2. De vorige keer. In het vorige hoofdstuk kreeg Lily een relatie met Josef Ooms. Kelsi kreeg verkering met Jason van Ginkel, het half neefje van Marnix. Ook had Kelsi een enorme ruzie met Lis. Milan haalde zijn levenswens. Luuk adopteerde een maatje voor Dodo; de zwarte kitten Mia. Luuk en Tamara startten een winkeltje. Ja? Weer bij? Lees dan maar verder… ->
3. In het studentenhuis gaat alles zoals normaal. “Serieus. Niemand kan toch leren op deze manier?” zegt Josef met een zucht. “Nee, leren lukt niet.” zegt Lily lachend. “Maar leuk is het wel!” Studenten- vereniging van Velds
7. …dat Marnix zijn levenswens heeft gehaald voordat hij op de helft van zijn studententijd zit.
8. En natuurlijk zijn er ook nog regelmatig feestjes. “Weet je dat een toga je heel erg leuk staat?” vraagt Jasper. Ilse glimlacht. “Jou staat het anders ook heel leuk.” Dan giechelt ze. “Mijn eigen Romeinse held.”
9. “Is het nou zo moeilijk om een laken om te knopen?” Lily schudt haar hoofd. “Nee, maar als ik een laken omknoop, heb ik geen alternatieve toga meer.” “Dat is waar. En eigenlijk denk ik dat dit je beter staat dan een omgeknoopt laken. Want hierin zie je er heel leuk uit.” zegt Josef en hij stapt wat dichter naar Lily toe. “Vind je dat?” vraagt Lily terwijl ze haar armen om Josef heen slaat.
10. Meer dan knikken kan Josef niet doen voordat Lily hem stevig tegen haar aantrekt en hem zoent.
11. “De slaapkamers zijn volgens mij boven, hoor!” wordt er vanaf de pooltafel geroepen. Lily giechelt en mompelt tegen Jozef’s lippen aan; “Dat is niet eens zo’n slecht idee.”
12. En dus duurt het niet lang voor de twee samen boven op bed liggen, de toga’s in een hoek gegooid.
13. Pas een flinke tijd later, wanneer de gasten alweer naar huis zijn, keert de rust bij Lily en Josef terug. “Ik hou van je, Lily.” “Ik hou ook van jou.”
14. “Constantijn is overleden!? Maar hoe is dat dan gebeurt?” vraagt Larissa geschokt aan Nikki, die op bezoek is. “Nou, dat weten we niet precies. Jason en Tim waren op school en de rest was aan het werk. Maar toen we thuis kwamen, stond er de grafsteen van Constantijn, buiten in de sneeuw naast een halve sneeuwpop.” “Mijn god… Hoe is Ann eronder?” Challengefields 4
15. “Ze heeft het er erg moeilijk mee, wat begrijpelijk is. Ook al had ik het gevoel dat ze alleen maar bij Constantijn bleef vanwege Tim, het was toch haar man waar ze al een flinke tijd mee samen was en met wie ze samen een kind had.” “Dat is begrijpelijk. En hoe is het met Tim?”
16. Nikki zucht. “Wat moet ik ervan zeggen? Hij heeft het momenteel heel moeilijk. Hij was echt een papa’s kindje. Zijn band met Constantijn was heel erg sterk en hij mist zijn vader enorm. En dat is dubbel zo erg doordat hij helemaal geen band met Ann heeft. Het was Constantijn die altijd voor hem klaarstond.” “Arme jongen…”
17. “Gelukkig is Jason er. Hij is momenteel de enige die Tim kan troosten en hem kan kalmeren na een nachtmerrie.” “Hetgeen wat Ann eigenlijk zou moeten doen.” “Ja… Maar dat doet ze niet. Als Tim een huilbui heeft, loopt ze ervoor weg. Ze kan er totaal niet mee omgaan.”
18. Larissa schudt haar hoofd. “Zo blijkt maar weer eens dat niet iedereen voor het ouderschap in de wieg is gelegd.” “Daarom hebben Sammie en ik besloten een beetje extra op Tim te letten. Dat hoefde eerst niet, omdat Constantijn dat deed, maar Ann zal dat duidelijk niet gaan doen.”
19. “Niet te geloven…” zegt Esmay met een zucht. “Nu worden onze jongste kinderen ook al tieners. De tijd vliegt.” “Dat doet het inderdaad. Maar er is niks aan te doen. Ze worden nu eenmaal groot.” Challengefields 3
20. “Nu ze allemaal zo groot worden wil ik eigenlijk nog een kindje.” zegt Esmay zachtjes. “Nog een baby om te vertroetelen en waar ik voor kan zorgen. Maar daar zijn we nu toch echt te oud voor.” Kristof glimlacht geruststellend. “Nee, kinderen van onszelf zullen er niet meer komen. Maar we hebben zeven kinderen. Dus ik denk dat er best wel kleinkinderen komen die we kunnen vertroetelen.”
21. Dan glimlacht Esmay ook. “Je hebt gelijk.” zegt ze en ze pakt de hand van Kristof vast. “En dat weet ik ook wel, maar het is gewoon zo vreemd om geen jonge kinderen meer in huis te hebben.”
