Conto dunha alumna de 2ºESO

1. SEMPRE
FORTE

2. Ao pouco de sentar, Elisa notou unhas cóxegas na perna.
Malia a palmetada que lle mandou, o bicho continuou a
súa andaina pola perna adiante. Púxose nerviosa,
ergueuse e comezou a patalexar. Pediu auxilio. Berrou
como nunca berrara. Golpeouno con forza para tentar
botar aquel bicho noxento. Foi aí cando sentiu a picada
e, case inmediatamente, unha náusea no fondo do
ventre e a néboa mesta nos ollos e un amolecemento dos
músculos.
Espertou rodeada de azul. Non sabía onde estaba.

3. Empezou a gritar “onde estou?,
que me pasou?”
Un señor que pasaba por alí
explicoulle que estaba nunha
estación de tren.
Despois dun cacho de ela pensar
porque estaba alí acordouse do
que lle pasara, e aínda estaba
sorprendida. Non sabía que era
esa bicho, nin que lle ía pasar
pola picadura, pero o que sabía era
que ela non chegara por si soa alí,
alguén a tivera que traer, e Elisa
quería saber quen e porqué.

4. Empezou a andar pola estación de tren a ver se
vía algo estraño e, de súpeto, nunha columna
pareceulle ver o mesmo bicho que a picara. Foi
correndo ver se era, pero tropezou e caeu. Cando
se volveu levantar para ir a onda el, o bicho xa
non estaba: desaparecera, como se se tratara de
maxia. Pero Elisa non se ía render.

5. Elisa seguiu mirando pero sen resultado.
Cando xa perdera toda a esperanza de saber o
que lle pasara un home cunha gabardina negra
e pantalón negro acercouse a ela e deulle una
nota na que poñía:
“SE QUERES SABER O QUE CHE
SUCEDEU
VAITE AO CORAZÓN DA ESTACIÓN.”
Elisa non sabía ao que se refería na nota do
corazón da estación. Sentouse nun banco e
empezou a pensar.

6. Cando viu un tren pasar deuse de
conta de que o corazón da estación
eran as vías do tren. Empezou a
correr a toda présa ata a vía do tren
número un. Cando chegou alí e non
vía nada, e empezou a preguntarse
se estaría equivocada, se en
realidade pasou todo isto, se o bicho
que viu no eran imaxinacións
súas...
Pero ela non se acordaba dun
pequeno detalle que era a néboa
azul que vira ao final. Cando xa
estaba a punto de renderse empezou
a acordarse de todo das náuseas e
da néboa azul.

7. E volveu mirar ben na vía e viu un sobre azul,
pero estaba xusto nos raís do tren. Como ela
quería saber que lle pasara, foi correndo
rapidamente a coller o sobre, pero non se fixara
en que viña un tren e cando xa estaba collendo
o sobre o tren estaba xa case na estación, e
cando viu que o tren viña cara a ela non lle deu
tempo nin a pensalo: o tren xa a atropelou.

8. E Elisa nunca puido saber que había nesa
carta azul, pero iso si, o que houbese nesa
carta quitoulle a vida...