Reflexión Sociolca

1. DIARIO DE 21 DÍAS FALANDO GALEGO
Olga Fernández Marta 1ºBach A
REFLEXIÓN
Mudar de lingua, un elemento tan definitorio e importante nas nosas vidas
cotiás, non é tarefa fácil sobre todo porque resulta habitual atoparte na
situación de ter que explicar por que o fas. Non me malinterpretedes, se esa
pregunta saíse da mera curiosidade da persoa sería fantástico, pero é que
esta pregunta e soamente é a fina película na que se agocha a xente para
xusto despois comezar a criticar a “moralidade” de cambiar de idioma.
Aínda así, tamén quero destacar que houbo moitas cousas boas, é unha
experiencia de crecemento persoal incrible porque dáche a seguridade de
que falas a lingua que falas por convicción e non porque sexas froito dunha
diglosia tremendamente arraigada na nosas terras.
É un proceso complexo pero apaixoante. Os comezos sempre son algo
atravesados, tanto pola dificultade que entraña cambiar de idioma como polas
reaccións que poida suscitar no teu entorno. O maior problema en términos
lingüísticos que sufrín e que me avergoñaba non falar o galego perfecto é
dicir, ter castelanismos e moitos erros na miña fala. Ademais, teño que
recoñecer que son algo orgullosa e cando sinto que non fago algo perfecto,
prefiro non facelo e non sempre recibía con boa actitude os consellos de
galegofalantes. Mais todas esas dificultades son parte do proceso de
aprendizaxe. O importante e botarse a falar sexa como sexa, sen medo nin
vergoña, pouco a pouco acostúmaste e falas con fluidez e sen tantos erros.
Cambiar ao galego no ámbito familiar foi o máis difícil porque cando estás
triste ou enfadada a túa lingua materna é a primeira que aflora, e o que
menos che apetece é esforzarte aínda por riba en estar traducindo na cabeza
todo o que pensas. Cos meus avós foi case imposible, eles como moitas
outras persoas da súa xeración mudaron a unha corta idade da aldea cara á
cidade. Ao facer isto sufriron a aldeofobia ambiental, que tiña na lingua unha
das súas dianas favoritas. Despois de ser a burla dos seus compañeiros na
xuventude e de sufrir os castigos dos profesores, abandonaron totalmente o
galego e aínda continúan eles mesmos mantendo estes prexuízos. Non
podían entender como era posible que cambiara por gusto ao galego ou que
no instituto promoveran isto. Evidentemente, o cambio na clase foi moito máis
sinxelo xa que a maioría da clase estaban na mesma situación e incluso foi

2. divertido facer unha tarefa colectiva con case todo o grupo. Tamén recibín
apoio de moita xente, tanto de neofalantes que comezaran a súa viaxe xa fai
anos, como de castelanfalantes como a miña nai que lle parecía unha moi
boa idea.
Unha situación que por desgraza sí que vin foi que en ambientes algo máis
conservadores como por exemplo no club no que xogo ao tenis, que vendo
que de repente falaba galego, pensaban que era un ataque ás súas ideas
políticas. Aínda que non xulgaban de forma directa, sí que facían algúns
comentarios nos que se reflexa a súa idea da superioridade do castelán.
En conclusión, para vivir esta experiencia neofalante hai que se mergullar nos
aspectos positivos e negativos. Desde a propia lingua galega é como mellor
se ve a actitude dos galegos hacia ela e cales son os aspectos nos que
poderíamos axudala a recuperarse. Aínda que por agora volvo á miña lingua
materna, volvo con moitas máis expresións en galego e coa esperanza de
retomar este camiño máis adiante.