
4. Iid. , nr. 2205.
5. Tweede Vaticaan Concilie, patorale contitutie Gaudium et pe , nr. 48.
6. Iid. , nr. 22.

7. Lc. 2, 52.
8. Vgl. Z. Johanne Paulu II, apotoliche exhortatie. Familiari conortio , 22-11-
1981, nr. 36.
9. Tweede Vaticaan Concilie, verklaring Graviimum educationi , 28-10-1965, nr. 3
10. enedictu XVI, oodchap aan het idom Rome over de dringende noodzaak tot
opvoeding , 21-1-2008.
11. Catechimu van de Katholieke Kerk , nr. 1604.
12. Z. Johanne Paulu II, apotoliche xhortatie Familiari conortio , 22-11-1981,
nr. 17.
13. Iid. , nr. 36.
14. H. Jozefmaria crivá. Al Chritu nu langkomt , nr. 23.
15. Vgl. Lc. 2, 5.

HUWLIJK N GZIN 23 eptemer 2011
OPUS DEI
De menelijke peroon verwezenlijkt zich, vormt zichzelf door middel van zijn vrije
eliingen. Zoal men weet, etaat de vrijheid er niet in eenvoudig de ene optie of
de andere te kunnen kiezen, maar in het vermogen aa over zichzelf te zijn om zich
op het ware goed te richten. Daarom i een centraal apect in de opvoeding van de
kinderen juit: ze te vormen tot vrije menen, zodat ze het goede willen doen: dat wil
zeggen, dat ze dat niet alleen willen omdat het hun i opgedragen, maar juit omdat
het op zich goed i.
Heel vaak worden de kinderen méér opgevoed door wat ze thui zien en
ondervinden – in een feer van vrijheid, vreugde, genegenheid en vertrouwen –, dan
door wat hun met woorden wordt ijgeracht. Daarom etaat de opvoedingtaak
van de ouder erin, ze niet zozeer te vertellen over deze liefde voor de waarheid die
de leutel i tot de vrijheid, maar ze ermee aan te teken.
Op deze manier en met de hulp van de genade van God groeien de kinderen op met
het verlangen hun leven te richten op deze volle Waarheid, de enige die in taat i
zin aan het etaan te geven en de diepte verlangen van het menelijk hart te
verzadigen. [1]
en liefde die eien telt
Opvoeden tot vrijheid i een hele kunt, heel vaak niet echt gemakkelijk. Zoal
enedictu XVI aangeeft, «komen we tot het punt, dat michien het meet netelige
van de opvoedingtaak i: het juite evenwicht vinden tuen vrijheid en dicipline.
Zonder gedrag- en leefregel, dag na dag ook op kleine zaken toegepat, wordt het
karakter niet gevormd en voorereid om de eproevingen aan te kunnen, waaraan
het in de toekomt niet zal ontreken. Maar de pedagogiche and tuen ouder en
kind i vóór alle een ontmoeting van twee vrije peronen en de goed gelukte
opvoeding i vorming in het juite geruik van de vrijheid.» [2]
Met de kinderen praten over kwetie die hen intereeren, vooreeld geven en niet
ang zijn om een poitieve invloed op hun leven uit te oefenen, zijn een paar van de
uitdagingen van de opvoeding. Wij puliceren het tweede artikel over dit thema
aangaande het gezin.

