O risco ambiental caracterízase principalmente por catro variables: magnitude do fenómeno, frecuencia con que ocorre, duración e extensión do espacio afectado.
Nepal es tiene tanta belleza como tradición e historia. No te pierdas el viaje en imágenes por este maravilloso lugar al que si es posible hay que ver con nuestros propios ojos por lo menos una vez en la vida.
Presentación de Francis Ortiz sobre Geolocalización para la Escuela de Organización Industrial llevada a cabo en el palacio de Exposiciones y Congresos de Melilla el 31 de Julio de 2014
O risco ambiental caracterízase principalmente por catro variables: magnitude do fenómeno, frecuencia con que ocorre, duración e extensión do espacio afectado.
Nepal es tiene tanta belleza como tradición e historia. No te pierdas el viaje en imágenes por este maravilloso lugar al que si es posible hay que ver con nuestros propios ojos por lo menos una vez en la vida.
Presentación de Francis Ortiz sobre Geolocalización para la Escuela de Organización Industrial llevada a cabo en el palacio de Exposiciones y Congresos de Melilla el 31 de Julio de 2014
CONCELLOS: A Estrada e Forcarei
A comarca de Tabeirós-Terra de Montes está situada ao norte da provincia de Pontevedra, separada da Coruña polo río Ulla e de Ourense e a comarca do Deza polas serras da Dorsal que a limitan polo leste. É unha comarca cun relevo moi variado na que se diferencian tres áreas con características específicas. Ao norte as terras máis, baixas, no Val do Ulla, no centro terras de media altura e no sur e leste serras que acadan ata máis de 1.000 m de altitude.
A rede fluvial é tamén diversa e está estruturada arredor do Ulla, o Umia e o Lérez que, xunto cos seus afluentes forman multitude de vales.
A riqueza paisaxística e de espazos naturais é un dos importantes atractivos desta comarca na que se atopan varios espazos protexidos.
Tradicionalmente Cerdedo e Forcarei formaron a comarca coñecida como Terra de Montes.
A ría de Foz está situada na Rasa Cantábrica, unha chaira litoral inclinada que se estende por parte da costa entre Galiza e Cantabria,
ábrese entre as puntas dos Castelos (oeste), en Foz, e dos Prados (leste), en Barreiros. Nela desembocan o río Masma e o Centiño.
1. A VIVENDA TÍPICA DE ESPAÑA Pazo Casa mariñeira Casa da montaña Casa do interior Casa das agras Palloza
2.
3. A VIVENDA POPULAR EN GALICIA Consiste nun conxunto de construcións adxectivas nucleadas pola vivenda da familia á que se superpoñen distintas dependencias: alpendre, alboio ou pallete, cabazo, forno, cortellos, etc., todas relacionadas coas necesidades e traballos
4. A VIVENDA POPULAR EN GALICIA É rectangular con tellado de lousa a catro augas. Con dúas plantas: baixo, onde atopamos a cociña e a corte, e primeiro andar, para os cuartos. Non adoita ter edificacións auxiliares arrimadas. Destaca nela a cantaría de portas, ventás e esquinais.
5. A VIVENDA POPULAR EN GALICIA Atópase nas serras orientais e sudorientais. É cadrada, pequena, con escasas e angostas ventás e teitos de colmo ou lousa.
6. A VIVENDA POPULAR EN GALICIA Ten dous ou tres andares, ás veces con pincho ou outón. Ás veces álzase sobre soportais, baixo dos cales se recollían embarcacións e aparellos. Nos seus balcóns corridos de madeira, moitos deles hoxe transformados en galerías, deitábanse a secar as redes.
7. A VIVENDA POPULAR EN GALICIA Polo xeral son de planta rectangular á que se engaden outros elementos como capela, adega, cociñas, A súa estrutura é de grosos muros de fabrica, construídos con canterías de granito. Adoitan ser de dúas plantas: a inferior destinada a almacéns, celeiros, cortes e dependencias complementarias da vida agrícola e gandeira, e a superior a vivenda dos señores. A cuberta é frecuentemente a catro augas. O conxunto está rodeado por unha romántica vexetación, de abundante hedra,
8. A VIVENDA EN ESPAÑA Casona Casarío Masía Barraca Cortixo Alquería Cigarral Covas Pazo
9. A VIVENDA POPULAR EN CANTABRIA Son construcións de trazado rectangular e formas simples desenvolvidas en dúas plantas. Na planta baixa están a cociña, as cortes a adega e a despensa. Na zona superior os cuartos. No teito existe unha cámara ou faiado Os muros son de pedra. A casa ten poucos ocos para impedir o paso do frío e a chuvia. O edificio remata cunha cuberta a dúas augas. A solaina é un dos elementos máis importantes e ten multiplicidade de usos, sempre en relación coas necesidades dunha forma de vida rural, agrícola e gandeira: lugar agradable, a resgardo do vento, para gozar do sol. deixar instrumentos de labranza ou produtos do campo, tender a roupa etc.
10.
11. A VIVENDA POPULAR EN CATALUÑA A masía é a casa rural illada no campo catalán. A planta é rectangular. Polo xeral consta de dous andares e a fachada de acceso está orientada ao Sur. A cuberta é case sempre de dúas augas. O material máis empregado na súa construción é a pedra, tamén o adobe. As pedras uníanse por lama, cemento ou cal. Na parte de abaixo adoita haber un gran soportal de entrada á cociña e ás dependencias agrícolas. Na planta superior están os cuartos e a sala que como centro de respecto familiar ocupa a parte central e dá á fachada principal. Arriba na bufarda e no faiado gárdase a colleita e almacénase o gran e a palla para o gando cando non existen celeiros na planta baixa.
12.
13.
14. A VIVENDA POPULAR LEVANTINA Na rexión levantina, nas chairas cultívanse hortas e laranxais que pola súa ubicación en pequenas propiedades deron orixe a vivendas illadas, coñecidas na rexión por ALQUERÍAS. A alquería é unha construción de un ou dous andares cuberta a dúas augas. Posúe unha entrada cuberta onde se desenvolve a vida diaria. Os muros son de tixolo do país ou adobe e barro
15. A VIVENDA POPULAR DE TOLEDO Chámanse cigarrales ás fincas señoriais de recreo situadas na beira sur do río Teixo ao seu paso pola cidade de Toledo. Constan dunha construción principal destinada a vivenda de recreo, e un edificio secundario para os guardeses (cigarraleros) que coidan da casa ao ser segunda residencia e, o máis importante e característico, o seu amplo terreo de campo, que está limitado a un mínimo de 7.000 m2, sendo o común ata metade do século XX superficies arredor dos 20.000 m2.