3. Halina Poświatowska… Należy do najchętniej czytanych polskich poetek, przez wielu uznawana jest za ideał kobiecej wrażliwości i literackiej subtelności. Niepospolita uroda, talent, przedwczesna śmierć spowodowana poważną chorobą serca sprawiły, że biografia poetki do dziś intryguje nie tylko wielbicieli jej twórczości, ale także badaczy literatury.
4. „Jestem teraz”jestem terazi jestem mu naprzeciwi wiemże on jest naprzeciw mnietak patrząc na siebie w skupieniuczynimy terazto tylko dzień odchodziteraz jest
5. Biografia… Halina Poświatowska, z domu Myga, Urodziła się 9 maja 1935 roku w domu przy ul. 7 Kamienic 17, w Częstochowie. Tam też przemieszkiwała całą okupację.
6. „Kto potrafi” Kto potrafipomiędzy miłość i śmierćwpleść anegdotę o istnieniuzgarniam brunatne plastry książeknasłuchuję brzęczenia słówpomiędzy miłość i śmierćwpleśćnikt nie potrafi.I tylko czasemnaprzeciw słońcaw zmrużonych oczach błyskchwila roztrącona na tęczętwarzą w twarznaprzeciw słońcaw oślepłych oczachtreść niknąca...na krańcachmiłość śmierć.
7. Dzieciństwo… Okres dzieciństwa, to okres choroby. Dziesięcioletnia Halina zapadła na ciężką anginę, której powikłaniem było zapalenie stawów. Przeleżała pół roku w łóżku. Skutkiem była ciężka wada serca. Wiele lat dziewczynka spędziła w szpitalu. I choć w wieku 15 lat Halina zdała egzamin do X klasy, jednak dalszą naukę uniemożliwiła jej choroba.
8. „Połóż mi rękę na policzku”Połóż mi rękę na policzkuniech będzie chłodna i słonajak ocean.Nie przychodź do mnie pogodąmoje gałęzie nie przechwycązielonego płomienia liścijestem sucha jak maszt.Osaczony złą wodąstatek mojego sercaskręca na morze północne.
9. Młodość… Młoda Halina wyjechała do sanatorium. Tam poznała studenta Wyższej szkoły Filmowej - Adolfa Poświatowskiego, również nieuleczalnie chorego na serce. W 1954 roku wyszła za mąż i podjęła naukę w liceum dla pracujących. W dwa lata później Adolf umarł.
10. „W rozstawione ręce”W rozstawione ręcepromieńtańczący na szybie chwytamspragnionym ustompodaję chłodny napój dnia.Niespokojnym snomprzywołuję nocśpiącą terazw gęstych zaroślach.W otwarte skrzydła wronyz połyskiem złotymzanurzam twarzby słońceświeciło także we mnie.
11. Debiut i rozkwit… Poetka debiutowała w 1956 roku w "Gazecie Częstochowskiej" wierszami o miłości, a po roku wydrukowała garść wierszy w "Zebrze" - piśmie młodych poetów i grafików. Potem znów przyszedł pobyt w krakowskiej klinice prof. Juliana Aleksandrowicza. W tym okresie poetka weszła do grupy młodoliterackiej "Muszyna". Debiut książkowy Poświatowskiej, "Hymn bałwochwalczy" (1958), wywołał entuzjazm krytyków.
12. „No chodź”No chodźobejmę cię lekkojak ugłaskana woda ziemię.No chodźdotknę twoich brwijak obudzona woda.No chodźspadnę na twoje ustajak woda podniesiona z dna.Ciepłym deszczemprzywartado szyby twojego uśmiechuzostanę aby wysychaćprzez resztę słonecznych dni.
13. Choroba i wyjazd… Stan zdrowia poetki pogorszył się. Lekarze dawali jej ledwie rok życia. Dzięki staraniom szefa krakowskiej kliniki Polonia Amerykańska załatwiła poetce operację w Stanach Zjednoczonych. W sierpniu 1958 roku Poświatowska udała się do Nowego Jorku. Tam została operowana. Po siedmiu i półgodzinnej operacji wiadomo było, że poetka będzie żyć.
14. „Kobiety na ulicach New Yorku Filadelfii”Kobiety na ulicach New Yorku Filadelfii miasta Elizabethnoszą z tyłu na sukniach szerokie sztywne kokardychwiejne motyle kokard połyskują w słońcutowarzysząc rytmowi wysmukłych ptasich kroków.Napięta linia bioder podnosi się lub opadazależnie od kroju sukien od śpiewu piersi wysokichMurzynki na przedmieściach wszystkich miast mają długie proste nogi i bardzo wąskie w czarne pantofle ubrane stopy.Z góry której grzbiet ugłaskany betonempatrzę na profil dalekiego miastajest dla mnie cmentarzyskiem przyszłościz gęstwą kamiennych pomników. Opustoszały plaster miodu wspomnienie pszczół brzęczącychcienkich w talii ubranych w suknie z aksamitu.
15. Nauka… Halina Poświatowska otrzymała w kwietniu 1959 roku stypendium i jesienią podjęła studia w Smith College w Northampton. W 1961 roku powróciła do Polski, gdzie na Uniwersytecie Jagiellońskim dokończyła studia. W 1963 roku objęła asystenturę na Wydziale Filozoficzno-Historycznym.
16. Ostatnie lata… W 1966 roku Halina Poświatowska wyjechała na dwumiesięczne stypendium do Paryża. Po powrocie serce dało o sobie znać. Poświatowska raz jeszcze znalazła się w klinice kierowanej przez prof. Aleksandrowicza, skąd po kilku miesiącach przewieziono ją do Warszawy, gdzie poddana została powtórnej operacji serca. W osiem dni później - 11 października 1967 roku - już nie żyła. Pochowana została na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie. Halina Poświatowska żyła 11782 dni...
17. „Z tęsknoty pisze się wiersze”Z tęsknoty pisze się wierszez bolesnejdrążącej śpiewny owoc ciałapatrząc na samotne palcemogę wysnuć pięć poematówdotykając moich napiętych ustszepczęi słowa - rozkołysane rytmem wielkiej wodyplotą się w wierszemokrebardzo słono biegną poprzez twarz.
18. Twórczość… Głównymi motywami jej twórczości poetyckiej były przeplatające się wzajemnie miłość i śmierć. Świadoma swej kruchości Poświatowska dawała wielokrotnie wyrazy sprzeciwu wobec nieugiętego losu. Ubolewała nad niedoskonałością ludzkiego ciała, ale i umiała wykorzystać każdy moment przemijającego życia. W swych utworach nie pomijała także swojej kobiecości, pisała o sobie i innych kobietach, kobietach bohaterkach. Wszystko to osadzone było w głębokich przemyśleniach filozoficznych. Poezja Haliny Poświatowskiej stanowi studium natury ludzkiej, kobiety pragnącej miłości i kobiety świadomej swej śmierci.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25. Podziękowanie. Dziękuję serdecznie za uwagę. Mateusz Koj kl. III b Gimnazjum nr 3 w Częstochowie Źródła: -koniczynka.art.pl -wikipedia.pl -Google Images -Wrzuta.pl