22. Ook al heeft hun moeder er moeite mee dat ze gaan opgroeien, William en Lindsay hebben enorm veel zin om tieners te worden en eindelijk niet meer zo’n stuk kleiner dan hun broers en zussen te zijn.
23. Onder luid gejuich van de rest van het gezin blaast de jongste tweeling hun kaarsjes uit.
24. “Klaar?” vraagt William aan zijn tweelingzusje. “Zeker weten.” zegt Lindsay. Dan begint ze te giechelen. “Hé, dat kietelt!”
25. “Wow, dat was vreemd. Alsof je uitgerekt wordt.” zegt Lindsay. Dan kijkt ze naar beneden. “Hmm, dat ziet er toch ook heel anders uit.”
26. William lacht om zijn zus. “Natuurlijk is het anders. We hebben 5 broers en zussen, dus je wist best wel dat je een stuk groter zou worden.” “Ja, dat wist ik wel, maar om het zelf te voelen is toch anders dan het te zien.” mompelt Lindsay.
28. “En jij, Will?” vraagt Kelsi. “Populariteit.” zegt hij met een glimlach. “Ik wil de Journalistiek in en Mediamagnaat worden.”
29. Na een stuk taart te hebben gegeten gaat Lindsay meteen naar haar kamer om zich om te kleden. Ook al was haar outfit niet verschrikkelijk, ze wilde toch graag iets anders aan. Wanneer ze net klaar is met kleding en make-up, wordt er op de deur geklopt. “Kom maar binnen.” zegt Lindsay en William komt de kamer binnen. “Wow, wat een kleuren. Kan je niet beter een zonnebril opzetten?”
30. Lindsay geeft William plagend een duwtje. “Ik wilde gewoon een vrolijke kamer.” “Nou, dat is gelukt.” zegt William. “Maar waarom draag je eigenlijk een bril?” “Omdat mijn ogen niet zo goed zijn.” zegt Lindsay en ze rolt met haar ogen. “En ik vind het ook leuk staan. Maar mag ik nu jouw kamer zien?” “Natuurlijk, kom maar mee.”
31. “Zoals je ziet heb ik iets minder kleuren.” zegt William terwijl ze naar binnen lopen. “Inderdaad.” zegt Lindsay lachend. “Maar het ziet er leuk uit.”
32. Na nog even gekletst te hebben, geeft Lindsay William een knuffel. “Ik ga slapen, zie je morgen. O, en nog gefeliciteerd met je verjaardag.” William lacht. “Jij ook nog gefeliciteerd. Slaap lekker.”
33. “Ik voel me opeens een stuk ouder, nu we geen jonge kinderen meer in huis hebben.” zegt Esmay tegen Kristof wanneer ze zich hebben teruggetrokken in de slaapkamer. “Kan het niet gedeeltelijk komen doordat wij de volgende zijn die opgroeien?” “Misschien ook wel een beetje.” zegt Esmay met een klein glimlachje.
34. “Maar nu is het nog niet zover. En ik vind dat we gebruik moeten maken van het feit dat we nu nog jong en fit zijn.” zegt Kristof veelbetekenend. “Dat is een goed idee.” zegt Esmay en ze zoent Kristof. Dan mompelt ze plagend; “Het is dus waar, wijsheid komt met de jaren.” Dat levert haar een kietelbui op die eindigt met iets heel anders.
35. Op een vroege morgen sluipt 1 van de zigeunerinnen naar het huis van de familie van Velds toe. Ze laat daar, net zoals ze een tijdje terug bij een ander huis gedaan heeft, een wenslamp achter. Challengefields 1
36. Luuk is degene die de wenslamp vindt. Hij en Tamara besluiten de lamp voorlopig te laten voor wat het is. Ze hebben nu niks nodig en ze kunnen hem beter bewaren voor een moment dat ze hem beter kunnen gebruiken, vinden ze.
37. Ruben gaat nog steeds met Ella en Magda om. Hij weet dat het niet klopt, dat het niet reëel is wat hij doet, maar hij is dol op allebei en hij kan geen van beiden pijn doen. Het gevoel dat hij een player is probeert hij te negeren. Maar Ella is absoluut niet dom. “Is er wat?” vraagt ze dan ook op een moment tijdens een uitje met Ruben.
38. Ruben schudt snel zijn hoofd. “Nee, er is niks. Nou ja, buiten dat ik heel erg blij ben om jou weer te zien.” zegt hij en hij neemt Ella in zijn armen. Een tijdje kijken Ruben en Ella elkaar alleen maar aan. Dan laat Ruben haar uit zijn armen en pakt hij haar hand vast. “Kom eens mee.”
39. Ruben gaat op een bankje zitten en trekt Ella bij zich op schoot. “Zo, hier zitten we tenminste iets minder in het zicht.” “En waarom is dat nodig?”
40. “Nou, ik vind niet dat iedereen naar ons hoeft te gaan staren.” zegt Ruben terwijl hij zijn hand van Ella’s rug naar haar bovenbeen verplaatst. “Ik hou van je, Ella.” Op Ella’s gezicht verschijnt een grote lach. “Ik hou ook van jou.” Dan pakt Ruben haar nog wat steviger beet en zoent hij haar.
