3. Eindelijk is het zover. De dag waar de meeste Bruijntjes naar uit
hebben gekeken. De vakantie. Suze en Sven staan thuis al klaar in
de deuropening. Koffers staan opgestapeld, wat extra tassen… Nu is
het alleen nog wachten op de taxi.
4. Suze staart vrolijk voor zich uit. “Hoe lang nog?” vraagt ze, terwijl ze
nadenkend met haar vinger tegen haar wang tikt. “Niet langer dan een
minuut geleden.” grinnikt Sven.
5. Het is alsof Suze‟ woorden een magisch effect hebben, want
inderdaad, heel snel erna komt de taxi aan hun kant de straat inrijden.
Suze lacht voldaan, een rare blik van Sven uitlokkend. “Kom
tovenaresje, we moeten nog langs Hope, June, Magda én Joël.” “Ik
ben géén tovenaresje, ik ben gewoon geweldig.” mompelt Suze, quasi
verontwaardigd, terwijl ze haar tong uitsteekt. Sven beantwoord dit
met een kus. De taxi toetert.
6. “Weten jullie zeker dat dit niet te koud is?” Hope staart naar haar
hotpants en rilt zachtjes. Carine glimlacht. “Als kind ben ik in Tiwikii
geweest en geloof me, het mag dan mooi zijn, maar de hitte! Niet te
doorstaan met een lange broek.” Hope haalt haar schouders op en
wrijft over haar koude armen.
7. “En TakeMizu?” Hope kijkt nieuwsgierig naar haar ouders. “Warm,
maar niet zó warm.” is Justins verklaring. “Een beetje hitte mag ook
wel, het zal toch wel meevallen?” Hope‟s woorden klinken
twijfelachtig.
8. Carine schud lachend haar hoofd. “Dan niet eigenwijsje.” Voordat
Hope iets terug kan zeggen klinkt buiten de taxi al. Justin staat op en
omhelst zijn dochter. “Veel plezier.” Ook Carine omhelst Hope op haar
beurt. “Bel, mail, Skype. We zijn benieuwd wat je uithaalt.” Hope
grinnikt. “Zal ik doen!” Ze pakt haar koffers op en loopt de deur uit.
9. Ook in het huis een stukje verderop word afscheid genomen. “Veel
plezier meid.” fluistert Tess tegen haar dochter. June knikt. “Ik bel je
wel, goed?” Tess knikt.
10. “Doe jij ondertussen ook maar iets leuks.” vind June. Tess glimlacht
geheimzinnig en denkt aan Dylan. “Dat… zal ik doen.” zegt ze dan
langzaam. Ze is een sim die het uitgaansleven niets anders dan
waardeert, en de komende week zal ze dat doen ook!
11. Dan klinkt buiten de taxi. “Op naar Tiwikii.” glimlacht June. “Op naar
Tiwikii.” herhaalt Tess. Ze pakken beiden een koffer op en leggen die
in de taxi. Daar gaat June naast Suze zitten. Tess zwaait June uit
totdat de taxi helemaal uit het zicht verdwenen is.
12. Ook bij het hoofdhuis is alles al gepakt en gezakt. Magda is in een van
de koffers nog opzoek naar haar mobieltje en vind hem ergens
onderop. “Joël, die wil ik bij me houden in het vliegtuig.” mokt ze. Joël
glimlacht voorzichtig, toekijkend hoe Magda de koffer vluchtig opnieuw
inpakt. Op de achtergrond grinnikt Mirthe.
13. “En, wat gaan jullie allemaal doen daar?” vraagt Mirthe nieuwsgierig.
Magda grinnikt. “We zijn langs Sim Reizigen geweest, en we hebben
een paar folders ingepakt die ons interessant leken, maar verder
hebben we eigenlijk nog niets écht ingepland.”
14. “Dit is de laatste keer dat jullie het rijk alleen hebben, dus maak er
goed gebruik van.” grinnikt Joël met een vlugge knipoog. Mirthe bloost
lichtjes, maar lacht mee, Leon daarentegen grijnst alleen maar breed
tegen Joël en knipoogt terug.
15. Magda kijkt naar de volledig blauwe hemel. Geen enkel wolkje waagt
zich op deze heerlijke dag. Niets kan het nog verpesten. Magda werpt
een speciale laatste blik op het reusachtige standbeeld tegenover het
huis. Ze heeft geen flauw idee waar het voor staat, maar ze is er aan
gehecht geraakt. Ze neemt zich voor om het binnenkort aan Joël te
vragen, die was er bij toen het standbeeld gemaakt werd.