en nuttig uitgangpunt om op een gechikte manier deze taak om eien en vrijheid
met elkaar in overeentemming te rengen aan te pakken, i zich te herinneren dat
het chritelijk geloof en zijn moraal de leutel zijn tot het geluk van de men.
Chriten zijn kan veeleiend zijn, maar het i nooit enauwend, maar geweldig
evrijdend.
Het doel i dat de kinderen van jong af aan
thui ervaren, dat de men «zich niet volledig
kan verwezenlijken al hij zichzelf niet met
oprechte toewijding aan de andere menen
geeft». [3] n dat een peroon die ten volle het
chritelijk leven leeft «geen aaie en
conformitiche peroon i; hij verliet zijn
vrijheid niet. Alleen de men die zich geheel in
de handen van God verlaat vindt de echte vrijheid, de grote en creatieve weidheid
van de vrijheid van het goede.» [4]
Het chritelijk leven i eigenlijk het enige gelukkige leven; het enige dat evrijdt van
de droefheid van een etaan zonder God. enedictu XVI heeft dat zeer krachtig aan
het egin van zijn pontificaat gezegd: «wie zijn hart opent voor Chritu verliet
niet, niet -aoluut niet- van wat het leven vrij, mooi en groot maakt. Nee!! Alleen
door deze vriendchap openen zich de poorten van het leven. Alleen door deze
vriendchap komen de groote mogelijkheden van het menzijn echt te voorchijn.
Alleen door deze vriendchap ervaren wij wat choonheid i en on evrijdt. Zo zou
ik nu, tegen jullie allen, ete jongeren, met grote kracht en met veel overtuiging, op
ai van de ervaring van een lang peroonlijk leven, willen zeggen: weet niet ang
voor Chritu. Hij ontneemt jullie niet, en Hij geeft alle. Wie zich aan Hem geeft,
ontvangt het honderdvoudige.» [5]
Om dit te ereiken, moeten de ouder allereert de vreugde om coherent te leven
“uittralen”. De ouder voeden op de eerte plaat op door hun gedrag. Zonen en
dochter verwachten van hun ouder elangrijk meer dan lecht een
aanvulling van hun nog eperkte ervaring of enkele min of meer goed
geplaatte raadgevingen. Zij zoeken ij hen het getuigeni van de waarde en de
zin van het leven, van dát leven dat zich tataar voor hun ogen afpeelt in de
verchillende omtandigheden en ituatie die zich in de loop der jaren
voordoen ». [6]
De kinderen moeten merken dat het gedrag dat ze in het leven van hun ouder zien
geen uitputtinglag i, maar een ron van innerlijke vrijheid. n de ouder moeten,
zonder te dreigen en op een poitieve manier, hun kinderen een “innerlijke
tructuur” geven, ze opvoeden voor deze vrijheid, door ze redenen te geven om te
egrijpen waarom het goed i wat hun gevraagd wordt, zodat ze zich dat eigen
maken.

Op deze manier wordt hun peroonlijkheid teed terker en groeien ze op tot rijpe
en vrije menen die zeker van zichzelf zijn. Zo leren zij zich niet te laten eïnvloeden
door allerlei modetromingen, en al het nodig i tegen de troom in te gaan. De
ervaring laat zien dat wanneer de kinderen groter zijn geworden, ze hun ouder
voor niet méér dankaar zijn dan voor deze opvoeding in vrijheid en
verantwoordelijkheid.
Hoge waarden voorhouden
Ongetwijfeld heeft de liefde voor de kinderen niet te maken
met het toepaen van een zogenaamde “opvoedkundige
neutraliteit” –in de praktijk onmogelijk. Van de ene kant mag
men niet vergeten, dat al de ouder niet opvoeden, anderen
het zullen doen. Altijd, maar tegenwoordig michien meer
dan in het verleden, heen de maatchappij, de omgeving
en de media een aanzienlijke invloed uitgeoefend, die nooit
neutraal i. Anderzijd i er tegenwoordig een tenden om
waarden te onderwijzen die voor iedereen acceptael zijn.
Deze mogen dan poitief zijn, ze zijn dan ook minimaal.
De ouder moeten opvoeden in alle waarden die ze al
wezenlijk echouwen voor het geluk van hun kinderen. Al ouder hun kinderen
ijvooreeld aanporen om goed te tuderen, dan leren deze dat de tudie een
elangrijke waarde i in hun leven. Al hun ouder er op een aardige manier op
aandringen dat ze choon en netje gekleed zijn, leren ze dat hgiëne en hoe je eruit
ziet echt van elang zijn. Maar al ouder aan andere zaken (ijvooreeld over de
matigheid, altijd de waarheid zeggen, loaal zijn, idden, de acramenten ontvangen,
de zuiverheid eleven, enz.) geen elang hechten, of geen vooreeld geven en de
redenen ervoor uitleggen, kunnen de kinderen intuïtief gaan denken dat deze
waarden in onruik zijn geraakt, dat zelf hun ouder ze niet eleven of er niet
erntig op aan durven dringen.
en punt van vitaal elang in deze taak i communiceren. Wat een veelvoorkomende
verleiding i, i te denken: “ik egrijp de jeugd van tegenwoordig niet”; “de feer van
tegenwoordig i heel lecht”; “vroeger zou dit nooit zijn toegetaan”. en eenvoudig
gezagargument kan michien even helpen, maar lijkt op den duur altijd
onvoldoende. om moet men in de opvoeding “argumenteren” met traf en
eloning, maar ovenal moet men preken over de intrinieke goedheid of
lechtheid van een daad, en over het oort leven dat door deze daden onttaat. Op
deze manier wordt het ook makkelijker dat de kinderen de onlomakelijke and die
er etaat tuen vrijheid en verantwoordelijkheid ontdekken.
Het zal altijd nodig zijn, met de kinderen te redeneren. De heilige Jozefmaria zei in
concreto dat de ouder moeten proeren vrienden van hun kinderen te worden:
vrienden aan wie ze hun zorgen toevertrouwen, met wie ze hun prolemen

