2. Αθεϊσμός ή Αθεΐα ονομάζεται η οντολογική θέση που απορρίπτει την
ύπαρξη του Θεού. Αντίκειται στον θεϊσμό και περιλαμβάνει τόσο τις
απόψεις εκείνων που δεν έχουν πίστη στην ύπαρξη θεοτήτων
(αρνητικός αθεϊσμός) όσο κι εκείνων που πιστεύουν ρητά στη μη
ύπαρξη τέτοιων οντοτήτων (θετικός αθεϊσμός). Κατά την
Αρχαιότητα, ο επικουρισμός περιέκλειε αθεϊστικές αντιλήψεις, αλλά
εξαφανίστηκε από την ελληνορωμαϊκή φιλοσοφική παράδοση καθώς
αυξανόταν η επιρροή του νεοπλατωνισμού.
Κατά την εποχή του Διαφωτισμού η έννοια του αθεϊσμού αναδύθηκε
εκ νέου ως κατηγορία εναντίον εκείνων που αμφισβητούσαν το
θρησκευτικό status quo, αλλά μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα είχε
γίνει η φιλοσοφική τοποθέτηση μιας αυξανόμενης μειονότητας.
Μέχρι τον 20ο αιώνα, παράλληλα με την εξάπλωση του
ορθολογισμού και του ανθρωπισμού, ο αθεϊσμός είχε γίνει μια
κοινότοπη τοποθέτηση, με σημαντικά ποσοστά μεταξύ των
επιστημόνων.
3. Αντιδογματισμός (υποστηρίζει ότι ο αθεϊσμός δεν είναι δόγμα, το
οποίο βασίζεται σε γραφές που δεν έχουν αλλάξει για χιλιάδες
χρόνια)
Προσφυγή στην άγνοια (Η προσφυγή στην άγνοια αποτελεί λογική
πλάνη και σημαίνει ότι η αδυναμία να αποδειχτεί η μη ύπαρξη
σημαίνει την αυτόματη αποδοχή της ύπαρξης. Δηλαδή δεν μπορούμε
να αποδείξουμε ότι ο θεός δεν υπάρχει, άρα υπάρχει. Σε αυτήν
ακριβώς την λογική έχουν βασιστεί αρκετές θρησκείες-παρωδίες
όπως η Τσαγιέρα του Ράσελ, η Αόρατη Ροζ Μονόκερως, το Ιπτάμενο
Μακαρονοτέρας και άλλες).
Προσφυγή στην αυθεντία (Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς δηλώνει ότι κανείς
άθεος δεν θα παραμείνει άθεος εάν γίνει ένα θαύμα (δηλαδή μια
θεϊκή αποκάλυψη) την οποία όμως θα παρατηρήσει πλήθος
ανθρώπων ταυτόχρονα και όχι ένας ή δύο ή μια μικρή ομάδα, όπως
συνήθως γίνεται στα κατά καιρούς «θαύματα» που επίσημα
παραδέχεται η εκκλησία και αυτόματα διδάσκονται στα σχολεία,
όπου και λαμβάνουν την «επισημότητα» που χρειάζονται ώστε να
γίνουν «αναμφισβήτητες αλήθειες». Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός
προσφυγή στην αυθεντία (argumentum ad verecundiam), δηλαδή
επειδή είναι γραμμένο στο σχολικό βιβλίο άρα είναι και αληθινό,
είναι πίσω από πολλές «αναμφισβήτητες αλήθειες» που έχουν με
την πάροδο του χρόνου αποδειχτεί πλάνες, όχι μόνο σε ότι αφορά
την θρησκεία, όπως παραδείγματος χάριν η πλάνη της ύπαρξης του
Δία και των άλλων ολύμπιων θεών, αλλά και σε επιστημονικά
θέματα).
4. Ο Αντιχριστιανός όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Αν και συχνά
εμφανίζεται ως "άθεος", ή "αθεϊστής", (και έτσι θέλει να
εμφανίζεται), στην πραγματικότητα αυτό που τον ωθεί στις
ενέργειές του, δεν είναι ούτε η απιστία, ούτε η πίστη σε κάτι,
ούτε ο δογματισμός πως δεν υπάρχει Θεός. Η κινητήρια
δύναμη που τον ωθεί, είναι ΤΟ ΜΙΣΟΣ κατά του
Χριστιανισμού, και ευρύτερα ενάντια σε ό,τι έχει σχέση με
αυτόν.
Αν οι Αντιχριστιανοί ήταν άθεοι, δεν θα είχαν μίσος. Θα είχαν
ουδέτερα συναισθήματα, όχι μόνο στην πίστη του
Χριστιανικού, αλλά και άλλων "θεών". Ή αν ήταν αθεϊστές
όπως ισχυρίζονται, θα αρνούνταν κάθε είδος "θεού",
οποιασδήποτε θρησκείας, ή θα έτρεφαν μίσος εξ ίσου για
κάθε είδος "θεού", ανεξαρτήτως θρησκείας. Όταν όμως
παρατηρούμε, να γίνεται μια άνιση επίθεση ενάντια ΕΙΔΙΚΑ σε
οτιδήποτε έχει σχέση με τον Χριστιανισμό, και να ξεχνιούνται,
ή ακόμα και να "λιβανίζονται" "θεοί" άλλων θρησκειών από
αυτούς, εδώ είναι εμφανές ότι κάτι άλλο συμβαίνει, και πως
οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ιδεολόγοι, αλλά εμπαθείς.
5. Έχουν αποκαλυφθεί οι καταβολές των Αντιχριστιανών.
Πρόκειται για ανθρώπους φανατισμένους και
ποτισμένους από τα δόγματα του Διαφωτισμού. Γιατί ο
Διαφωτισμός ήταν αυτός που ξεκίνησε όλη αυτή την
διαστρέβλωση της ιστορίας, για να χτυπήσει τον
Παπισμό.
Πρόκειται για ανθρώπους με υπερφίαλο εγωισμό, που
θεωρούν τους εαυτούς τους φωτοδότες και σωτήρες
της ανθρωπότητας. Νιώθουν σαν τον Δον Κιχώτη που
πολεμούσε ανεμόμυλους για γίγαντες. Και πολεμούν
την αλήθεια ως οπισθοδρόμηση, και γίνονται θύματα
των συμφερόντων της Νέας Εποχής. Με αποτέλεσμα,
ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους "ορθολογιστές", να
καταντούν στη λατρεία ειδώλων και μυθικών "θεών".
Γιατί η πίστη είναι κάτι έμφυτο στον άνθρωπο. Και
όταν του αφαιρέσεις την ορθή και εποικοδομητική
πίστη, αναπληρώνει αυτό το κενό με ανοησίες και
μύθους.
6. Το δόγμα των Αντιχριστιανών, είναι ένα: "Ο
Χριστιανισμός πρέπει να χαθεί". Αυτό
ζητάνε, και όχι την αλήθεια. Αυτό
επιδιώκουν, και όχι τη δικαιοσύνη. Αυτό
επιθυμούν, και όχι το καλό. Γι' αυτό έχουν
τόσο συγκεχυμένη και αντιφατική πίστη σε
οτιδήποτε άλλο, και μόνο σε αυτό
συμφωνούν μεταξύ τους. Γι' αυτό βλέπουμε
ότι όλα όσα κάνουν, περιστρέφονται γύρω
από την πολεμική κατά του Χριστιανισμού.