41. Maar Ruben brengt ook nog steeds veel tijd met Magda door. Tot tegenstelling van Ella, weet zij wel dat Ruben nog een ander vriendinnetje heeft. Erg leuk vindt ze dat natuurlijk niet, maar ze heeft hem zelf in deze positie gezet. En dus probeert ze er maar het beste van te maken. Al kan ze het na een tijdje toch niet meer van zich afzetten en vraagt ze aan Ruben wat hij nou eigenlijk wilt. “Ik… Ik weet het niet, Magda.” mompelt hij en hij kijkt naar de grond. “Ik ben echt gek op je en dat weet je. Maar…”
42. “Maar Ella.” zegt Magda met een zucht. Ruben knikt. “Ja… Ik ben ook gek op haar. Ik wil haar geen pijn doen.” “Ik snap het.” mompelt Magda. Ze staat op en draait zich om naar de deur.
43. Ruben komt dan ook snel overeind. “Magda, wacht.” Hij loopt naar haar toe en trekt zachtjes aan haar schouder, zodat ze zich naar hem toedraait. “Ik bedoel daarmee niet dat ik jou kwijt wil of je pijn wil doen, echt niet.” Voorzichtig veegt hij een traan van haar wang. Dan kijkt hij naar de grond. “Ik… Ik weet het ook niet meer. Dit is zo verwarrend.” “Dit is mijn schuld.” zegt Magda met een trillerige stem. “Doordat ik mijn gevoelens niet voor me kon houden, zit jij nu in deze lastige situatie.”
44. Ruben schudt zijn hoofd. “Nee, hier kan je jezelf de schuld niet van geven.” Ze kijken elkaar eventjes aan. Dan zegt Magda; “Ik ga maar eens.” Ze geeft Ruben een zoen en dan gaat ze snel de deur uit.
45. Niet veel later is het voor Ruben tijd om naar de universiteit te gaan. “Ik wil niet dat je gaat.” zegt Britt koppig. “Je moet hier blijven.” “Britt, hier hebben we het al over gehad.” “Maar het is niet eerlijk!”
46. “Ik weet het.” zegt Ruben. “Maar ik kan er ook niks aan veranderen. En je weet toch dat Lily en ik al snel langs zullen komen? Want mama is bijna jarig, dus dan komen we weer hierheen.” “Beloof je dat?” “Ja, dat beloof ik.” zegt Ruben en hij geeft zijn zusje een knuffel.
47. En later die avond, nadat hij iedereen gedag heeft gezegd, stapt Ruben de taxi in en gaat hij naar de universiteit.
48. Ruben heeft zijn intrek genomen in 1 van de studentenhuizen op de campus. De regels van de universiteit zeggen dat je pas in een studentenvereniginghuis mag wonen na je eerste semester. Niet dat Ruben dat erg vindt. Universiteit
50. Want op die manier kan hij zoveel mogelijk nieuwe mensen ontmoeten.
51. En het duurt ook niet lang voordat zijn zus hem komt opzoeken. “Wow, niet normaal hoeveel jij op mam lijkt.” zegt Lily wanneer ze Ruben ziet. “Maar met dat baardje lijk je toch ook weer wat van pap en opa. Heb je er daarom voor gekozen?”
52. “Nou, het is eigenlijk een soort van familietraditie, nietwaar?” zegt Ruben lachend. “Dat is waar.” zegt Lily. “Het staat je eigenlijk ook best goed.” “Dank je, Li.”
53. Ella en Magda zijn ook allebei gaan studeren. Dat maakt het voor Ruben natuurlijk niet makkelijker. Gelukkig zitten ze geen van beiden bij hem in het studentenhuis.
54. Hij richt zich dan ook vooral op zijn studie. Dat brengt zijn hoofd tot rust. En door die rust zal hij uiteindelijk wel tot een beslissing kunnen komen. Hoopt hij.
55. Kleine kinderen worden groot, maar eigenlijk geldt dat ook voor kleine dieren. De lieve, schattige Mia groeit op tot een prachtige poes. Challengefields 1
56. Ze is wel een poes met streken. Als er niemand kijkt, wisselt ze de krabpaal graag in voor andere voorwerpen.
59. “Bedankt.” zegt Lis tegen de zigeunerin, die een date voor haar geregeld heeft. “Geen probleem.” zegt de zigeunerin en ze geeft een klopje op haar zak. “Het is prettig zaken te doen.” Dan gaat ze weg. Challengefields 3
60. De date van Lis is een roodharige krantenbezorger.
61. Maar de knul schrikt terug van Lis’ directheid en verzint snel een smoes om ervandoor te gaan. ‘Nou ja zeg!’ denkt Lis wanneer ze de jongen weg ziet lopen. Dan haalt ze haar schouders op. ‘Hij valt waarschijnlijk niet op meisjes.’
