1. Дүниеге әйел заты болып келген соң
еркек құшағын аңсайды екенсің
Өмірге келген бар әйел затының арманы күйеуге тиіп, дүниеге бала алып келу болар. Ал ол
арманының орындалмайтынын білетін адамдардың ішкі дүниесіне үңіліп жатқандар шамалы.
Өз басына түспеген адамдар ол жағдайдың байыбына бара бермейді. Сондықтан да оларға
оңай. Біреулер «асырап ала салмайсың ба немесе соған да ренжисің ба күйеуге тиіп, туып
жатқандардың да қуанып жатқандары шамалы. Оны күтіп-бағады, асырап-киіндіреді, өскенде
қайыр күтеді. Ол балада сана болса парызын өтейді, ақылы болмаса қарамай да тастап кетеді»
деп өмірде болған оқиғаларды айтады. Екіншілер «осы күніңе де шүкір де қол-аяғы, көзі жоқ,
құлағы естімейтін, мылқау адамдар да бар ғой, ішіндегісін сыртқа айтып, түсіндіре алмайтын
деп те жұбататындар бар. Шынында соларға қарап тәубама келгендей боламын. Бірақ пенде
болып жаратылған соң армандамай қалай тұрасың. Менің кемшілігім бойымның
қысқалығында болып тұр. Лилепудтар қатарына жатамын.
Арманым көп. Бірақ орындалмайтынын білемін. Анамның ішінде жатқанымда, әкем ішіп
келіп көп ұрады екен. Менің осы халімнің кесірі содан деп де ойлаймын. Туылғанда
білінбепті. Өсе келе байқаған әке-шешем қолдың қысқалығынан алысқа апарып емдете алмай
уақыт өткізіп алыпты. Кейін өзім зерттеп білсем бұл мүгедектіктен дер кезінде емделсе
жазылып, кетуге бойды қалыпты адамның бойымен теңестіруге мүмкіншілік бар екен.
Өскенде осы жағдайды біліп қатты қайғырдым. Арақ пен ақшаның жетіспеушілігінен
қаншама адам ауырып, өліп те кетті десеңші...
Қазір жасым жиырма тоғызда. Мен оқыған мүгедектерге арналған интернатта жатқан
адамдардың, қайғылары бір болған соң бір-бірін жақсы түсінеді. Ал сыртқа шықсам басқа
жұрт маған үрке қарайды, туысқандарым қасына алып жүруге ұялары, балалар мазақтайды.
Сол кезде көшеде естімегенсіп жүрген сияқты боламын да, ашуымды үйге келіп анамнан
аламын. «Мені неге емдетпедіңдер» деп жылаймын. Бейшара анам өкінетінін айтып,
жұбатады. Сыртқа шыққым келмейді. Киім аларда қиналамын, автобусқа мінерде биік болса
әбіржимін.
Күндізгі уақытта адамдар болғасын білінбей уақыт өтеді, ал түн маған ауыр. Таңға дейін
аунап шағамын. Жалғыздық жаныма батады. Еркек құшағын аңсаймын. Бірақ мендей
адаммен ешкімнің де болғысы келмейтінін білемін. Мені ұятсыз деп отырған да
шығарсыздар. Бірақ бұл табиғаттың заңы емес пе? Еркек пен әйел жұптасып өмір сүру үшін
жаралған ғой.
Мен теледидардан, кітаптан еркек пен әйелдің байланысын оқығанды жақсы көремін.
Бірақ сол оқиғалар өзімнің басымнан өтпейтініне қынжыламын. Мен үшін саябақта
жігітіңмен қол ұстасып қыдырғанның өзі бір ғанибет. Сіңілдерімнің таныстарымен телефон
арқылы сөйлесіп, танысып, араласып тұрамын. Бірақ олар менің жағдайымды білмейді. Бір
жігітпен жылдан аса сырласып жүріп кездесуге барғанмын. «Мені көріп түсінер, дос болып
қалармыз» деп ойладым. Ол теріс айналып кетті, одан кейін қоңырау шалмайтын болды. Оған
бауыр басып қалған едім. Енді сөйлесіп жүрген жігіттермен кездесуге де қорқамын.
Араласпай кеткеннен гөрі алдаусырап сөйлесіп жүргенім артық. Қанша жігіт кездесуге
шақырады. Бойымның кесірінен бара алмаймын. Күйінемін, аңсаймын. Бала туғым келеді.
Туған перзентімнің болғанын қалаймын. Оларға еш ұрыспай жақсы тәрбие беретінімді
елестетемін. «Бірақ бала сүйіп ертеңгі күні бір жері мүгедек болып, мен құсап өмір бақи
жылап өте ме» деп қорқамын. Адамдармен араласқым, көңіл көтергім келеді. Жігіттермен
кездескім келеді. Ниетімді түсінетіндер де, түсінбейтіндер де бар. Жаным жабырқау, өмірім
күмәнді. Менің басымдағы қара бұлт сейіле ме екен ...
Мұңлық.