2. O astronomii
Nauka przyrodnicza zajmująca się badaniem
ciał niebieskich (np. gwiazd, planet, komet,
mgławic, gromad i galaktyk) oraz zjawisk, które
zachodzą poza Ziemią, jak również tych,
3. Planety
Jest osiem planet. Kolejno: Merkury, Wenus, Ziemia,
Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun. Największą z nich
jest Jowisz a najmniejszą Merkury. Pomiędzy Marsem a
Jowiszem mieści się pas planetoid którego nie ma na
rysunku.
4. Astronomowie
Polski astronom, autor dzieła De revolutionibus orbium coelestium (O
obrotach sfer niebieskich) przedstawiającego szczegółowo i w naukowo
użytecznej formie heliocentryczną wizję Wszechświata. Wprawdzie
koncepcja heliocentryzmu pojawiła się już w starożytnej Grecji , to jednak
dopiero dzieło Kopernika dokonało przełomu i wywołało jedną z
najważniejszych rewolucji naukowych od czasów starożytnych,
nazywaną przewrotem kopernikańskim
Astronom, matematyk i geograf greckiego pochodzenia.
Urodzony w Tebaidzie, kształcił się i działał w Aleksandrii
należącej wówczas do Imperium rzymskiego około II wieku n.e.
Autor m.in. napisanej po grecku Mathematike Syntaxis znanej
bardziej jako Almagest, traktatu w trzynastu księgach,
zawierającego kompendium wiedzy astronomicznej tego okresu
oraz matematyczny wykład teorii geocentrycznej.Jego poglądy
na kolejnych kilkanaście stuleci ugruntowały wizję budowy
wszechświata, którą porzucił dopiero Mikołaj Kopernik. Z
wewnętrznej analizy jego późniejszych dzieł jasno wynika, że
Almagest jest najwcześniejszą z jego najważniejszych prac,
ponieważ późniejsze, w tym Tetrabiblos (Czworoksiąg) traktujący
o astrologii i Geografia w księdze VIII zawierają do niego
odniesienia.
Mikołaj
Kopernik
Klaudiusz
Ptolemeusz
5. Angielski fizyk, matematyk, astronom, filozof, historyk, badacz
Biblii i alchemik.
W swoim słynnym dziele Philosophiae naturalis principia
mathematica (1687 r.) przedstawił prawo powszechnego ciążenia,
a także prawa ruchu leżące u podstaw mechaniki klasycznej.
Niezależnie od Gottfrieda Leibniza przyczynił się do rozwoju
rachunku różniczkowego i całkowego.
Jako pierwszy wykazał, że te same prawa rządzą ruchem ciał na
Ziemi, jak i ruchem ciał niebieskich. Jego dociekania
doprowadziły do rewolucji naukowej i powszechnego przyjęcia
teorii heliocentryzmu. Podał matematyczne uzasadnienie dla
praw Keplera i rozszerzył je udowadniając, że orbity (w
większości – komet) są nie tylko eliptyczne, ale mogą być też
hiperboliczne i paraboliczne. Głosił, że światło ma naturę
korpuskularną, czyli że składa się z cząstek, którym towarzyszą
fale decydujące o ruchu rozchodzenia się światła. Był pierwszym,
który zdał sobie sprawę, że widmo barw obserwowane podczas
padania białego światła na pryzmat jest cechą padającego
światła, a nie pryzmatu, jak głosił 400 lat wcześniej Roger Bacon.
Rozwinął prawo stygnięcia. Sformułował twierdzenie o dwumianie
i zasady zachowania pędu oraz momentu pędu. Zajmował się też
pomiarami prędkości dźwięku w powietrzu i ogłosił teorię
pochodzenia gwiazd. Jako pierwszy opisał matematycznie
zjawisko pływów morskich (1687).
Isaac Newton
6. Edwin Hubble
Amerykański astronom, który jako
pierwszy udowodnił, że "mgławice
spiralne" są odległymi galaktykami
znajdującymi się poza Drogą Mleczną.
Jemu też przypisuje się odkrycie w 1929
roku zjawiska rozszerzania się
Wszechświata, wyrażonego
matematycznie w postaci prawa
nazwanego jego imieniem.
7. Wszystko, co fizycznie istnieje: cała przestrzeń, czas, wszystkie formy materii i energii oraz prawa fizyki i stałe
fizyczne określające ich zachowanie. Słowo „wszechświat” może być też używane w innych kontekstach jako synonim
słów „kosmos” (w rozumieniu filozofii), „świat” czy „natura”. W naukach ścisłych słowa „wszechświat” i „kosmos” są
równoważne.
Według powszechnie przyjętych teorii potwierdzonych przez różne dane obserwacyjne wiek Wszechświata wynosi
13,82 miliardów lat[1]. Średnica widzialnego wszechświata to około 93 miliardy lat świetlnych, czyli 8,8×1026 metrów.
Zgodnie ze współczesną wiedzą Wszechświat powstał z osobliwości (punktu, w którym była skupiona cała jego
materia i energia) w Wielkim Wybuchu. Od tego momentu Wszechświat powiększył się do obecnej postaci,
prawdopodobnie przechodząc przez krótki okres kosmologicznej inflacji, która spowodowała, że jego gęstość jest
równa gęstości krytycznej. Wielki Wybuch i ekspansja Wszechświata zostały potwierdzone przez różne niezależne
obserwacje. Odkryto także, że ekspansja Wszechświata przyspiesza, oraz że większość materii i energii
Wszechświata ma całkowicie inną postać niż to, co bezpośrednio obserwujemy (patrz: ciemna materia i ciemna
energia).
Według współczesnej wiedzy prawa fizyki i stałe fizyczne decydujące o ewolucji Wszechświata nie zmieniały się przez
cały czas jego istnienia. Dominującą siłą na odległościach kosmologicznych jest grawitacja. Pozostałe siły:
elektromagnetyzm, oddziaływanie silne i oddziaływanie słabe mają dominujące znaczenie w małych odległościach.
Wszechświat ma trzy obserwowalne wymiary przestrzenne i jeden czasowy, choć niewykluczone, że ma więcej
wymiarów zwiniętych do mikroskopijnych wielkości. Czasoprzestrzeń jest gładką i spójną rozmaitością, a jej średnia
krzywizna jest bardzo mała, co oznacza, że w dużej skali jej geometria jest w przybliżeniu euklidesowa.
Z powyższej definicji Wszechświata wynika, że nic nie może istnieć poza nim. Istnieją jednak alternatywne definicje,
dopuszczające że nasz „wszechświat” jest jednym z wielu „wszechświatów”, których zbiór określa się jako wieloświat.
Przykładowo teoria chaotycznej inflacji dopuszcza istnienie nieskończenie wielu wszechświatów różniących się
obowiązującymi w nich stałymi fizycznymi. Wieloświatowa interpretacja mechaniki kwantowej mówi natomiast, że
każdy pomiar kwantowego układu w superpozycji powoduje powstanie osobnego wszechświata dla każdego wyniku
pomiaru. Ponieważ z definicji takie wszechświaty są rozłączne z naszym, tych spekulacji nie da się przetestować
eksperymentalnie.
