2. Challengefields 1
“Dat is beter. Nu zit je haar tenminste niet in de weg bij het spelen.” zegt Lily vroeg in de morgen tegen
Britt.
“Spele! Ik hoog?”
“Wil je vliegen?” vraagt Lily waarop Britt enthousiast knikt.
3. Lily gooit haar zusje voorzichtig in de lucht en vangt haar veilig weer op. Britt schatert het uit en roept:
“Nog keer! Nog keer, Lil!”
Glimlachend gooit Lily haar zusje nog een keer omhoog.
4. Terwijl Lily probeert niet te veel aan haar opa te denken door met Britt te spelen, is Ruben boven viool
aan het spelen. Hij wil niet praten en niet huilen, maar zo kan hij zijn emoties toch uiten.
5. “Kom Britt, dan gaan we lopen.”
“Lope?”
“Ja. Even blijven staan.” zegt Lily en ze doet een paar stappen achteruit.
6. Dan hurkt ze en steekt ze haar armen uit naar Britt. “Kom maar naar me toe.”
Britt glimlacht, laat zich op haar knieën vallen en kruipt naar Lily toe. Lily schiet in de lach. “Dat is toch
geen lopen?”
7. Lily oefent een tijdje door, maar dan heeft Britt het gehad. Koppig schudt ze haar hoofd. “Niet meer.”
“Kom nou, alsjeblieft?”
“Nee, nu spele.” zegt Britt. Ze draait zich om en loopt wiebelend naar de speeltafel.
Lachend staat Lily op. ‘Ze kan het dus wel.’
8. Challengefields 3
Zachtjes snikkend zit Esmay in de woonkamer. Al heel vroeg was ze op, slapen lukte niet meer. Ze heeft
Kristof laten liggen en wil even alleen zijn. Maar in zo’n vol huis ben je zelfs ‘s nachts niet lang alleen.
“Mama?”
9. Esmay schrikt en veegt haar tranen snel weg wanneer ze ziet dat Lindsay naar haar staat te kijken. Met
een licht trillende stem vraagt ze: “Lindsay, hoor jij niet in je bed te liggen?”
Lindsay gaat naast haar moeder zitten. “Eigenlijk wel. Maar ik kon niet meer slapen.” zegt ze en ze
zucht. “Mama, je moet niet huilen.”
Esmay haalt haar hand weer langs haar ogen. “Ik weet het, kleintje. Ik kan er niks aan doen.”
10. “Je hebt zelf gezegd dat opa niet wilde dat we verdrietig zijn. Opa is jouw papa. En papa’s en mama’s
zeggen heel vaak slimme dingen. Dus moet je dan niet luisteren naar wat hij heeft gezegd?”
Esmay kijkt haar dochter verbaast aan.
“Waarom kijk je zo?” vraagt Lindsay.
11. Esmay trekt Lindsay tegen zich aan. “Ik denk dat ouders ook iets vaker naar hun kinderen moeten
luisteren. Die zeggen ook hele slimme dingen.”
13. “Ik… Nee…” mompelt Larissa zachtjes.
“…”
“Ja… Oké, dag.” Larissa hangt op en barst in huilen uit.
14. Challengefields
Begraafplaats
Vol ongeloof staat Larissa voor de tweede keer binnen een dag op het kerkhof. ‘Dit kan niet. Niet
mama ook al. Zo oud was ze nog niet… Ze was een stuk jonger dan pap.’
Zonder dat ze het doorheeft maakt Larissa van haar handen woedende vuisten. ‘Dit mag niet!’
15. Stilletjes staat Cisko achter zijn vrouw. Voorzichtig legt hij zijn hand op haar schouder.
16. Larissa draait zich snikkend om en Cisko neemt haar in zijn armen.
“Sst, stil maar.” Zachtjes wrijft hij over haar rug. “Het is nu moeilijk, dat weet ik. Maar denk aan het mooie
leven dat je moeder heeft gehad. Drie dochters en drie kleinzonen. Ze had het niet beter kunnen
hebben, denk je ook niet?”
17. Larissa zucht zachtjes en zegt: “Daar heb je gelijk in.” Ze geeft Cisko snel een kusje. “Dank je.”
Cisko veegt voorzichtig een traan van Larissa’s wang. “Je hoeft me niet te bedanken. Maar nu niet
meer huilen, oké? Ik weet zeker dat je ouders je liever vrolijk zien.”
18. Larissa knikt en na nog even naar de graven van haar beide ouders te hebben gekeken, gaat ze
samen met Cisko weer naar huis.
