3. Voor deze band geen styling. Een beetje make-up oké, maar
don’t mess with the Triggerfinger-look. Megajong zijn de man-
nen niet, maar ze hebben de attitude van een puberjongen die
voor het eerst een stel tieten ziet. Zodra het lachen en spora-
disch scheten laten begint, is ontsnappen niet meer mogelijk.
“Een gitaar is als een vrouw. Die moet naar je luisteren,” bul-
dert Ruben. Mario valt hem direct in de rede: “Mijn drumstel
is en blijft mijn sletje. Niks te klagen dus!” Paul kijkt ondertus-
sen kalmpjes om zich heen, om de discussie te besluiten met
een harde boer.
Smaakt zo’n megahit niet naar meer?
Ruben “Het is leuk, maar dit is nooit het uitgangspunt geweest.
Onze vorige plaat is platina geworden, zonder dat daar ook
maar één hitsingle op staat. Wij maken geen muziek om hits te
scoren, zoiets heb je trouwens ook helemaal niet in de hand. ‘I
Follow Rivers’ is daar het beste voorbeeld van. Ongeveer een
kwartier voordat we het live inspeelden, hebben we gekeken
wie wat ging doen. Iets van: ‘Er moet een melodietje in, zal ik
dat dan fluiten? Klinkt goed!’.”
Mario “En dat wordt dan gewoon dé num-
mer één. Terwijl ik mijn iPhone als drum-
computer gebruikt heb. Het ultieme bewijs
dat je gewoon met je mobiele telefoon een
hit kunt maken!”
Het steekt nogal af tegen de rest van jullie
herrie.
Mario “Mensen komen naar aanleiding van
die ene single naar een optreden en wor-
den dan omver geblazen. Maar onver-
wachts uit de hoek komen is ook leuk.”
‘Een kwartier voor we
‘I Follow Rivers’
inspeelden, keken we
nog wie wat ging
doen’
TRIGGERFINGER. DE HARDSTE BAND
VAN BELGIË, MAAR ONDERTUSSEN WEL
EVEN EEN MEGAHIT SCOREN MET EEN
RUSTIG VOORTKABBELENDE COVER
VAN LYKKE LI’S ‘I FOLLOW RIVERS’.
“OP HET MOMENT DAT JE DE SEXINESS
HEBT, HEB JE WAT JE WIL.”
TEKST DAVID VAN ROON EN JEROEN JANSEN FOTOGRAFIE TWO GUYS FROM TEXAS
ASSISTENT-FOTOGRAFIE KIM ZEEMAN VISAGIE ESTHER VAN MAANEN
et eerste optreden dat wij van Triggerfinger zagen, staat als
koortsdroom in ons geheugen gegrift. Niet omdat de snoei-
harde rock je bloed laat koken, maar omdat een vriend besloot
van tevoren snel een blowtje te roken. En halverwege de show
zijn zicht verloor. Muziek uit de speakers knallend, vriend in-
een gedoken en kreunend dat hij niets kon zien, raakten we
toch een beetje in paniek. Tot hij bij de laatste gierende tonen
van Rubens gitaar eensklaps terug op de wereld was. “Jezus
man,” stamelden we. Waarop hij doodleuk antwoordde: “Wat?
Dat was het meest awesome optreden ooit!” Nu staan ze voor
ons. Drie man, één team. Rubens baard in real life nóg ja-
loersmakender. Op weg naar het interview
met België’s grootste, hoorden we minstens
tien keer iemand het ‘I Follow Rivers’ melo-
dietje fluiten. Bevestigt nog maar eens dat
we de hipste band van het moment voor ons
hebben, maar of het helpt tegen zweethand-
jes? Bassist Monsieur Paul ziet er met zijn
imposante verschijning uit alsof hij ons met
één hand kan breken, drummer Mario
Goossens ziet eruit of hij dat ook echt zou
doen, frontman Ruben Block is de rustige
kracht die ervoor zorgt dat dit niet gebeurt.
triggerfinger
50
6. en je écht kunt overtuigen, heb je wat je wil.”
Jullie hebben nogal de neiging op elkaars lip te staan op het
podium.
Ruben “Je kunt je muziek goed laten klinken als je meters ver
uit elkaar staat, maar dan mist het gevoel. Als we dichtbij el-
kaar staan, voel ik Mario naast mij, zie ik hem in mijn ooghoek
op zijn drums rammen en een solo geven. We gebruiken dat
podium wel, maar op het moment suprême wil ik naast hen
staan. Op dezelfde lijn, volle kracht vooruit.”
