2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine, Casper
x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper,
baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Olivier x Alan, Renate x Milan, Arthur x Anna, Richard x
Claire, Olga x Olivier, baby, Jasper, Emma x Zeb, Robin, baby
10. Olivier x Olga, Lars, Linda, Ruben, Nicole, baby, baby
6. De vorige keer
- Fam. Stolk: Robin groeide op tot peuter. Lilah was weer
zwanger, maar kreeg een miskraam. Ze was bang dat ze nooit
een groot gezin zou krijgen.
- Fam. De Leeuw: Op een buurtfeestje ontdekte Emma dat ze bij
haar biologische ouders in de straat woonde. De ontmoeting
verliep wat stroef, maar al gauw sloeg dat om in blijdschap.
-Fam. Valentijn: Om met het verlies van Olivier om te gaan, werd
de DreamHouse Challenge voortgezet en het huis verbouwd. Eva
kreeg weer een miskraam. Eva stierf, maar riep dat ze haar terug
moesten halen.
- Fam. Valentijn: Richard en Claire verhuisden en namen een kat,
de roodharige Jenny.
- Fam. Valentijn: Linda hielp haar vader in de zaak. Arthur had
problemen met de huisbaas.
- Fam. Stadsie: Renate en Milan namen de tweeling mee naar een
zwembad. Later speelden Ruben en Nicole bij hun halfzusjes
thuis. Na veel gezeur van iedereen bleek Renate dan eindelijk
zwanger, en afgezien van wat krampen was ze verder in orde.
7. Familie Stolk
2spelen
Belinda
Marloes
Armando
Lilah
Robin
8. Het was nog nauwelijks licht toen Lilah al met haar dochtertje aan de
keukentafel zat. Robin zat gulzig uit haar flesje te drinken, duidelijk trots dat
ze al op een ‘grotemensenstoel’ mocht zitten.
Lilah glimlachte. Momentjes als deze koesterde ze.
9. Een paar uur later zaten er een andere moeder en dochter aan dezelfde tafel.
Ook Belinda genoot van het rustige samenzijn met haar meisje, maar op een
andere manier.
‘Ik heb eens nagedacht, mam.’ begon Marloes aarzelend. ‘En ik denk dat ik wil
gaan studeren.’
‘Zoiets had ik al verwacht. Ik had eigenlijk wel gedacht dat je er al veel eerder
mee zou komen.’
10. ‘Ja, ik ben een beetje laat.’ gaf Marloes toe. ‘Ik ben ook wel tevreden hoe het
nu gaat, met m’n baantje in de platenzaak. Maar ik wil toch wel hogerop
komen, en met een studie kom je dan al een heel eind.’
‘Je hebt helemaal gelijk. Maar vergeet niet dat studeren vooral heel leuk kan
zijn!’
‘Daarom wil ik ook gaan. Het liefst meteen!’
11. ‘Wat houdt je dan nog tegen?’
Moeder en dochter keken elkaar aan en barstten in lachen uit. In een
opwelling pakten ze al Marloes’ spullen en nog diezelfde dag vertrok ze naar
de universiteit.
Belinda vond het wel even wennen, maar ging toch door met de orde van de
dag. Kleine Robin was jarig en daar hoorde een taart bij!
12. Belinda wierp een blik over haar schouder door het raam en zag Armando
met het kindje op straat. Hij probeerde haar al weken de eerste stapjes bij te
brengen, maar Robin was duidelijk liever lui dan moe.
13. Toch kwam Armando even later triomfantelijk naar binnen rennen, met een
zelfstandig waggelende Robin achter zich aan.
‘Ze kan het! Eindelijk!’
Robins aandacht werd meteen getrokken door een teddybeer.
‘Voor je verjaardag, meisje!’ glimlachte Belinda. De beer was ooit gemaakt
door haar schoonmoeder Jasmine, de moeder van Casper.
15. ‘Wordt jij dan al zo’n grote meid, Rob?’ kirde tante Lucia tegen het meisje, dat
piepend in haar handjes klapte. ‘En heb jij zo’n mooie beer gekregen?’
16. Lucia liet Robin achter bij haar eigen zoontjes Joost, Luuk en Menno en
overhandigde haar jongste, Stef, aan Lilah.