62. “Niet weer…” zegt Josef met een zucht wanneer er weer een cheerleader komt binnengestormd. “Zo erg vind ik het niet.” zegt Milan wanneer de cheerleader haar yell voor zijn neus doet. Studenten- vereniging van Velds
63. “Maar dat ben jij, Milan.” plaagt Ilse. “Eigenlijk zou ik nu mee moeten doen.” mompelt de Lamamascotte die naast Ilse zit. “Alsjeblieft, blijf gewoon rustig zitten.” zegt Josef meteen.
64. “Ik snap niet waar je zo moeilijk om doet.” zegt Marnix met een grijns wanneer de cheerleader voor hem komt staan. “Wil je mee naar boven?” vraagt hij aan de cheerleader. “Vo gerbits!!” “Dat zie ik als een ja.” grinnikt Marnix en hij en de cheerleader verdwijnen naar boven.
65. “Oké, waarom zijn we hier?” vraagt Ilse een paar dagen later aan Jasper, die haar heeft meegesleept naar een park met een doolhof. “Hoezo? Vind je het niet leuk om samen even weg te gaan uit die drukte?” “Jawel.” “Nou, dan moet je niet gaan klagen.” plaagt Jasper. Hij pakt haar hand en neemt haar mee de doolhof in.
66. Een tijdje wandelen ze door de doolhof, tot ze op een doodlopend punt een bankje zien staan. “Kom, laten we even gaan zitten.” zegt Jasper. Ze ploffen op het bankje en Ilse vraagt; “Weet jij waar we zijn? We zijn toch niet verdwaald?” Jasper schudt zijn hoofd. “Ik kan met mijn ogen dicht de uitgang vinden, dus geen zorgen.”
67. Een tijdje zitten Ilse en Jasper te kletsen. Maar dat kletsen gaat al snel over in knuffelen en zoenen.
68. Plotseling houdt Ilse op met zoenen omdat ze iets kouds op haar arm voelt. “Kijk nou, het sneeuwt!” roept ze verbaast. “Wat vreemd…” zegt Jasper. “Het is veel te warm voor sneeuw.” Ilse lacht. “Dat is speciaal voor ons.” Dan kijkt ze omhoog. “Ik hoop alleen dat het niet te lang duurt. Het is wel mooi, maar ik heb geen jas of zo bij me.”
69. “Ik hou van je, Ilse.” zegt Jasper dan opeens. Ilse kijkt hem even aan. Dan grinnikt ze. “Ik hou ook van jou, gek.” Zachtjes zoent ze Jasper in zijn nek. “Wacht even. Kom op, ga staan.” zegt Jasper.
70. Met veel tegenzin staat Ilse op. Jasper lacht en streelt even haar gezicht. “Je bent zo lief als je loopt te mopperen.” “Ik mopper niet.” protesteert Ilse. “Ik wilde gewoon blijven knuffelen.” “Ik hoop dat je het zo meteen niet meer zo erg vindt dat ik wilde dat je opstond.” zegt Jasper zachtjes.
72. “Lieve Ilse, al sinds het moment dat ik je leerde kennen was ik helemaal gek op je. En in de loop van de tijd ben ik echt van je gaan houden. Er is niemand met wie ik liever de rest van mijn leven liever zou delen. En dus wil ik je vragen…”
73. “…Wil je met me trouwen?” “Oh!” Ilse kijkt met grote ogen van Jasper naar de ring en weer terug. “Ik… Oh Jasper.”
75. Dan vliegt ze Jasper om zijn nek. “Ja! Ja, ja, ja! Natuurlijk wil ik met je trouwen!” “Mooi zo.” fluistert Jasper. “Met dat antwoord heb je me de gelukkigste man ter wereld gemaakt.”
76. Ilse lacht. “Dan zijn we dus allebei heel erg gelukkig.” Jasper knikt. Ze kijken elkaar even aan en laten elkaar dan weten hoe blij ze zijn, zonder woorden.
77. “Wat is er met jullie?” vraagt Milan wanneer Ilse en Jasper binnenkomen, allebei met een grote lach op hun gezicht. “Uhm…” zegt Ilse en ze kijkt even naar haar verloofde. “Jasper heeft me ten huwelijk gevraagd. En ik heb ja gezegd.”
78. “Gefeliciteerd!” roept Lily enthousiast en nog eerder dan Milan is zij bij Ilse om haar te knuffelen. Jasper en Milan kijken elkaar even strak aan. Jasper slikt. Dan geeft Milan een knikje en komt er een glimlach op zijn gezicht, alsof hij zegt; “Oké, het is goed.”
79. “Je weet wat dit betekend, nietwaar?” vraagt Lily aan Ilse. “Uhm, nee?” “Feestje!”
80. “Lily, alsjeblieft, daar heb ik geen zin in. Ik heb geen behoefte in dat gedoe.” “Ik nodig alleen maar wat familie uit, oké?” Ilse zucht. “Vooruit dan maar.” Lily loopt snel naar de telefoon voordat haar nichtje zich kan bedenken.
81. ‘Ik had het moeten weten.’ denkt Ilse terwijl ze haar moeder op zich af ziet lopen. Lily zei namelijk dat ze wat familie zou uitnodigen, maar ze heeft de hele familie uitgenodigd. “Gefeliciteerd, lieverd.” zegt Esmay terwijl ze haar oudste kind omhelst. “Bedankt, mam.” zegt Ilse. Ook al vind ze het eigenlijk te druk, ze is erg blij dat haar moeder er is.
