2. Ogromne znaczenie dla pozytywnych
rezultatów terapii ma to, czy klinicysta
potrafi stosować daną procedurę
terapeutyczną konsekwentnie, dokładnie i
fachowo.
Kompetencję w stosowaniu terapii można
ocenić na podstawie stopnia doskonałości,
który dany profesjonalista osiągnął w
różnych sferach umiejętności klinicznych,
takich jak:

3. 1. Wybór odpowiednich
klientów:

4. 2. Ustalenie ról:
Orne i Wender (1968), Gottman i Lieblum
(1974), Dyer i Vriend (1977) oraz Beutler
(1983) przedstawili niektóre z komponentów
składających się na skuteczne ustalenie ról,
tj.:
• Ogólne przedstawienie zasad psychoterapii
• Ocena oczekiwań klienta
• Przedstawienie oczekiwań terapeuty
• Przewidywanie tego, co nadejdzie
• Pozytywne przewidywania
• Zachęcanie klientów do nowych zachowań
• Pomaganie klientowi w zwiększaniu tolerancji
• Pozyskiwanie zaangażowania klienta

5. 3. Budowanie relacji:

6. 4. Przeprowadzanie
wywiadu:

7. Marmor (1986) podaje, że gromadzenie
informacji na temat klienta ma na celu:
• Określenie momentu pojawienia się objawów
• Ocenę atutów, które klient wnosi do sesji
(inteligencja, doświadczenie)
• Zbadanie różnych form stresu występujących w
życiu klienta i jego zdolności do radzenia sobie
z nim
• Ocenę środków, które klient ma do dyspozycji
w życiu prywatnym (kwalifikacje zawodowe,
umiejętność współżycia z innymi itp.)

8. 5. Doskonalenie umiejętności
werbalizacji:
Jest wiele sposóbów prowadzenia
klientów pod względem
lingwistycznym, np.:
• Zwracanie uwagi na błędy logiczne
• Uściślanie niejasnych wypowiedzi
• Precyzowanie nieuchwytnych relacji

9. 6. Interpretacja:

10. 7. Konfrontacja:

11. Należy zwrócić uwagę na różnice:
• Między tym, co zostało powiedziane
wcześniej, a obecnie wypowiadanymi
słowami.
• Między tym, co zostało zwerbalizowane, a
tym, co zostało dokonane.
• Między tym, co sugeruje pewien aspekt
komunikowania się (komunikacja
niewerbalna, wyrażanie uczuć, reakcje
intelektualne itp.), podczas gdy inny aspekt
temu zaprzecza.

12. 8. Przełamywanie oporu:

13. Najważniejsze w tej sytuacji jest:
1. Zachowywanie spokoju wewnętrznego
2. Wykazywanie większej inwencji, kreatywności i elastyczności
3. Bycie cierpliwym
4. Liczenie się z tym, co się kryje za przejawianym oporem
5. Rozpoznawanie i unikanie pułapek, które ma na celu
zahamowanie procesu
6. Okazywanie wobec danej osoby troski i akceptacji, lecz
jednocześnie brak tolerancji dla zachowań niemożliwych do
zaakceptowania
7. Interpretowanie tego, co się ujawniło i pomaganie klientowi,
by zdał sobie sprawę z nieuświadomionych działań oraz
zrozumiał ich ukryte motywy
8. Zapewnianie klienta, że w danych okolicznościach jest to
reakcja normalna oraz
9. Akceptowanie swojej roli i odpowiedzialności za zaostrzanie
sytuacji

14. 9. Rozwiązywanie
problemów:

15. 10. Ustalanie granic:

16. 11. Zakończenie terapii:

17. Terapeuta, kończąc pracę z klientem
powinien wykazać się następującymi
umiejętnościami, tj.:
Zdolność rozpoznania właściwego
momentu
Umiejętność przygotowania klienta do
zakończenia terapii
Zdolność nadawaniu struktury
stopniowemu przechodzeniu do nowej
sytuacji

18. Skuteczni terapeuci mają wiele wspólnych cech
dotyczących technicznej sprawności. Niezależnie od
wyznawanej filozofii i reprezentowanej szkoły myślenia
dobrzy klinicyści opanowali zestaw uniwersalnych,
istotnych umiejętności. Zostały one jednak przyswojone
w sposób właściwy dla niepowtarzalnej osobowości i
sytuacji każdego z praktyków. Najskuteczniejsi terapeuci
są elastyczni i w zależności od tego, co w danej chwili
jest niezbędne, bez trudu są w stanie okazywać
empatię, konfrontować się z klientem czy też zagłębiać
w jego problemy.

19. Terapeuci dzięki szkoleniu, praktyce i
oddaniu własnej pracy, umiejętności
terapeutyczne uczynili częścią siebie,
podobnie jak oddychanie. Najznakomitsi
terapeuci nie zachowują się jak w pełni
współczucia ludzie, którzy okazują
profesjonalną pomoc; oni są skuteczni
właśnie dlatego, że nie muszą niczego
udawać! ;)

20. Glantz i Pearce (1989) w swojej ewolucyjnej teorii
psychoterapii przedstawili przekonującą hipotezę, że
powodem, dla którego jakakolwiek terapia odnosi skutek,
jest zaspokojenie podstawowej dla człowieka potrzeby
kontaktów międzyludzkich oraz zaangażowanie
(wzajemna więź).

21. Wg Moustakasa (1986) istota
owocnego związku
terapeutycznego polega na
obecności trzech czynników:
•"Bycia w"
•"Bycia dla"
•"Bycia z"