‘Wat een schat.’ mompelde Lilah toen ze het kleine babylichaampje tegen
zich aandrukte.
Weer voelde ze een steek: ze verlangde zelf ook zo naar een baby!
17. Om haar af te leiden van haar verdriet pakte Armando Robin op – tot protest
van haar neefjes, die graag nog langer hadden gespeeld, en bracht haar naar
de taart.
18. ‘Hoeveel kaarsjes staan daar? Kan je dat tellen, Robin?’
‘Eén…tee…die…fier!’ kraaide Robin trots toen ze haar vaders wijzende vinger
volgde.
‘Heel goed! Zo oud wordt jij al. Zullen we ze dan maar uitblazen?’
19. ‘Rob zelluf doen.’
‘Ook goed. Hard blazen hoor!’ lachte Armando. Achter hen barstte een
orkaan van stemmen en toeters los, maar daar liet Robin zich niet door
afleiden.
20. In opperste concentratie blies ze alle vier de kaarsjes in één keer uit, en
sprong toen als een kind weer op de vloer.
‘Ik ben gegroeid!’ riep ze uit en ze genoot van alle aandacht van haar familie.
Iedereen bewonderde haar en feliciteerde haar – en er was taart!
Kon ze maar elke dag jarig zijn!
22. Marloes slofte terug van college naar het kleine studentenhuis waar ze een
kamer huurde.
Van te voren had het zo spannend geleken, maar in de praktijk viel het
studeren vies tegen.
23. De colleges waren saai, de opdrachten moeilijk.
Gelukkig was er voor een Romantieksim als zij genoeg te beleven op sociaal
gebied. Hoewel Marloes als tiener nooit zo’n flirt geweest was, kwam ze nu
helemaal tot bloei.
In haar huis had ze een leuke blonde jongen ontmoet, Olaf den Oude.
24. Toch was er nóg een jongen waar ze ook wel wat voor voelde; Niels Schenkel.
Zijn kapsel was een ramp, maar hij kon erg leuk knipogen en hij had prachtige
gespierde armen.
25. Marloes riep de hulp van haar adoptiezusje in. Al van kinds af aan waren ze
heel close geweest en dat was nooit veranderd.
Emma had verstand van mannen; ze had haar oog op Zeb laten vallen toen ze
nog amper zestien was en ze had hem ook gekregen. Marloes wist dus zeker
dat ze wel iets van haar kon leren.
26. Samen gingen ze in de stille woonkamer zitten.
‘Je moet ze verleiden.’ zei Emma simpel. ‘Maak het ze naar de zin. Raak ze
aan. En als dat niet genoeg is, moet je ze gewoon kussen. Werkt altijd.’
‘En als ze nou niet willen?’
‘Als ze gekust worden door een mooie meid, kan geen enkele man weigeren.
Waarom zouden ze ook? Het gaat toch om het plezier.’
27. ‘Ik praat wel even met die Olaf. Ik zal wel zorgen dat hij op je valt.’ Met een
knipoog sloop Emma naar de kantine en ging zogenaamd toevallig tegenover
de blonde jongen zitten.
‘Volgens mij ben jij Olaf.’ begon ze aarzelend. ‘Ik weet niet of ik dit wel mag
doorvertellen, maar Marloes ziet jou wel zitten.’
28. ‘Ha!’ lachte Olaf. Maar toen werd hij serieus en bloosde hij zelfs een beetje.
‘Zou je denken? Heeft ze dat echt gezegd?’
‘Ze heeft wel meer gezegd, maar dat ga ik hier niet onder woorden brengen…’
Emma trok veelzeggend met haar wenkbrauw en zag tevreden hoe Olaf nog
erger begon te blozen.
‘Jeetje.’ pufte hij. ‘Marloes…heeft een oogje op mij?’
29. Hij kon het gewoon niet geloven. Marloes was zo’n knappe en populaire
meid. Wat zou die nou in hem zien?
Maar het bleek waar te zijn. Die avond kwam ze ineens naar hem toe nadat
hij zijn studieboeken in de kast had gezet.
