Historia awansu San Escobar na mundial Mexico86

1. Droga San Escobar do Mistrzostw Świata w
Piłce Nożnej Meksyk 1986
Conrado Ryncarzo
Dziennikarz Escobarskiej gazety Nuestro Fútbol
Santo Subito 2017

2. Powstanie Federación San Escobar de Fútbol
Asociación
21 września 1980 roku na mapie świata pojawiło się San
Escobar. Hiszpańskie wojska opuszczają kraj a wiwatujące tłumy
wykrzykują Almeida! Almeida! Nazwisko Escobarskiego opozycjonisty
i pierwszego prezydenta nowej republiki roznosi się po świecie.
Początki funkcjonowania państwa nie były najlepsze, jeszcze nie
opadł kurz po zamieszkach w największych miastach: Santo Subito,
Santo Domestos, Al Pacino. Z więzień wychodzą walczący o wolność
San Escobar aresztowani przez Hiszpanów w 1977 roku. Są wśród nich
dwaj ludzie, którzy zbudowali podwaliny pod awans reprezentacji na
mundial 86 w sąsiednim Meksyku, Ernesto Gazpachio, pierwszy prezes
Federación San Escobar de Fútbol Asociación (FSEF) oraz
Sergio Chorizo, wieloletni selekcjoner reprezentacji San
Escobar. Hiszpanie nauczyli Escobarczyków co to piłka nożna,
sport ten był najbardziej popularny obok siatkówki plażowej
oraz łyżwiarstwa figurowego. Sam prezydent Leoncio Almeida
był wielkim fanem piłki nożnej i kibicem hiszpańskiego Realu
Sociedad. Bardzo ochoczo wsparł on akcje Gazpachio o
założeniu federacji piłkarskiej FSEF oraz założenia zawodowej
ligi piłkarskiej Liga Nacional de San Escobar. Federację
udało się założyć pod koniec roku 1981 a dokładnie 14
grudnia. Ernesto Gazpachio został jednogłosnie pierwszym
prezesem federacji mając za zastępcę swojego wieloletniego
współpracownika Carlo Castrate. Obaj powierzyli budowę
reprezentacji wspomnianemu wcześniej Sergio Chorizo byłemu
świetnemu piłkarzowi, powołanego raz do reprezentacji
Hiszpanii w 1975 na sparing z Bułgarią. Chorizo nie
zadebiutował jednak, oglądając cały mecz z perspektywy ławki
rezerwowych. Na powołanie zasłużył grą na hiszpańskich
Ilustracja 1: Godło San Escobar

3. boiskach w barwach Realu Saragossa i Las Palmas, w których
znalazł gdy za młodu wyjechał do Hiszpanii trenować w Realu
Oviedo. Gazpachio i Carlo Castrate też byli piłkarzami,
pierwszy występował przez wiele lat w meksykańskim CF
Monterrey a drugi w argentyńskim San Lorenzo. FSEF wstąpiło w
struktury CONCACAF w 1982 a w struktury FIFA rok później. Gdy
Chorizo rozpoczął poszukiwanie potencjalnych współpracowników
i przyszłych reprezentantów, prezes razem ze swoim
pomocnikiem wzięli się za założenie Liga Nacional de San
Escobar.
Rozgrywki w San Escobar, czyli Liga Nacional de
San Escobar
Formowanie ligi przez Gazpachio nie było wcale takie
trudne jak się to może wydawać. W kraju już za czasów
hiszpańskich istniało wiele klubów sportowych i drużyn
piłkarskich. Rozgrywano też różnego rodzaju rozgrywki
pucharowe i ligowe jak na przykład Copa de Honor. W 1981
wystartowały 3 pierwsze poziomy rozgrywkowe, profesjonalne
Liga Nacional de San Escobar oraz Liga de Ascenso jako drugi
poziom rozgrywkowy. Obie ligi liczyły po 10 profesjonalnych
zespołów. Zwycięzca Liga Nacional zostawał mistrzem kraju,
drużyna z miejsca 10 spadała do Liga de Ascenso. Zwycięzca
drugiej ligi awansował do Escobarskiej elity. 3 poziom
rozgrywkowy stanowiła półprofesjonalna 3.Tercera División.
Wymienimy teraz drużyny Liga Nacional, które dostarczyły
największej ilości przyszłych reprezentantów kraju.
Liga Nacional de San Escobar 1981/1982
1. Club de Fútbol Italiana Al Pacino Corleone
Drużyna założona w 1902 przez mniejszość włoską
mieszkająca w San Escobar, potomków emigrantów. W największej
ilości mieszkała w Corleone, dzuelnicy Al Pacino. Pierwszym
prezesem był Don Mario Luigi były hydraulik. Barwy biało-
zielone.
2. DJ Casete de Audiovideo
Klub z Audiovideo w południowo-wschodnim San Escobar.
Założony w 1898 przez muzyków i studentów miejscowej
Universidad de Audiovideo. Występowała w nim mała grupa
Urugwajczyków. Barwy czerwono-czarne.
3. Unión Deportiva Diarrea Guacamole
Założona przez robotników zakładów chemicznych Szampones
w 1900 roku. Pierwszy mistrz San Escobar. Barwy brązowo-