Vergeten jullie de zaal?
Ruben “Het publiek zien we vaak niet eens. We lanceren die
hele bende gewoon de zaal in. Soms wordt het dan zwart voor
mijn ogen, zo sta ik mijn hart te geven. Als ik dan een aantal
hele lange noten zing en heel hard duw, vergeet ik bijna te
ademen. Dat geeft een gevoel dat je tien meter boven het po-
dium uit laat stijgen.”
Is dat podium verslavend?
Ruben “Misschien zijn onze optredens nog het best te vergelij-
ken met een rit op een losgeslagen paard, dat je bijna niet
meer kunt besturen en dat als een waanzinnige vooruit sprint.
Die waanzin die daarin zit, dát is verslavend.”
Een soort drug?
Paul “Absoluut, daar weet ik alles van. Die houden je jong. Ik
zou eruit moeten zien als 108, maar mijn koppie is nog hele-
maal scherp. Lemmy, de zanger van Motörhead, zei ooit: ‘If
you think you are too old to rock and roll, you probably are’.
Vitaliteit heeft helemaal niks met lichamelijke leeftijd te ma-
ken, wel met je mentale. Kijk naar Buena Vista Social Club. De
jongste is in de tachtig, de oudste is zo’n 97. En die mannen
grooven nog steeds. Iedere vrouw valt voor die gasten.”
Onafscheidelijk op het podium, zijn jullie ook altijd bij el-
kaar thuis over de vloer te vinden?
Mario “Nou, nee. Wij zijn, zeker de afgelopen anderhalf jaar,
voortdurend op tour geweest. We zien elkaar vaker dan onze
eigen families. Het is niet dat bij elkaar langsgaan te veel zou
zijn, maar zo hebben we tenminste tijd voor ons eigen gezin.
Even ons eigen leven. En dat is ook gezond. Uiteindelijk is de
band je werk. Leuk werk, dat wel, maar dat stukje vrijheid is
nodig. Er zijn altijd nog anderen die aan de zijlijn schreeuwen
om aandacht.”
Is het leven van een rocker niet lastig te combineren met dat
van een huisvader?
Paul “Ik denk dat wij het geluk hebben dat
onze partners wel een en ander gewend
zijn. Die hebben ook een eigen sociaal le-
ven. Ze zouden volgens mij niet eens willen
dat we elke dag bij hen zouden zijn.”
Mario “Kinderen raken makkelijker gewend
aan dit leven. Mijn dochter weet dat als ik
op tournee ga, ik maar even weg ben. Ze
mist mij en ik mis haar ook. Aan de andere
kant, wij zijn soms vier of vijf maanden
achter elkaar thuis. En dan ook op momen-
En toekomstige hitjes?
Mario “Het plan was om in november van dit jaar weer de studio
in te gaan, maar door alle heisa rondom deze single moet dat
wel een paar maandjes worden opgeschoven. We komen er nu
gewoon niet aan toe.”
Genieten jullie wel een beetje van al die, zoals je het zelf
omschrijft, heisa?
Mario “Als dit liedje er niet was geweest, waren we daar echt
niet verdrietig om geweest, en deden we ons werk met even-
veel plezier. Eerlijk is eerlijk, het is fijn. Wat ik trouwens gek
vind is dat artiesten vaak afgeven op het feit dat ze succes heb-
ben. Daar moet je toch juist van genieten? Dat doen wij in ie-
der geval volop!”
Paul “Het is onvoorstelbaar. Ik weet niet hoe oud jullie zijn,
maar ik ben nu al zo’n 37 jaar muzikant. Ik heb in verschillen-
de succesvolle bands gespeeld, maar echt succes met mijn ei-
gen band zat er nooit eerder in. Tot nu. Dat is toch fantastisch?
Opa is beroemd, opa is popster geworden!”
Jullie zijn de hardste band van België, hoe hebben jullie dat
geluid gevonden?
Ruben “Dat kwam heel geleidelijk. Het heeft ook met onze per-
soonlijkheid te maken. Klank zit namelijk in je vingers. Je
raakt ingespeeld op elkaar, er ontstaat een connectie. Geen
van ons had dat eerder. Het is alsof je met z’n drieën op een
surfplank staat en samen aanvoelt wanneer er een golf komt,
wanneer je omhoog gaat en weer naar beneden moet. Het is
een soort waanzin, een storm waar je samen instapt.”
Een storm?
