Doğa Ana ve Hasankeyf"in sessiz çığlığı

1. Ben Doğ a Anayı m.
Ey insanoğlu, beni cansız sanma. Toprağım etimdir, kayalarım kemiklerim
ve nehirlerim kanım.
Ben sadık yarinim. İyi kötü ayırmam bağrıma basarım. Peki sen neden yarini
ellere satarsın?
Nehirlerime setler kurarsın, derelerime kıyarsın, ağaçlarıma balta vurursun.
Bilmez misin kendi damarlarını ve kollarını kesersin?!
Benim suyum candır. Havzalara, deltalara, tarlalara, insanoğluna ve binbir
türlü canlıya yaşam verir. Bana kıyarsan kendi canına kastedersin.
Ormanımı, ağaçlarımı, tarlalarımı talan etmeye devam edersen dengem alt
üst olur. Kuvvetime hakim olamam, yıkıcı olurum.
Gün gelir torunların nefes alamaz ve seni lanetle anar. Tabii, çocukların
yaşayabilir ve kısır kalmadan doğurabilirse…
Büyük ataların, miraslarını bana emanet etti. Onları bağrımda sakladım ve
sen bağrımı deşip bu mirası çıkardın ve sonra hiçe saydın. Keşke onların
sızlayan kemiklerini de bi’ görebilse gözlerin…
Ben Hasankeyfim.
Fırat Kaplumbağası, Alaca Yalıçapkını, Kızıl Akbaba , Arap Tavşanı, Çöl
Varanı, Uzun Kulaklı Kirpi, Dicle Semenderi, Yeşil Arıkuşu, Çizgili Sırtlan
ve daha birçok nadir canlı türünün, eşsiz çiçeklerin, kuşların vatanıyım.
Ben Mezopotamya’nın gözbebeğiyim. Bizans, Eyyübiler, Abbasiler,
Artuklular, Emeviler, Hamdaniler, Mervaniler, Sasaniler, Selçuklular ve
Osmanlılar ‘a kucak açtım.
Birçok medeniyet gördüm, Moğol istilasına dayandım, ama hiçbiri beni
tarihten silmek isteyecek kadar barbar olmadı, hiçbiri beni böylesine
boğmadı.
Bir düşün! Benim gibi 12.000 yıllık tarihe, masalsı doğal güzelliğe ve paha

2. biçilmez eserlere sahip başka bir antikkent daha var mı dünyada?
Dünya üstünde tohumun toprağa ilk düştüğü yerlerdenim. Ataların bir ekti,
onlara beş verdim. Şimdiyse suların tehdidi altında verimli yerlerim.
Tarlalarımı, kalemi, sarayımı, höyüklerimi, camilerimi ve türbelerimi sular
altında bırakıp, sonra utanmadan toprağa nasıl baş koyarsın?
Dicle benim kanım, canım. Bir baraj kuracakmışsın Dicleme, adı Ilısu imiş.
Adı bile kanımı donduruyor!