82. En ook is ze erg blij haar zusje Kelsi weer te zien. En Kelsi is ook erg blij om Ilse weer te zien. Maar ze wil ook even iets serieus bespreken. “Ik weet dat dit het feestje is voor je verloving, maar ik moet het even over iets anders hebben.” “Over wat dan?” “Lis.” mompelt Kelsi.
83. Ilse zucht. “Wat heeft ze nu weer gedaan?” “Uhm, nou, ik moet je eerst zeggen dat ik een vriendje heb.” “Een vriendje? Sinds wanneer? En hoe heet hij?” vraagt Ilse nieuwsgierig. “Hij heet Jason. We zijn nu al een tijdje samen. En hij is een half neef van Marnix. Ik ben echt gek op hem. En hij volgens mij ook op mij.”
84. “Dat vind ik echt super voor je, Kels. Alleen zou ik het nog niet aan Milan vertellen, voordat hij zich weer als een beschermende grote broer gaat gedragen. Dat deed hij bij mij en zelfs bij Lily, dus dat zal hij zeker bij jou doen. Maar… Wat heeft het met Lis te maken?” “Voordat Jason en ik iets hadden, wilde Lis hem inpikken.” “Wat!?”
85. “Doe rustig, alsjeblieft.” zegt Kelsi snel, in de hoop geen aandacht te trekken. “Sorry.” zegt Ilse weer op normale toon. “Maar echt, ik zal haar eens-.” “Niet nodig.” zegt Kelsi snel. “Ik heb het zelf al opgelost, en daarbij weet Jason hoe Lis is en hij zou nooit op al haar toespelingen ingaan. Maar… Lis gaat nu bijna studeren. Dus misschien is het verstandig om Jasper en… Josef? Ja, Josef, in te lichten over Lis. Voordat ze hier problemen veroorzaakt.”
86. “Zal ik doen.” zegt Ilse. Dan omhelst ze haar zusje. “Bedankt voor je waarschuwing. Het is duidelijk dat je een verstandige jonge vrouw aan het worden bent.” “Dank je.” mompelt Kelsi. “Maar ik heb ook een goed voorbeeld.”
87. Ilse’s verloofde is ondertussen door zijn toekomstige schoonmoeder in de spreekwoordelijk hoek gedreven en heeft een zeer ongemakkelijk gesprek. “Zijn jullie van plan me kleinkinderen te geven?” “Uhm…” begint Jasper zenuwachtig en even krabt op zijn hoofd. “We willen ons allebei eerst op onze carrière richten. Kinderen vinden we nog niet zo nodig, en helemaal niet voordat we zeker weten dat we goed voor ze kunnen zorgen.”
88. “Voor kinderen heb je geen bakken geld nodig. Het is wel handig, maar je hebt vooral veel liefde nodig.” zegt Esmay. “Ja, dat is wel zo.” mompelt Jasper en hij slikt. “Dus waarom dan niet?”
89. “We weten niet eens of we überhaupt wel kinderen willen.” zegt Jasper en hij kijkt naar de vloer. Esmay begint te lachen. “Rustig maar, maak je geen zorgen. Ik loop je te plagen. Ik wil alleen maar mijn dochter gelukkig zien, verder maakt het mij niet uit wat jullie doen.” Even denkt ze na. “Nou, ik wil jullie wel zien trouwen. Maar buiten dat maak ik nergens een probleem van.”
90. Jasper haalt opgelucht adem. “Ik wil Ilse zeker gelukkig maken, dus dat zit wel goed.” Achter hem komt Marnix de trap op, zachtjes gniffelend. ‘Nou, mij zullen zulke gesprekken in ieder geval bespaard blijven!’
91. En waarschijnlijk was Marnix heel hard gaan lachen als hij wist dat er beneden een soortgelijk gesprek aan de gang was. “Dus jij bent de vriend van Lily?” vraagt Luuk aan een geschrokken Josef. “Ja meneer, ik ben Josef.” “Zeg maar gewoon Luuk, hoor.”
92. Josef knikt. “Oké, Luuk.” “Ik wil eigenlijk maar 1 ding weten.” zegt Luuk. “Ben je van plan mijn dochter gelukkig te maken?” “Ik… Natuurlijk! Ik hou echt van Lily en ik wil haar zo gelukkig mogelijk zien. Maar…” “Maar wat?”
93. “Nou…” mompelt Josef, balend dat hij die maar eruit flapte. “Eerlijk gezegd ben ik niet degene die haar gelukkig maakt, maar is zij degene die mij gelukkig maakt. Ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar in onze relatie draagt zij de broek…” Luuk barst in lachen uit. “Dat is echt mijn Lily.” Hij slaat Josef bemoedigend op de schouder. “Ik wens je succes met haar.”
