2. Μετά την κατάκτηση της ελληνικής
Το Φανάρι
Έλληνασ έμποροσ του
16ου αιώνα
χερσονήσου από τους Οθωμανούς, πολλές
από
τις
επιφανείς
οικογένειες
μετανάστευσαν σε χώρες της Δυτικής
Ευρώπης και κυρίως στην Ιταλία. Όσοι
παρέμειναν στην Πόλη συγχωνεύτηκαν
με οικογένειες που ήρθαν από την
Καραμανία, τον Πόντο και τα νησιά του
Αιγαίου. Οι οικογένειες αυτές πλούτισαν
με το εμπόριο ή τις βιοτεχνίες. Από
αυτούς σχηματίστηκε γύρω από το
Πατριαρχείο μια νέα άρχουσα τάξη, οι
Φαναριώτες, που πήραν το όνομά τους
από την περιοχή Φανάρι της Πόλης.
3. Σταδιακά
Φαναριώτησ, ανώτεροσ
διοικητικόσ υπάλληλοσ
των Οθωμανών
οι Φαναριώτες απέκτησαν
καίριες θέσεις στην Οθωμανική κυβέρνηση.
Κατέλαβαν αξιώματα στην Τουρκική
διοίκηση.
Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση
των Ελλήνων κατά τη λεγόμενη
εκπαιδευτική αναγέννηση, ιδιαίτερα από
τον 17ο αιώνα και μετά.
Οι Φαναριώτες έπαιξαν και μεγάλο ρόλο
στην επανάσταση του 1821, αφού πολλοί
από αυτούς έγιναν μέλη της Φιλικής
Εταιρείας.
4. Οι Οθωμανοί αναγνώριζαν τους
Ο Πατριαρχικόσ ναόσ του Αγίου
Γεωργίου ςτο Φανάρι
Ορθόδοξους χριστιανούς σαν
θρησκευτική
ομάδα
με
επικεφαλής τον Πατριάρχη
Κωνσταντινούπολης.
Τους
αναγνώριζαν το δικαίωμα της
περιουσίας.
Ο
Πατριάρχης
φρόντιζε
εκκλησιαστικές
υποθέσεις, αλλά και οικογενειακά
και εκπαιδευτικά θέματα.
5. Παρά
Βαςανιςτήρια χριςτιανών από
τουσ Τούρκουσ
τις
παραχωρήσεις
που
αναφέραμε προηγουμένως,
στην
καθημερινή ζωή οι περιορισμοί ήταν
πολλοί, ιδιαίτερα κατά τους δύο
πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας.
Οι
υπόδουλοι χριστιανοί ήταν
υποχρεωμένοι να ζουν σε φτωχικές
συνοικίες και να υπηρετούν στον
τουρκικό στρατό σε βοηθητικές
υπηρεσίες ως ναύτες ή οδηγοί.
Απαγορεύονταν οι λιτανείες. Οι
σοβαρές
δικαστικές
υποθέσεις
εκδικάζονταν σε μουσουλμανικά
ιεροδικεία και όχι σε εκκλησιαστικά
δικαστήρια.
6. Οι σημαντικότερες διακρίσεις όμως αφορούσαν την κατανομή
των φόρων. Οι Οθωμανοί ενδιαφέρονταν πολύ για την είσπραξη
των φόρων, καθώς στηριζόταν κυρίως στους φόρους για τα
οικονομικά της. Οι Χριστιανοί επιβαρύνονταν οικονομικά πολύ
περισσότερο από τους Μουσουλμάνους, πληρώνοντας πολλούς
τακτικούς φόρους, όπως τον κεφαλικό φόρο (χαράτσι), το φόρο
εστίας για τα σπίτια τους, το φόρο για τη χρήση της γης (έγγειος)
και τη δεκάτη (το ένα δέκατο από την παραγωγή τους). Εκτός
από τους τακτικούς φόρους υπήρχαν και έκτακτοι καθώς και
αγγαρείες.
Φορολογία κατά την Τουρκοκρατία
7. Δυσκολότερη
ακόμη ήταν η ζωή των υποδούλων στις
απομακρυσμένες περιοχές.
Οι τοπικοί Οθωμανοί διοικητές εκμεταλλεύονταν το γεγονός ότι η
κεντρική διοίκηση δε μπορούσε να ελέγξει εύκολα και
κακομεταχειρίζονταν τους χριστιανούς των περιοχών τους για να
αποκτήσουν προσωπική περιουσία.
Ελληνική οικογένεια την εποχή τησ Τουρκοκρατίασ
8. Τα σκληρότερα όμως μέτρα
που
αντιμετώπιζαν
οι
χριστιανοί τους πρώτες αιώνες
ήταν οι σφαγές και οι
αιχμαλωσίες,
οι
βίαιοι
εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα
και η εγκατάσταση τούρκων
εποίκων στα εύφορα εδάφη, με
αποτέλεσμα τη μετακίνηση
των ελληνικών πληθυσμών σε
ορεινές
περιοχές
του
εσωτερικού ή στο εξωτερικό.
Οι Έλληνες είχαν περιουσία
δική τους, αλλά σε άγονα μέρη
ή στα νησιά. Τα εύφορα
κτήματα
ανήκαν
σε
Οθωμανούς.
