1. LAMIARAN PUNTAKO LAMIA
Orain dela urte asko eta asko, bikote oso alai bat za mari eta patxiko deitutakoak. 4 haur zituzten
4-rak mutilak, eurak neska bat nai zuten eta horreegaitik egunero demikuko birjinarengana joaten
ziran otoitz egitera.
Egun horreetako baten lamiaran puntan gelditu zira, han paisaia ikuste zegozan: bermeo herria,
izaro irla... demikurako bidean halako batean zuhaitz baten igonda lamina bat aurkitu zuten
- nora zoaze? - galdetu eutson laminak
- demikuko birjinarengana – erantzun eutson bikoteak
- zer egitera – berriro galdetu eutson
- otoitz guk umea euki nai dogulako baina ez betiko moduan mutila neska baizik- berriron
erantzun eutson bikoteak
laminak tratu bat egiteko esan zion bikoteari, beran magiarekin neska bat eukiko ebela baina
horreen ordez bre lehen iloba hau da neska dena emon beharko eutzela. Bikoteak baietz esan eban
euren ametsa zelako neska bat eukitea.
9 hilabete igaro onderen Izarra txikia jaio zan, denbora aurrera joan ahala Izarra handitu egin zan,
eta neskatxa eder bat bihurtu. Eskondu eta haurdun gelditu zan.
Bere alabari Olatz izena jarri eutson, aitona Patxikok mendian etxea egin eutson laminak ez
arrapatzeko, baina laminaren boterearenkin gaixorik jarri zuen Olatz txikia. Konturatu zirenean
laminarengana eroan zuten umea eta laminaren alboan hasi zan.
– Zelan ulertuko dau anttonek hau mesedez aita! - esan eutson Izrrak aitari.
– Ulertuten ba Izarra – eantzun eutson Patxikok.
Gau euritsu batean Izarra lo zegoen eta bat batean izartu zan, han lamina bat zegoan.
– egon trankil ondo nau laminagaz – esan eutsan
– zu zara alaba? - erantzun eutsan Izarrak
baina bat batean lamina desagertu zan, Izarra negarrez utziz. Marik eta patxikok iloba gehiago euki
ebezan.
Hala bazan al ez bazan
sar dadila kalabazan
eta atera dadila
Bermeoko plazan