H anastasi toulazaroumegalitriti

1. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Ο Λάζαρος ο επονομαζόμενος και Δίκαιος ή Τετραήμερος, ήταν αδελφός της Μάρθας
και της Μαρίας. Όταν αρρώστησε βαριά και πέθανε, ήταν μόλις 30 χρονών.
Κατά την Καινή Διαθήκη (Ιωάννου ια’ 1-44), μια μέρα ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά
και πέθανε. Οι αδελφές του ειδοποίησαν τον Ιησού ο οποίος βρισκόταν στη Γαλιλαία
ότι ο φίλος του ασθενεί βαρέως, αλλά εκείνος καθυστέρησε -λέγεται ότι
καθυστέρησε εσκεμμένα- να έλθει. Παρά το νέο, περίμενε δύο ημέρες και μετά
αναχώρησε.

2. Στους μαθητές του είπε ότι ο φίλος του κοιμήθηκε και ότι θα μεταβεί στη Βηθανία
για να τον ξυπνήσει. Όταν έφθασε στη Βηθανία με τους μαθητές του, η Μαρία του
παραπονέθηκε ότι αν ερχόταν εγκαίρως δεν θα πέθαινε ο αδελφός της.
Ο Ιησούς δάκρυσε και ζήτησε να τον οδηγήσουν στον τάφο -ένα σπήλαιο φραγμένο
με πέτρα βαριά. Παρότι προειδοποιήθηκε ότι, η οσμή θα ήταν ανυπόφορη, περίμενε
να ανοίξει η είσοδος του τάφου και υψώνοντας φωνή μεγάλη είπε: «Λάζαρε δεύρο
έξω!».
Ο Χριστός ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του -εξού και ο
χαρακτηρισμός «Τετραήμερος»- προκαλώνταςτον θαυμασμό των παρισταμένων και
το θανάσιμο μίσος των Φαρισαίων.
Έξι ημέρες πριν από το εβραϊκό Πάσχα, ο Ιησούς κάθισε σε δείπνο το οποίο δόθηκε
για Αυτόν. Μαζί Του ήταν και ο Λάζαρος (Ιω. 12,1-2), ενώ πλήθος κόσμου
συνέρρευσε για τους δει.
Ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ μετά την Ανάστασή του
Η λαϊκή παράδοση θέλει τον Λάζαρο σκυθρωπό και αγέλαστο μετά την Ανάστασή
του. Μάλιστα, δικαιολογεί τη θλίψη του αυτή στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη
παραμονή του στον Άδη.
Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι γέλασε μόνο μία φορά, όταν είδε κάποιον να
κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε αποφθεγματικά: «το ένα χώμα κλέβει το
άλλο».

3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλον όνου». Πορεύεται και οι
Ισραηλίτες τον υποδέχονται με τιμές ως Βασιλιά. Εκείνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία
στις τιμές, δεν περιορίζεται στο πανηγύρι, στην πρόσκαιρη δόξα, αλλά προχωρεί στο
σταυρό και την Ανάσταση.
Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι τελικά η είσοδος του μαρτυρίου στην
επίγεια ζωή του Κυρίου.
Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό, για να θανατώσει το
θάνατο και να χαρίσει τη ζωή.
Ο Χριστός μπαίνει στην πόλη χωρίς την βασιλική πολυτέλεια, καθισμένος επί πώλου
όνου, αντί για ροδοπέταλα και τελετές, τα μικρά παιδιά κουνούν τα βάγια των
φοινίκων, αντί να τον υποδεχτούν οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του τόπου.
Χαρακτηριστικό έθιμο της ημέρας είναι ο στολισμός των εκκλησιών με βάγια, ενώ
μετά τη λειτουργία ο παπάς ευλογεί και δίνει στους πιστούς σταυρούς από βάγια,
τους οποίους βάζουμε στα εικονίσματα ή όπου αλλού χρειαζόμαστε προστασία.

4. Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Προβάλλεταιη υπέροχη μορφή του Παγκάλου Ιωσήφ, γιατίαυτός σύμφωνα με τους
Πατέρες της Εκκλησίας μας, αποτελεί προτύπωση και εικόνα του Χριστού.
Όπως ο Κύριος υπέφερε άδικα εξαιτίας της ανθρώπινης κακίας, το ίδιο και εκείνος
υπέφερε εξαιτίας της κακίαςτων αδελφών του και έδειξε όπως και ο Χριστός
απέραντη ανεξικακία. Επίσης την ημέρα αυτή κάνουμε ανάμνηση του διδακτικού
γεγονότοςτης ξηρανθείσης συκής από τον Κύριο που συνέβηκε σύμφωνα με τα ιερά
Ευαγγέλια την επομένη ημέρα της θριαμβευτικής Του εισόδου στην Ιερουσαλήμ.
Μηβρίσκονταςκαρπό στο δένδρο το καταράστηκεκαιαυτό αμέσως ξεράθηκε,
θέλοντας να μας διδάξει με τον τρόπο αυτό, πως και εμείς αν δεν παράγουμε
πνευματικούς καρπούς, μας περιμένει ο αιώνιος θάνατος! Επίσης η άκαρποςσυκή
συμβολίζει και την ιουδαϊκή Συναγωγή, και γενικότερα την ιουδαϊκή θρησκεία, η
οποία δεν είχε πλέον να παρουσιάσει καμιά πνευματική υπηρεσία στο λαό, μάλλον
αρνητικές υπηρεσίες προσέφερε και γι’ αυτό στηλιτεύτηκε έντονα από τον Κύριο. Οι

5. άγιοι Πατέρες όρισαννα κάνουμε μνεία την Μ. Δευτέρα αφ’ενός μεν του δικαίου
Ιωσήφ και αφ’ ετέρου του γεγονότοςτης ξηρανθείσης συκής για να μιμηθούμε και
εμείς τον Πάγκαλο Ιωσήφ στην αρετή και να αποφύγουμετην άκαρπη συκή και να
στολισθούμε με αρετές και πνευματικούς καρπούς, προκειμένου να ακολουθήσουμε
τον Κύριο στο σωτήριο ΠάθοςΤου.

6. Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Ενθυμούμαστε την παραβολή των Δέκα Παρθένων που έχει υψίστη σημασία για τη
σωτηρία μας.
Η Υμνογραφία τηςημέρας είναι αφιερωμένη σε δύο βασικά θέματα, στην παραβολή
των δέκα παρθένων και στην καλλιέργεια των ταλάντων, που χαρίζει στον καθένα
μας ο Θεός. ΠροβαίνοντοςτουΠάθους, η Εκκλησία μάς καλεί να στρέψουμε την
προσοχή μας στα έσχατα, είτε αυτά για τον καθένα μας έρχονται την ώρα του
θανάτου, είτε αναφέρονταιστην τελείωση του κόσμου κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Οι ύμνοι που ψάλλονταιείναι πολύ διδακτικοί και συγκινητικοί.
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τώ μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει
γρηγορούντα·ανάξιοςδέ πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε, οὖν ψυχή μου, μή τώ
ύπνω κατενεχθής, ίνα μή τώ θανάτωπαραδοθής, και της Βασιλείας έξω κλεισθής·
αλλά ανάνηψονκράζουσα·Άγιος, άγιος, άγιος εί ο Θεός ημών, πρεσβείαις του
Προδρόμου, σώσον ημάς».
Να, ο Νυμφίος έρχεται στο μέσο της νύχτας, κι ευτυχισμένος θα είναι ο δούλος που
θα τον βρεί (ο Νυμφίος) ξάγρυπνο να τον περιμένει· ανάξιος όμως πάλι θα είναι
εκείνος, που θα τον βρεί ράθυμο και απροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχήμου να μή
βυθιστείς στον πνευματικό ύπνο, για να μή παραδοθείς στο θάνατο (της αμαρτίας)
και να μείνεις έξω της βασιλείαςτου Θεού. Αλλά ανάνηψε κράζοντας·Άγιος, άγιος,
άγιος είσαι εσύ ο Θεός μας · με τις πρεσβείες του προδρόμου σώσε μας.