3. Θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες
ελληνικές ταινίες, διότι δέχθηκε εξαιρετικές
κριτικές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε
άλλες χώρες στις οποίες προβλήθηκε.
την Ελλάδα σημείωσε τεράστια
εισπρακτική επιτυχία, ξεπερνώντας τα
1.250.000 εισιτήρια στις αίθουσες
προβολής, αναδεικνύοντάς την ως μία
από τις πιο εμπορικές ελληνικές ταινίες
όλων των εποχών. Η
«Πολίτικη Κουζίνα» απέσπασε 8 βραβεία
στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκης του 2003: Καλύτερης
ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου,
φωτογραφίας, σκηνογραφίας, μουσικής
επένδυσης, ήχου και μοντάζ, ενώ υπήρξε
την ίδια χρονιά η επίσημη ελληνική
υποβολή για το βραβείο Όσκαρ
καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Αυτή
η επιτυχία σίγουρα δεν ήταν τυχαία, αφού
ήταν μια μεγάλη παραγωγή για τα
δεδομένα της χώρας μας και μια πολύ
προσεγμένη προσπάθεια όπου το μεράκι
και το κέφι των συντελεστών είναι φανερό
από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της
ταινίας.
4. Η ιστορία πλέκεται με αριστοτεχνικό τρόπο και ολοκληρωμένο, οι
περιγραφές είναι τόσο παραστατικές και πλούσιες, βγαλμένες θα έλεγες από
βιβλίο, σε μεταφέρουν στην καθημερινότητα της ζωής του Φάνη και σχεδόν
νιώθεις τις διάφορες μυρωδιές των μπαχαρικών και των γεύσεων να σε τυλίγουν!
Αφού βλέπουμε το Φάνη από μικρό παιδί να ασχολείται με την μαγειρική, κάτι που
τη συνδυάζει αργότερα στο μέλλον με το επάγγελμα του, την αστρονομία. Έτσι η
ιστορία εξελίσσεται απ την αρχή ως το τέλος μ έναν μαγευτικό και συνδετικό
τρόπο.
Η ζωντάνια των εικόνων μας μεταφέρει σε άλλες εποχές και άλλους
τόπους, σε χαμένες πατρίδες που αναβιώνουν την παλιά τους αίγλη στη μνήμη
μας!
Οι ήχοι στην αγορά της Πόλης με τους πλανόδιους μικροπωλητές, το
μπακάλικο του παππού Βασίλη, τα πέτρινα σπίτια διαμορφωμένα και στολισμένα
με το γούστο και το νοικοκυριό των δύο διαφορετικών πολιτισμών που
συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, ανταλλάσσουν καλημέρες, γίνονται φίλοι,
αναπνέουν αέρα και κινούνται κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό που δεν γνωρίζει
εθνικότητες και διαφορές είναι στοιχεία που συνθέτουν την πανέμορφη αυτή ταινία
του Σάσου Μπουλμέτη!
Προσωπικότητες ξεχωριστές, παιδικοί έρωτες που ποτέ δεν ξεχάστηκαν,
λέξεις απλές, όμορφες, ανθρώπινες που μιλούν απευθείας στην ψυχή, μας
συγκινούν και μας παρασύρουν σ’ ένα ταξίδι μέσα στο ύμπαν! ’ ένα ύμπαν
όπου τα πάντα είναι θέμα γαστρονομικής αντίληψης, όλα περνούν απ’ την
κουζίνα, τα συναισθήματα φουντώνουν ή γαληνεύουν πλήρως εξαρτημένα από τα
καρυκεύματα και πάλλονται στέλνοντας μηνύματα στο μυαλό και την καρδιά με
οχήματα τις αισθήσεις.
5. Η ταινία αυτή θα μπορούσε ν αφήσει ασυγκίνητο μόνο
κάποιον ανιστόρητο, μόνο κάποιον που μπορεί να μην ξέρει και να
μην θέλει να μάθει την ιστορία του ελληνισμού που ξεριζώθηκε
από τον τόπο του για να ζήσει μια ζωή μίζερη, μια ζωή πάντα
πληγιασμένη. Από κει κι έπειτα όμως, η ταινία δεν είναι τίποτα
παραπάνω απ αυτό που λέει ο τίτλος της. Μια κουζίνα γεμάτη
γεύσεις, μυρωδιές και ιστορία.