4. białe.
4. Club Detergente de Santo Domestos
Ten klub wojskowy założył generał Leo Bref w 1897 roku w
Santo Domestos. Jego zawodnicy trenowali z młodzieżą na
pobliskiej plaży Esperal. Barwy zielone.
5. Confesional Gargamele Club de Fútbol
Zespół założony w 1924 roku przez uczniów miejscowego
seminarium. Stąd ich przezwisko Inquisidores. Barwy czarno-
białe.
6. Polonia Ciudad Polaca Club de Fútbol
Ten klub datuje się na 1899 rok. Założony przez
mniejszość polską w San Escobar pod prezesurą Jana
Kowalskiego, kompozytora i elektryka. Barwy biało-czerwe.
7. Club Atlético Boca Seniors Santo Subito
Założony przez pracowników portu w 1905 roku. Klub
tworzyli początkowo emeryci z klubu seniora przy porcie. Z
tego wziął się ich przydomek Boinas Mohair. Barwy niebiesko-
żółte. Ma najwięcej mistrzostw kraju.
8. KFC Santo Subito Nugget
Rok powstania to 1930. Założony przez pracowników
zakładów mięsnych gdzie obrabiano drób. Jeden z 3
największych klubów w Santo Subito. Jego ultrasi nazywają się
Zingeros. Barwy pomarańczowe.
9. McRoyal Santo Subito Donalds
Założony w 1905 roku przez amerykańskich pracowników
uczelni Universitat Politècnica de Santo Subito. Odwieczny
rywal KFC Santo Subito Nuggets. Razem z nimi i Boca Seniors
tworzą wielka trójkę w Santo Subito. Barwy zółto-czerwone.
10. Club Atlético Terefere Frontere Harnasios
Klub z Frontery, najdalej wysunięty na wschód. Największa
potęga regionu. Założony w 1916 roku pracowników miejscowego
browaru Harnasios. Mistrz San Escobar z sezonu 2015/2016 czym
przerwał paroletnią hegemonię klubów z Santo Subito. Barwy
żółto-czarne.

5. Eliminacje do mundialu 86
W losowaniu 1 rundy strefy CONCACAF San Escobar trafiło
na Portoryko. Elementem przygotowań do tego dwumeczu miały
być dwa sparingi. Pierwszy z sąsiednim San Theodoros i drugi
z Maltą. Sparing z sąsiadem był pierwszym oficjalnym meczem
San Escobar. Powołania, które wtedy rozesłał Chorizo wyłoniły
grupę 22 piłkarzy, którzy brali udział w całej kampanii.
Mieli oni pełne zaufanie selekcjonera oraz jego sztabu. Mecz
z Maltą miał pokazać jak pokaże się reprezentacja na tle
europejskiego przeciwnika. Oba spotkania miały odbyć się na
stadionie narodowym w Santo Subito, Estadio da Gruz. Lista
powołań na mecz z San Theodoros przedstawiała się
następująco.
Ilustracja 2: Sergio Chorizo po ostatnim meczu
eliminacji
Ilustracja 3: Stadion Narodowy, Estadio da
Gruz w Santo Subito