‘Olaf…’ begon ze en ze ging met haar hand over zijn schouder. ‘Zou jij me
morgen kunnen helpen met m’n opdracht?’
30. ‘N-natuurlijk!’ stamelde hij en vanaf dat moment brachten ze zoveel mogelijk
tijd samen door.
Marloes juichte inwendig. Het werkte! Ze had zijn aandacht! Stiekem deed ze
zich wat dommer voor dan ze werkelijk was, zodat hij haar dingetjes kon
uitleggen. Dan deed ze alsof ze het ineens snapte en lachte Olaf trots.
31. Of ze echt verliefd was op hem wist Marloes niet zeker. Ze vond hem
aantrekkelijk, dat zeker, maar ze had niet de bekende kriebels in haar buik of
de dagdromen waar iedereen het altijd over had.
Dit had meer met haar Romantiekwens te maken, wist ze. Ze hield gewoon
van aandacht van jongens.
32. Op een huisfeestje waagde ze het er dan eindelijk op en kuste ze hem. Ze
merkte dat mensen om hen heen naar hen keken, maar dat negeerde ze.
Ze werd overspoeld door een gevoel van triomf – dit was wat ze wilde!
33. Maar toch bekoelde dat gevoel al gauw. Zoenen was niet alles wat ze wilde.
Ze wilde meer.
Ze was al bijna 24 en had nog nooit met een jongen geslapen. Zeker voor een
Romantieksim was dat eigenlijk onacceptabel…
34. En zo kreeg ze Olaf haar bed in. De dag erna kwam ze eigenlijk per toeval in
gesprek met Niels – de andere jongen die ze wel zag zitten.
35. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest zo snel te gaan. Maar het
gebeurde ineens en voor ze het wist stond ze met Niels tegen de muur van
haar kamer in een innige omhelzing.
36. Ze ging met haar handen door zijn haren tot het enigszins aan te zien was en
trok hem toen mee naar zijn bed.
37. Heel tevreden met zichzelf beende Marloes later die dag door het
studentenhuis. Ja, hier zou ze wel aan kunnen wennen!
Totdat ze ineens hard in haar gezicht geslagen werd.
‘Vuile slet! Eerst mij je bed in lullen en dan gewoon met Niels neuken!’
38. Daar had Marloes niet op gerekend. In een studentenhuis deden roddels als
een lopend vuurtje de ronde en het had dan ook niet lang geduurd voor Olaf
van haar avontuurtje met Niels gehoord had.
39. Marloes baalde van zichzelf. Waarom was ze niet voorzichtiger geweest? Nu
achtervolgde Niels haar onophoudelijk met vragen als: ‘Hou je wel van me?
Zijn we niet zo maar naar bed geweest? Het betekende toch wel wat?’
Het werkte haar vreselijk op haar zenuwen.
40. Ze probeerde het uit te leggen aan Olaf, maar hij vond de Romantiekwens
maar een slap excuus. Dan nog mocht je niet met de gevoelens van anderen
spelen.
‘Ik weet het.’ zuchtte Marloes diep ongelukkig. ‘Het gebeurde gewoon. Ik kan
er niks aan doen.’
41. Ze kon wel huilen. Ook Niels leek haar niet meer te vertrouwen. Nu had ze
het dus bij allebei haar crushes verpest.
‘Hier is maar één oplossing voor.’ vond Emma. ‘Dansen tot je erbij neervalt!’
En verrek, ze had nog gelijk ook.
43. Emma liep glimlachend de trap voor haar huis af. Die gekke Marloes ook.
Tot ze ineens een schopje in haar buik voelde.
‘JEZUS!’ gilde ze. ‘ZEB! IK BEN ZWANGER!’
44. Het volgende moment, zo leek het wel, stonden ze middenin de jungle op
een tropisch eiland.
Zeb was euforisch geweest met haar zwangerschap en had meteen een
lastminute reis geboekt naar Twikkii.
45. ‘Het is hier zo prachtig, echt een paradijs…’ mijmerde Emma terwijl ze zich in
het water liet zakken. Het was heerlijk verkoelend na de lange reis.
