This are chapter one and two in my story.

1. The Other Side Of The Attic Door<br />Door; Brooke Gabriëlle Weise.<br />Proloog.<br />Anna Davidson is een heel gewoon meisje, niet veel bijzonders. Haar ouders gaan scheiden, en na lang tobben besluit Anna om bij haar moeder te gaan wonen. <br />Anna en haar moeder verhuizen naar een oud en afgelegen dorp, waar een behoorlijk groot herenhuis onwijs goedkoop te koop stond. Haar moeder kocht het huis, en ook al is het te groot voor hen samen, ze hebben het er prima. Anna heeft de 3e verdieping, en zij kiest de kamer met de, volgens de oude bouwtekeningen, zolderdeur erin. De verdieping onder die van Anna bestaat alleen maar uit deuren die niet open gaan. De vorige eigenaren hadden alles geprobeerd, die deuren waren alleen maar met die sleutels open te krijgen, maar die zijn al meer dan 100 jaar niet meer gezien. <br />Lukt het Anna om de deuren open te krijgen, of moet blijven die deuren voor eeuwig gesloten?<br />Hoofdstuk 1. <br />“Mam! Had je echt niets beters kunnen vinden dan dat?!” vroeg ik geïrriteerd en hield de paraplu stevig vast. Het waaide als een gek, en het regende daarbij ook nog eens. “Anna toe nou..” probeerde mam en veegde haar natte haar uit haar gezicht. “Dat hoort thuis in bouwval gezocht! Hoe kun je dat in godsnaam een huis noemen?!” riep ik ongelovig. “Anna kappen nou! Het is een prima huis, en helemaal na een paar weken klussen! Trouwens, zat tijd, het is toch zomervakantie!” riep ze terug en liep richting het huis. “Dit noem jij zomer?!” riep ik ongelovig, sjorde mijn tas over mijn schouder en liep mee. “Marry Poppins style!” gilde ik toen er een harde windvlaag voorbij kwam en liet de paraplu snel los. Ik dook half de hal in en sloot de deur achter me. “Jemig.. als dit zomer is he.. wil ik niet weten wat herfst of winter is hier!” mompelde ik, zette mijn tas op de grond en trok mijn jas uit. “Uhu, en waarom liet je die paraplu los?! Dat was een goeie!” mopperde mam. “Mens laat die paraplu! Ik wil niet vliegen, want ik weet niet hoe ik moet landen ja!” bracht ik ertegen in en hing mijn jas aan de kapstok op. “Ja ja mafkeesje.. ga maar naar boven.. jij hebt de 3e verdieping, dan kun je die rotherrie van je draaien zonder dat ik er last van heb.. en ik heb genoeg aan de 1e..” grinnikte mam en ze liep door naar de keuken. “Holy! Een eigen verdieping!” juichte ik, griste mijn tas van de grond en rende de trappen op. Oh mam is gemeen. Ik moet de meeste trappen op! En die kraken stuk voor stuk als een gek. Wegsluipen zou hem niet worden dus.. damn. Toen ik eenmaal boven was, was ik compleet buiten adem, het voordeel, al mijn spullen stonden er al. In 1 van de kamers stond mijn bed al en ik besloot daar maar mijn slaapkamer van te maken. Aan die kamer grensde een hele mooie klassieke badkamer, dus ik vond het allemaal al prachtig. We hadden ook alle klusspullen ook al gekocht, de stad en dus de beschaving waren allemaal meer dan een uur weg, oftewel; haal zo veel mogelijk tegelijk en zorg dat je zeker weet dat je alles hebt wat je nodig hebt. Langzaam liep ik naar het raam en keek naar buiten. Mijn kamer keek uit op een schitterend bos, wat er nu wel een beetje griezelig uit zag door het slechte weer. Met een diepe zucht liet ik mijn hoofd tegen het raam aanhangen. “Ik geef dit krot 2 weken..” mompelde ik zacht tegen mezelf en sloot mijn ogen. Ik miste de stad nu al. <br />Hoofdstuk 2. <br />Na al het klussen en verven was mijn oude kamer leuker dan de oude. De muren waren lilapaars, en boven mijn bed stond in zilveren klassieke letters “dream” geschreven. Om dream hingen allemaal fotolijstjes