6. 1.
Bramkarz Arturo Borubar McRoyal Santo Subito Donalds
2.
Bramkarz Enrique Iglosias DJ Casete de Audiovideo
3.
Bramkarz Antonio Bonderas DJ Casete de Audiovideo
4.
Obrońca Jorge Luigi Bergoglio Confesional Gargamele CF
5.
Obrońca Manuel Analboleda CA Terefere Frontere Harnasios
6.
Obrońca Paolo Cozza CF Italiana Al Pacino Corleone
7.
Obrońca Sergio Kowalsky Polonia Ciudad Polaca CF
8.
Obrońca Fidel Castrat Club Detergente de Santo Domestos
9.
Obrońca Alvaro Seler UD Diarrea Guacamole
10.
Obrońca Pablo Picasso KFC Santo Subito Nugget
11.
Pomocnik Roger Pereiro CA Terefere Frontere Harnasios
12.
Pomocnik Eros Delmazotti CF Italiana Al Pacino Corleone
13.
Pomocnik Fernando A'Gonso KFC Santo Subito Nugget
14.
Pomocnik Pedro Elmodovar (c) DJ Casete de Audiovideo
15.
Pomocnik Ernesto Guevara CA Boca Seniors Santo Subito
16.
Pomocnik Jorge Facundo Arana CA Boca Seniors Santo Subito
17.
Pomocnik Grzegorz Summer Polonia Ciudad Polaca CF
18.
Pomocnik Alberto Contador UD Diarrea Guacamole
19.
Napastnik Hernán Cortés McRoyal Santo Subito Donalds
20.
Napastnik Francisco Pizarro CA Boca Seniors Santo Subito
21.
Napastnik Stefano Materrazzino CF Italiana Al Pacino Corleone
22.
Napastnik Natal Oreiro CA Boca Seniors Santo Subito

7. W oczy rzuca się dość duża liczba zawodników pochodzenia
włoskiego, grających w Al Pacino Corleone. Dodać do nich
można dwóch graczy polskiego pochodzenia z Polonia Ciudad
Polaca. Najpopularniejszymi był pomocnik Paolo Cozza oraz
napastnik Stefano Materrazzino, który jednak nie mógł wygryźć
dwóch największych gwiazd San Escobar, Hernána Cortésa i
Francisco Pizarro. Ta dwójka napastników strzelała masę
bramek w lidze i mieli okazać się jednymi z kluczowych graczy
w drodze do Mexico'86. Pierwszym bramkarzem był wyśmienity
Arturo Borubar z McRoyal Santo Subito. Kapitanem mianowano
najlepszego gracza, reżysera gry San Escobar, Pedro
Elmodovara. Jako jedyny miał doświadczenie z gry poza San
Escobar, występował przez 2 lata w meksykańskim Cruz Azul.
Pierwszy mecz w historii San Escobar przeciwko San Theodoros
zakończył się zwycięstwem 1-0 po bramce Hernána Cortésa z
Boca Seniors. W Santo Subito panowała euforia, która łączyła
wszystkich obywateli. Oczekiwania przed meczem z Maltą były
ogromne, możliwość zmierzenia się z europejską drużyną
budziła wyobraźnie wielu kibiców. Reprezentacje Malty witały
na lotnisku tłumy kibiców, jednoczenie nie wiedząc o niej
nic. Mecz nie był porywającym widowiskiem i zakończył się
remisem 0-0.
Ilustracja 4: wyjściowy
skład zwycięskiego meczu
z San Theodoros.