Σα μπαχαρικά και οι ιδιότητές τους έχουν όμως μια δύναμη
απόκοσμη και ακαταμάχητη, που είναι πάντα κρυμμένη και
ακατανόητη (όπως και όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή) λίγο
ύπουλη όμως που πρέπει να τη χειρίζεσαι με προσοχή, γιατί κάνει
τη δουλειά της, ρυθμίζει καταστάσεις και διαμορφώνει τις
συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες θα εξελιχθούν αυτές, χωρίς
κανένας να το πάρει είδηση, μπορεί όμως να το πάρει μυρωδιά!
Η Πολίτικη Κουζίνα είναι μια ταινία που αφήνει χώρο σ΄
όλες τις αισθήσεις να βαραίνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και
την ίδια σοβαρότητα ό,τι διαποτίζει την ανθρώπινη παρουσία. Όλα
αυτά που μας φαίνονται ασήμαντα, ανούσια και μικρά
μετατρέπονται σε μυστικά που κρατούν τις μοίρες των ανθρώπων
στα χέρια τους, ενώ οι επιστήμες όλες συνταιριάζονται τόσο
γλυκά και κομψά με την καθημερινότητα, που νιώθεις πως όλα
ακολουθούν το ίδιο πρότυπο λειτουργίας! Η αστρονομία κρύβεται
μέσα στην γαστρονομία και η γεωγραφία μαθαίνεται ευκολότερα
σ’ ένα μπακάλικο κάπου στην αγορά της Κωνσταντινούπολης.
Η μεταφορική έννοια των λέξεων γίνεται ένα ιδιαίτερα
εύχρηστο εργαλείο στα χέρια του Σάσου Μπουλμέτη δίνοντας μια
ποιητική, σχεδόν μαγική διάσταση στις έννοιες και στα νοήματα
που αποδίδονται με τον πιο λυρικό τρόπο!
6. Πέρα όμως από αυτά τα χαρακτηριστικά της, η ταινία ασχολείται με μια ιστορική
περίοδο και με τις κοινωνικές της προεκτάσεις ρίχνοντας φως στις συνθήκες που
επικρατούσαν στη ζωή όσων απελάθηκαν απ΄ τον τόπο τους, στα προβλήματα
προσαρμογής που αντιμετώπισαν και κυρίως στην πίκρα των ανθρώπων εκείνων
που «έφυγαν από την Σουρκία γιατί ήταν Έλληνες και στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκαν
σαν Σούρκοι». Παράλληλα, κάνει αναφορά στα πολιτικά παιχνίδια που συχνά
παίζονται πίσω απ’ τις πλάτες των λαών στα παρασκήνια της διπλωματίας, με
θύματα κάθε φορά τους ίδιους τους ανυποψίαστους λαούς που δεν ενδιαφέρονται
για τα πολιτικά συμφέροντα και επιθυμούν την ειρηνική τους συνύπαρξη απλά και
μόνο!
Σο όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα βοηθούν μερικά πετυχημένα πλάνα
αντιπαράθεσης του Ελληνικού και του Σουρκικού τοπίου κάποιο πρωινό (που μας
δείχνουν ότι οι διαφορές μας περιορίζονται τελικά σε κάποιες εξωτερικές συνήθειες
της καθημερινής ρουτίνας) και η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα (εκπληκτική
όπως πάντα) που μας ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς της Ανατολής!
Σο σενάριο είναι καλοδουλεμένο με ίσως κάποιες υπερβολές μέσα απ τις οποίες όμως
διαφαίνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ελληνικής νοοτροπίας της εποχής και
το ιδιότυπο χιούμορ του λαού! Οι ερμηνείες αποδίδουν τους χαρακτήρες με
πειστικότητα, ενώ η σκηνοθεσία ακολουθεί αρμονικά τα παραπάνω! Αρκετά
εντυπωσιακά είναι τα ειδικά εφέ από τον Γιάννη Γεωργαρίου.
ίγουρα δεν είναι αριστούργημα, σίγουρα δεν μιλάμε για διεθνή παραγωγή, όμως,
σίγουρα πρόκειται για μια απ τις πιο καλοδουλεμένες ελληνικές παραγωγές που
έχουμε δει ποτέ, αποτελώντας έναυσμα για καλύτερες ταινίες, αποδεικνύοντας πως
μπορούμε.