met leuke momenten in mijn leven en foto’s van mijn familie en vrienden erin. Ik miste ze allemaal wel, maar ze zouden eens langs komen zodra het huis af was. Overal in mijn kamer zag je paarse, zilveren en crèmekleurige accenten. Ik was nog niet helemaal klaar met mijn spullen uitruimen, want in 1 van de kamers was ik een soort van bibliotheek aan het maken, ik had onwijs veel geld gehad van pap toen ik met mam mee ging om boeken en dat soort dingen van te kopen en ik had veel gespaard. Na een hele lange tijd stonden al mijn boeken, CD’s en DVD’s op alfabetische volgorde en hadden mam en ik de televisie opgehangen en aangesloten. Het leek wel een mini thuis bioscoopje en ik vond het echt super. Het hele huis was zo ongeveer wel af, en ik voelde me er op zich wel thuis, alleen dat gekraak en gezucht van dat huis door de harde wind was om gek van te worden. ’s Nachts deed ik geen oog dicht door alle herrie, en mam had beloofd om zodra ze de kans had oordopjes voor me te kopen. In mijn kast vond ik helemaal onderin een kistje, en ik was al een hele tijd aan het twijfelen of ik het wel of niet moest openen. Aan de ene kant was ik onwijs nieuwsgierig, aan de andere kant wist ik niet waar ik aan begon. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het en opende ik voorzichtig het kistje. Er zaten wat lege velletjes papier in en vervaagde zwart wit foto van een gezin vroeger. De ouders stonden achter hun zoons en keken strak de camera in, moeite doend om stil te blijven staan, terwijl de tweeling verveeld keek en daar helemaal niet wilde zijn. De foto legde ik in het laadje van mijn bureau en ik keek verder in het kistje. Helemaal onderin lag een oude sleutel en toen ik hem oppakte voelde ik pas hoe zwaar die eigenlijk was. Nadenkend keek ik van de sleutel naar de zolderdeur en terug. Die deur was al sinds het begin niet meer open gegaan.. zou ik de sleutel in handen hebben? Nee toch.. zo makkelijk kon het nooit zijn. Toch stond ik op en probeerde het. Tot mijn telleurstelling, maar niet echt verbaast kwam ik erachter dat het niet paste. Dan maar naar beneden en daar kijken of hij past. Snel rende ik zo stil als het ging de trap af en probeerde eerst de bijkeuken. Verdikkeme, ook niet. Diep van binnen bad ik echt dat hij niet op de kelderdeur paste. Ik had een hekel aan kelders, en helemaal oude kelders. Met tegenzin probeerde ik het, en al mijn hoop werd meteen de grond in geslagen. De sleutel paste perfect en met een zacht gekraak opende de deur zich. Ik zag een stenen trap die omlaag leidde, en snel pakte ik de zaklamp mee uit de keuken. Bang en toch nieuwsgierig liep ik de trap af en scheen om me heen. Het was er leeg, er stond alleen een kapotte schommelstoel en iets wat een krat moest voorstellen. God, wat een verschrikkelijke stank hing er! Ik moest er gewoon van kokhalzen, zo erg was het. “ANNA DAVIDSON! HOU OP MET VERSTOPPERTJE SPELEN WIL JE!” riep mam ineens en van schrik schoot ik een meter de lucht in. “Ik kom al.” Zuchtte ik en rende de trap snel weer op. “Mam. Relax. Ik was in de kelder. Die deur ging gewoon open.” Verzon ik snel en verstopte de sleutel in mijn kontzak. “Grappig. Nog wat boeiends daar beneden?” zuchtte mam. “Nee. Een oude krat en een kapotte schommelstoel en een verschrikkelijke stank, verder niets..” zei ik rustig en liep naar de woonkamer. Mam zou toch niet de kelder in gaan. Ik had mijn angst voor kelders niet van een vreemde. Ik mocht dan wel bang zijn voor kelders, maar ik moest en zou weten wat er in die krat zat. Dus sloop ik die avond ook naar de kelder toe, vooral door mijn mond ademend tegen de stank. <br />