19. Challengefields 1
Luuk zit in zijn eentje in de tuin. Lily en Ruben zijn naar school, Tamara is naar haar werk en Britt ligt te
slapen. En dus zit Luuk stilletjes na te denken. Over zijn ouders, over zijn gezinnetje en over wat hij nu
verder wilt met zijn leven.
20. ‘Ik heb nu een lieve vrouw en drie prachtige kinderen, waarvan de oudste al bijna gaat studeren. Ik
heb een zoon die de Challenge die pap is gestart wilt voortzetten. Ik heb een mooi huis en een goede
baan.’
21. ‘Maar is dat alles? Is er niet meer uit het leven te halen? Wil ik er wel meer uithalen, of is dit eigenlijk wel
genoeg?’
Luuk schudt verward zijn hoofd en staat op.
22. Nog steeds in gedachten verzonken loopt hij naar binnen, waar hij Britt hoort roepen. Luuk ziet dat
Willen de trap op wilt gaan, maar hij zegt: “Ik ga wel, Willem.”
23. “Papa!” roept Britt blij wanneer Luuk haar kamer inloopt. “Ik uit! Papa mij uit?”
“Natuurlijk, Britt.” zegt Luuk en hij tilt haar op. “Even aankleden, en dan ga ik je een liedje leren. Papa
gaat gezellig met jou spelen en niet meer verdrietig doen.”
Britt kijkt haar vader even bevreemd aan.
24. Maar al snel weet ze een grote glimlach op Luuk’s gezicht te krijgen door vrolijk met hem mee te zingen.
25. Later die dag loopt Ruben naar de wensput. Hij voelt zich alweer een stuk beter na een dagje gewoon
school.
26. En dus werkt hij enthousiast verder aan zijn levenswens en maakt hij nieuwe vrienden.
27. Challengefields 3
De kinderen van Esmay en Kristof snappen allemaal dat hun moeder het nu best zwaar heeft. Daarom
besluiten de oudsten een handje bij te steken. Ilse moet werken, maar Milan en Sil helpen de jongste
twee met het huiswerk.
28. En eigenlijk waren ze allemaal vergeten dat het schoolhoofd van de particuliere school zou
langskomen. Gelukkig is Milan erg alert.
“Goedemiddag, ik ben Milan. Zal ik u een rondleiding door het huis geven?”
29. Tijdens de rondleiding van Milan maakt Esmay het eten klaar. Het is iets gehaast klaargemaakt, maar
het schoolhoofd vindt het heerlijk.
30. En dus zijn ook William en Lindsay toegelaten tot de particuliere school.
31. Challengefields 1
Een paar avonden later heeft Ruben als eerste van de derde generatie zijn levenswens gehaald.
32. En eigenlijk vindt Ruben het meisje dat als laatste verscheen eigenlijk best wel leuk. De anderen moeten
al vroeg weg, dus Ruben pakt zijn kans.
“Ella.”
“Hé Ruben, wat is er?”
“Ik uhm… Ik vind het leuk dat ik je heb leren kennen.”
33. “Ik ben ook blij dat ik jou heb leren kennen.” zegt Ella een beetje verlegen. “Je bent heel gezellig en
aardig en…”
“En wat?”
“En je bent ook best leuk.”
40. Opeens doet Ella dan ook een stap naar achter. “Ik denk dat ik maar eens moet gaan. Het is al erg
laat.”
41. “Weet je zeker dat je wil gaan?” vraagt Ruben en hij kust Ella zachtjes in haar nek.
42. “Ik wil eigenlijk niet, maar het wordt nu echt laat.” zegt Ella zachtjes.
43. Ruben pakt Ella nog even stevig beet. “Zie ik je morgen op school?”
Ella grinnikt even. “Ik denk dat je dan een probleem hebt om van me af te komen.” plaagt ze.
44. En de rest van de avond loopt Ruben zijn best te doen zijn grijns niet te veel te laten opvallen.
45. Challengefields 3
“Oké, tot zo!” zegt Sil in de telefoon en hij hangt op.
“Wie was dat?” vraagt Lis nieuwsgierig.
“Lonneke. Ze komt hierheen.” zegt Sil met een klein glimlachje.
46. “Hé Lonneke.” Vrolijk omhelst Sil haar.
“Hoi Sil.” zegt Lonneke en ze knuffelt hem terug. “Heb je getraind?” vraagt ze nieuwsgierig bij het voelen
van de armen van Sil.
47. “Een beetje.” mompelt Sil verlegen. Hij kijkt naar de grond en voegt eraan toe: “Je ziet er erg leuk uit.”