16. Joël voelt een zacht kopje tegen zijn spijkerbroek en kijkt omlaag.
Koko kijkt hem vrolijk aan. Joël pakt de kat voorzichtig op en houdt
hem voor zijn hoofd. Koko zet zijn fluweelzachte poot tegen Joëls
wang en miauwt zachtjes. “Ja jongen, ik ga jou ook missen hoor! Over
een weekje ben ik weer terug.” vertrouwt hij de kat toe.
17. Het duurt niet lang voordat de taxi naar het vliegtuig er is. Nu naar het
vliegveld, dan nog een eindje met een huurauto en dan is het al zover.
“Tiwikii, here we come!” gilt Magda, die van alle spanning een beetje
hyper is geworden.
18. Eindelijk zijn ze er dan, na acht lange uren reizen. Het is al middag als
ze op Tiwikii aankomen. Sven stapt als eerste uit de auto. Een golf
hitte walmt de auto in als hij de deur openmaakt. June stapt achter
hem aan. De hitte golft tegen haar aan, drukt tegen haar luchtwegen,
maar is tegelijkertijd zó heerlijk. Ze besluit haar lange spijkerbroek zo
snel mogelijk om te wisselen voor een korte broek.
19. Achter de auto is de grote villa al in zicht. Blauwe planken, een grote
tuin, terras, garage en bovenal de zilte zeelucht van het privéstrand.
32. Eenmaal omgekleed zit het gezelschap buiten op het terras. Het
zachte briesje brengt de warmte met zich mee, maar verfrist ook.
Suze zucht gelukzalig. “Heerlijk dit, hier kan ik wel een week
doorbrengen hoor.” daar is de rest het mee eens. “Het is heet, maar
we hebben een strand.” vind Hope.
33. Magda kijkt over haar schouder naar het helderblauwe water. Witte
schuimkoppen banen zich een weg over het strand, en trekken zich
dan weer terug. De golven klotsen tegen ze steiger van de buren, die
op het moment niet in hun vakantiehuis zijn.
34. “En?” verbreekt Joël de stilte, waarin alleen het rustgevende geruis
van de zee te horen is. “Wat zijn we van plan te gaan doen vandaag?”
Magda staart twijfelend voor zich uit. “Ik wil zo snel mogelijk
zwemmen, en het strand 5 minuten rijden verderop lijkt me ook leuk.”
35. Hope en June zijn het met dit idee wel eens. Suze, Sven en Joël
vinden het een verspilling van ontspanning. “We hebben hierachter
ook gewoon een strand. Ik wil wel inplannen wat we verder gaan
doen.” Joël knikt. “Ik help wel.” Sven glimlacht. “Ik blijf ook gewoon
hier.” “Dat ik niet wegga wil niet zeggen dat ik niet wil zwemmen.”
meld Suze. “Sven, mijn bikini is ingepakt he?” Sven knikt.
36. Eenmaal omgekleed druppelen de vakantiegangers langzaam in
badkleding opnieuw naar buiten. Joël rent over het zand richting de
zee. Zijn voeten duwen de kleine opgewarmde zandkorrels weg.
37. Vrolijk stormt hij het zeewater in. Het is opvallend genoeg niet eens
echt koud. Een kleine golf spat tegen zijn blote borst uiteen. Joël hapt
naar adem en duwt zichzelf onder water. Een paar seconden later
komt hij weer boven water, zijn haren uitschuddend als een natte
hond. “Komen jullie nog? Het is heerlijk!” lacht hij naar de anderen op
de kant.
38. Suze voelt voorzichtig met haar voet aan het water. Als ze merkt dat
het reuze meevalt door de warme zon stapt ze de zee in. Genietend
knijpt ze haar ogen dicht, voordat ze met een prachtige duik het
diepere water induikt.
39. Als Sven zijn verloofde ziet genieten kan ook hij niet achterblijven.
Eerst voorzichtig, maar daarna rennend gaat hij het water in. Golven
gaan zachtjes langs zijn lichaam als hij onderwater duikt.
40. Hope en June zien de anderen genieten en lopen toch ook het water
in. De zon schijnt op hun schouders en dwars door het water heen.
