2. Aquí está a clave secreta para entender o misterio das estacións. A Terra vira arredor do seu eixo. O eixo apunta sempre na mesma dirección. Non importa en que parte da súa órbita se atope o planeta, o seu eixo de rotación sempre está a sinalar como un dedo cara ao mesmo punto do espazo. Preto dese punto hai por casualidade unha estrela, coñecida como Estrela Polar, ou Polaris. O eixo de rotación da Terra apunta case directamente cara a Polaris polo lado do norte. Polo lado sur apunta aproximadamente na dirección da constelación da Cruz do Sur.

6. . A saída do Sol por un punto do horizonte e a súa desaparición polo punto oposto permitiu á humanidade dispor destes puntos como referencia de localización. De alí xorde a palabra orientación que significa determinación do oriente. Etimológicamente do latín Oriente : Lugar por onde sae o Sol. Provén do vocábulo oriri que significa nacer. Occidente: Lugar por onde se pon o Sol. Provén do vocábulo occidere que significa caer.

7. Equinoccio vén da palabra latina aequinoctium (de aequus : igual, e nox : noite). Cada ano suceden dous acontecementos deste tipo con datas aproximadas do 21 de marzo e o 21 de setembro, respectivamente.

8. Nos equinoccios, o Sol sae polo Leste e ponse polo Oeste, pero non pasa polo cenit. No solsticio de decembro, o Sol sae uns 23,5° cara ao Sureste. No solsticio de xuño, o Sol sae como uns 23,5° cara ao Nordeste. Que o Sol sae polo Leste e ocúltase polo Oeste é certo en dúas datas: no equinoccio de marzo e no equinoccio de setembro.

9. O movemento do Sol exactamente de Leste a Oeste foi utilizado para deseñar rúas de cidades e para orientar templos e altares, pois os raios solares poden facerse chegar a un punto determinado, pasado por unha estreita abertura na parede. Dunha maneira semellante están colocadas as grandes rocas monolíticas no templo (ou observatorio astronómico) de Stonehenge, en Inglaterra e noutros monumentos e construcións.

10. Coñecer o inicio da primavera, é importante para os agricultores das zonas tépedas, posto que esta data dá unha certa seguridade de que o inverno terminou. Posiblemente xa non vai haber nevadas e entón pódese cultivar a terra sen correr o risco de perder as colleitas.

11. O Templo de Kukulkán chamado tamén O Castelo é unha pirámide de sete niveis construída cara ao século XIII polos antigos mayas na cidade de Chichén Itzá, no centro de Iucatán. Este edificio servía a un tempo para render culto a Kukulkán e como un calendario agrícola que sinalaba a chegada do equinoccio de primavera.

13. ...obsérvase na escaleira norte do Castelo de Chichén Itzá, unha proxección solar serpentina, consistente en sete triángulos de luz, investidos, como resultado da sombra que proxectan as nove plataformas dese edificio, ao porse o sol. En Chichén Itzá o fenómeno vese en todo o seu esplendor e a imaxe da serpe de triángulos de luz e sombra descende majestuosa pola alfarda noroeste do Castelo. Para empezar, as primeiras sombras dos corpos superiores da pirámide comezan a debuxar os triángulos isósceles que conforman o corpo da serpe emplumada. Paulatinamente a sombra vai avanzando cara á cabeza en forma de serpe situada na parte baixa da alfarda.

14. Tamén é probable que as edificacións megalíticas que abondan polo oeste de Europa teñan significados relacionados co calendario das estacións. Para sinalar os momentos en que o sol alcanzaba os extremos no horizonte (solsticios) ou se situaba no metade do seu percorrido aparente (equinoccios) as civilizacións megalíticas situaban enormes pedras (megalitos) para marcar as posicións. Os petroglifos parecen indicar as posicións que ocupaba o sol durante os equinoccios (e probablemente os solsticios). Labirinto de Mogor, en Marín. A uns 80 m deste encóntrase a Pedra dos Mouros, onde se fixeron estudos ( Galovart, “El laberinto atlantico” ) respecto á orientación cara o oeste exacto sobre o horizonte. http://montetecla.blogspot.com/2010_03_01_archive.html#198690358254210828

15. Pedra alta de Antela Limia, Ourense Pedrafita de Olveira, Corrubedo, A Coruña Dúas pedrafitas famosas na Galiza (tamén hai unha en Marín, na parroquia de Curras e a pedra de Gargantáns en Moraña)

16. Solsticio de xuño Nesta data os raios solares caen perpendiculares sobre o paralelo 23,5° norte, tamén chamado "Trópico de Cáncer", porque fai uns catro mil anos durante o solsticio, o Sol tiña como fondo as estrelas desa constelación. Pero na actualidade, o Sol non está aí no solsticio de xuño, nin tampouco na veciña Gemini, o que si ocorreu durante os últimos 2000 anos. Se puidésemos ver as estrelas de fondo deste día, atopariamos que o Sol está próximo á fronteira entre as constelacións Gemini e Tauro, movéndose cada ano cara a Tauro, lugar que recorrerá nos próximos dous mil anos. Por tal razón, no futuro sería mellor chamalo Trópico de Tauro.

17. Solsticio de decembro Nesta data os raios solares caen perpendiculares sobre o paralelo 23,5° sur, tamén chamado Trópico de Capricornio, porque fai uns catro mil anos durante este solsticio, o Sol tiña como fondo as estrelas de Capricornio. Pero na actualidade o solsticio non ocorre alí, senón na constelación de Saxitario, preto da fronteira con Ofiuco, onde estivo durante o último milenio e polo menos uns 500 anos máis.

18. No hemisferio norte o solsticio de xuño é o día máis longo do ano e o solsticio de decembro o máis curto. Observando a gráfica vemos que en lugares cunha latitude de 30° norte, o solsticio de xuño dura 14 horas e 8 horas o solsticio de decembro.