Irène Némirovskyren Odolaren Sua

1. Irène Nèmirovsky
Odolaren sua

2. Irène Nemirovskyren bizitza
 1903n,Errusian, jaio zen; familia
judur eta aberatza baten barruan.
 Iraultza Sobietarren
ondorioz, Frantziara ihes egin
zuten.
 Frantzian frantsesez idazten hasi
zen.
 II Mundu Gerra piztu
zenean, judua izateagatik, herri
xiki batean izkutatu zen
 Frantsez poliziak hartu zuen eta
Auschwitzera bidali zuten.
 Alaba bi utzi zituen

3. Zergatik aukera dut liburu hau?
Bere nobela “Suite Frantsesa”k 2004an Renaudot saria irabazi
zuen

4. Nobelaren argumentua
 Protagonistak, Silviok, bizitza oso bidaiaria izan
du, eta orain, zaharra denez, bere familiaren herri
txiki batetara itzuli da amaitzera. Berak aurkezten
digu mundu hori eta bere lehengusu-
lehengusinaren historia: Asko maite dute elkar eta
alaba bat daukate: Colette. Bera eskontzen da,
baina, gau baten, bere senarra etxera itzultzen
zenean, norbaitek erasotzen du eta azkenean itota
hiltzen da

5. Zergatik gustatu zait liburua:
Bi arrazoigatik:
 Nola ematen digun historiaren informazioa: hasieran mundo
perfektu eta lasai bat deskribatzen du, baina, irakurtzen dugun
neurrian, gauzak jakiten hasten gara:
o Lehengusinak eta senarrak zeharo maite dute elkar
o Alaba maiteminduta eskontzen da
o Norbaitek hiltzen du bere senarra
o Alabak, Colette, amorantea eduki zuen eta bera da hiltzailea
o Amorantea Coletteren lagunarekin, Cecilekin, eskonduko da
o Cecil Coletteren ahizpa da, eta bere aita Silvio da
o Hélène izan da Silviok gehien maitatu duen emakumea, baina
François aukeratu zuen.

6. • Narratzaikea Silvio da, bera bueltatu da bere azken egunak
han bizitzeko, eta konturatzen da, tamalez, gaztaroko
sutsua errauts bihurtu dela. Hori dela eta, deskribatzen
duen munduari egusentiko kutsua ematen dio, bai
deskribapenetan, bai agertzen diren gogoetan.

7. “Urduri nengoen hark noiz alde egingo, norbaiten zain banengo bezala.
Eta halaxe nengoen, neure gaztaroaren zain. Iragandako urteen
oroitzapenak sarriago bizitatuko gintuzke baldin geu haren bila joango
bagina, eztitasun goren haren bila. Baina geure baitan lotan uzten dugu,
eta are okerrako dena, hiltzen eta usteltzen uzten dugu; hala, hogei
urterekin bihotza jasotzen diguten arimako bulkada eskuzabal horiek,
geroago inozokeria, ergelkeria iruditzen zaizkigu…Gure amodio garbi
eta sutsuek plazer makurren itxura gaitzesgarria hartzen dute. Gau
hartan iraganarekin topo egiten zuena nire oroimena ez ezik nire bihotza
ere bazen. Ezagutzen nituen amorru hori, urduritasun hori, zorion gose
estitsu hori. Halere, itxaroten neukana ez zen hezur eta haragizko
emakume bat, itzal bat baizik, nire ametsen materia berberaz egina.
Oroitzapen soil bat, ezer ez ukigarririk, berorik. Eta zertarako nahi duk
hik ezer berorik bihotz ihartuko agure zahar gizajo horrek?” ( 119.
orrialdea)