Ruben “We kunnen muzikaal elkaars zinnen afmaken. Dat
wanneer je aan het spelen bent, je precies weet hoe de vol-
gende noot zal klinken. Behoorlijk angstaanjagend. Het is als
vrijen met iemand. Met sommige mensen is dat heel raar en
loop je te sputteren, bij anderen moet je niets zeggen en gaat
het vanzelf geweldig.”
Jullie muziek zit vol vieze seks.
Ruben “Ligt eraan wat je vies noemt, haha. Ik denk dat je voor-
al suggestief moet zijn. Ik heb niet het gevoel dat ik sexy tek-
sten schrijf wanneer ik heel expliciet ben. Dan geef je immers
alles al weg. Ook dat kan soms best werken, maar voor mij is
het suggestieve eerder spannend. Niet alles gaat over seks, het
sexy zijn zit al in de groove.”
Mario “Keep the roll in the rock. Meestal denken mensen dat
rock-‘n-roll alleen maar gaat over harde gitaren, alle knoppen
op maximaal en flink schreeuwen en toe-
pen. Dat kan natuurlijk, maar wij vinden het
veel interessanter om de swing erin te bren-
gen, als je begrijpt wat ik bedoel. Als de eer-
ste tien rijen voor het podium vervolgens al-
leen maar bestaan uit vrouwen, dan zijn we
goed bezig.”
Ruben “Juist! Helemaal mee eens. Het is echt
veel moeilijker om vrouwen te overtuigen
met je muziek, die hebben het door als je
daar gewoon wat luid staat te rammen.
Maar op het moment dat je de sexiness hebt
‘Als wij op het
podium staan, is
dat net de
perfecte vrijpartij’
triggerfinger
53
7. ten dat andere vaders niet thuis zijn.”
Paul “Dit klinkt allemaal wel erg weinig rock-‘n-roll,
vinden jullie niet?”
En jullie kinderen, doen die iets muzikaals?
Mario “Nee. Dat hoeft ook niet, dat moet uit henzelf
komen. Ik begon op mijn zesde op emmers te
drummen. Een van mijn nonkels - lees: ooms - zag
dat en zei tegen mijn moeder: ‘Koop een drumstel
voor die knul’. Mijn dochter is nu elf en kan geen
noot lezen, maar de muziek kan altijd nog komen.”
Ruben “Wat Mario zegt. Ik was al negentien toen ik
voor het eerst een gitaar oppakte. We waren met
school op weg naar Rome en een klasgenoot had
een akoestische gitaar bij zich. Hij heeft mij zo
goed als ging geleerd ‘Purple Rain’ van Prince te
spelen. Dat heb ik meteen heel de weg naar Rome
gespeeld. Tot grote ergernis van mijn klasgenoten.
Het was ik of de gitaar de bus uit.”
En dat gouden keeltje van je?
Ruben “Ik zong vroeger in een koor op school. De
leraar zei me dat ik een goede stem had en daar iets
mee moest doen. In de eerste band waar ik in
speelde, Sin Alley, deed ik nog achtergrondvoca-
len, maar dat is wel uitgegroeid!”
Net als je peper-en-zout baardje. Dat was niet al-
tijd zo extravagant, toch?
Ruben “Nee, ik ben niet zo geboren, haha! Wel heb
ik die bakkebaarden al vanaf het moment dat er
daar haar begon te groeien. En ja, dat is daarna
zo’n beetje geëvolueerd. Er was bij deze look eerst
helemaal geen sprake van een snor.”
Wanneer dacht je: ‘Hé, ik kan die bakkebaarden
ook onder mijn neus door laten groeien’?
Ruben “Ik had me een paar dagen niet geschoren,
het was me niet precies meer duidelijk waar de
snor ophield en de baard begon. Dat moest dus no-
dig worden bijgewerkt. Maar midden in het proces
raakte opeens de batterij van mijn scheerapparaat
leeg. Ik had nog maar een paar minuten voor we
het podium op moesten en moest er toch iets symmetrisch van
maken. Toen heb ik mijn kin nog bijgewerkt, et voilà! Of ik die
snor verf? Nee, dat is puur natuur!”
Uitstraling is voor jullie heel belangrijk.
Ruben “Zeker, het gaat om de manier waar-
op je jezelf presenteert. Het feit dat je een
pak aandoet voor je gaat spelen is voor ons
een soort voorbereidingsritueel. Dat pak
stamt eigenlijk al uit de jaren vijftig. Elvis,
maar ook Roy Orbison bijvoorbeeld, zag er
altijd fantastisch uit.”
Is dat pak dan een uniform?