46. ‘Niets is goed genoeg voor mijn meisje.’ knipoogde Zeb. ‘Mijn zwangere
meisje. Ik wil dat je de meest comfortabele zwangerschap hebt die je je maar
kunt wensen.’
‘Hmm,’ deed Emma. ‘Ik denk dat dat hier wel gaat lukken!’
47. Ze genoten met volle teugen van de omgeving en van elkaar. ‘s Avonds nam
Zeb haar mee naar de boulevard, waar ze de kunsten van een vuurdanser
bewonderden.
48. ‘Nu heb ik een vrijwilliger uit het publiek nodig.’ zei de man. ‘Wie wil?’
‘Ik, ik!’ Zeb sprong naar voren en kreeg een staaf in zijn handen gedrukt.
‘Draai er maar mee, dan steek ik straks de uiteinden aan.’
‘Ho, nee, daar komt niks van in!’ riep Emma en ze trok Zeb weg bij de
vuurdanser. ‘Veel te gevaarlijk.’
49. ‘Je wordt vader, Zeb.’ zei Emma een beetje beschuldigend toen ze zich op het
strand hadden teruggetrokken. ‘Je mag wel een beetje voorzichtiger zijn.’
‘Het spijt me, schat, ik wilde je niet laten schrikken. En jou ook niet, kleintje.’
Even legde hij zijn hand op de dikke buik.
50. ‘Eigenlijk wil ik je niet wéér laten schrikken…’ begon Zeb aarzelend, maar toen
ging hij toch door de knieën.
‘Lieve, lieve Emma. Toen je opgegroeid was tot tiener vond ik je al een
geweldige meid, maar toen je duidelijk van plan was mijn hart te veroveren,
sloeg mijn hoofd helemaal op hol. Je bent zo bijzonder. Ik hou elke dag meer
van je. En nu krijgen we ook nog een kindje…Wil je met me trouwen?’
51. Heel rustig begon Emma te stralen en met een brede lach sloeg ze haar
armen om Zebs hals.
‘Ik wist wel dat ik je zou krijgen.’ Haar ogen schitterden in het maanlicht. ‘Al
vanaf het moment dat ik je zag zitten wist ik dat jij mijn man zou worden. Dus
ja, natuurlijk wil ik met je trouwen!’
52. Het werd een romantische nacht en de volgende morgen moest het grote
nieuws natuurlijk meteen aan de thuisblijvers verteld worden. Eerst aan
Marloes, dan aan Belinda en Armando, en dan aan haar biologische ouders
Steven en Aurora. Stuk voor stuk waren ze door het dolle heen.
53. De vakantie liep jammer genoeg al op zijn eind, net als de zwangerschap,
maar dat vond Emma niet erg.
Ze kon niet wachten tot ze de baby in haar armen zou houden en genoot van
elk moment.
54. Toen het tijd was om te gaan had Zeb al haar koffer ingepakt en liep ze
voorzichtig naar de gereedstaande taxi.
Ze wierp een laatste blik om zich heen en nam zich voor hier ooit nog terug te
komen. Mét haar kind – of misschien wel kinderen!
55. Thuis werd Emma verwelkomd door haar ouders, die tijdens hun afwezigheid
op het huis hadden gepast.
‘Wat een buik, zeg, het lijkt wel of je op ontploffen staat!’ grapte Steven en
Aurora wierp hem een waarschuwende blik toe – maar Emma moest er hard
om lachen.
56. Het huwelijk werd een echt sprookjeshuwelijk, in het park onder een boog
vol met rozen.
57. Emma gloeide van geluk. Eindelijk voelde ze de trouwring om haar vinger. Ze
keek Zeb diep in zijn ogen en hij glimlachte terug. Dit gevoel was heel diep. Ze
had vanaf het eerste moment geweten dat ze voor elkaar gemaakt waren.
58. Het feest die avond was een hele gebeurtenis in hun kleine huis.
In de gang was het een drukte van jewelste en sommige gasten konden
nauwelijks de woonkamer bereiken.
‘Eh, waar is het bruidspaar?’ riep iemand vanuit de tegen elkaar gedrukte
mensen. ‘Gefeliciteerd, hoor!’
59. Emma proestte het uit van het lachen en moest haar buik vastgrijpen bij het
zien van alle visite die zich de kleine kamer in probeerde te wurmen.