41. Magda springt in een klap het water in. De golven spatten uiteen,
druppels achterlatend in het water (wat natuurlijk niet opvalt).
42. Hope kan het niet helpen meer te genieten van het verfrissende, wilde
water, dan ieder ander. Als kind was haar grootste droom om later, als
ze groot was een zwembad in de tuin te krijgen. De droom was een
beetje vervaagd geweest, maar Hope weet vrij zeker dat ze er wel
voor zal zorgen.
43. Suze besluit dat ze wel genoeg gezwommen heeft, droogt zich
vluchtig af en gaat op de hangmat liggen. Ze knijpt haar ogen dicht
tegen ze felle zon. De stralen gaan over haar nog vochtige lichaam,
verwarmen haar huid en ze geniet er mateloos van.
44. De hangmat beweegt lichtjes omdat er iemand naast haar gaat zitten.
De schaduw valt precies op haar gezicht en Suze kijkt verstoord op.
Sven kijkt lachend terug. Onmiddellijk valt op Suze‟ gezicht de
glimlach terug.
45. Suze komt voorzichtig iets omhoog en legt haar hoofd voorzichtig
tegen zijn borst aan. Sven trekt haar zachtjes iets omhoog en drukt
een kus op haar lippen.
46. Samen kijken ze naar de golven die zachtjes het strand op en af gaan.
47. “Zo hé, als jullie een auto huren, huren jullie er ook wel een luxe he?”
vind June. Magda, Hope en June hebben zich al klaargemaakt om
naar het strand te gaan.
48. Magda lacht. “Tuurlijk! Altijd het meest luxe nemen!” grinnikt ze. Hope
lacht mee. Ze drukt op het knopje voor de regeling van de ramen.
Langzaam gaan deze omhoog, tot ze volledig omhoog zijn. Nergens
tegenaan natuurlijk, het dak ligt half in de kofferbak. Met een glimlach
stuurt ze de ramen weer naar beneden.
49. Binnen zijn Joël en Sven al begonnen met het plannen van de dagen.
Joël heeft een kaart voor zich op tafel liggen.
50. Met zijn vinger volgt Joël kronkelige en rechte paden door het
landschap van de buurt. Soms komt hij aan bij iets interessants, wat
hij dan aan Sven meld.
51. Sven heeft de taak van de foldertjes en het bijhouden van welke dag
ze wat doen.
52. Suze komt de kamer binnen, haalt de borstel nogmaals door haar
vochtige haren, gaat op de bijzettafel zitten en legt ze borstel naast
zich. “Lukt het?” glimlacht ze.
53. “Ja.” meld Joël droogjes. “We hebben alle dagen, behalve de laatste.”
Sven geeft Suze het schema aan. “Nou, de laatste dag vertrekken we
„s avonds…” beredeneert Suze. “We zouden overdag opruimen,
thuisblijven en misschien nog een laatste paar locaties bezoeken.”
54. Sven tikt met een pen tegen zijn kin. “Opruimen, thuis en laatste
locatie bezoeken dus.” vraagt hij nog even na. “We zouden een
kampvuur kunnen maken.” vind Joël. Suze knikt, Sven maakt
aantekeningen.
55. Magda, June en Hope zijn al aangekomen op de strandkavel.
57. Magda wijst naar een klein kraampje op het strand. “Kijk!” gilt ze.
“Souvenirs, kleding!” June grinnikt. “Ik wil nog een ander setje…”
58. Zo koopt iedereen een voor een souvenirs voor zichzelf, familie,
vrienden… June kijkt bewonderend naar haar pakje voor ze het
afrekent. Dit vind Pim vast leuk. Ze besluit ook iets voor haar moeder
te kopen.
59. Zodra alle souvenirs en kledingstukken afgerekend zijn stormt Hope
naar het strand. “En nu wil ik zelf een souvenir vinden, helemaal
gratis!” is haar verklaring.
60. Magda komt lachend naast haar zitten. “Misschien vinden we wel een
échte haaientand, niet zo‟n souvenirshop nepperd.” giechelt ze. June
legt haar strandlaken neer. “Ja dag, ik ga zonnen.”
61. June valt naast ze op haar knieën en begint ook door het zand te
zeven. “Vooruit dan!” grinnikt ze. “Ik heb iets!” gilt Hope plots. Ze trekt
haar handen uit het zand, maar het enige wat mee omhoog komt.
Magda grinnikt en haalt een stuk gekleurd glas uit het zand.