8. Przed wylotem do Portoryko piłkarze zostali pożegnani
przez tłumy fanów, mających nadzieję na szczęśliwy powrót
swoich idoli. 29 lipca 1984 o godzinie 20:45 czasu lokalnego
rozpoczął się mecz, który przeszedł do historii jako początek
zwycięskiego marszu. Z początku gracze Portoryko rzucili się
na niedoświadczonych graczy z San Escobar, jednak obrona
dowodzona przez Manuela Analbolede, który swoim sławnym
palcem wskazywał kolegą miejsce gdzie powinni się ustawić,
przetrzymała zmasowane natarcie przeciwnika. Sergio Kowalsky
wybił wślizgiem piłkę z linii bramkowej, pomagając Arturo
Borubarowi. W drugiej połowie do głosu zaczęli dochodzić
przyjezdni jednak ich strzały był w większości niecelne. Pod
koniec meczu gdy Arturo Borubar wybronił sytuację sam na sam,
gracze San Escobar wyszli z kontratakiem. Pedro Elmodovar
posłał długą piłkę do rezerwowego Erosa Delmazottiego, który
to dośrodkował na głowę Francisco Pizarro. Strzał jednak
okazał się niecelny i piłka uderzyła w słupek. W ostatniej
akcji meczu kontuzji doznał wspaniały tego wieczoru Manuel
Analboleda. Sędzia zakończył mecz i San Escobar wywiozło
remis z wyjazdowego meczu, ceną była kontuzja podstawowego
obrońcy. W rewanżu w miejsce kontuzjowanego Manuela wystąpił
Jorge Luigi Bergoglio z Confesional Gargamele. Była duża
obawa czy zawodnik Inquisidores udźwignie ciężar spotkania
jednak wywiązał się z tego bez zarzutu. Mecz rewanżowy odbył
się 5 sierpnia 1984 roku i był wielkim świętem. Przez
większość meczu miła miejsce wymiana ciosów, akcja napędzała
kolejną akcję, jednak piłka nie chciała załopotać w siatce. W
86 minucie San Escobar dostało rzut wolny, do którego
podszedł niezawodny Pedro Elmodovar. Posłał on dośrodkowanie
w pole karne, gdzie piłka znalazła Francisko Pizarro. Tym
razem udało mu się zmieścić piłkę w bramce i San Escobar
wyszło na prowadzenie 1-0. Kibice szaleli i dopingowali
swoich reprezentantów w desperackiej obronie korzystnego
wyniku. Gdy zabrzmiał ostatni gwizdek fala radości
przetoczyła się przez Estadio da Gruz. Awans do drugiej rundy
eliminacji stał się faktem.
Reprezentacja Pkt M W R P Br+ Br- +/-
San Escobar 6 4 2 2 0 5 3 2
Jamajka 5 4 2 1 1 7 2 5
Barbados 1 4 0 1 3 2 9 -7
Tabela Grupy D drugiej rundy eliminacji

9. W drugiej rundzie San Escobar nie był faworytem
bukmacherów. Brano za niego piłkarzy Jamajki, którzy mieli
pokonać pozostałe drużyny. Zaprzepaścili oni jednak awans
remisem z Barbadosem.
24 kwietnia 1985
San Escobar 2–2 Jamajka
28 kwietnia 1985
Jamajka 1-1 San Escobar
15 maja 1985
Barbados 0-1 San Escobar
19 maja 1985
San Escobar 1-0 Barbados
Mecze San Escobar w rundzie drugiej Eliminacji Meksyk 86
Największe emocje budził pierwszy mecz z Jamajką w Santo
Subito. Dwie bramki Hernána Cortésa zapewniły mu
nieśmiertelną sławę w kraju. Udało mu się jeszcze zdobyć
bramkę w wyjazdowym meczu z Barbadosem. Remis w rewanżu z
Jamajką zapewnił w doliczonym czasie gry rezerwowy Stefano
Materrazzino. Drugą rundę zakończył mecz u siebie z
Barbadosem, na wypełnionym w całości stadionie narodowym. Już
w 9 minucie bramkę zdobył uderzeniem zza pola karnego
Francisco Pizarro. Wynik nie uległ już zmianie i San Escobar
zadziwiło świat po raz pierwszy awansując do rundy finałowej
eliminacji.
Ilustracja 5:
Stefano Materrazzino
w meczu ligowym

10. Reprezentacja Pkt M W R P Br+ Br- +/-
Kanada 9 6 3 3 0 4 2 2
San Escobar 5 6 1 4 1 7 6 1
Honduras 5 6 1 4 1 6 6 0
Kostaryka 1 6 0 1 5 4 6 -2
Grupa finałowa eliminacji
Runda finałowa eliminacji do dziś jest wspominana jako
totalne szaleństwo. Pierwszy raz na mundial awansowali
piłkarze Kanady oraz San Escobar. Oczekiwanie na pierwszy
mecz z Hondurasem, który miał odbyć się 11 sierpnia 1985 roku
przerosło największe oczekiwania. Zjeżdżali się kibice z
sąsiednich krajów jak San Theodoros, San Serriffe i z byłej
duńskiej kolonii, Legolandu.
Stadion jak zwykle wypełniony po brzegi, dziennikarze z
obu ameryk czekali z relacją o chłopakach Sergio Chorizo na
cały świat. Trener dokonał pewnej roszady w składzie i po raz
pierwszy zobaczyliśmy w wyjściowej jedenastce Fidela Castrata
z Detergente. Okazało się to strzałem w dziesiątke, strzelił
bramkę na wagę remisu w pierwszym meczu przeciwko
Hondurasowi.
Ilustracja 6: Kibice z Legolandu

