Verso il Sinodo Panamazzonico_FMA_Pari Cachoeira 1_parte_PL

1. W KIERUNKU SYNODU PAN-AMAZOŃSKIEGO
„Amazonia: nowe ścieżki dla Kościoła i integralnej ekologii”
OBECNOŚĆ FMA W PARI-CACHOEIRA
Wspólnota MARYI WSPOMOŻYCIELKI
Rio Tiquié - AMAZONIA (Brazylia)
Oratorium – Grupy młodzieżowe – Wędrowne duszpasterstwo – Działalność na rzecz promocji tubylców
„Hupda” – Promocja kobiet – Odwiedziny rodzin – Byłe Wychowanki
1 CZĘŚĆ
Historia założenia
19 sierpnia 1946 roku Córki Maryi
Wspomożycielki w towarzystwie biskupa Pedro
Massa przybyły do Pari-Cachoeira. Salezjanie byli
obecni na tym terenie już od wielu lat. Dom sióstr
był bardzo mały, ale miał kaplicę i przyjął
międzynarodową wspólnotę składającą się z trzech
sióstr: Elisa Castelli, Włoszka; Cristina Alves,
Brazylijka; Katharina Remetter, Niemka. Od
początku towarzyszyła siostrom Lúcia Souza,
świecka kobieta, już osiemdziesięcioletnia ... która
całe swoje życie poświęciła misjom.
Dzień po przybyciu siostry podjęły zajęcia w szkole, przy której był niewielki internat,
mogący przyjąć dwadzieścia wychowanek. Dom dziewcząt stanowił duży, kryty strzechą pawilon,
podzielony na trzy części.
W 1947 roku liczba zapisów znacznie wzrosła i trzeba było powiększyć pomieszczenia. Na
szybko zbudowano kolejne trzy pawilony i tak zainaugurowano internat dla 25 wychowanek.
W 1949 roku rozpoczęła się budowa głównego budynku. Po zakończeniu prac odnotowano
z satysfakcją, że dom odpowiada na wszystkie oczekiwania. Także podwórza były przestronne.
Oprócz szkoły podstawowej, na misji otwarto szkołę zawodową ofiarującą zajęcia z zakresu:
szycia, haftu, gotowania, sadownictwa, warzywnictwa, ogrodnictwa i tkactwa „tucum” (rodzaj
palmy tego regionu), dając w ten sposób tubylczym dziewczętom kompleksową formację.
W misji działało też oratorium, otwarte w niedziele i święta, w którym było również miejsce
na lekcje katechizmu dla dorosłych przygotowujących się do przyjęcia sakramentów.
Na przestrzeni lat, wielu misjonarzy wyróżniało się na misji swoją pracą na rzecz ludzi:
ksiądz João Marchesi, siostra Elisa Castelli, pani Lúcia Souza, siostra Jadwiga Sikorska, siostra Ana
do Carmo Assis Fraga, siostra Katharina Remetter, siostra Elisabeth Schwarger, siostra Sandra
Henry, która w wieku 40 lat padła ofiarą wybuchu i zmarła w Manaus 16 stycznia 1987 (por.
Facciamo Memoria 1987).
Położenie
Dystrykt Pari-Cachoeira znajduje się w północno-zachodniej części stanu Amazonas, na
prawym brzegu rzeki Tiquié, w regionie Górne Rio Negro, 1.152 km od stolicy Manaus.