94. De rest van de middag wordt er door de hele familie een hoop plezier gemaakt.
95. Er werd gelachen, gekletst, gedanst en gezongen en iedereen had het prima naar zijn of haar zin.
96. En aan het eind van de dag kon Lily zeggen dat ze weer een gelaagd feest had gegeven.
97. Al snel daarna is het tijd voor meer feestjes. Verjaardagfeestjes, om precies te zijn. “Het is nu echt tijd, nietwaar?” Kristof knikt. “We kunnen er nu niet meer omheen.” Hij loopt naar Esmay en pakt haar vast. Challengefields 3
98. “Ben je zenuwachtig?” vraagt hij zachtjes terwijl hij de nek van zijn vrouw streelt. “Nee.” zegt Esmay zelfverzekerd. “Het is goed. We hebben 7 kinderen waarvan de oudste twee op de universiteit zitten. Lis en Sil vertrekken ook al snel. Onze jongste zijn net zulke geweldige jonge mensen geworden als hun broers en zussen. Dus nu is het voor onszelf tijd om ook een stapje verder te zetten.”
99. “Je hebt erover nagedacht?” vraagt Kristof met een lachje. “Ja, een beetje.” “Oké, kunnen jullie nu ophouden met dat kleffe gedoe?” vraagt William, die de keuken in komt. Esmay en Kristof lachen zachtjes, geven elkaar een zoen en keren zich dan beiden tot hun eigen taart.
100. Al snel daarna worden ze omringd en aangemoedigd door hun zeven kinderen.
101. Nog even kijken ze elkaar snel aan. Dan blazen ze beiden de kaarsjes op hun taarten uit.
102. “Wat… Wat is er met mijn haar gebeurt!?” roept Esmay verbaast. “In plaats van dat het grijs geworden is, is het bruin.” zegt Kristof simpel. Dan beweegt hij zijn armen. “Nou, dat valt nog best mee.” Esmay vliegt de slaapkamer in om andere kleding aan te doen.
103. Ook heeft ze meteen haar haarkleur veranderd. “Je ziet er prachtig uit, lieverd.” zegt Kristof wanneer hij zelf ook iets anders heeft aangedaan. “Dank je. Je mag er zelf ook nog steeds wezen.”
104. “Het voelt niet echt anders.” zegt Kristof lichtelijk verbaast. “Nee. Het voelt eigenlijk zelfs goed. Het klopt gewoon.” “Weet je wat er ook nog steeds klopt?” “Nou?” vraagt Esmay nieuwsgierig.
106. “Denk je dat je me nog wel kan bijbenen als je een oude man bent?” vraagt Larissa plagend. “Ik weet het niet hoor, maar volgens je broer werden je vader en zijn vrouw alleen maar actiever toen ze ouder werden. Ik weet nog dat hij zei dat er overdag regelmatig geluiden uit de slaapkamer van zijn ouders kwamen die hij liever niet hoorde. Dus volgens mij hoef jij je nergens zorgen over te maken. Challengefields 4
107. Larissa lacht. “Daar heb je een punt.” Dan zoent ze Cisko, zodat hij geen bijdehante opmerking kan maken.
108. Al snel worden de zoenen inniger en Larissa trek Cisko’s shirt omhoog. “Lieverd…” mompelt Cisko tussen twee zoenen door. “Marnix kan hier ieder moment zijn.”
109. “Dus?” lacht Larissa, maar ze haalt wel haar hand onder zijn shirt vandaan. “Het is niet alsof we iets doen wat hij nog nooit gedaan heeft. Vergeet niet dat hij een Romantieksim is.” “Dat is wel zo, maar we hebben geen tijd meer om… Nou ja… Je snapt het wel. Maar als je me zo blijf zoenen, heb ik daar wel zin in.” Larissa haalt haar schouders op en zoent Cisko weer. Maar dan gaat de bel.
110. Larissa en Cisko trekken snel hun kleding recht en doen dan de deur open. Marnix begroet zijn ouders vrolijk, maar op een moment kijkt hij van zijn vader, naar zijn moeder en weer terug. “Oké, wat is er?” vraagt hij met een opgetrokken wenkbrauw. “Niks.” zeggen Cisko en Larissa veel te snel in koor en ze kleuren allebei een beetje rood. “Laat maar!” roept Marnix meteen met een grijns op zijn gezicht. “Ik wil het volgens mij niet eens weten.”
112. En zonder verder gedoe gaat hij de volgende levensfase in. “Oké, dat oranje gaat weg. En wel nu!” roept Cisko lachend en hij gaat snel de trap op.
113. Wanneer hij even later de trap weer afkomt, staat Larissa hem op te wachten. “En?” vraagt hij. “Je ziet er goed uit.” zegt Larissa en ze loopt naar hem toe. Even bekijkt ze zijn kleding. Dan legt ze haar armen om Cisko heen en fluistert ze; “En de kleding kan ook makkelijk uit, dus die is ook goed.”
114. “Waar blijven ze nou!?” roept Britt ongeduldig uit terwijl ze voor de vierde keer naar de deur loopt en naar buiten kijkt. “Ze zijn het toch niet vergeten?” “Britt, kom nou even rustig zitten.” zegt Tamara kalm. Challengefields 1
115. Met veel tegenzin ploft Britt weer op de bank neer. “Ze zullen er zo wel zijn. Ruben heeft je belooft dat hij zou komen, dus dan komt hij ook. Maak je maar geen zorgen.” En een paar minuten gaat inderdaad de bel.
