Στίχοι τραγουδιών γιορτης 17ης Νοεμβρίου

1. ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

2. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

3. Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
Του 'παν θα βάλεις το χακί
θα μπεις στην πρώτη τη
γραμμή
θα μπεις στην πρώτη τη
γραμμή
και ήρωας θα γίνεις
Εκείνος δεν μιλάει πολύ
του 'ναι μεγάλη η στολή
του 'ναι μεγάλη η στολή
και βάσανο οι αρβύλες

Το εμβατήριο που του
'μαθαν να λέει
είναι μονότονο και του
'ρχεται να κλαίει
είναι μονότονο και του
'ρχεται να κλαίει
το εμβατήριο που του
'μαθαν να λέει

4. Δεν του 'γραφε ποτέ
κανείς
τις νύχτες ξύπναγε νωρίς
τις νύχτες ξύπναγε νωρίς
και μίλαγε για λάθος
Μια μέρα έγινε στουπί
πέταξε πέρα τη στολή
πέταξε πέρα τη στολή
και έκλαψε μονάχος
Το εμβατήριο που του
'μαθαν να λέει
είναι μονότονο και
ντρέπεται να κλαίει
είναι μονότονο και
ντρέπεται να κλαίει
το εμβατήριο που του
'μαθαν να λέει

5. Ο λεβέντης
Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
Τον καμαρώνει η γειτονιά στα
παραθύρια
Με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
Λεβέντης εροβόλαγε
Στα ματιά του ένα σύννεφο
Μες την καρδιά του σίδερο
Κυλάει το αίμα σκέπασε τον ήλιο
Κι ο χάρος εροβόλαγε
Σφαλούν τα μάτια κι οι καρδιές
Σφαλούν τα παραθύρια
Μετά χυμάει ο χάροντας καβάλα
Κι εκείνος χαμογέλαγε

6. Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη
Ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά κι
ανανταριάζει
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι
κάμποι
Λεβέντης εροβόλαγε

7. ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ (Ναζίμ Χικμέτ)
Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσανε έναν άνθρωπο 'κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα
διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ό, τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να
βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε…