Traballo o ártico rompe de Iria Castro Díaz

2. ÍNDICE
Diapositiva 4……………………………………………A que chamamos
Ártico?
Diapositiva 5………………………………………Situación xeográfica do
Ártico
Diapositiva 6….……………………………………………………O clima
Ártico
Diapositiva 7….………………………………………………………Formas de
xeo.
Diapositiva 8…………………………………………………Glaciar de
Jakobshavn
Diapositiva 9………………………………………………………….Iceberg
Ilulissat
Diapositiva 10……………………………………………………….Banquisa

3. Diapositiva 11-12………………………………………………………O xeo
diminúe
Diapositiva 13……………………………………………………….A vida
extrema
Diapositiva 14-
21……………………………………………………………….Fauna
Diapositiva 22-
23……………………………………………………………….Flora
Diapositiva 24-27………………………………………………..A pegada
humana
Diapositiva 28-31…………………………………………………Tipos de
vivendas
Diapositiva 32………………………………………………….Recursos

4. A QUE CHAMAMOS ÁRTICO?
Para definir os límites do Ártico, pódense usar distintas
variables:
★ A distribución do oso polar: o seu hábitat, os lugares por
onde se move e caza, os lugares onde se reproduce.
★ A liña a partir da cal as árbores non poden medrar.
★ A extensión do chan xeado.
★ A liña (isoterma) que delimita o territorio onde non chegan a
superarse nunca, nin no verán, os 10ºC.
★ A zona ó norte do círculo polar ártico, onde, polo menos un
día ao ano, o sol non se pon e, por suposto, outro día non sae.

5. SITUACIÓN
XEOGRÁFICA DO
ÁRTICO
O Ártico é a área
que hai arredor do
Polo Norte da Terra e
inclúe partes de
Rusia, Alasca,
Canadá, Groenlandia,
Islandia, Laponia,
Suecia, Noruega,
Finlandia e todo o
Océano Ártico.

6. O CLIMA ÁRTICO
O Ártico ten un clima extremadamente frío. Durante
o inverno transfórmase nun deserto xélido e seco onde
sopran fortes ventos. O refuxio está na auga, onde as
temperaturas non baixan dos 2ºC.
O que acontece neste lugar tan inaccesible ten unha
importancia crucial no resto do noso planeta, xa que o
Ártico é un dos grandes reguladores do clima terrestre. A
variación do xeo dos casquetes polares pode alterar tanto
a circulación das correntes mariñas como da atmosfera.

7. AS FORMAS DO
XEO
No Ártico
atopamos xeos
continentais,
glaciares, icebergs e
unha inmensa
lámina de xeo
flotante, a banquisa
oceánica, que se
desxea e se volve
xear cada ano. Os
cristais de xeo
poden adquirir
múltiples formas.

8. Glaciar de Jakobshavn (Groenlandia)
Un glaciar
orixínase pola
acumulación,
compactación e
cristalización de
neve durante
centos ou miles
de anos, o que
crea enormes
masas de xeo
formado por auga
doce.

9. Iceberg Ilulissat (Groenlandia)
Os grandes
bloques de xeo
doce que se
desprenden dos
glaciares
terrestres dan
lugar aos
icebergs, que
flotan a deriva
polos océanos.
O aumento das
temperaturas
provoca que
cada vez sexan
máis numerosos
os icebergs.

10. Banquisa xeada, Svalbard (Noruega)
Cando a
temperatura
ambiental
descende por
debaixo dos
-12ºC e a
superficie do
mar acada os
-2ºC, fórmase o
xeo mariño.
Pequenas
placas de xeo
vanse xuntando
ata formar a
banquisa
mariña.

11. O XEO DIMINÚE
A finais do inverno,
gran parte do Ártico
está cuberto por xeo
mariño que pode chegar
a ter 2,5 m. de grosor.
Non obstante, ó final do
verán, a maior parte do
xeo que non se fundiu
ten menos de 1,2 m. de
espesor.
Dentro duns anos,
debido ao quecemento,
o xeo do Ártico
desaparecerá durante o
verán; e no inverno, o
xeo do mar terá menos
de 2 m. de grosor.

12. A causa principal do desxeo no
Ártico é o quentamento global,
causado, sobre todo, polas
emisións de efecto invernadoiro
que proceden da actividade
humana.
Se o continuo aumento da
temperatura porducise o desxeo
continental de Groenlandia e do
leste e oeste antártico, o nivel do
mar podería subir 20 m. a finais
de século.
O desxeo do Ártico acadou un
alarmante máximo histórico no
2012.
O Ártico é unha rexión determinante para as condicións
climáticas do planeta e podería quedar sen xeo entre os anos
2054 e 2058.
Os científicos consideran que o Polo Norte é o refrixerador do

13. A VIDA EXTREMA
Malia o duro clima, o ecosistema ártico ten unha gran
representación de seres vivos, importantes para a biodiversidade do
planeta. Estas especies desenvolveron significativas estratexias que
lles permiten illarse ou soportar o frío, camiñar sobre a neve ou
camuflarse no medio.
Ao diminuír o xeo ártico, animais como os osos polares poderían
estar en perigo; algunhas aves migratorias chegarán a perder as súas
niñadas debido á falta de terreo estable; e algúns dos vexetais máis
resistentes do planeta, como carrizas e liques que poboan a tundra,
poderían chegar a desaparecer.

14. Raposo ártico con pelaxe invernal,
Nunavut (Canadá)
Durante os meses de
inverno, os raposos
árticos locen unha
pelaxe de cor branca,
que lles permite
mimetizarse co
medio.

15. Boi Almiscreiro, Península de Seward
(Alasca)
O boi
almiscreiro é
o máis
nórdico dos
herbívoros.
É unha das
especies
mellor
adaptadas ó
clima
extremo do
Ártico.

16. Foca de Groenlandia (Canadá)

17. Nai e cría de oso polar, Baía de
Hudson (Canadá)
As femias de
oso polar paren
en pleno
inverno en
goridas
escavadas no
xeo e a neve. Os
osiños adoitan
permanecer
xunto á nai ata
o ano e medio
de idade.

18. Armiño, Estreito de Bering (Alasca)
É un pequeno
carnívoro
habitual no
Ártico. A súa
pelaxe, marrón
en primavera e
verán, cambia
de cor en
inverno e
vólvese
totalmente
branca, agás na
cola.

19. Eider común, Nunavut (Canadá)
Un eider nada
nunha apertura
no xeo mariño.
Tradicionalment
e, as plumas de
eider foron
usadas para
elaborar os
recheos de pezas
de abrigo, como
parcas e
edredóns.

20. Perdiz nival, Baía de Hudson (Canadá)

21. No Ártico, ó chegar o
inverno, moitas
especies prefiren
percorrer longas
distancias antes que
sufrir o intenso frío e
a escaseza de
alimentos. O carrán
ártico é o animal que
realiza a migración
máis longa da Terra.
Durante a primavera
cría no Polo Norte e
antes do inverno
desprázase ata a
Antártida, no Polo
Sur. Na súa viaxe de

22. A TUNDRA: UN LUGAR
SEN ÁRBORES
A vexetación do Ártico
caracterízase pola presenza
de carrizas, liques e
plantas herbáceas de pouca
altura, que poden soportar
os fortes azoutes do vento
e sobreviven nunha terra
case sempre xeada, moi
áceda e con pouca presenza
de nutrientes. Os liques
son os organismos que
mellor representan a
vexetación ártica.
Un lique é unha simbiose
entre unha alga e un
Rhizocarron Geographicum

23. PLANTAS
QUE COMEN
MOSQUITOS
Algunhas
plantas
obteñen
nutrientes
dos insectos.

24. A PEGADA HUMANA
Dende hai séculos, os pobos
que viven no Ártico adecuaron a
súa vivenda, indumentaria,
transporte e alimentación a un
ámbito hostil, con moi poucos
recursos, case sempre xeado e sen
vexetación, e cuxa temperatura
media é inferior a -20º C en
moitos lugares.
Na rexión Ártica, que se
estende ao longo de Alasca,
Groenlandia, Siberia, Canadá e
Escandinavia, viven actualmente
uns catro millóns de persoas
pertencentes a varios grupos
indíxenas. A súa diversidade

25. De cando en vez, na
ampla extensión de
xeo mariño aparecen
grandes buratos que
deixan ó descuberto
a auga do mar.
Arredor destas
lagoas, chamadas
polinias,
concéntranse os
mamíferos mariños
que emerxen para
respirar. Estes
lugares son moi
apreciados polo
cazador ártico.
Cazador inuit nunha polinia, Nunavut
(Canadá)

26. Os cazadores inuits
percorren longas
distancias para
localizar as focas. A
miúdo esperan
durante horas ó lado
dos buratos que estes
animais realizan no
xeo para saír a
respirar. A caza de
focas está controlada e
só se permite aos
inuits porque forma
parte da súa forma de
vida.

27. No inverno,
para poder
pescar, é
necesario
perforar o xeo.
Así obteñen
gran variedade
de peixes,
moluscos,
estrelas de mar
e crustáceos.

28. CASA SEMIENTERRADA NA TUNDRA
TIPOS DE
VIVENDAS

29. TENDA

30. IGLÚ

31. CASA ACTUAL PREFABRICADA

32. OS RECURSOS
ECONÓMICOS
Os recursos económicos máis
importantes do Ártico son o
petróleo, o gas, a pesca e os
minerais.
Co desxeo ábrense novas rutas
de navegación que permiten
extraer as reservas árticas de
gas e petróleo, pero que
tamén poden agravar os
efectos do progresivo
quentamento e a degradación
ambiental. Os intereses en
xogo poden poñer en perigo o
delicado equilibrio do Ártico.

33. AS LUCES DO NORTE
O Sol emite continuamente
diferentes partículas que
conforman o vento solar. Este
vento viaxa polo espazo a gran
velocidade e, cando entra no
campo magnético da Terra, é
atraído cara aos polos.
Pero, antes de chegar alí, as
partículas de vento solar chocan
cos átomos de osíxeno e
nitróxeno, e a enerxía xerada
transfórmase en luces de
brillantes cores, o que dá lugar
ás coñecidas auroras (boreais, se
se producen no polo Norte, e
austrais, se se producen no polo

34. FIN
TRABALLO
REALIZADO POR:
IRIA CASTRO
DIAZ