116. Meteen vliegt Britt op haar broer en zus af. “Jullie zijn er! Eindelijk!” Vrolijk stuitert Britt door de kamer, knuffelend en spelend en lachend met Lily en Ruben.
117. Ze is nog steeds helemaal hyper wanneer haar moeder haar kaarsjes uitblaast. Iedereen juicht voor Tamara, maar Britt maakt duidelijk het meeste lawaai van iedereen.
118. En een paar ogenblikken later is Tamara een oudere. En net als de rest van de jarigen van die dag, gaat ze zich meteen omkleden.
119. ‘Hmm, ik moet het er maar mee doen.’ denkt Tamara wanneer ze in de spiegel kijkt. Onzeker frunnikt ze even aan haar grijze haar. Dan schrikt ze van de deur die achter haar opengaat.
120. “Waar blijf je nou?” vraagt Luuk en hij loopt naar Tamara toe. Dan ziet hij de blik in haar ogen. “Hé, wat is er?” Voorzichtig legt hij zijn hand op haar wang. “Ik voel me nu opeens zo oud. Met dat grijze haar en-” “Ho, stop.” zegt Luuk. “Lieverd, je bent nog steeds prachtig, echt waar. Je bent inderdaad wat ouder geworden, maar het staat je prachtig. Je bent nog steeds de vrouw van mijn dromen.”
121. En voordat Tamara nog iets kan zeggen, laat Luuk merken dat hij echt meent wat hij zegt.
122. Een tijdje later moeten Lily en Ruben weer gaan. Iets wat hun zusje absoluut niet leuk vindt. “Kunnen jullie niet nog wat langer blijven?” “Nee Britt, we moeten weer terug.” Teleurgesteld kijkt Britt naar de grond.
123. Lily hurkt voor haar zusje en tilt haar kin op. “Brittje, je weet dat het zo is. Ruben en ik moeten weer terug. Maar wij missen jou ook, echt waar.” Dan lacht ze even. “En er moet toch iemand hier zijn die op onze ouders let? Ik weet zeker dat jij dat heel goed kan.” “Ja dat kan ik wel.” zegt Britt enthousiast. “Zolang ik maar niet hoef te kijken wanneer ze aan het zoenen zijn. Bah.” “Dat hoeft niet.” giechelt Lily. Dan geven zij en Ruben Britt nog een knuffel en vertrekken ze.
124. Ook al was de date destijds heel kort en alleen maar om zijn levenswens te vervullen, maar Milan en Roxy hebben wel contact gehouden en kletsen regelmatig bij. Studenten- vereniging van Velds
125. Op 1 van die avonden waarop ze gezellig zitten te kletsen terwijl iedereen al naar bed is, beseft Milan opeens dat hij Roxy best wel leuk vindt. “Hallo? Iemand thuis?” vraagt Roxy lachend wanneer Milan niet meer reageert. Milan schrikt op. “Oh, sorry, wat zei je?” Roxy giechelt. “Niks boeiends, maar wat is er met jou?”
126. Milan zegt niks, maar schuift een stukje naar Roxy toe en trekt haar dan op schoot. Zachtjes wrijft hij over haar rug. “Wat doe je?” vraagt Roxy lichtelijk geschrokken. “Dit.” zegt Milan en hij pakt haar nog iets steviger beet. “Vind je dat erg?”
127. “Nee, dat vind ik helemaal niet erg.” zegt Roxy en ze slaat haar armen stevig om Milan heen.
129. Als snel gaan Roxy en Milan al zoenend, half struikelend en giechelend de trap op, naar de slaapkamer van Milan.
130. En eenmaal in de slaapkamer gooit Milan Roxy op zijn bed neer. Maar aan slapen denken ze nog lang niet…
131. De volgende ochtend is Roxy al vroeg de deur uit, zodat zij en Milan geen lastige vragen krijgen. Daar hadden ze geen van beiden zin in. “Waar is Josef?” vraagt Jasper als ze met zijn allen – op Josef na dan – aan het ontbijt zitten. “Die heeft vandaag een vroeg college.” zegt Lily. “Je had hem moeten horen mopperen toen hij wakker moest worden!”
132. Dan richt Lily zich tot Milan. “En? Was het leuk vannacht?” Milan verslikt zich haast in zijn pannenkoek. Hij klopt even op zijn borstbeen en vraagt dan zo nonchalant mogelijk; “Hoe bedoel je?”
133. “Doe nou niet zo schijnheilig.” zegt Lily plagend. “Ik ben een lichte slaper. Jij en degene die bij je was deden niet erg stil, dus daar werd ik wakker van. En het duurde heel lang voor het weer rustig werd.”
134. “Is dat waar?” vraagt Ilse verbaast aan haar tweelingbroer. Milan zwijgt, maar dat zwijgen is eigenlijk al antwoord genoeg.
135. “Wie was er vannacht bij je?” “Dat gaat je niks aan, Ilse.” “Waarom niet?” “Omdat dat mijn zaken zijn.”