Ruben “Vroeger hadden we alledrie steevast
een gitzwart pak aan, daar zijn we van afge-
stapt. We hebben nu meer ons eigen stijltje, waar
we onze persoonlijkheid in proberen te stoppen.”
Paul “Ik was eigenlijk de laatste die ooit een pak aan
zou trekken. Maar Ruben bezig zien in zijn kos-
tuum werkt behoorlijk aanstekelijk. Toen dacht ik:
waarom ook niet. Nico Dijkshoorn schreef ooit in
een interview dat ik op een maffioso lijk. Geen idee
waar hij dat vandaan heeft!”
Dat pak maakt van jullie wel een beetje zaken-
mannetjes, zijn jullie dat ook?
Ruben “In zekere zin. We merkten dat er grof geld
binnenkwam, onze marktwaarde steeg. Door zelf
vinger aan de pols te houden, zorgen we ervoor al-
tijd onze creatieve vrijheid te behouden. We heb-
benbijvoorbeeldeendealmetdeplatenmaatschap-
pij: wij maken een album, betalen zelf de
productiekosten en leveren een kant-en-klare plaat
af. De maatschappij verkoopt hem dan zoals hij is,
anders niet.”
Gaat jullie geld op aan drank en vrouwen?
Ruben “Nee, helemaal niet. Dat geld investeren wij
in supporttours in het buitenland, met Within
Temptation of Thin Lizzy bijvoorbeeld. Dat kost
heel veel. Met crew en tourbus zit je al snel op zo’n
tweeduizend euro per dag. We moeten dus echt
sparen. Vroeger kon je met één single Europa ver-
overen. Nu moet je daar veel harder voor werken.”
Blijft er nog wel wat over voor jullie oude dag?
Mario “We horen zo vaak dat een artiest moet lijden.
Maar fuck it, dat is echt niet waar.”
Paul “Ik kom uit een tijd waarin artiesten van niets
wisten, waarin de platenmaatschappij al het geld
opstreek. We waren gelukkige dwazen toen. Maar
dat is tegenwoordig wel anders. Nu wordt niet een-
tje rijk, maar deel je de opbrengst. Zo zorg je dat
het voor iedereen een party is, dat is wel zo leuk.”
Wat kunnen we nog van jullie verwachten?
Mario “We hebben nog ideeën voor zo’n tien platen.
Maar misschien gaat Ruben straks solo, of stoppen
we na nog twee albums. Je weet nooit hoe het gaat!”
Dat zou jammer zijn!
Paul “Nou ja, jammer hoeft dat niet te zijn. Ik wens niemand
dood hoor, maar artiesten die eerder gaan,
worden vaak wel legendes. Daar heb ik wel
eens over nagedacht. Kijk naar Jimi Hen-
drix. Doordat hij vroeg heenging, is hij
echt onsterfelijk geworden. Had hij nog ge-
leefd, dan was het misschien wel heel an-
ders gelopen.”
Wie moet er bij jullie het loodje leggen
voor die felbegeerde legende-status te
behalen?
Paul “Ik zal het eerste gaan. Maar na u!”
‘We horen zo
vaak dat een
artiest moet
lijden. Fuck it, dat
is echt niet waar’
Jimi Hendrix
RUBEN: “GE-WEL-DIG, WAT EEN
MAN. DE GROOTSTE PIEMEL TER
WERELD, HAHA!”
Poison Ivy,
The Cramps
PAUL: “DE REDEN DAT RUBEN
GITAAR IS GAAN SPELEN. WAT
EEN MADAME, FUCKING HELL! ZIJ
IS EEN HEEL SEXY IEMAND EN
MAAKTE MIJ DUIDELIJK DAT JE
MET ATTITUDE HEEL VER KOMT.”
Henk Wijngaard
RUBEN: “HET EERSTE SINGLETJE
DAT MARIO OOIT KOCHT. EN
HARTSTIKKE ROCK-’N-ROLL!
MAAR WE DENKEN STIEKEM DAT
‘IE NU NIET MEER LEEFT.
Lykke Li
RUBEN: “ZO, WAT EEN MOOIE
VROUW. MAAR WIE IS HET? LYKKE
LI? WOW! MOGEN WE DIE FOTO
HEBBEN DAN?”
Queens of the
Stone Age
MARIO: “ER ZIJN SLECHTERE
BANDS OM MEE VERGELEKEN TE
WORDEN. MAAR DIE
VERGELIJKING WORDT NU EEN
STUK MINDER GEMAAKT DAN
VROEGER. EIGENLIJK ZIJN ZE
WEL ERG LELIJK ZEG!”
triggerfinger
54