62.
63.
64.
65. Langzaam gaat de zon onder. De lucht kleurt langzaam van blauw
naar rood en dan naar paars. De prachtige kleuren drijven boven het
golvende zeewater. Fonkelende sterren zweven in de lucht.
66. Uiteindelijk heeft de lucht een donkerblauwe kleur. Magda staat op en
staart naar de sterren die heel zachtjes van felwit naar iets donkerder,
terug naar wit fonkelen. Het patroon is verslavend. “We moeten naar
huis, we zijn de tijd een beetje vergeten.” meld Magda.
67. June knikt en staat op. Samen lopen Magda en June over de nog
nagloeiende stenen. Magda kijkt om naar Hope die nog in het zand
zit. “Kom je nog?!” roept ze. “Jaahaa.” klinkt het antwoord.
68. Het duurt niet lang of Hope volgt ze op. “Ik kom al.” moppert ze, terwijl
ze met haar ballerina's het pad oploopt.
69. Als Hope aankomt bij de auto zitten June en Magda al klaar. June
maakt de deur achter zich open. “Gaat u zitten.” grinnikt ze.
70. Zodra ze weer bij het vakantiehuisje aankomen rent June de trap op
om zich om te kleden. Joël is bezig met zijn hamburgers in de keuken
en Suze en Sven zitten al klaar in de eetkamer.
71. Al snel schuiven Magda en Hope aan. Ook June, met haar nieuwe
setje laat niet lang meer op zich wachten. “Zo, daar zijn jullie, was het
leuk op het strand?” meld Suze. Magda bloost lichtjes met de
gedachte van haar verantwoordelijkheid voor Hope en June in haar
achterhoofd. “Ja, sorry, het liep wat uit, we vergaten de tijd.”
72. Joël draait zijn hamburger nog een keer om in de pan. Hope kijkt op
van het gesis. “Ik heb honger, zijn de hamburgers al klaar?” Joël
grinnikt. “Geduld nichtje, het is bijna klaar.”
73. “Hoe is het bij jullie op school?” vraagt Magda nieuwsgierig aan Hope
en June. “Het grootste gedeelte van de klas is over, ik ga nu ook naar
Vwo 4.” June knikt. “Ik deed tl/havo, het is havo 2 geworden.” meld ze
gloeiend van trots. Tegen wie of hoe vaak ze het ook zegt, het blijft
geweldig, ze is zó blij dat het haar gelukt is.
74. “Zo, op tijd genoeg?” vind Joël, terwijl hij de borden uitdeelt. Magda,
June en Hope praten een tijdje door over school en studie. Suze en
Sven maken gebruik van de afwezigheid van de rest. Sven legt zijn
hand op die van Suze. Suze knijpt in de zijne. Ze zijn van plan te
trouwen als ze thuiskomen, ook al hebben ze er nog niets voor
geplant.
75. Suze neemt een grote hap van haar hamburger. Ze likt haar lippen af.
“Heerlijk Joël, dankje. Maar Sven kookt nog steeds beter, was op de
uni al zo, dat ik nu nog.” glimlacht ze. Joël werpt een sarcastische
glimlach terug. De rest lacht vrolijk mee.
76. De familie eet nog een tijdje door, pratend over koetjes en kalfjes.
Sven en Joël nemen de afwas op zich, de rest verspreid zich door het
huis om wat laatste dingen te doen voor ze gaan slapen.
77. Suze bijvoorbeeld heeft na een blik op de lege muren besloten deze
week een schilderij te maken. Ze doopt haar kwast in de verf en gaat
er voorzichtig mee over het canvas.
78. Plots sluiten twee warme armen zich om haar lichaam. Suze laat haar
kwast bijna wachten. Sven legt zijn hoofd op haar schouder en kijkt
naar het schilderij. “Wat schilder je?” vraagt hij, met zijn zachte stem.
79. “En kat, het is voor de kale mu-” Suze kan haar zin niet afmaken, want
Sven drukt een kus op haar lippen. “Zo mooi als jij kan het niet
worden.” vleit hij. “Gek.” grinnikt Suze, tussen een kus door.
82. Alles is stil, op wat krekels, en het eeuwig golvende, rimpelende water
na. Sterren staan hoog boven de bomen en bergen. Langzaam
beweegt een enkele wolk door de hemel, tot de sterren het enige in de
donkerblauwe hemel is.
