Παρουσίαση του μαθήματος

1. Η λήξη του Α‘ Παγκόσμιου πολέμου και οι
μεταπολεμικές ρυθμίσεις

2. Βασικές παράμετροι των συνθηκών ειρήνης
● Ανάγκη αλλαγής του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης
● Πρόθεση Γαλλίας να εξουθενώσει τη Γερμανία
● Εγκλωβισμός της Σοβιετικής Ένωσης
● Αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών (14 σημεία του αμερικάνου
προέδρου Γουίλσον)
Οι ηγέτες Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και ΗΠΑ στη διάσκεψη της ειρήνης στο Παρίσι (1919)

3. Η συνθήκη των Βερσαλιών (Σύμμαχοι – Γερμανία,
Ιούνιος 1919)
● Απώλεια εδαφών για τη Γερμανία
● Αφαίρεση όλων των αποικιών της
● Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στις περιοχές που συνορεύουν με τη
Γαλλία
● Αφοπλισμός, σχεδόν, της Γερμανίας

4. ● Συνθήκη Αγίου Γερμανού (Σεπτέμβριος 1919) : Διάλυση
Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας
● Η συνθήκη του Νεϊγύ (Νοέμβριος 1919): Απώλεια εδαφών για τη
Βουλγαρία. Προαιρετική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας-
Βουλγαρίας
● Η συνθήκη του Τριανόν (Ιούνιος 1920): Απώλεια εδαφών για το νέο
κράτος της Ουγγαρίας

5. Συνθήκη των Σεβρών (Σύμμαχοι – Οθωμανική
αυτοκρατορία)
● Μεσοποταμία (σημ. Ιράκ), Παλαιστίνη και Yπεριορδανία (σημ. Ιορδανία) στη Βρετανία
● Συρία και Λίβανος στη Γαλλία.
● Το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.
● Τα νησιά Ίμβρος, Τένεδος και η Θράκη, εκτός της Κωνσταντινούπολης, στην Ελλάδα. Τουρκική
αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου. Η Ιταλία παραχωρούσε στην
Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, εκτός από τη Ρόδο.
● Στην Ελλάδα η διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης για πέντε χρόνια. Στη συνέχεια, οι κάτοικοι της
περιοχής θα αποφάσιζαν με δημοψήφισμα για την τύχη της.
● Τα Στενά τέθηκαν υπό διεθνή έλεγχο.Η Οθωμανική αυτοκρατορία διαλυόταν.

6. Δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ)
● Στόχος η ειρηνική επίλυση των διαφορών μεταξύ των κρατών
● Δυσλειτουργικός οργανισμός, λόγω του δικαιώματος βέτο που
έχει κάθε κράτος-μέλος, ακόμη και για αποφάσεις που το
αφορούν

7. Δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ)
● Στόχος η ειρηνική επίλυση των διαφορών μεταξύ των κρατών
● Δυσλειτουργικός οργανισμός, λόγω του δικαιώματος βέτο που
έχει κάθε κράτος-μέλος, ακόμη και για αποφάσεις που το
αφορούν