1. 47Wijzer · Rabobank Private Banking46
A
ntony Vaandrager herinnert het
zich nog goed. Hoe hij en zijn
vrouw vroeger altijd met goede
zin terugkeerden van hun vakantie,
klaar om weer aan het werk te gaan.
En hoe dat op een gegeven moment
was omgeslagen in tegenzin. ‘Dan reden
we de grens over en zeiden we tegen
elkaar: o god, daar liggen die dossiers
weer op ons te wachten. We waren rond
de vijftig en begonnen te dromen over
een nieuw bestaan in Parijs, om samen
te studeren aan de Sorbonne.’ Parijs,
hun favoriete stad, waar ze al zoveel
weekenden gespendeerd hadden. Sa-
men, en met hun drie dochters.
Vier jaar na de eerste gedachten aan
een leven in Parijs, werd het huis nabij
Eindhoven verkocht en vertrokken
Vaandrager en zijn vrouw met ver-
vroegd pensioen daadwerkelijk naar
hun nieuwe appartement in de Franse
hoofdstad. Ze gingen allebei studeren:
hij Geschiedenis, zij Kunstgeschiedenis.
‘Heel spannend was dat. Alles opnieuw
ontdekken. We begaven ons weer in
de wereld van de wetenschap en
ontdekten dat het studeren ons op
latere leeftijd veel beter afging dan
toen we jong waren.’
Zich het Parijse leven en de universi-
teitsomgeving eigen maken kostte soms
wat meer moeite, maar samen konden
ze het aan. ‘We waren nog net jong
genoeg om het leuk te vinden.’
Zo enthousiast als ze zelf waren over
hun nieuwe bestaan, zo positief was de
omgeving niet altijd. ‘Mensen zeiden:
hou jij nu al op met geld verdienen?
En: over twee jaar zijn jullie vast weer
terug.’ Het werden vijfentwintig mooie
Parijse jaren. Toen in het voorjaar van
2011 Vaandragers vrouw overleed en
hij haar had begraven op Père-Lachaise,
was de aardigheid van Parijs er wel af.
‘Ik ben nu het liefst dicht bij mijn doch-
ters en mijn kleinkinderen. Ze komen
veel langs en zijn zeer zorgzaam.’
In zijn gelijkvloerse woning, gelegen
in een bosrijke omgeving in Gelderland,
is hij weer gelukkig, vertelt hij. ‘Ik ben
terug bij mijn roots en druk doende met
de herrijzenis van mijn oude vrienden-
kring en netwerk. Ongeveer de helft
ervan is nog in leven en aanspreekbaar.
We genieten opnieuw van elkaar in deze
laatste fase van ons leven.’
‘We droomden over een nieuw
bestaan in Parijs, om samen
te studeren aan de Sorbonne’
hebben de tijd
Persoonlijk
Wij...
Naam
AntonyVaandrager(82)
Was
Directeurpersoneelszaken
Philips
Gestopt met werken sinds
1985
Nieuwe levensinvulling
EmigratienaarParijs,
studieGeschiedenisaande
SorbonneUniversiteit

2. N
adat ze zeventien jaar lang
samen een bureau voor city-
planning & financing hadden
gerund, besloten Ben en Francine
Westerdijk in 2010 om volledig te
stoppen met werken en zich op het
reizen te richten.
Ben: ‘We reisden altijd al veel tussen
de projecten door. Deden aan huizen-
ruil en reisden met de camper. Later
ruilden we ook vaak van camper met
mensen in Australië en Nieuw-Zeeland.
Van die reizen genoten we enorm.
Toen we in 2008 op Antarctica waren,
spraken we tegen elkaar uit hoe fantas-
tisch het zou zijn om altijd te kunnen
reizen. Ik liep tegen de zeventig, het
werk eiste steeds meer van ons. Al die
netwerk-happenings aflopen om in de
running te blijven...
Op een gegeven moment vroeg ik me af:
wil ik dat nog wel?’ Toch moesten ze er
allebei goed over nadenken. Francine:
‘Je moet wel samen door dat smalle
deurtje van de camper kunnen. Het is
een klein oppervlak dat je deelt, en
ondanks onze lange samenwerking
vroeg ik me af of we wel zo lang op
elkaars lip moesten zitten.’
Ze gingen en reisden sinds 2010 – met
de boeken van Robert Kaplan in de
hand – door vijftien landen in Zuid-,
Centraal- en Noord-Amerika. Het bleek
makkelijker dan gedacht. Francine:
‘Het heeft heel louterend gewerkt.
