Pereiriños, nº 80, xornal escolar do ceip do Foxo (A Estrada) dedicado a Xosé Couceiro Bugallo

1. BOLETÍN INFORMATIVO DEL CLUB NÁUTICO DE PORTOSÍN
Nº 12. Octubre - Noviembre de 2003
Dep. Legal nº C-1701-03
PEREIRIÑOS
Boletín Informativola da náutica del Barbanza do
Decano de prensa Biblioteca
CEIP do Foxo
BOLETÍN Nº 80
MARZO 2010
CMYK azul crepúsculo

2. Páxina 2 PEREIRIÑOS
XOSÉ COUCEIRO BUGALLO
N
aceu en Santo André de Souto (A Estrada) no ano
1963. Estudou na Estrada e máis en Santiago de
Compostela, cousa que mesturou cos traballos de
cotío, na casa de labranza na que se criou. Se hai dúas
cousas que envirtaron o seu espírito artístico foron por
unha banda a vida de cidade, tanto estudante coma
laboral e por outra banda un galano que certo día lle
agasallaron: unha gaita. Foi o estudo da gaita o que o
levou a querer saber e amar sen condicións a Galiza e en
particular á terra que o viu nacer. Xa na postdictadura,
nos seus anos de bacharelato, compuxo os seus primeiros
escritos en galego e co-fundou o primeiro grupo de música
tradicional chamado “Airiños da Baiuca”. Dende aquela
sempre estivo activo no mundo músico-cultural, Xosé Couceiro Bugallo
colaborando na fundación, e sobre todo na didáctica, de
máis dunha ducia de formacións, hoxendía vixentes as máis
delas. Compuxo varias pezas para gaita e algún cantar.
A partir dos anos 90 abondou un pouco máis na escritura.
A súa obra permanece case toda inédita.
É autor da obra lírica titulada O meu brado mainiño (Ed.
Fervenza, 2004).
Finou en maio de 2009. En novembro deste mesmo ano a
Festa da Poesía pasa a chamarse “Memorial Xosé Couceiro
Bugallo”, na lembranza do Gaiteiro-Poeta de Santo André
de Souto.
O MEU BRADO MAINIÑO
“EU COÑECÍN unha terra/ alá onde un vento fresco/pinta un
solpor parduxo/nas cimbras brancas do ceo/”… “O meu
brado mainiño” é a “Ópera Prima” do Gaiteiro - Poeta de
Santo André de Souto, Xosé Couceiro Bugallo.
Pecho os ollos e véxoo nunha tarde de primavera de
hai 20 anos, ao meu carón, inventando un exame de latín.
Logo, descubriamos outros Mares saboreando un condado no
mesón do Paxariño… Prendiamos un cigarro e dunha calada O meu brado mainiño é todo
fumabamos o (Uni)Verso enteiro. Era entón, só entón, cando un pequeno imprescindible
tesouro patrimonial

3. Nº80. MARZO 2010 Páxina 3
sucedía a milagre, o Couceiro tocaba a gaita. O arriba
asinante o tambor. O Son da Terra enchía todos os recunchos
da existencia e rubía pola Estrada da Vida arriba. E
soñabamos cun futuro azul e branco. E soñabamos con outra
vida e con outro mundo. E soñabamos porque as persoas
somos soños de palabras. E cantas veces queimamos os
nosos poemas, os de tristezas e de penas. E nun repenique…
Nun repenique pasan 20 anos e Xosé Couceiro chama ás
portas do “Cartafol de Vilancosta – collectione” e claro, viña
cun feixe de poemas debaixo do brazo.
Agarimo os versos entre as mans. Abro os ollos. E
déixome levar. Mergúllome de vagariño entre as ondas da
súa escrita. E subo e baixo entre as súas estrofas. E paseo
por paisaxes fantásticas, marabillosas, nosas, moi nosas. E
fico absolutamente abraiado, emocionado, marabillado. E é
que
A Festa da Poesía pasa a chamarse
Meu Amigo, o Gaiteiro - Poeta, conseguiuno sen facer “Memorial Xosé Couceiro Bugallo”
ruído, cun brado mainiño. Á primeira. O Couceiro foi quen
de recoller a testemuña, a viva voz dun dos nosos bardos
máis celebrados, Xosé Manuel Cabada Vázquez.
E é que estamos diante dun libro con pouso, moito
pouso. É un poemario froito –como diría Unamuno- da
cavilación, do sentir, do pensar, do actuar, do Vivir… deste
Poeta que un día enSoñou que a Terra andaba a ritmo de
pandeirada e non dubiduou en (co)fundar os “Airiños da
Baiuca”, un dos seus imperecedeiros poemas vitais.
Eu subliñaría a súa grande riqueza léxica, que o
convirte ao meu xuízo nun pequeno imprescindible tesouro
patrimonial. E como non, a grande riqueza ética. “O meu
brado mainiño” é un libro de loita, de denuncia, de
incoformismo… no que existe un espazo para os amores
(aínda que sexan prohibidos) e para os desamores.
En definitiva, se me permitides, penso que Xosé
Couceiro por este libriño, por outros que han vir, e sobre
todo pola súa traxectoria vital de compromiso coa nosa
lingua e coa nosa música, entra na República das nosa Letras
pola porta grande da Fervenza e eu doulle a benvida aos seus
versos que dende hoxe son “cousiñas” de todos Nós.

4. ARRANDEAR DE BERCE
Na fraga canta o peto
o seu cantar de madeira.
Na gorxa da curuxa carpen
as voces de alende nós.
Anxiños de pardo manto,
cantareiros de alboradas,
acochan debaixo das ás
as derradeiras cancións.
Durme, meniño, durme,
acochadiño, meu ben!
Que debaixo da galiña
tódolos piros se aniñan
para dormiren tamén.
O MELLOR FARO PARA IMPEDIR QUE OS POBOS TROPECEN
É UNHA ESCOLA