γιάννης ρίτσος

1. Γιάννης Ρίτσος
11 Νοεμβρίου 1990. Σαν σήμερα «φεύγει» ο ποιητής της «Ρωμιοσύνης»
 Ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός στην καρδιά του Θεού.
 Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα.
 Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως
 Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά
 Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς
τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
 Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ! δύσκολος δρόμος. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο
δρόμος.
 Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
 Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, Εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
Να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
 Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να
'ρθει.
Πηγή: http://www.gnomikologikon.gr
«Αναφυλλητό. XXXVIII», (απόσπασμα)
[...]
Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα,
δούλεψε κ' εσύ.
Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,
το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο. Ζωή.
Ζύμωνε στη σκάφη,
πρώτο σου ζυμάρι,
πρώτο σου ψωμί
πρώτο σου σταυρόψωμο
μια ψωμένια κούκλα
για το παιδί.
Ζύμωνε τη λάσπη,
πρώτη σου μυστριά
πρώτο πηλοφόρι
ένα καλυβάκι
μια μικρούλα αυλή
για το παιδί.
Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ-δάκρυ
ζύμωνε τη λάσπη
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαηδεί
για το παιδί.
Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —

2. τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο!
Από τη συλλογή Υδρία (1957-1958)
Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, τ. Β΄, Εκδόσεις «Κέδρος», Αθήνα 1961, σ. 394-
395]