Weten dat je in de camper geen kant
op kunt, maakt het juist rustig. We zijn
perfect op elkaar ingespeeld geraakt.’
Zijn werk mist Ben soms wel – het con-
tact met collega’s, de waardering voor
afgeronde projecten en het werken
met jonge vakgenoten – maar eigenlijk
alleen op de momenten dat hij niet
reist. Francine en Ben doen er dan
ook veel aan om de contacten met
vrienden, familie en oud-collega’s
goed te onderhouden. Francine schrijft
onderweg uitgebreide reisverslagen
aan het thuisfront en lang voordat ze
terugkeren van een reis, laten ze dat
weten en organiseren etentjes en reis-
presentaties bij thuiskomst. Francine:
‘En onderweg onderhouden we na-
tuurlijk contact via Skype. Heel fijn dat
die mogelijkheid er tegenwoordig is.’
Na Amerika, Alaska en Canada staat nu
West-Afrika op het lijstje. Natuurlijk
gaan ze dan weer met zijn tweetjes.
Francine: ‘Een groepsreis? Nee hoor,
dat is niks voor ons.’
‘Op Antarctica bedachten wij
hoe fantastisch het zou zijn
om altijd te kunnen reizen’
49Wijzer · Rabobank Private Banking48
Namen
Ben(70)enFrancine(64)Westerdijk
Waren
EigenaarWesterdijk
ConsultancyBVvoor
cityplanning&financing
Gestopt met werken sinds
2010
Nieuwe levensinvulling
Dewereldoverreizen
metdecamper

3. 51Wijzer · Rabobank Private Banking50
D
at ze hun opleidingsinstituut op
een dag zouden verkopen, stond
voor Cock de Blaeij en zijn
compagnon vast; wanneer dat precies
zou gebeuren niet. Het beslismoment
kwam toen De Blaeijs vennoot in 2007
met gezondheidsproblemen kampte.
‘We beseften: ook zonder ons moet het
bedrijf verder kunnen.’
In twee intensieve jaren werd het
bedrijf overdrachtsklaar gemaakt en in
het voorjaar van 2009 was de over-
name een feit. ‘Van zestig tot zeventig
uur werk per week ging ik in één
keer naar niet meer werken. Dat was
moeilijk; ik voelde me al schuldig als
ik een boek las op een doordeweekse
dag.’ Vol overgave stortte De Blaeij zich
op de nevenactiviteiten die hij al had
opgebouwd: administrateur bij een
klein pensioenfonds en voorzitter bij
de lokale schaatsvereniging. ‘Met top-
schaatser Bob de Jong als erelid heb ik
al menig huldiging georganiseerd. De
ijsclub betekent veel in de gemeente.
Ik heb daardoor ook een publieke
functie.’
En dat komt goed uit bij het verwe-
zenlijken van zijn ideaal om sport en
beweging bij jongeren in te zetten om
actuele problemen zoals obesitas en
overmatig drankgebruik tegen te gaan.
‘Ik denk dat je de jeugd ervan bewust
moet maken dat een gezonde levens-
stijl en sporten leuk zijn. Hoe eerder
kinderen met sport in aanraking
komen, hoe beter.’ Zo organiseert hij
in samenwerking met NOC*NSF
skeelersessies in verschillende dorpen
in de regio. ‘Leuk om te doen en ik blijf
in contact met jonge mensen. Die hou-
den mij ook weer jong en bij de les.’
De werkzaamheden zijn inmiddels
opgelopen tot een arbeidsintensiteit
van twintig uur per week. Een mooie
belastbaarheid, vindt De Blaeij; houdt
hij deze winter genoeg tijd over om
voor het eerst in jaren zélf weer te
schaatsen. Zijn versleten knieën liet hij
afgelopen winter in België vervangen
door twee nieuwe sportknieën. Fietsen
ging deze zomer al goed: wekelijks
trapte hij tussen de twee- en drie-
honderd kilometer weg. Een leuke
bijkomstigheid: ‘Fietste ik vroeger
om zo snel mogelijk van A naar B te
komen, nu geniet ik vooral van het
mooie landschap.’
‘Ik blijf in contact met jonge
mensen - die houden mij
jong en bij de les’
Naam
CockdeBlaeij(65)
Was
EigenaarIMKOOpleidingen
Gestopt met werken sinds
2009
Nieuwe levensinvulling
Voorzitterschaatsvereniging
enactiefmetsporten
sportpromotiebijdejeugd