136. “Maar-” “Nee, ik zeg het echt niet.” Zo gaat het kibbelen nog een tijdje door. Jasper kijkt onzeker van de 1 naar de ander. Lily en Marnix hebben het gekibbel al vaker gezien en zitten alleen maar zachtjes te gniffelen.
137. Wanneer er op de deur wordt geklopt, staat Ruben geschrokken op. ‘Daar is ze.’ Hij heeft eindelijk een beslissing kunnen maken. Maar nu moet hij het goede en slechte nieuws nog aan de meiden zelf vertellen. Met licht trillende handen loopt hij naar de deur en doet hij open. “Kom binnen.” Universiteit
138. Ella wil Ruben een kus geven en kijkt heel verbaast wanneer Ruben snel achteruit stapt. “Wat is er?” “Ik… We moeten even praten.”
139. “Waarom heb ik het gevoel dat er slecht nieuws komt?” Ruben slikt even. “Omdat dat ook zo is…” “Hoe bedoel je? Je… Maak je het uit?” Met dichte ogen, zodat hij haar gezicht niet ziet, knikt Ruben.
140. “Maar… Maar, waarom? We hebben het toch goed samen?” Voorzichtig kijkt hij Ella aan, maar antwoord geven durf Ruben niet. “Ruben, waarom? Ik hou van je.” Even kijken ze elkaar in stilte aan. “Er is toch geen ander of zo?” Schuldbewust wendt Ruben zijn blik af.
141. “Nee.” zegt Ella geschrokken en ze doet een stapje achteruit. “Dat… Nee Ruben. Alsjeblieft, zeg dat het niet zo is.” “Het spijt me, Ella. Ik wil je geen pijn doen, dat heb ik nooit gewild.” Ella haalt haar hand langs haar ogen. Dan zegt ze kil; “Nou, dat is niet echt gelukt, hè?”
142. “Ella-” “Nee! Hou je mond!” roept Ella woedend en Ruben duikt geschrokken een beetje ineen. “Jij bent voor mij altijd de enige geweest. Maar jij! Jij gaat stiekem achter mijn rug om met een ander en besluit dan ook nog even dat je liever met haar verder gaat dan met mij!”
143. Ruben probeert zijn hand op Ella’s schouder te leggen, maar zij slaat die hand weg. “Blijf van me af!” “Ella, ik wil niet dat het zo eindigt. Ik geef echt om je.” “Ach, hou je kop, eikel. Ik hoop dat het je allemaal flink tegen zal vallen met die ander. En ik hoef je niet meer te zien.” Woedend draait ze zich om en met een klap valt de deur achter haar dicht. Ze laat een bedroefde Ruben achter. ‘Zo wilde ik dit niet… Ik wilde haar niet kwetsen…’
144. Maar daar was het te laat voor. En dus belt Ruben Magda op en spreekt hij met haar af in het park. “Leuk dat je belde, Ruben. Hoe is het?” “Hmm, ik heb tot nu toe geen leuke avond gehad.” zegt hij somber. “Oh.” zegt Magda en haar glimlach verdwijnt. “Hoe komt dat?”
145. “Ik heb met Ella gepraat.” zegt Ruben, waarop Magda’s gezicht betrekt. “En ik heb haar verteld dat ik niet meer met haar verder wil.” Dat moet bij Magda even bezinken. “Je hebt wat?” “Ik heb het met haar uitgemaakt. Maar daar reageerde ze niet leuk op. Ze werd woedend.” “Ergens snap ik dat, het is natuurlijk verschrikkelijk om te horen. En ik hoop dat ik niet hetzelfde hoor.”
146. “Nee, dat krijg je niet te horen. Ik heb het met haar nu echt uitgemaakt omdat ik met jou verder wil. Ik hou van je en ik wil je absoluut niet kwijt.” “Ik wil jou ook niet kwijt.” “Mooi.” zegt Ruben. Dan stapt hij op Magda af.
147. Ze slaan hun armen stevig om elkaar heen en houden elkaar voor een lange tijd alleen maar vast.
148. “Oh, ik wilde je nog wat vragen.” zegt Ruben plots. “Na het eerste examen ga ik in het studentenhuis van mijn familie wonen. En ik hoop eigenlijk dat jij met me mee daarheen gaat. Wil je dat?” Magda glimlacht. “Natuurlijk wil ik dat.” Ze wil Ruben zoenen, maar in plaats daarvan kijkt ze omhoog. “Hé, het gaat regenen.”
150. “Mam, maak je niet zo druk.” zegt Lis geïrriteerd. “We kunnen heus wel voor onszelf zorgen.” “Dat weet ik wel, Lis. Maar ik ga je gewoon missen.” “Ik ga jou ook missen…” mompelt Lis en ze geeft haar moeder snel een kus op haar wang. In tegenstelling tot zijn zus, knuffelt Sil nog even stevig met zijn vader. Challengefields 3
151. En dan is het tijd voor Lis en Sil om naar de universiteit te gaan.
152. Dit was de update. Bedankt voor het lezen, ik hoop dat jullie het leuk vonden. En bij deze wil ik Ilse nog eens bedanken voor het verkiezen van mijn 10.G tot Dagboek van de Week. Xx Marieke.
