Getuigenis van een Belgische Congolees: Gregory Luaba Deome aan het woord Eric Depreeuw

1. Getuigenis van een Belgische Congolees: Gregory Luaba Deome aan het woord<br />Eric Depreeuw<br />We hebben elkaar toevallig ontmoet in Waver tijdens de viering van het tienjarige bestaan van de vereniging Corporate Funding Programme. Gregory Luaba Deome, een dynamisch ogende dertiger, was tijdens de receptie duidelijk in de weer met ‘netwerken’. Na onze kennismaking en wat heen en weer gepraat, vroeg ik hem een bijdrage te schrijven voor Nsangu ya bwala. Enkele dagen later kreeg ik zijn getuigenis, geschreven in het Frans, en gestructureerd volgens enkele richtvragen die ik hem had voorgelegd. In de lijn van het Woord Vooraf in dit nummer dacht ik: we kunnen maar beter een begin maken met de samenwerking, ook met de Congolezen die tussen ons leven.<br />ED: Kan je de situatie van de Congolese ‘expats’ in België beschrijven?<br />Gregory Luaba: Ik ga niet veralgemenen. Ik steun me op wat ik ervaar bij kennissen, vrienden die een profiel hebben dat min of meer overeenkomt met het mijne. Dit wil zeggen, ze beschikken over een academisch diploma, behaald in degelijke Belgische instellingen. Over ’t algemeen is de situatie van de Congolese expats in België moeilijk. Of die expat nu geboren is in Congo, zoals ikzelf, of in België, zoals meerdere vrienden van me, maakt weinig verschil. De moeilijkheden beginnen al in de lagere school. Elk jaar moet men de verblijfsvergunning tonen die dan ook nog eens jaarlijks moet hernieuwd worden. In het gemeentehuis leverde dat bij tijd en wijle ook frustraties op. Het gebeurde ook dat we niet mee konden met onze klasgenoten wanneer er een schoolreis naar het buitenland werd georganiseerd.Na het behalen van het universitair diploma wordt de beproeving nog groter voor de Congolezen die de Belgische nationaliteit niet verwierven. Ik was in dat geval. Ik had de mijn opleiding economie achter de rug, had enorm veel zelfvertrouwen opgedaan dankzij een prachtige stage van bijna een jaar in het buitenland. Ik dacht eenmaal terug in België een interessante baan te vinden. Ik had immers een diploma van de ICHEC management school in Brussel, ik kwam van een stage in een grote multinational in de financiële sector, ik sprak vloeiend Engels en Spaans… alleen ik had de Congolese nationaliteit. Ik solliciteerde vaak en telkens kreeg ik te horen: “Je hebt een zeer interessant profiel, Gregory, MAAR…”! De reden die men doorgaans ter verantwoording opgaf was dat ik geen ervaring had. Waarom lieten ze mij in godsnaam komen, mijn CV vermeldde immers dat ik een juniorprofiel had? <br />Een dame zei me: “Neem terug contact op als je de Belgische nationaliteit hebt”. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg interim jobs om klasseerwerk te doen, fotokopieën te maken, archieven te ordenen of producten te scannen in het magazijn. Ik heb vrienden die in de openbare sector tewerk gesteld zijn na succesvol de selectie-examens van Selor te hebben afgelegd. Een groot aantal heeft gesolliciteerd bij privé bedrijven. Vaak werken ze na 5 à 7 jaar nog met tijdelijke contracten, telkens te hernieuwen. Het valt op dat diegenen met een contract van onbepaalde duur niet in België maar in het buitenland werken: Luxemburg, Nederland, de Verenigde Staten of Engeland. Wanneer het al eens lukt in België is het doorgaans bij een buitenlandse multinational, zelden kunnen we erin vliegen bij grote Belgische bedrijven. Ikzelf werk nu bij een Amerikaanse multinational. Mijn traject was niet evident maar ik heb mijn plek en mijn draai gevonden en nu kan ik me ontplooien.<br />ED: Houden jullie voeling met jullie afkomst, met de roots?<br />Gregory Luaba: dat hangt af van de familiale geschiedenis, de persoonlijke levensloop. Bij mij is dat nogal bijzonder in die zin dat mijn ouders in Kinshasa wonen. Ik ben 18 jaar geleden bij mijn ouders en familie vertrokken en ben naar Brussel gekomen. Ik was toen 12 jaar en kon hier mijn studies verder zetten. Vrienden van mij kwamen naar hier met hun ouders of zijn hier geboren. De binding met mijn wortels loopt via mijn ouders en verwanten. De familie zorgt ervoor dat ik Congo niet vergeet. Ik heb buitengewone ouders. Alhoewel mijn levenssituatie mij verwesterd heeft, blijf ik verankerd aan de Afrikaanse, Congolese waarden die mijn ouders mij hebben bijgebracht. Door die uiteenlopende invloeden ben ik een mutant, maar wel een combinatie van “best of both worlds”.<br />ED: Welke hoop koesteren jullie voor Congo en hoe en in welke mate willen / kunnen jullie een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van jullie land van herkomst ?<br />Gregory Luaba: ik doe niet aan politiek, dat interesseert me niet, al besef ik wel dat Congo (en Afrika in zijn geheel) nood heeft aan politieke leiders met een visie, die werken voor het algemeen belang en niet voor hun eigen voordeel en persoonlijke verrijking.Mijn ambitie situeert zich op het economische niveau. Ik koester de hoop ooit een maximum aan gemotiveerde jongeren en ervaren beroepsmensen aan het werk te kunnen zetten. Er zijn er momenteel te veel die nu op de straat staan zonder hoop op een betere toekomst. Dat betekent een onderneming uitbouwen zodat de mensen kunnen werken in goede omstandigheden en een redelijk loon verdienen. Ondernemen op een sociaal verantwoorde manier, daar komt het op aan. Op die manier kan zich een middenklasse ontwikkelen die lokaal consumeert en de nationale economie doet draaien. De staat krijgt zo meer inkomsten (die misschien niet allemaal terecht komen waar het zou moeten). Door economische groei kan Congo finaal minder afhankelijk worden van de uitvoer (van grondstoffen) en ook minder afhankelijk van buitenlandse hulp.<br />Voilà, professor, dit zijn mijn bedenkingen op dit moment. Het is niet volledig en misschien te weinig maar ik heb het vrij druk: volgende week ben voor mijn werk in Duitsland.<br />