1. XXXXXXXXX.12 ELLE BELGIË 32 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12
elle reportageelle reportage
De Belgisch tiener die via de telefoon ‘Happy Birthday’ op de piano speelt. Het origamimeisje.
De houtbewerker. De mysterieuze hij/zij die hem al jaren skies, houten stokken, stoelen en andere eigen-
aardigheden cadeau doet. De vele bekendheden, Patti Smith, Bruce Weber, Usain Bolt. Paul Smiths
bureau in Covent Garden, Londen, is een grot van Aladdin, vol
curiosa van rommelmarkten en spullen die zijn fans en
vrienden hem opsturen. ELLE kreeg exact een uur om er rond te snuisteren.
Binnenkijken
bij sir PAUL SMITH
‘Ik ben duidelijk compleet gek’
Tekst Marjolijn Vanslembrouck Fotografie Marleen Daniëls
XxxxxxXxxxxx

2. XXXXXXXXX.12 ELLE BELGIË 54 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12
elle reportageelle reportage
xxxxxxxxxxxxxx
tijd wel ferm, in zo’n provinciaal stadje. We kregen zelfs mensen uit Londen over
de vloer. De Paul Smith boetieks zijn altijd een mix van kleren en objecten geweest.
Waarschijnlijk is het zo begonnen. Maar akkoord, het is wel een beetje ontaard
(lacht). Dit is een foto van mijn vorige bureau, hier enkele blokken vandaan. Sinds
ik in 2000 naar dit pand verhuisde, is die ruimte onveranderd gebleven. Het is een
soort tijdscapsule.
Het is nog erger dan hier. Of beter.
Beter, laat ons ‘beter’ zeggen. Weet je wat ik hier zo fantastisch aan vind? Dat het men-
sen zo fascineert. Vorige week had ik een klas negenjarigen op bezoek, they just loved
it. Gisteren was er Jake Bugg, hij komt ook uit Nottingham. En morgen komt Michael
Palin langs.
Maar wat komen ze hier dan eigenlijk doen?
Gewoon, dag zeggen. Leuk, toch? Maar dan komen ze binnen en krijg ik ze niet
meer buiten. (giert het uit) Jonathan Ive, de designer van Apple, is al jarenlang een
goeie vriend. Na een uur komen de meisjes
(hij wijst naar de ruimte waar we net ontvan-
gen werden) klagen dat hij weg moet, dat
ik teveel werk heb. Maar dan moet ik naar
de designstudio beneden en blijft hij toch
een hele middag hangen. Onlangs was ik
op een buitenlandse trip en hebben de art
directors van Domus hier twee dagen rond
gesnuisterd. Ach, hier is zoveel te zien. En
weet je, het merendeel van die spullen krijg
ik gewoon opgestuurd!
Dat weet ik. Jouw post is vast een stuk
boeiender dan de mijne.
Het is fantastisch. Ik krijg die objecten
H
ijontvangtonsletterlijkmetopen
armen. Sir Paul Smith. Ridder.
Een van Groot-Brittanniës
bekendste exportproducten.
Levensgenieter met een aanstekelijk enthou-
siasme. Vaderfiguur, maar jong van geest.
Mensenmens.
Wie al eens een Paul Smith boetiek binnen-
stapte, en dat is een absolute aanrader, weet
meteen dat zijn universum veel verder reikt
dan de collecties groot en talrijk zijn. Net als in zijn hoofdkwartier in Covent Garden,
hangen de muren vol fotokaders en schilderijen. In de boetiek zelf staan objecten uit
zijn verzameling, al noemt hij zichzelf geen verzamelaar. Want, zo weerlegt hij, over
de spullen waarmee zijn bureau volgestouwd is, weet hij niet zo veel. “Ik heb gewoon
veel van dezelfde dingen.” Een verzamelaar dus.
Hoe en wanneer is dit allemaal begonnen?
Waarschijnlijk toen ik mijn eerste winkel opende, in 1970 in Nottingham, lang voor
jij geboren werd. Piepklein was die, meer een kamer zonder ramen. Nogal con-
fronterend, als klant stond je meteen oog in oog met een verkoper. Ik wou het ijs
wat breken, mensen op hun gemak stellen. Dus legde ik daar schriftjes die ik in een
oude school in Griekenland had gekocht. Of potloden, waarover ik dan kon vertel-
len. In de kille, muffe kelder van die eerste boetiek, had ik een galerie met David
Bailey foto’s, Andy Warhols Soup Can, David Hockney schilderijen. Dat was in die
XxxxxxXxxxxx

3. XXXXXXXXX.12 ELLE BELGIË 76 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12
elle reportageelle reportage
xxxxxxxxxxxxxx
zomaar, ik vraag er niet om en meestal ver-
wachten de verzenders ook niets van mij.