60. Eindelijk zag ze Marloes zich losmaken uit de menigte en ze vielen elkaar in
de armen.
‘Jeetje, zus. Eerst al zwanger, en dan ook nog getrouwd! Jij laat er geen gras
over groeien!’
‘Dat weet je toch.’
61. Na wat geschuifel en geduw wisten alle gasten zich toch om de champagne te
verzamelen en er werd een toast op het bruidspaar uitgebracht.
Emma en Zeb stonden temidden van al hun vrienden en familie te glunderen.
Ze waren al heel gelukkig geweest samen, maar dit bekroonde hun geluk toch
echt. En een kindje zou pas écht alles compleet maken!
63. Met trillende vingers drukte Olivier op de knoppen van de oude telefoon die
op het lugubere beeldhouwwerk stond. Uit de stenen schaal kronkelde rook
en eronder meende hij lava te zien bubbelen, maar hij wilde er liever zo
weinig mogelijk aandacht aan besteden.
Deze telefoon waarmee je de doden kon opwekken gaf hem de kriebels.
64. Toch overwon hij zijn angst – hij had er alles voor over om Eva terug te halen.
Toen hij in de gaten kreeg dat er geld voor gevraagd werd, gaf hij zonder
aarzelen alles wat hij had. Dat was niet veel meer, na de verbouwing van het
huis, maar toch zou het hopelijk wel genoeg zijn.
Verstikkende, groene rook vulde kamer.
Olivier gilde. Er verscheen een gedaante.
65. ‘Daar ben ik weer!’ zei Eva, alsof ze eventjes naar de supermarkt geweest
was. Ze rolde met haar schouders om ze los te maken en bekeek verwonderd
haar handen.
‘Ja, daar ben ik weer…’ herhaalde ze toen verrast.
66. Toen pas draaide ze zich om en werd ze zich bewust van de aanwezigheid van
Olivier.
‘Oh!’ was alles wat ze uit kon brengen, voor ze zich in de armen van haar man
stortte. Tranen stroomden over haar wangen toen ze elkaar met meer passie
dan ooit kusten.
‘Je bent terug…Je bent terug!’ bleef Olivier maar herhalen.
67. Ook Stefan moest onbedaarlijk huilen toen hij zijn zus weer in zijn armen
sloot.
‘Ik wist wel dat je niet echt weg zou blijven.’ mompelde hij.
‘Dat zou toch ook niks voor mij zijn. Ik geef niet zo gauw op.’
68. Na een lange nacht begaf de familie zich naar het zwembad en ze genoten
van de luxe – maar vooral van elkaar.
Sommige overleden familieleden konden ze helaas niet terughalen, maar
voor Eva was het een ander verhaal.
69. Eva genoot met volle teugen van alles om zich heen. Ze waardeerde alles veel
meer en besefte des te meer hoe breekbaar het leven kon zijn.
Toen ze haar beste vriendin Anna omhelsde, moest ze toch ook een beetje
huilen. Wat zou het erg zijn geweest als ze écht dood was gebleven! Dan zou
ze al deze lieve mensen nooit meer gezien hebben.
71. Bij de nieuwe woning van Richard en Claire was een bruiloft gaande.
Het was in een opwelling gebeurd; we hebben er het geld voor, en de ruimte
– waarom trouwen we niet?
En zo stonden al hun vrienden en familie nu in hun mooiste kleding in de tuin.
72. ‘Ik, Claire Wagtmans, neem jou, Richard Valentijn, tot mijn wettige
echtgenoot; in voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheidt.’ glimlachte
Claire bij het uitspreken van de nogal ingekorte huwelijksbelofte.
73. ‘Yes!’ riep iemand uit het publiek, en Claire zag dat het Richards
tweelingbroer Arthur was, die in een donkerblauw kostuum het hardst van
allemaal stond te klappen.
Vroeger hadden die twee misschien weleens onenigheden gehad, nu waren
ze dikke vrienden.
74. Op het grasveld naast hun huis werden twee enorme tafels neergezet, zodat
alle gasten konden aanschuiven met een stukje taart of iets anders van het
uitgebreide buffet.
