2. Դեռևս հնագույն ժամանակներից մարդկանց հետաքրքրել է հոգու գոյության հարցը:
Հնագույն մարդիկ հոգու մասին պատկերացում են կազմել կյանքի և մահվան մասին
ունեցած իրենց համոզմունքների շնորհիվ:
Նրանք հոգին համարել են յուրաքանյուր
մարդու աննյութական ու անիրեղեն
կերպարանքը, որը նման է գոլորշու, օդի
կամ ստվերի: Այն դառնում է կյանքի ու
մահվան պատճառը՝ կարողանալով իր
տիրոջ ցանկություններից անկախ լքել
մարմինը և արագորեն տեղաշարժվել
ժամանակի ու տարածության մեջ:
Համարվում էր, որ մարմինը լքած հոգին
կարող է ուրվականի տեսքով հայտնվել
կենդանի մարդկանց առջև՝ քնած կամ
արթուն ժամանակ: Բացի դրանից
համարվում էր, որ «թափառող» հոգին
կարող է ներթափանցել այլ
մարդկանց, կենդանիների և նույնիսկ
առարկաների մեջ, տիրանալ ու
կառավարել նրանց: Հոգու մասին
հավատալիքների այս հնագույն
պատկերացումների համակարգը
կոչվում է անիմիզմ:
3. Հին հռոմեացի փիլիսոփա
Դեմոկրիտոսը որոշակիորեն
անդրադարձել է
հոգու և նրա ունակությունների
վերաբերյալ ուսմունքին: Նա
համարում էր հոգին շատ նուրբ
մարմին, որը ներառված է արյան
մեջ:
Հոգու մասին համակարգված
ուսմունքի ստեղծողը Արիստոտելն
էր, ով դիտարկում էր հոգեկան
ուժերը և ունակությունները, նրանց
դրսևորումը և զարգացումը՝ սկսած
բուսական աշխարհից, ավարտած
մարդկանցով: Արիստոտելը
համարում էր, որ հոգին գտնվում է
սրտի մեջ:
