1. Naam: Gijsbert Kamer
Geboren: 10 september 1963
Burgerlijke staat: ongehuwd
Schoolopleiding: vwo
Verdere opleiding: paar jaar gestudeerd
(Nederlands en geschiedenis)
Website: www.volkskrantblog.nl/blog/6863
Grootste succes: De Pop-Persprijs, 2001
26
Wie is Gijsbert Kamer?
Gijsbert Kamer is popjournalist bij de Volkskrant. Hij schrijft recensies
van cd’s en concerten, hij interviewt artiesten en hij publiceert
overzichtsverhalen over muziek, bands, zangers en muzikanten. Ook
schreef hij twee boeken. Het boek Pophelden is een bundeling van
interviews die hij deed, en in Popmuziek in een notendop beschrijft hij de
geschiedenis van de popmuziek in het kort.
Hoe word je popjournalist?
Daar zijn geen vaste regels voor. Ik ben in dit vak
gerold omdat ik veel in platenwinkels gewerkt heb,
altijd veel naar concerten ging en echt alles las wat er
over popmuziek te lezen viel, van platenhoezen en
tijdschriften tot boeken. Tijdens een concert raakte ik
met iemand aan de praat die zei dat ik volgens hem
veel van deze muziek wist en ook breed georiënteerd
was. Dat klopte wel, vond ik. Toen vroeg hij of ik voor
de Volkskrant concertrecensies zou willen schrijven.
Werd je zo het diepe ingegooid?
Nee hoor, ik ben heel goed begeleid door Roland de
Beer, die ook nog steeds bij die krant werkt. Dan ging
ik ’s avonds naar een concert, schreef de volgende
dag een stuk en nam dat uitgebreid met hem door.
Voordat ik bij de Volkskrant begon, had ik eigenlijk
nog nooit geschreven, dus ik startte gewoon als
leerling-journalist, op m’n achtentwintigste. Na een
paar maanden deed ik het alleen, zonder inbreng van
De Beer.
Er komen honderden cd’s per maand uit. Welke
bespreek je?
Dat is een kwestie van goed kiezen. Ik schrijf twee
van elke drie weken cd-recensies, en dat mogen er
elke keer maar vier zijn. Een van die vier is dan een cd
die de Volkskrant en ik voor iedereen belangrijk
vinden, dus bijvoorbeeld een nieuw album van grote
namen zoals Tom Waits, U2, Madonna of Bob Dylan.
Of er ook zulke belangrijke Nederlandse artiesten
zijn? Hmmm, daar kan ik zo gauw niet opkomen…
Ook schrijf ik altijd over cd’s die bijna niemand kent,
om luisteraars op een spoor te brengen. Waar ik nooit
over schrijf zijn slechte cd’s van onbekende artiesten.
Met zo’n verhaal doe je niemand een plezier.
Schrijf je dan nooit iets negatiefs?
O, jawel! Soms zijn er artiesten of bands die ik niks
vind, maar die dan zo bekend worden dat we er echt
over moeten schrijven. Dat gebeurde bijvoorbeeld
met Anouk, toen ze met Nobody’s Wife haar eerste
grote hit had. We vonden het dus niet zo’n goed plan
om die plaat te recenseren, maar we moesten er wel
aandacht aan besteden. Toen heb ik maar een
interview met haar gedaan. En ja, ik heb negatieve
dingen over haar geschreven. Eigenlijk is ze het met
die kritiek achteraf ook wel eens. Ze is namelijk
aantoonbaar beter geworden, en ook dat schrijf ik
dan natuurlijk op.
Heb je je wel eens vergist?
Ik weet nog dat ik het eerste concert van U2
echt vreselijk vond. Toen was ik nog geen
journalist, overigens. In die tijd hield ik erg van
heel sombere new wave, met zwarte kleding
en zo, en hier stond een Ierse band met lang
haar en rare laarzen vrolijk met hun armen te
zwaaien. Dat stond me helemaal niet aan.
Toen niet, in elk geval. Als ik nu datzelfde
concert zou meemaken, zou ik het
waarschijnlijk wél leuk vinden.
Hoe vaak luister je naar een cd die je gaat
bespreken?
Toch zeker een keer of vijf, zes. Ik zit dan ook echt te
luisteren, misschien met het cd-boekje erbij, of ik ga
iets over de artiest of de muziek opzoeken. Als ik een
recensie schrijf, vind ik wel dat ik de cd echt moet
begrijpen. Ik vind het belangrijk dat musici hun
muziek serieus nemen, dus moet ik dat ook doen.
Als recensent krijg je zelf ook nogal eens kritiek.
Dat gebeurt vooral bij concerten. ‘Iedereen stond te
joelen van enthousiasme, en meneer Kamer vond het
weer niks,’ schrijven ze dan bijvoorbeeld. Maar als
recensent is het niet mijn taak om te schrijven hoe blij
de fans waren. Ik moet vertellen wat ik van het
concert vond en vooral ook waarom ik dat vond. Dat
is mijn werk, of je het nu met me eens bent of niet.
“Ik weet nog dat
ik het eerste
concert van U2
vreselijk vond”
24 hoofdstuk 1
© EPN
Muziek en media 25
© EPN
1.6
1.26.3