Εποίκα δύο τάματαν, κι’ εδέκα την καρδία μ’, εφέκα 'τεναν αμανάτ’, 'ς σα xερόπα σ’ τα κρύαν, Έκανα δύο τάματα, και έδωσα την καρδιά μου, την άφησα ενέχυρο, στα χεράκια σου τα ψυχρά,

1. Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον.
Την πόρτα σ’ έλα
ολίγον ν’ έν’ ακράνοιχτον, να παίρ’ μεν τα
Εποίκα δύο τάματαν, κι’ εδέκα την καρδία μ’,
εφέκα 'τεναν αμανάτ’, 'ς σα
Την _ή σ’ για ποίσον παραθύρ’, σύρον το περτεδόπο σ’,
να μ’ απομέν’ το μονοπάτ’, κρυφόν για τ’ εγκαλ
Γιατί κρατείς τ’ ανοιγωήν, και
άμον ποτάμ’ ®ορ®οταρίζ’, η σέβντα μ’ για τ’ εσέναν.
Έλα άνοιξε την πόρτα σου, άφησε την με τις χαραμάδες,
να είναι λιγάκι μισάνοιχτη, να γιατρευτούν οι πληγές μου,
Έκανα δύο τάματα, και έδωσα την καρδιά μου,
την άφησα ενέχυρο, στα χεράκια σου τα ψυχρά,
Κάνε την ψυχή σου παράθυρο, τράβηξε την κουρτινούλα σου,
για να μην απομείνει το μονοπάτι, κρυφό για την αγκαλιά σου,
Γιατί κρατάς την αιθρία, και του ήλιου
σαν το ποτάμι ρέει θορυβωδώς,
Προστατεύεται από τον N.2121
περί
3.5.2016
Eποίκα δύο τάματαν,
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον.
Την πόρτα σ’ έλα-ν άνοιξον, άφ’σον με τ’ αραμάδας,
ολίγον ν’ έν’ ακράνοιχτον, να παίρ’ μεν τα γεράδας,
./.
Εποίκα δύο τάματαν, κι’ εδέκα την καρδία μ’,
εφέκα 'τεναν αμανάτ’, 'ς σα ≤ερόπα σ’ τα κρύαν,
./.
Την _ή σ’ για ποίσον παραθύρ’, σύρον το περτεδόπο σ’,
να μ’ απομέν’ το μονοπάτ’, κρυφόν για τ’ εγκαλöπο σ’,
./.
Γιατί κρατείς τ’ ανοιγωήν, και τ’ ήλ’ το φως κρυμμέναν,
άμον ποτάμ’ ®ορ®οταρίζ’, η σέβντα μ’ για τ’ εσέναν.
Μετάφραση στην Ν.Ε.
την πόρτα σου, άφησε την με τις χαραμάδες,
να είναι λιγάκι μισάνοιχτη, να γιατρευτούν οι πληγές μου,
./.
Έκανα δύο τάματα, και έδωσα την καρδιά μου,
την άφησα ενέχυρο, στα χεράκια σου τα ψυχρά,
./.
Κάνε την ψυχή σου παράθυρο, τράβηξε την κουρτινούλα σου,
για να μην απομείνει το μονοπάτι, κρυφό για την αγκαλιά σου,
./.
Γιατί κρατάς την αιθρία, και του ήλιου το φως κρυμμένα,
σαν το ποτάμι ρέει θορυβωδώς, ο έρωτάς μου για εσένα,
Προστατεύεται από τον N.2121-1993
περί Πνευματικών Δικαιωμάτων
, άφ’σον με τ’ αραμάδας,
γεράδας,
Εποίκα δύο τάματαν, κι’ εδέκα την καρδία μ’,
ερόπα σ’ τα κρύαν,
Την _ή σ’ για ποίσον παραθύρ’, σύρον το περτεδόπο σ’,
öπο σ’,
τ’ ήλ’ το φως κρυμμέναν,
άμον ποτάμ’ ®ορ®οταρίζ’, η σέβντα μ’ για τ’ εσέναν.
την πόρτα σου, άφησε την με τις χαραμάδες,
να είναι λιγάκι μισάνοιχτη, να γιατρευτούν οι πληγές μου,
Έκανα δύο τάματα, και έδωσα την καρδιά μου,
την άφησα ενέχυρο, στα χεράκια σου τα ψυχρά,
Κάνε την ψυχή σου παράθυρο, τράβηξε την κουρτινούλα σου,
για να μην απομείνει το μονοπάτι, κρυφό για την αγκαλιά σου,
το φως κρυμμένα,
ο έρωτάς μου για εσένα,