75. Het kersverse bruidspaar babbelde honderduit met iedereen. Hun nichtje
Linda genoot zichtbaar met volle teugen van alle pracht en praal waarmee ze
hun trouwerij hadden omgeven.
‘Als ik ooit ga trouwen doe ik het precies zo!’ zei Linda vastberaden, met een
blik op de versierde stoelen en de mooie trouwboog.
76. ‘Dat duurt nog wel even.’ viel haar vader Arthur haar in de rede.
‘Dûh.’ zuchtte Linda geïrriteerd.
Richard begon snel over iets anders en richtte de aandacht op de
teruggekeerde Eva.
‘Alles is zo mooi,’ glimlachte ze gelukzalig. ‘Zeker momenten als deze, met de
hele familie bij elkaar.’
77. Het feest ging door tot in de avond en er werden kleine kaarsjes op de tafels
gezet. Iedereen praatte gezellig door elkaar en stopte zich vol met taart en
pudding tot er niets meer bij kon.
78. Toen was het tijd voor muziek. Richard had een oude jukebox gehuurd, die nu
plaatjes stond te draaien onder een boom, en Claire had een vuurkorf
neergezet.
Er werd gedanst, er werden sterke verhalen verteld rond het vuur, maar het
was vooral een prachtige avond.
79. Toen de laatste gasten dan toch echt waren vertrokken, keken Richard en
Claire verwonderd om zich heen.
‘Dat was…ongelofelijk.’ verzuchtte Claire.
‘En we zijn gewoon getrouwd! Dát noem ik pas ongelofelijk. Wie had ooit
kunnen denken dat wij nog eens zouden trouwen?’
‘Ik heb het altijd wel geweten, hoor. We zijn gewoon wat later met alles.’
lachte Claire.
81. ‘Ik heb inderdaad een bloedhekel aan die huisbaas, maar we moeten hier wel
blijven. We kunnen niet anders. We hebben er gewoon het geld niet voor.’
‘Pap, voor de zoveelste keer: het maakt me niet uit! Ik heb het hier prima
naar mijn zin. Ik slaap mijn hele leven al in de woonkamer, ik weet niet beter.
Het geeft niet, echt.’
‘Ja? Nou, gelukkig. Ik ben blij dat je het begrijpt.’
82. Toch bleef Arthur een schuldgevoel houden. Het liefst ging hij gewoon weg
uit dat krappe appartementje en zou hij zijn eigen gang gaan; weg van die
huisbaas.
Om wat afleiding te zoeken gingen ze op zondagmiddag met z’n drietjes naar
het park, waar Linda haar neef Lars tegenkwam.
83. ‘Ik ben nog nooit naar een schoolfeest geweest.’ bekende Linda even later,
toen ze een beetje met een bal stonden over te gooien.
‘Kom gewoon een keertje, het is leuk. Kijken hoe de leraren dansen. Het is te
grappig!’
‘Hmm, okee. Jij bent er toch ook?’
84. ‘Natuu- au! Kijk eens even uit!’ Met een moeizame beweging dook Lars weg
voor haar iets te hard gegooide bal.
85. ‘Dat was m’n neus, ja!’
‘Oeps, sorry.’ zei Linda snel. ‘Maar wat doe je dan op zo’n feest? Dansen?
Drinken? Ik mag echt nog niet drinken, hoor.’
86. ‘Drinken? Welnee, dat mocht je willen.’ Wrijvend over zijn neus kwam Lars
overeind en gooide de bal. ‘Het is gewoon gezellig rondhangen met mensen,
soms wat dansen, maar meestal dansen alleen de bruggers.’
Linda lachte. Ze had er nu al zin in!
87. Op de avond van het schoolfeest stond ze veel te lang in de badkamer. Zeker
voor haar doen, want ze droeg nooit make-up en haar uiterlijk kon haar ook
niet zo veel schelen.
Toch was ze tevreden toen ze zichzelf in de spiegel bekeek. Net een prinses,
klaar voor het bal!
88. Eenmaal op school kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan.
Niemand had zich opgetut. Niemand droeg avondkleding. Lars had zelfs nog
zijn gewone alledaagse kleding aan.
