3. Twórcą i prekursorem metody Kinesiotapingu był Japoński
chiropraktyk Kenzo Kase.
Zauważył on, że aby zastosowana terapia działała w oczekiwany
sposób trzeba ją powtarzać, nawet kilkunastokrotnie. Chciał
stworzyć metodę terapii, która będzie mieć ciągły wpływ na
pacjenta, także po jego wyjściu z gabinetu.
Zaczął stosować elastyczne plastry wykonane z bawełny na
napięte mięśnie, aby wesprzeć i wydłużyć efektywność wykonanej
terapii.
4. Kinesiotaping był szeroko stosowany już w latach 1970-1980r. w krajach
azjatyckich.
Do Europy metoda dotarła dopiero ok. 1998r., gdzie była używana oraz
udoskonalana m.in. w Niemczech, Portugalii i we Włoszech.
Kinesiotaping większej publiczności został zaprezentowany na olimpiadzie
w Pekinie w 2008r., w trakcie której stosowano tę metodę u licznych
sportowców. Od tej pory Kinesiotaping stał się nieodłączną częścią
fizjoterapii sportowej, a także stopniowo coraz częściej wykorzystywaną
metodą podczas codziennej pracy fizjoterapeutów u każdego rodzaju
pacjentów.
5. Ogólne zastosowanie Kinezjo Taśmy:
• Zespół bólowy kręgosłupa
• Korekcja postawy ciała
• Stany pourazowe mięśni i ścięgien
• Zwichnięcia, skręcenia, stłuczenia
• Wysięki
• Stymulacja mięśni osłabionych
• Rozluźnienie mięśni nadmiernie napiętych
• Ochrona stawów
• Działanie przeciwbólowe
• Redukcja zapalenia
• Zmniejszenie zastojów i obrzęków limfatycznych
• Zwiększenie zakresu ruchomości
• Poprawa czucia głębokiego
6. Zastosowanie kinezytapingu w podstawowych
dziedzinach nauki:
• Medycyna ogólna (zbyt wysokie lub niskie napięcie mięśniowe,
migrena, bóle stawów i aparatu ruchowego, schorzenia
reumatoidalne, obrzęki)
• Medycyna estetyczna (bóle pooperacyjne, porażenia nerwów,
zaburzenia ukrwienia, bliny)
• Ortopedia (zaburzenia stabilności stawów, bóle stawów, poprawa
zakresu ruchomości, przykurcze)
• Medycyna wewnętrzna (niewydolność systemu żylnego kończyn
dolnych, zaburzenia krążenia krwi, obrzęki, regulacja pracy
niektórych narządów wewnętrznych)
• Kosmetologia ( cellulit, blizny, zmarszczki)
8. Taśma do kinesiotapingu wyróżnia się cechami podobnymi do
ludzkiej skóry, ma podobną grubość (od 0,5 do 4 mm).
Rozciąga się do około 140% swojej początkowej długości.
Wykonana jest z bawełny, a powierzchnia klejąca to akryl
medyczny. Jest przepuszczalna dla wody i powietrza.
Po naklejeniu i zadziałaniu ciepła staje się wodoodporny.
Przeciętnie aplikacja utrzymuje się na skórze ok 3-5 dni w
jednostkowych przypadkach nawet do tygodnia i dłużej.
9. Taśma do kinezytapingu to tzw. ‚inteligentna dłoń” terapeuty,
z której pacjent korzysta przez 24 godzin na dobę.
Plastry te, oddziałują na ciało w sposób stały i aktywując
proces samoleczenia, umożliwiając osiągniecie optymalnych
rezultatów terapeutycznych.
10. Przygotowanie skóry
Skóra powinna być sucha i wolna od wszelkich płynów, kremów czy
olejków, w tym ochrony przeciwsłonecznej czy różnego rodzaju maści.
Aby przygotować skórę optymalnie, należy przemyć ją czystą wodą z
mydłem, a następnie przetrzeć całą powierzchnię gazą z alkoholem.
Małe ilości włosów na ciele nie będą kolidować ze skutecznością lub
przyczepnością taśmy. Obszary o znacznym owłosieniu powinny być
wcześniej przygotowane, tj. ogolone, aby uzyskać najlepsze wyniki i aby
zmniejszyć ból do minimum gdy plaster jest usuwany.
11. Przygotowanie taśmy do aplikacji
Należy zmierzyć okolicę ciała jaką będzie się oklejać, a
następnie odmierzyć na rolce taśmy potrzebną długość i
przyciąć ostrożnie używając specjalnie do tego
przystosowanych nożyczek, które nie strzępią plastra (pozwala
to na mocniejsze i dłuższe przyleganie do skóry). Pamiętaj, aby
zaokrąglić ostre krawędzie na taśmie w celu zapobiegania
przedwczesnemu odklejaniu się brzegów.
12. Gdy wszystko jest gotowe do rozpoczęcia przyklejenia plastra
kinesio, należy usunąć z jednego końca, który za chwilę będzie
naklejony spód taśmy. Nie należy usuwać za dużo spodu spod taśmy,
ponieważ może to spowodować, że podczas aplikowania ”ramiona”
mogą przypadkowo się połączyć i zrujnować klejenie.
Ponadto unikaj dotykania klejącej się strony taśmy po usunięciu
spodu, ponieważ wpłynie to na zmniejszenie siły przyczepności do
skóry i może prowadzić do wcześniejszego odklejania się.
Po naklejeniu aplikacji należy pamiętać, aby pocierać lekko i
energicznie taśmę w celu aktywowania kleju.
13. Wyróżniamy następujące sposoby aplikacji :
mięśniowa:
– najczęściej wykorzystywana
– w celu relaksacji mięśnia taśmę przykleja się od
części dystalnej do proksymalnej mięśnia
– w celu stymulacji mięśnia taśmę przykleja się od
części proksymalnej do dystalnej mięśnia
– naciągnięcie wynosi 0%
– przykleja się zawsze na maksymalnie rozciągnięty
mięsień
14. limfatyczna:
– najważniejsza kwestia to połączenie obrzęku z
najbliższymi węzłami chłonnymi
– taśma rozcinana jest w kształt „wachlarza” tzn. 4-5
pasków z ok. 2,5 cm bazą
– naklejana część ciała ułożona swobodnie
– maksymalne 15% rozciągnięcie taśmy
– poprawia krążenie krwi i chłonki
15. więzadłowa:
– odciąża więzadła
– plastruje się w obrębie elementów kostnych
– naciągnięcie taśmy od 25 do 100%
–pomocna również przy leczeniu punktów
spustowych
16. powięziowa:
– najtrudniejsza do wykonania
– za jej pomocą koryguje się ustawienie powięzi,
poprawia funkcję mięśni, stawów
– naciągnięcie plastra wacha się między 0, a 75%
18. funkcjonalna:
– wspomaga osłabiony mięsień
– baza dystalna i proksymalna
– jako pierwsza naklejana zawsze baza dystalna, baza
proksymalna naklejana na końcu zakresu wspomaganego
ruchu
21. Bibliografia:
1. Hałas I., Kinesiology Taping metoda wspomagająca terapię tkanek
miękkich, „Praktyczna fizjoterapia i Rehabilitacja” 2010, Nr 9/10, str. 22-26.
2. Skonieczna-Zyecka K., Kruszyniewicz J., Kinesiology taping jako
propozycja postępowania fizjoterapeutycznego w sporcie, „Praktyczna
fizjoterapia” 2016, Nr 68, str. 41-48
3. Pijnappel H., Taping Medyczny, H.F.J. Pijnappel, 2012
