2. Baziren behin Jon eta Miren izeneko bi lagun mendira joateko ohitura handia zutenak.
3. Jon 9 urteko mutila zen, altua eta oso argala, horaila zen eta begi urdinak, zerua bezain politak zituen. Sudurra txikia zuen. Ondo janzten zen baina batzutan pixkat “txulito” janzten zen, hau da, bakerokin eta zapatila modernokin.
4. Miren, aldiz, 8 urteko neskatxoa zen. Baxua eta argala zen. Ile beltza eta luzea zuen eta begi marroiak, lurra bezain politak zituen. Miren jatorra eta oso alaia zen.
5. Lehengo astean Jon eta Miren Santa Barbara joan nahi zuten. Goizeko zortzietan jaiki ziren eta plazan elkartu ziren. Goizeko bederatzietako autobusean zeuden.
6. Mendira altxatzen hasi ziren. Bidean ardiak zeuden, oso politak. Goian etxe bat zegoen eta bertakoak esan zieten zerbait hartzera joateko eta ur pixka bat edatera joan ziren. Bidea jarraitu zuten eta gorago taberna bat zegoen eta bertan pakete bat erosi zuten eta han zegoen zubi batera abiatu ziren.
8. Orduan, Jonek 112ra deitu zuen eta anbulantzia eskatu zuen. Anbulantzia ezin izan zuen aldapa igo. Hori ikusita, eskuohetxoan jaitsi zituzten. Odoletan zeuden biak eta min handiaz. Donostiara eramatea erabaki zuten.
9. Ospitalean zeudela beraien gurasoei deitu zieten. Jonen eta Mirenen gurasoak ziztu bizian joan ziren Donostiara. Bidean bonboiak eta loreak erosi zituzten.
10. Gelara sartu zirenean han zeuden Jon eta Miren deskantsatzen. Batek besoa apurtuta eta besteak hanka. Muxu asko eman zieten eta etxera eraman zituzten.
