2. QUE SON AS DISLALIAS?
Son alteracións na articulación de algúns
fonemas , ben por ausencia ou por alteracións
de sons concretos da fala ou por sustitución de
estos por outros, en ausencia de patoloxías no
sistema nervioso central ou nos órganos
fonoarticulatorios.
Estas alteracións, en moitos cativos, perduran
máis alá dos catro anos
3. QUE CATIVOS TEÑEN DISLALIAS?
• Os que presentan erros na articulación dos sons
da fala (sustitucións, omisións,adicións…) ao
principio, no medio ou no remate das palabras,
na linguaxe espontánea ou na repeticións de
esos sons cando se lles da un modelo.
• Teñen máis de catro anos
• Non existe hipoacusia, trastornos neurolóxicos,
deficiencia mental nin cambio de lingua.
4. TIPOS DE DISLALIAS
• Dislalia evolutiva ou fisiolóxica. Hai unha fase
do desenrolo da linguaxe na que os cativos non
articulan ou distorsionan algúns fonemas. A
estes erros se lles chaman dislalias evolutivas.
Normalmente desaparecen co tempo e non
deben de ser intervidas antes dos catro anos
sobre todo o /r/ e os sinfones. Aconsellamos aos
pais-nais que non se angustien e que falen claro
ao seu fillo-a.
5. • Dislalia audióxena. Prodúcese cando un cativo
non oe ben e por eso non articula
correctamente. Confunde fonemas que teñen
semellanza por non ter unha boa discriminación
auditiva. Presentará tamén outras alteracións da
linguaxe. Un estudio audiométrico dará a pauta
para unha adaptación de prótese. A intervención
logopédica irá encamiñada a millorar a
discriminación auditiva e a voz, a correxir os
fonemas alterados e a implantar os inexistentes.
6. • Dislalia orgánica. Son as alteracións da
articulación por causa de tipo orgánico. Cando
están afectados os centros neuronales centrales
chámanse disartrias. Cando son causadas por
anomalías ou malformacións dos órganos da
fala chámanse disglosias.
• Dislalia funcional. Son alteracións producidas
por un mal funcionamento dos órganos
articulatorios. Non hai un uso correcto destes
órganos cando se articulan os fonemas. É a
máis frecuente e pode estar producida polos
7. seguintes factores:
• Falla de control na psicomotricidade fina. A
articulación require unha gran habilidade
motora. Os fonemas que precisan un maior
control nos órganos articulatorios son os que
aparecen máis tarde (/l/,/s/ /r/, sílabas trabadas)
• Mala discriminación auditiva. Cando non se
decodifican correctamente os elementos
fonéticos dun idioma e non se perciben
diferencias fonolóxicas, prodúcense erros.
8. • Erros perceptivos e imposibilidade de
imitación de movementos.
• Mala estimulación lingüística. En ambientes
socioculturais deprivados hai maior incidencia
de dislalias.
• Factores de tipo psicolóxico. A
sobreprotección e diversos traumas poden facer
que perduren os patróns lingüisticos infantiles.
• Deficiencia mental. Na linguaxe destes nenos-
as as dislalias son unha característica añadida e
a súa recuperación é máis lenta.
9. CONSELLOS AOS PAIS-NAIS
• Non manifestar preocupación excesiva polos
erros na fala do neno.
• Ter paciencia para escoitalo.
• Non anticiparse ao que vai dicir. Deixalo que
busque os seus recursos, que se esforce.
• Falarlle moito e animalo a que fale.
• Respectar o seu turno, e nunca decirlle que cale
porque o fai mal.
• Non obligalo a falar cando non o desexe.
10. • Manter un clima de estabilidade emocional,
evitando situacións de tensión, de présas,
creando un clima de seguridade e comprensión.
• Falarlle sempre con tranquilidade, articulando
ben e ligando ben as frases.
• Ter unha disciplina tolerante, pero non
permisiva, lonxe de actitudes sobreprotectoras,
pero que amose agarimo e comprensión.
11. • Nos nenos-as pequenos bastará con evitala
ansiedade dos pais, eliminando a súa
intervención na fala do neno-a, de maneira que
se favoreza a relaxación deste.
• Deixar a intervención directa nas mans de
profesionais.
