คำนาม
- 2. คำนำม
คำนำม คือ คำสำหรับเรียกคน พืช สัตว์
สิ่งของ และสถำนที่ต่ำง ๆ ซึ่งรวมทั้งสิ่ง
ที่มีชีวิตและสิ่งที่ไม่มีชีวิต สิ่งที่มีรูป
ปรำกฏ และสิ่งที่ไม่มีรูปปรำกฏ
- 3. ๑. คำนำมที่ไม่ชี้เฉพำะ (สำมำนยนำม)
๒. คำนำมที่เป็นชื่อเฉพำะ (วิสำมำนยนำม)
๓. คำนำมที่บอกลักษณะของนำม (ลักษณนำม)
๔. คำนำมรวมหมู่ (สมุหนำม)
๕. คำนำมที่แสดงอำกำรต่ำง ๆ (อำกำรนำม)
คำนำมแบ่งเป็น ๕ ชนิด คือ
- 5. คำนำมที่เป็นชื่อเฉพำะ (วิสำมำนยนำม) คือ
คำนำมที่เป็นชื่อเฉพำะของคน สัตว์ และสถำนที่
ได้แก่ กรุงเทพมหำนคร พระรำม ทวีปยุโรป
ดวงอำทิตย์ อนุสำวรีย์ประชำธิปไตย ฯลฯ เช่น
ประเทศไทยอยู่ในทวีปเอเชีย
คำนำมที่บอกลักษณะของนำม (ลักษณนำม) คือ
คำนำมที่ใช้บอกลักษณะของนำมข้ำงหน้ำ ซึ่ง
มักจะใช้ตำมหลังคำที่บอกจำนวน ได้แก่ ฉบับ ผล
กิ่ง ฯลฯ เช่น วันนี้ฉันได้รับจดหมำย ๓ ฉบับ
- 6. คำนำมบอกลักษณะของนำม จะ
อยู่หลังจำนวนนับ ได้แก่ ไข่ ๓ ฟอง มะม่วง ๕
ผล หมวก ๒ ใบ แต่ถ้ำจำนวนนับเป็นหนึ่งอำจ
ใช้คำว่ำหนึ่งตำมหลังลักษณนำมได้ เช่น นกตัว
หนึ่ง บ้ำนหลังหนึ่ง ชำยคนหนึ่ง เป็นต้น หรือ
ตำมหลังนำมเมื่อต้องกำรเน้นคำนำมนั้น เช่น
อำหำรจำนนั้น หญิงคนนี้สุนัขตัวนี้ เป็นต้น
ข้อสังเกต
- 7. คำนำมรวมหมู่ (สมุหนำม) คือ คำนำมที่บอก
ลักษณะของคน พืช สัตว์ และสิ่งของที่รวมกัน
อยู่เป็นหมวด เป็นหมู่ เป็นพวก ได้แก่ โขลง หมู่
คณะ กลุ่ม ฝูง ฯลฯ เช่น หมู่แมลงบินว่อนตอม
ดอกไม้
คำนำมรวมหมู่หน้ำคำนำม
ที่ประกอบอยู่ เช่น ฝูงนก คณะนักเรียน
หมู่แมลง เป็นต้น
ข้อสังเกต
- 8. คำนำมที่แสดงอำกำรต่ำง ๆ (อำกำรนำม) คือ คำนำมที่
เกิดจำกกำรนำคำ “กำร” และ “ควำม” นำหน้ำคำกริยำ
หรือคำวิเศษณ์ เพื่อแสดงควำมเป็นไปต่ำง ๆ ของคน พืช
สัตว์ และสิ่งของ ได้แก่ กำรเรียน กำรเล่น ควำมสูง ฯลฯ
เช่น กำรเรียนเป็นประตูสู่อนำคต
คำว่ำ “กำร” และ “ควำม” หำกนำหน้ำ
คำชนิดอื่นนอกจำก คำกริยำและคำวิเศษณ์ถือเป็นคำสำ
มำนยนำม ไม่ใช่อำกำรนำม เช่น กำรบ้ำน กำรเมือง ฯลฯ
ข้อสังเกต