48. Ook al is het bij haar niet goed te zien, bloost Lonneke een beetje. “Dank je… Je ziet er zelf anders ook
niet verkeerd uit…”
50. En vanaf die avond zijn Lonneke en Sil een vast stelletje.
51. “Hé, met mij! Kunnen jij en Milan langskomen?”
“…”
“Ja, die komt ook.”
“…”
“Oké, tot zo!”
Challengefields 4
52. Met Marnix gaat het prima. Hij mist zijn oma en opa wel, maar hij gaat gewoon verder met het leven.
En dus nodigt hij Ilse, Milan en Lily uit.
53. Met zijn vieren gaan ze op de banken die in de garage staan zitten.
“Oké Marnix, waarom zijn we hier?” vraagt Lily.
54. “Meteen weer met de deur in huis vallen?” plaagt Ilse.
Marnix grinnikt even. “Nou, we gaan zeer binnenkort studeren. Tenminste, dat is de bedoeling. En ik
weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb een flink aantal beurzen. Daarbij heb ik van mijn oma voor
haar overlijden ook nog een flink extraatje gekregen voor de universiteit.”
55. “Volgens mij hebben we allemaal aardig wat beurzen en hebben we ook allemaal een extraatje. Maar
wat is daar dan mee?” vraagt Lily.
“Nou, we hebben dan best veel geld. En we hebben al een huis op de campus, waar alleen een extra
slaapkamer aangebouwd moet worden, misschien twee. Maar wat doen we met de rest van dat
geld?”
“Goeie vraag…” mompelt Ilse en allemaal denken ze na.
57. Even kijken de anderen haar verbaast aan, maar dan roept Milan: “Geniaal! Dat is een geweldig idee!”
“Inderdaad!” valt Marnix hem bij.
58. De jongens beginnen meteen met plannen maken.
“We moeten eerst even kijken of de kavel waar het huidige huis op staat groot genoeg is. Als die te
klein is, zoeken we een grotere.”
“Maar we nemen wel een bubbelbad, toch?”
“Wat denk jij dan!? Een bubbelbad moet er komen!”
59. “Wacht even! Een studentenvereniging? Is dat wel een goed idee? Het kost een hoop en we zullen
nooit rust hebben. Ik weet niet of ik daar wel zin in heb…”
60. “Geef jij je zus een schop, of moet ik dat doen?” vraagt Marnix aan zijn neef.
“Haar wil je niet schoppen.” zegt Milan meteen. “Vergeet niet dat zij degene is die een baan in het
leger heeft.”
“Goed punt.” zegt Marnix en hij schuift iets verder zijn hoekje in.
61. “Wil je het alleen maar niet vanwege de drukte?”
Ilse haalt haar schouders op. “Eigenlijk wel. Ik ben opgegroeid met zes jongere broertjes en zusjes. Ik
hoopte juist dat de universiteit me wat rust zou brengen.”
“Nou, daar heb ik wel een oplossing voor. We maken is het studentenhuis gewoon 1 of meerdere werk-
en studieruimtes. Dan is er wel rust te vinden.”
62. Ilse kijkt het groepje even rond. “Oké, vooruit dan maar. We gaan een studentenvereniging oprichten.”
Direct klinkt er gejuich uit de monden van de andere drie.
63. Na het gesprek met zijn neef en nichten, richt Marnix zich buiten schooltijd vooral op zijn auto.
65. Larissa loopt de garage in en kijkt verbaast naar de auto. “Dat ziet er goed uit. Je hebt er talent voor!”
“Meen je dat?” vraagt Marnix en hij draait zich om naar zijn moeder.
66. “Ja, dat meen ik. Ik ben trots op je, Marnix.” zegt Larissa en voor het eerst sinds het overlijden van haar
ouders, verschijnt er een oprechte lach op haar gezicht.
67. Larissa gaat met Marnix op de bank zitten. “Ik ben ook erg blij dat je gaat studeren. Het klinkt misschien
heel afgezaagd, maar het is zo goed voor je toekomst. En de tijd op de universiteit vond ik zelf ook heel
erg leuk. Ik heb je vader daar leren kennen.”
68. Marnix zucht. “Mam, je weet toch dat ik waarschijnlijk niet met een verloofde aan mijn arm naar huis zal
komen?”
“Dat weet ik.” zegt Larissa met een lach. “We zullen na je studie eerder een rij zwijmelende jonge
vrouwen voor de deur hebben staan.”
69. Marnix grinnikt een beetje. “Dat zou niet erg zijn.”
“Maar probeer je niet te veel harten te breken?”