‘Leef jij onder een steen ofzo? Het is geen Kerst!’ schaterde hij. Linda lachte
maar mee.
89. Eigenlijk schaamde ze zich kapot. Zo onopvallend mogelijk pakte ze een
colaatje en ging langs de rand van de aula staan.
Ze wist eigenlijk ook niet waarom ze zich zo had opgetut. Ze dacht gewoon
dat iedereen dat deed voor een feest. Blijkbaar hier niet.
90. Ze merkte dat mensen naar haar keken, maar ineens had ze geen zin meer
zich daar iets van aan te trekken. Ze ging er gewoon een leuke avond van
maken, samen met Lars! Ze dansten hun eigen verzonnen moves, en lachten
zich suf om de normaal zo saaie leraren die ineens draaiende heupen hadden.
91. Toch plofte Linda die avond chagrijnig naast haar moeder op de bank.
‘Ik stond enorm voor lul. Niemand had zich omgekleed! Er was echt niks aan.’
Zo mopperde Linda nog even door, maar Anna luisterde niet echt.
Zij glimlachte alleen maar en dacht bij zichzelf: mijn dochter is een puber
geworden!
93. ‘De baby moet gewoon vandaag komen. Ik voel het.’ zei Nicole tussen twee
slokken fristi door. ‘Ik ga straks bloemen plukken voor mama. En voor de
baby.’
‘Ik ga een cake voor mama maken, en voor de baby.’ zei Ruben trots. ‘Als ik
weet hoe dit ding werkt.’
94. Nicole liet het hem lekker zelf uitvogelen en ging naar buiten, om even later
met een bosje madeliefjes terug te komen.
‘Kijk, dat ziet er toch hartstikke gezellig uit!’ riep ze, toen Ruben zijn cakeje
naast haar boeketje gezet had. ‘Wedden dat ze er blij mee is!’
95. En natuurlijk had ze gelijk. Toen Renate met haar slaperige hoofd de kamer in
kwam waggelen, klaarde ze meteen op bij het zien van haar tweeling en de
gedekte tafel.
‘Is dat speciaal voor mij?’
‘En voor de baby, natuurlijk.’ zei Nicole trots.
‘Super gedaan, jongens! Echt lief van jullie.’ zei Milan trots.
96. ‘Je kunt wel zien dat ze niet kunnen wachten op die kleine.’ zei Milan toen de
kinderen naar school waren.
‘Ze zijn zulke schatten. Ik hoop echt dat deze baby ook zo wordt!’
97. Renate moest veel rusten, maar Milan ging door met het runnen van de
hondenkennel. Hij kocht een nieuw mannetje aan; Jesper.
Als de tijd daar was, kon hij puppy’s maken met hun eigen gefokte Nala.
98. De tweeling was erg teleurgesteld toen ze uit school kwamen en het wiegje
nog steeds leeg was.
De verdere dag verloor Nicole haar moeder niet meer uit het oog.
‘Hoe weet je dat de baby komt?’ vroeg ze nieuwsgierig toen ze in haar pyjama
naast het bad zat.
‘Dan krijg je een beetje buikpijn.’ zei Renate. ‘Maar dat heb ik nog niet, hoor.’
99. ‘Ik wou dat baby’s krijgen geen pijn deed. Dan nam ik er héél veel!’ zei Nicole.
Renate glimlachte.
De volgende morgen genoot ze weer van het zelfgeplukte boeketje. Het was
zo’n lief gebaar.
Achter zich hoorde ze de tweeling discussiëren. ‘De baby moet vandaag wel
komen. Anders is hij straks al peuter voor hij geboren is!’
100. Renate schoot in de lach en zwaaide ze uit toen ze naar school gingen.
En toen begonnen de weeën. Wat was ze blij dat de kinderen dat niet zagen –
dan zouden ze vast nooit een baby willen later.
Ze gilde van pijn en klauwde met haar handen naar haar buik.
‘Godver, Milan! Help! Het doet zo’n pijn!’
101. ‘Puffen dan, Renate! Puffen!’ Milan bleef kalm en greep haar beide handen
vast. Terwijl hij haar blik probeerde vast te houden en haar te kalmeren,
begon ze aarzelend te puffen. Het hielp en ze werd rustiger.