2. Obecnie…
W 2005 roku siostry zrezygnowały z kierowania szkołą państwową „Biskupa Pedro Massa”
i towarzyszą dzieciom, nastolatkom i młodzieży w „Centrum Młodzieżowym Siostry Sandry
Henry”, w duszpasterstwie parafii „Don Bosco”, odwiedzając rodziny i wioski. Niedzielne
oratorium jest otwarte dla wszystkich; dla wielu jest to jedyne miejsce rekreacji i wspólnego
spędzania czasu w weekendy.
W ostatnich latach wspólnota Maryi Wspomożycielki w Pari-Cachoeira prowadziła
działania ewangelizacyjne w stolicy dystryktu, zwłaszcza w zakresie koordynacji duszpasterstwa
młodzieżowego, katechezy przed bierzmowaniem i duszpasterstwa rodzin.
W każdej wiosce przeprowadzono studium na temat nadużywania napojów alkoholowych
i płynących z tego konsekwencji; uczestniczyli w nim uczniowie ze szkół, lokalna społeczność,
wspólnota zakonna i Kościół (siostry, księża, nauczyciele i dyrektorzy). Dyskusje i scenki były
zachętą do dialogu i zrozumienia problemu, co wpłynęło na zmniejszenie konsumpcji.
Ponadto powstała grupa „Młodzi Misjonarze”, której celem jest pomoc młodemu
człowiekowi w stawaniu się misjonarzem innych młodych. W 2018 roku grupa ta animowała
w każdej wiosce działania „Dzieła Misyjnego Dzieci”, zakończone potem wielkim spotkaniem
wszystkich grup w listopadzie 2018.
W stolicy dystryktu istnieje także grupa „Laurinhas”, składająca się z dziewcząt w wieku
8-15 lat, które spotykają się dwa razy w tygodniu po szkole i biorą udział w warsztatach
artystycznych i tańca, otrzymują formację, bawią się i mają wspólny podwieczorek.
Istnieje również grupa „Kroju i Szycia”, utworzona przez mamy, które są zaangażowane
w szycie i prace krawieckie, w pakowanie i sprzedaż swoich produktów, wzmacniając w ten sposób
domowy budżet. „Centrum Młodzieżowe Siostry Sandry Henry” udostępnia mamom
pomieszczenia, w których pracują i prowadzą działalność komercyjną. Raz w miesiącu mają także
spotkania z zakresu formacji ludzkiej, chrześcijańskiej i obywatelskiej.
Inną formą duszpasterstwa wspólnoty jest animacja powołaniowa; siostry organizują
spotkania i przyjmują dziewczęta w swoim domu.
FMA pracują także w szkole państwowej i miejskiej, prowadząc lekcje, oferując wsparcie
kadrze zarządzającej i współpracując w szkoleniu nauczycieli.
Wspólnota angażuje się również w „duszpasterstwo wędrowne”. Jedna z sióstr, będąca
wykwalifikowaną pielęgniarką, w towarzystwie świeckich, odwiedza dwa razy w roku odległe
wspólnoty, do których prawie nie docierają pracownicy służby zdrowia. Zapewnia tubylcom opiekę
ambulatoryjną i wykorzystuje okazję do ewangelizacji i szkolenia liderów.
Cała wspólnota uczestniczy w „duszpasterstwie wędrownym” grupy etnicznej „Hupda”,
jednej z najbardziej dyskryminowanych. Ich wioska jest oddalona o około dwie godziny drogi od
misji i aby tam się dostać trzeba część drogi pokonać rzeką (łodzią motorową), a potem lądem
(ciągnikiem). Tam na miejscu FMA mają dom pośród szałasów rodzin, które niestety z czasem
przyjęły sytuację niewolnictwa jako swoją własną tożsamość. Obecność FMA pośród tubylców
pomaga przeżywać razem czas, dzielić się wiedzą, modlitwą, Słowem Bożym, pogłębiać
świadomość praw i obowiązków, organizować razem czas wolny, mieć postawę służby, dzielić się
dobrami. Dla sióstr jest to prawdziwa misja, którą lubią określać w ten sposób: [Ludzie Hupda]
„otaczani naszą troską, mogą czuć troskę Boga wobec nich i starać się polepszyć swoje życie”.
W 2019 roku wspólnota składa się z trzech odważnych sióstr, otwartych na
międzyzakonność, szczęśliwych, że mogą przyczyniać się do wzrostu Królestwa Bożego: siostra
Angela Cardoso, siostra Iris Farias, siostra Rosalina Lemos. W tysiącu zakrętach rzeki Tiquié

3. znajdujemy wytrwałość i zapał misyjny sióstr, które wyjeżdżając i wracając, nie męczą się
ewangelizując i pozwalając się ewangelizować.
Centrum misyjne Pari-Cachoeira (Amazonia – Brazylia) – widok z samolotu
Siostra Rosalina Lemos i grupa tańca tradycyjnego (2018)

4. Dzieci tubylcze z „Dzieła Misyjnego Dzieci” (2018)
Siostra Rosalina Lemos i siostra Rosalia Lapo
podczas spotkania grup „Dzieła Misyjnego Dzieci”

5. Domy wspólnoty „Nova Fundação” – plemię „Hupda” (2018)
Grupa „Młodzieży Misyjnej” (2018)

6. Oratorium w Centrum misyjnym w Pari-Cachoeira (2017)
Siostra Iris de Araújo i kobiety z plemion Tuyuca, Desano i Tukano.
Kurs kroju i szycia w „Centrum Młodzieżowym Siostry Sandry Henry” (2018)

7. Siostra Mariluce Mesquita, z plemienia Barassana, i kierowca towarzyszący dobrodziejce Patrizii
Brocchetti, podczas wyprawy rzeką Tiquiê (2017)
Siostra Rosalia Lapo i siostra Iris Araújo podczas szczepienia dzieci i dorosłych (2018)

8. Siostra Iris i siostra Mariluce w ramach duszpasterstwa wędrownego odwiedzają tubylców (2018)
Kobieta i dzieci z plemienia Tukano zmierzają w stronę rzeki, aby się wykąpać (2017)

9. Wspólnota „Nova Fundação” – plemię „Hupda” (2017)
Kobieta „Hupda” przygotowująca obiad (2017)

10. Dom rodziny „Hupda” we wspólnocie „Nova Fundação” (2017)
Dziewczynka „Hupda” prezentuje „beiju”, podstawowy przysmak swego plemienia (2017)

11. Dzieci „Hupda” w szkole wspólnoty „Nova Fundação” (2017)
Dzieci i dorośli z plemienia „Hupda” podczas spotkania formacyjnego w centrum wspólnotowym
„Nova Fundação” (2017)

12. Rękodzielnictwo kobiet i dziewczynek „Hupda” (2017)
Siostra Rosalia Lapo pokonuje „igarapé”, aby
dotrzeć do pacjentów ze wspólnoty tubylczej
(2017)
Współpracowały:
siostra Madalena Luiza Scaramussa
i siostra Terezinha de Jesus dos Santos
Marzec 2019
P.S. W miesiącu kwietniu poznamy 2 część relacji
z obecności FMA w Pari-Cachoeira.