Maar ik schrijf hen allemaal wel een kaart
als bedanking. ‘s Morgensvroeg doe ik dat,
ik ben hier toch al om zes uur. Soms denk ik
wel eens: ‘Idioot, was zit je hier nu te doen?
Er is zoveel werk.’ Maar dan denk ik aan
de mensen die mijn kaart ontvangen, hoe-
veel dat voor hen betekent. Maar het werkt
natuurlijk aanstekelijk. Soms zeggen de
meisjes dat ik niet meer spullen mag aan-
nemen. Maar wat kan ik doen? Vorige week
stuurde een Italiaan me vijf dozen vol draai-
tollen. In metaal, hout... kleintjes maar ook
grote. Zoals deze hier. Compleet geschift toch?
Maar hoe komt het toch dat mensen het gevoel hebben dat ze je dingen kunnen
opsturen? Ik geloof niet dat mensen dat naar Karl Lagerfeld of Giorgio Armani doen.
Dat is inderdaad een groot raadsel. Ik heb geen idee. Kijk, dit kreeg ik gisteren van Patti
Smith,leeseenswateropstaat.(ForP.S.fromP.S.)EnditsportjasjekomtvanUsainBolt.
BruceWeberzondmeonlangsditsweatshirt,hijwoontdichtbijdePaulSmith’sCollege
in New York. En weet je dat ik al twintig jaar spullen van een onbekend iemand krijg?
Ja, vertel daar eens iets over.
Tja, daar kan ik dus niets over vertellen. Ik weet nog steeds niet wie het is. Hij of zij
zond me dit, een skie, of een baseball bat. Dit is het laatste. (een geel, pluchen kuiken
met adres en postzegels op zijn buik) En ken je Margot? Dit is Margot haar hoekje, ze
is van België. Intussen is ze zestien, al sinds haar elfde zendt ze me cadeautjes. ‘Ik hou
niet van mode, maar ik hou wel van jou’, schreef ze in haar allereerste brief. Dit kreeg ik
enkelejarengeledenvoorkerstmis:Jesus,Mariaendeherders,gemaaktuitpindanoten.
Op mijn verjaardag in juli belde ze me op. ‘Hello Paul, happy birthday. Just a second.’
En toen hoorde ik haar weglopen en Happy Birthday op de piano spelen. Fantastisch.
Onlangs was ze met haar vader op bezoek. Dat was intrigerend.
Heb je nog meer van die diehard fans?
Er is het origamimeisje. En de jongen die dingen uit hout maakt. Ik heb enkel deze
fietspomp hier, maar er is ook een camera en een huis. Die staan in een boetiek denk ik.
Dit kreeg ik van een man uit Yorkshire, daar speel ik mee als ik me verveel (een hand
met vingers die tikken, zoals je op tafel doet)
Sommige mensen hebben wel echt veel tijd.
En dit dan, hier is negen maanden aan gewerkt. Een aantal jaar geleden had ik enkele
architectuurstudentes op bezoek, die overal foto’s van maakten. Een van hen vertelde
me dat haar vriend fan van me was, maar omdat hij nogal klein is, mijn kleren niet kon
dragen. Kort daarna was ik in Japan en heb ik haar een pak uit de Japanse collectie
gestuurd. ‘Dit is voor je vriend, als het past, mag hij het houden.’ Negen maanden later
kreeg ik de vriend over de vloer. Dit had hij
mee, een plexi miniatuur van mijn bureau,
een soort kijkdoos, met Japanse kranten,
bloeiende kerselaars en uit het raam zicht op
de Mount Fuji. Hij had zich op de foto’s van
zijn vriendin gebaseerd. En op dit briefje hier,
metde afmetingenvande bureau.Datishan-
dig als ik een winkel moet ontwerpen.
Haal je hieruit ook je inspiratie?
Absoluut, dit is een constante bron van
inspiratie. Als we hier met de mensen van
de designteams vergaderen, kan ik gewoon
achteroverleunenenietsnemen.Dezezomer
was Jean-Paul Goude inspirerend, hij had
XxxxxxXxxxxx

4. XXXXXXXXX.12 ELLE BELGIË 98 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12
elle reportageelle reportage
xxxxxxxxxxxxxx
vorig jaar een expo in Parijs. Ken je het ver-
haalachterzijnwerkmetGraceJones,diever-
knipte beelden waarop ze nog ranker lijkt?
Hij is erg klein en is al heel zijn leven gefas-
cineerd door grote mensen. Hij wou zichzelf
altijd groter maken. Momenteel ben ik volle-
digwegvanditboek.(Hijleuntachteroveren
neemthetblindelingsvaneenvandestapels.)
Je weet echt waar alles ligt hier.
