1. a editorial
presenta

3. O DESCUBRIDOR DAS COUSAS
[…]
-Tiííño…
-¿Que, meu fillo?
Empuxou os anteollos cara á punta do
nariz. Como fai toda a xente vella.
-¿Cando aprendiches a ler?
-Máis ou menos ós seis ou sete anos.
¿E alguén pode ler ós cinco anos?
-Poder pode. Pero a ninguén lle gusta
facer iso cando aínda é moi
pequeño
-¿Como aprendiches a ler?
- -Como todo o mundo, na
cartilla. Dicindo “B” máis “A”:“BA”
-¿Todos teñen que facelo así?
- - - Que eu saiba, si.
- ¿Pero todos, todos?
[…]

4. […]
-Zezé, ¿vasme levar ó Xardín Zoolóxico? Hoxe non ameaza
choiva. ¿non é certo?
Era gracioso oír cómo pronunciaba todo sen equivocarse.
Aquel neniño ía ser alguén, chegaría lonxe.
[…]
O XARDÍN ZOOLÓXICO

5. UNHA CERTA PLANTA DE LARANXA LIMA
[…]
-¿Pero ti falas de verdade?
-¿Non me estás escoitando?
E riu baixiño
Casi saín berrando pola horta. Pero
suxeitábame a curiosidade.
-¿Por onde falas?
-As árbores falan por todas partes. Polas
follas, polas pólas, polas raíces. ¿Queres Ver?
apoia o teu oído aquí no meu tronco e vas
escoitar os latexos do meu corazón.
Quedei medio indeciso, pero vendo o seu
tamaño perdín o medo. Apoiei a orella e
sentín unha cousa afastada que facía
tic…tac…tic…tac…
-¿Viches?
-Pero dime ¿todos saben que falas?
-Non. Só ti.
-¿De verdade?
-Podo xuralo. Unha fada díxome que cando
un neno igual a ti se fixese amigo meu, eu
podería falar e ser moi feliz.
[…]

6. OS FRACOS DEDOS DA POBREZA
[…]
Collín o caixón, coloqueino no
ombro e fun andando a
modiño. Ese día non tiña
forzas nin para ter rabia.
[…]

7. O PAXARIÑO, A ESCOLA E A FLOR
[…]
Sentei e deitei a cabeza no seu
tronco.
-¿Que é o que imos esperar Zezé?
-Que pase unha nube ben bonita
polo ceo.
-¿Para que?
-Vou soltar o meu paxariño. Si,
Vouno soltar; xa non o preciso.
Quedamos ollando o ceo.
-¿É esa Minguiño?
A nube viña caminando a modiño,
ben grande, como se fose unha
folla branca toda recortada.
…
Voa, voa meu paxariño. Ben alto.
Sube ata pousarte no dedo de
Deus. El levarate ata outro neno e
vas cantarlle bonito, como sempre
cantaches para min. ¡Adeus, meu
paxariño lindo!
[…]

8. NUNHA CELA HEI DE VERTE MORRER
[…]
Paraba e anunciaba:-Folletos de todos os prezos, desde centavos
ata catrocentos reis ¡Sesenta cancións novas! Os últimos tangos.
[…]

9. O MORCEGO
[…]
-¡Agora ou nunca, Minguiño!
Dun salto xa estaba pegado á roda, con todas as forzas que me dera o medo.
Sabía que ata a Escola a distancia era enorme. Xa comenzaba a saborear a miña vitoria
ante os ollos do meu compañeiro…
[…]

10. A CONQUISTA
[…]
-Polo visto mancácheste moito ¿non?, ¿Que foi?
Funguei un pouco antes de responder.
-Un anaco de vidrio.
[…]

11. CONVERSAS DE AQUÍ E DE ALÁ
[…]
-Totoca, se fago soíño un globo, ¿ti fasme a abertura?
-Depende.
Xa estaba el querendo facer negocios. Meter man nas miñas bólas ou na colección de
cromos de artista de cine que “ninguén comprendía como aumentaba tanto”.
[…]

12. DÚAS TUNDAS MEMORABLES
[…]
Entón, tolo de furia, ergueuse do mexedor. Desabotoou o cinto, aquel cinto que tiña
dúas fibelas de metal, e comezou a insultarme apopléctico.
[…]
O cinto asubiaba terrible sobre min. Parecía ter mil dedos que me acertaban en calquera
parte do corpo. Estaba seguro de que me ía matar. Aínda puiden oír a voz de Gloria que
entraba para salvarme. […]

13. SUAVE E ESTRAÑO PEDIDO
[…]
Gloria preguntaba polo meu
mundo de fantasías.
-Non están. Marcharon lonxe…
[…]

14. DE ANACOS E ANACOS FAISE A TERNURA
[…]
-¡Que bonito! ¡Que sitio máis bonito! Cando atope a Buck Jones voulle dicir que as
campiñas e chairas súas non lle chegan ós pés ás nosas.
Acariñoume a cabeza.
-Así te quero ver sempre. Vivindo bos soños e non con argalladas na cabeza.
Baixamos do coche e axudeino a descargar as cousas ata a sombra das árbores.
[…]

15. O MANGARATIBA
[…] Falaban do Mangaratiba.
-¿Colleu algún coche?
-Un cochazo. Aquel famoso do señor Manuel Valadares.
Vireime aparvado
[…]

16. […]
-Zezé… SON TANTAS AS VELLAS ÁRBORES
-Hum…
-¿Onde está a pantera negra?
Era difícil recomezar todo sen crer nas cousas. Tiña desexos de contarlle o que en
realidade existía. “Parviño, nunca existiu a pantera negra. Apenas era unha galiña negra e
vella, que eu comín nun caldo”.
-Só quedaron as dúas leonas, Luís. A pantera negra foi pasar as vacacións á selva do
Amazonas.

17. A CONFESIÓN FINAL
[…] Fuches ti quen me ensinou a tenrura da vida,
meu Portuga querido.
Hoxe son eu quen intento distribuír as bólas e os cromos,
porque a vida sen tenrura, non vale gran cousa.
Ás veces son feliz na miña tenrura, outras veces engánome,
o que é máis frecuente. […]
[…]
A verdade, meu querido Portuga, é que a min contáronme
as cousas moi cedo.
¡Adeus!