“Nee mam.” zegt hij en hij schudt zijn hoofd. “Ik wil ze ook geen pijn doen, maar er zijn gewoon te veel
leuke meisjes.”
70. Challengefields 1
Al snel is het moment aangebroken waarop de oudsten van generatie drie hun ouders gedag moeten
zeggen. Iets waar de ouders meer problemen mee hebben dan de kinderen.
“Ik weet het pap. De lama’s en cheerleaders te vriend houden, de koemascottes juist uit de buurt
houden, oppassen met de toneelleraren en op tijd komen voor de examens. Ik weet het nu echt wel.”
71. “Sorry Lily, het is gewoon zo vreemd. Het lijkt wel gister dat ik je voor het eerst in mijn armen hield.” Luuk
stapt naar voren een slaat zijn armen om zijn oudste dochter heen. “Ik ga je zo missen.”
“Pap, het is niet alsof ik naar Takemizu verhuis of zo. Ik ga alleen maar studeren.”
“Ik weet het…”
72. “Hmm, je vader heeft je dus niet aan het huis vastgeketend.” zegt Tamara wanneer Lily eindelijk naar
beneden kan.
“Nope, maar ik denk dat hij het idee wel in zijn hoofd had.”
73. “Ik maak nu wel grapjes, maar ik ga je ook missen.”
“Ik ga jullie ook missen, mam.”
74. “Nou Li, daar ga je dan.” zegt Ruben.
“Jup. Maar eerst wil ik nog een knuffel van mijn kleine broertje.”
“Hé, zo klein ben ik niet meer!” roept Ruben quasi verontwaardigt en hij geeft Lily een stevige knuffel.
75. “Tot snel, Ruben. Ik verwacht je binnen niet al te lange tijd ook op de uni.”
“Pas maar op, ik ben er sneller dan je verwacht!”
76. Dan gaat Lily de taxi in die haar naar de universiteit zal brengen.
77. Challengefields 3
Esmay heeft een erg dubbel gevoel. Aan de ene kant is ze erg trots op haar oudste kinderen, trots dat
ze gaan studeren. Maar aan de andere kant wil ze haar kinderen nog niet laten gaan. Alleen worden
die kinderen groot en kiezen ze zelf. Esmay kan er niks meer over zeggen.
78. Al zijn er bij die oudsten kinderen ook nog twijfels.
“Zijn we hier wel klaar voor?” vraagt Ilse een beetje zenuwachtig.
79. “Ik weet het niet.” zegt Milan met dezelfde zenuwen. “Maar wat er ook gebeurt, we hebben elkaar.”
81. “Je weet wat we gezegd hebben?” vraagt Kristof.
“Ja pap.” zegt Milan. “En als wij het niet meer weten, weet Lily het nog wel. Ome Luuk heeft het er bij
haar volgens mij ingestampt.”
83. En niet veel later vertrekken zij en Milan samen naar de universiteit.
84. “Ik ga ze wel missen.” zegt Lindsay een beetje triest tegen Lis. “En ze zijn zoveel ouder dan ik en Will dat
we ook niet tegelijk op de uni zullen zitten.”
Lis haalt haar schouders op.
85. “Ga jij ze dan niet missen?” vraagt Lindsay verbaast.
“Nee, ik niet hoor. Ik ben juist blij dat ze eindelijk weg zijn.” zegt Lis opstandig. En zachtjes voegt ze eraan
toe: “Eindelijk ben ik van de waakhond die over mijn schouder meekijkt af.”
86. Challengefields 4
“Serieus pap, een beetje vertrouwen. Ik ben dol op meisjes, maar ik zal niet zoenen met een
koemascotte.” zegt Marnix een beetje geïrriteerd. ‘Misschien wel een paar cheerleaders, maar geen
koeien.’ denkt hij erachteraan.
“Sorry Marnix. Ik ben gewoon een beetje bezorgd. Je bent natuurlijk wel mijn enige kind.”
87. “Dat snap ik, pa. Maar ik ben geen klein kind meer. En ik ga ook niet alleen studeren. Lily, Ilse en Milan
gaan ook. Je denkt toch niet dat zij mij helemaal laten losslaan? Ik denk dat ze me dan gewoon ergens
vastbinden tot ik weer normaal doe. Of zo normaal als ik kan doen.”
88. Cisko geeft Marnix een knuffel. “Je hebt gelijk. Ik moet me niet zoveel zorgen maken. Dus nu kan ik
alleen maar hopen dat je goed je best doet.”
“Dat zal ik doen, pa.”