Ja, ik ben duidelijk compleet gek. (lacht)
AgnesMartinoverleedaljarengeleden,maar
nu is er dit boek, met haar persoonlijke noti-
ties. Och, het is fantastisch. Ik heb er een aan
Bruce Weber cadeau gedaan. Mocht ik een
exemplaar over hebben, ik zou er je graag een hebben gegeven. Kijk naar die prachtige
kleuren, zo zacht en zomers. Voor de zomer 2014 ben ik in die richting aan het denken.
Zijn het vooral de kleuren die je in een bepaalde richting duwen?
Ik heb nooit een modeopleiding gevolgd. Mijn vrouw, die aan de Royal college of Art
had gestudeerd, leerde me alles over patronen en proporties. Ik werk vaak vanuit tex-
turen of kleuren, ja. En ik hou van contrasten. Zoals jouw denimhemd, dat zou ik onder
een kasjmieren mantel dragen. Hard, gecombineerd met zacht. Deze kamer zit ook vol
tegenstellingen. Klein en groot. Dat kunnen minuscule knoopjes op een hemd zijn. Of
extra grote. Of kitsch en mooi. Het gaat er om je oog en geest te trainen. Veel mensen
kijken, maar zien niets. Vooral de jongere generatie, die zoveel tijd voor een computer-
schermdoorbrengen.Encommunicerenviafacebookeninstagram.Ikbenbangdatveel
menselijkevaardighedenverlorenzullengaan.Lichaamstaal,oogcontact,aanrakingen.
Niet alles dat hier hangt, staat of ligt heb je gekregen. Je gaat ook vaak zelf naar
rommelmarkten.
Dat doe ik steeds minder. Jarenlang ging ik wekelijks naar Portobello Road, maar dat
doe ik niet meer. Ze zetten te laat op, rond 7u, half 8. Dan zit ik al lang op kantoor. Maar
ik heb er prachtige dingen gevonden, een mantel met broderie of mooie knopen. Of dit
stuk oud papier, dat heb ik gebruikt voor mijn Japanse collectie. Intussen weet ik overal
ter wereld de goeie plaatsen zijn. In Tokio is er een park waar er elke zondag een car
boot sale is. Of de Rose Bowl Flea Market in LosAngeles.
Hoe lang ben je daar al mee bezig?
Op mijn achttiende ben ik daar mee begonnen, toen ik in een kledingzaak van een
vriend ging werken. Elke week ging ik naar de plaatselijke rommelmarkt. Nottingham
heeft een rijk verleden, rond 1900 was het dé kantregio in Engeland. Dus vond ik er
veel spullen uit de Victoriaanse tijd en de art deco. Het eerste geldkistje voor mijn eigen
winkel, was een art deco sigarendoos.
Was je dan naar iets specifiek op zoek?
Nee, nooit. Dat was ik nooit en dat zal ik nooit zijn. Ik ben een zeer spontaan persoon.
Jemoetgewooneengoedooghebbenomdin-
gen te vinden. En soms helpt het wel, als je
metietsinje hoofdzit.Voorindewinkelsheb
ik een tijdje oude camera’s verzameld. Dan
focus je je daar wel op, als je op zo’n markt
rond loopt.
Je hebt iets met fotografie. Maak je nog
steeds al je campagnebeelden zelf?
Ja, want ik ben goedkoop. En vertrouw op
mezelf (lacht). Maar ik neem elke dag foto’s.
Voor mijn blog, als inspiratie of als prints.
(Kijkt op zijn horloge) Ik vrees dat onze tijd
bijna op is.
Jammer, ik zou hier de rest van de dag
XxxxxxXxxxxx

5. 10 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12
elle reportage
xxxxxxxxxxxxxx
Paul Smith bio
Geboren in 1946, in Nottinghamshire.
Op zijn 15de stopt hij met school. Hij wil wielrenner worden, maar een zwaar ac-
cident steekt een stok in het wiel.
In 1964 gaat hij in een kledingzaak van een vriend werken. Zes jaar later opent hij
zelf zijn eerste winkel, in Nottingham, met dan nog enkel mannenkleren.
Een eerste boetiek in Londen opent in 1979, in Floral Street.
In 1993 lanceert hij de vrouwenlijn.
In 2000 wordt hij door Queen Elizabeth II tot ridder geslagen.
Paul Smith is een gigantisch succes in Japan. Hij heeft er een extra luxe mannenlijn.
Hij is al meer dan veertig jaar getrouwd met Pauline, die hem alles over mode
leerde. Samen hebben ze twee kinderen.
kunnen rondhangen.
Dat zou voor ons allebei zeer leuk zijn... Ai,
mijnvolgendeafspraakisdaar.Komsnelmee
langs hier.
En hij leidt ons via een achterkamer mee
naar beneden, door een traphal vol prachtige
fotokaders, naar de designstudio’s, waar hij
nog tien minuten uitlegt wat iedereen aan het
doen is. Maar dan moeten we echt afscheid
nemen, met een aai over mijn hoofd en een
kus. Paul Smith, een mensenmens.
xxx
Xxxxxx