102. Renate had gehoopt dat de bevalling van deze baby minder heftig zou zijn
dan die van de tweeling, maar hij leek al even heftig.
Eindelijk hield ze het kindje dan in haar armen.
‘Een meisje! Kijk dan, Mil, we hebben weer een dochtertje!’
103. ‘Wat een prinsesje,’ stamelde Milan, zoals elke keer overdonderd.
‘Ik denk…dat er nog een prinsje of prinsesje aan zit te komen.’ kermde Renate
en ze stak haar buik naar voren. Er zat er duidelijk nog eentje in!
‘Weer een tweeling?’ Stomverbaasd staarde Milan naar zijn vrouw.
104. En inderdaad: weer een tweeling.
Zo werd Milan dus de vader van in totaal drie tweelingen. Dit keer waren het
twee prachtige meisjes; Ilona en Simone.
In elkaars armen keken Renate en Milan in de wieg. ‘Simone heeft mijn
huidskleur.’ zei Renate trots. ‘En Ilona heeft alles van jou.’
105. De deuren van de schoolbus waren nog nauwelijks open of Ruben en Nicole
stormden al richting hun huis.
‘Zie je! Ik zei het toch; de baby is er!’ schreeuwde Nicole door het dolle heen,
bij het zien van het kindje in de wieg. Toen zag ze haar moeder.
‘Het is een tweeling, jongens.’ lachte Renate. ‘Twee meisjes: Ilona en Simone.’
‘Ik wil kijken, ik wil kijken! Ik eerst!’
106. Hoewel ze zich verdrongen om als eerste de baby’s te mogen bewonderen,
verslapte hun aandacht daarna al snel.
Zo’n kleintje deed tenslotte niet veel meer dan slapen en vieze luiers maken.
Veel had je daar dus nog niet aan; je kon er niet eens mee spelen.
107. Van haar zwangerschap bijkomen hoefde Renate niet; ze ging meteen weer
aan de slag. Het was tijd voor zaken in het hondenbedrijf.
108. Hondje Pitch, dat ze ooit als fokmannetje ingekocht hadden, had zijn plicht
vervuld. Door hem was puppy Nala geboren.
‘Het is een wildebras, maar als hij genoeg dagelijkse beweging krijgt is het
een geweldige hond. Hij is heel snel van begrip en kan ook goed met andere
honden.’
‘Ik was al verliefd toen ik de advertentie op uw site zag. Ik zou hem graag van
u overnemen!’
109. Tevreden stond Renate die avond naar de tweeling te kijken. Ze waren alweer
jarig. Onvoorstelbaar; zij werden alweer tieners terwijl hun zusjes nog maar
net geboren waren.
110. Hun halfzusjes Denise en Suzanne waren al opgegroeid, zij waren iets ouder.
Nicole zei dat ze nu al niet kon wachten tot ze een keertje met z’n allen
zouden uitgaan.
111. Daar moest Renate nog even over na denken – maar voor nu vergat ze even al
haar zorgen.
Wat was ze een trotse moeder. En wat was het heerlijk om weer even haar
oude studiemaatjes Han en Tom te zien!
112. ‘Wow, stoer!’ Ruben keek trots naar zichzelf. ‘Deze kleren hou ik!’
‘Nou, ik deze dus niet.’ zei Nicole een beetje gepikeerd, terwijl ze zich snel uit
de voeten maakte.
113. Ze kleedde zich snel om en haastte zich toen weer terug naar beneden. Het
verjaardagsfeestje kon haar niet veel schelen. Ze werd helemaal in beslag
genomen door haar nieuwe zusjes; wat waren ze mooi!
Ze was letterlijk niet meer bij hun wiegjes weg te slaan.
114. Zelfs toen ze naar bed moesten, bood Nicole aan om ze naar boven te
brengen.
Het viel haar op dat Ilona dezelfde huidskleur als zij en haar vader had, maar
dat Simone meer op hun moeder Renate leek. Ilona brabbelde wat en greep
met haar handjes in Nicole’s haar – en Nicole besefte zich tevreden dat dit
het lange wachten meer dan waard was!