epreken, van wie ze een doeltreffende en weldoende hulp verwachten . [7] Om
dat te ereiken moeten ze tijd met elkaar doorrengen, onder vier ogen naar elk
kind luiteren, het voortouw nemen om rutig over de centrale thema’ van de
verchillende etappe van het etaan te preken: de oorprong van het leven, de
crie van de puerteit, de verlovingtijd en zonder enige twijfel – want dat i het
elangrijkte – de roeping die God voor iedere men heeft voorzien.
Zoal enedictu XVI zegt, «zou de opvoeding
heel armzalig zijn al ze eperkt zou lijven tot
het vertrekken van denkeelden en informatie,
daarij de elangrijke vraag omtrent de
waarheid terzijde latend, vooral omtrent de
waarheid die on leven richting kan geven.» [8] De ouder moeten niet ang zijn met
hun kinderen over alle te praten en evenmin om toe te geven dat ook zij zich
vergien, dat ze fouten maken en dat ze jong zijn geweet: verre van het
ondermijnen van hun gezag, maakt dit vertrouwen hun meer gechikt voor hun
opvoedkundige taak.
De eerte 'handel'
De opdracht van de ouder tot opvoeden i een taak die ze met hart en ziel horen uit
te oefenen en een grote verantwoordelijkheid. De ouder moeten het
ovennatuurlijke apect egrijpen van het tichten van een gezin, van het
opvoeden van kinderen, van een chritelijke uittraling in de maatchappij.
Van dit ewutzijn van de eigen zending hangen voor een groot deel de
doeltreffendheid en het ucce van hun leven af: hun geluk. [9]
Ouder zijn i hun eerte ezigheid. De heilige Jozefmaria wa gewoon te zeggen dat
de kinderen de eerte en ete “handelwaar” van de ouder zijn: het handelen in
hun geluk, waar Kerk en maatchappij zo veel van verwachten. n net zoal een
profeional altijd een edel verlangen lijft houden om te leren en in zijn eroep te
vereteren, horen de ouder het verlangen te koeteren om te leren en vooruit te
gaan om etere echtgenoten en ouder te worden.
De heilige Jozefmaria timuleerde, om dit verlangen te evorderen, altijd veel
practiche intiatieven die nog teed honderden huwelijken ij hun taak helpen:
curuen voor gezinoriëntatie, jeugdclu, cholen waar de ouder de elangrijkte
hoofdperonen zijn, enz.
Het i een uitdaging goede ouder te zijn. We moeten de moeite die dit verondertelt
niet verergen, maar met de genade van God die eigen i aan het acrament van het
huwelijk en met de vreugdevolle en liefdevolle overgave van de echtgenoten,
worden alle offer graag geracht. Het opvoeden van kinderen i geen aan die
epaald wordt door het lot of door het milieu, maar door de liefde. Met deze liefde
kunnen de ouder zich vol vertrouwen richten tot God naar Wie alle vaderchap in

de hemel en op aarde genoemd wordt [10], opdat Hij het
huigezin echermt en de kinderen overlaadt met Zijn
zegeningen.
ronnen
1. Vgl. Joh . 8, 32.
2. enedictu XVI, oodchap aan het idom Rome over de
dringende taak van de opvoeding , 21-1-2008.
3. Tweede Vaticaan Concilie, patorale contitutie. Gaudium
et pe , nr. 24.
4. enedictu XVI, homilie, 8-12-2005.
5. enedictu XVI, homilie ij het plechtige egin van zijn pontificaat, 24-44-2005.
6. H. Jozefmaria. Al Chritu nu langkomt , nr. 28.
7. Iid ., nr. 27
8. enedictu XVI, oodchap aan het idom Rome over de dringende taak van de
opvoeding , 21-1-2008.
9. H. Jozefmaria. Geprekken , nr. 91.
10. f . 3, 14.

huwelijk en gezin

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (7)

Viewers also liked

Viewers also liked (9)

Similar to huwelijk en gezin

Similar to huwelijk en gezin (20)

More from Opus Dei Nederland

More from Opus Dei Nederland (20)

huwelijk en gezin