11. 11 sierpnia 1985
San Escobar 1–1 Honduras
17 sierpnia 1985
San Escobar 1–1 Honduras
27 sierpnia 1985
Kanada 1-1 San Escobar
1 września 1985
San Escobar 0-1 Kanada
8 września 1985
San Escobar 1-0 Kostaryka
14 września 1985
Kostaryka 0-0 San Escobar
Mecze San Escobar w rundzie finałowej Eliminacji Meksyk 86
Po dwóch remisach z Hondurasem, które powinno się uznawać za
niemały sukces, morale nie były za wysokie. Apetyt rozbudzony
samym awansem do rundy finałowej było trudno zaspokoić zawodnikom
z San Escobar. Kryzys rozpoczął się w Kanadzie, gdzie drużyna
Sergio Chorizo przegrała 1-0. Zawodnicy po powrocie do Santo
Subito nie chcieli rozmawiać z dziennikarzami. Przed meczem
rewanżowym trener miał nie lada problem by podbudować zawodników.
Nie do końca mu się to udało, mecz rewanżowy toczył się pod
dyktando Kanadyjczyków. Nie mogli jednak pokonać broniącego wtedy
Enrique Iglosiasa z Casete Audiovideo. Przełom nastąpił gdy
selekcjoner postanowił wprowadzić dwójkę rezerwowych, którzy
zmienili obraz meczu. Byli to Jorge Facundo Arana z Boca Seniors
oraz Grzegorz Summer z Polonii. Facundo Arana dryblingiem przed
polem karnym przedostał się w pole bramkowe kanadyjczyków i zagrał
wzdłuż bramki do niepilnowanego Summera, który prostą podcinką
zdobył bramkę wprowadzając wszystkich w ekstazę. Reprezentacja
Kanady nie zdołała już odpowiedzieć i pierwsza wygrana w rundzie
finałowej stała się faktem. 7 dni później do Santo Subito
przyleciała najgorsza w grupie reprezentacja Kostaryki. Zwycięstwo
po dosyć bezbarwny spotkaniu zapewnił San Escobar Francisco
Pizarro. Lecąc do Kostaryki piłkarze San Escobar wiedzieli jedno,
nie mogli przegrać. Remis dawał im awans przed Hondurasem przez
lepszy bilans bramkowy. Plan udało się zrealizować, i wspaniały
sukces Escobarskiej piłki stał się faktem. Chorizo odebrał medal
od prezydenta i był popularny na równi z Almeidą i papieżem.
Piłkarze reklamowali niemal wszystkie produkty w San Escobar.
Piłkarze rozkochali swój naród w piłce nożnej.

12. Posłowie/Meksyk 86'
W 1986 roku Meksyk po raz drugi w historii został
organizatorem piłkarskich mistrzostw świata, zastępując Kolumbię,
która zrzekła się tego prawa. Imprezę poprzedziło tragiczne w
skutkach trzęsienie ziemi w 1985 roku, jednak nie zniszczyło
meksykańskich stadionów. Rozgrywki odbywały się najpierw w sześciu
grupach po cztery zespoły. Od 1/8 finału zastosowano system
pucharowy. Mistrzem świata została Argentyna pokonując w finale
Republikę Federalną Niemiec, królem strzelców został Gary Lineker,
a za największą niespodziankę uznaje się wyjście z grupy
reprezentacji Maroka. San Escobar nie wyszło z grupy po dwóch
porażkach i jednym remisie. Jedyną bramkę w zremisowanym meczu z
Watykanem zdobył Hernan Cortes. Tematem tej pracy nie miał być
sam mundial, ale zdecydowałem, że na zakończenie warto by było
wspomnieć o tych podstawowych informacjach. Sam pamiętam to
wszystko, jak by to było wczoraj. Byłem młodym początkującym
dziennikarzem, który za naszą kadrą jeździł wszędzie. Przeżywałem
każde zwycięstwo i każdą porażkę. Wszystko to rozpoczął projekt
Ernesto Gazpachio wspomaganego przez Sergio Chorizo. Każdy
młody chłopak w San Escobar biegał w koszulce Elmodovara albo
Pizarro. Mogliśmy emocjonować się własną ligą zawodową i
oglądać nasze zespoły w lidze mistrzów. Ukoronowaniem tego
wszystkiego był sparing z reprezentacją Polski rozegrany w
2016 roku. Odwiedził nas wtedy uwielbiany i kochany przez
obywateli minister Waszczykowski. To chyba tłumaczy
wszystko...
Conrado Ryncarzo
Ilustracja 7: Maskotka reprezentacji
San Escobar: jamnik Witold